คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ราชากับเจ้าชาย....#เรียกเค้าว่านายน้อยยูกิ
“ดาร์ลิ้งพักกลางวันแล้วไปกินข้าวกันเถอะค่ะ”รีเบ็คก้าวิ่งมากอดแขนยูกิแล้วส่งสายตาอาฆาตไปยังอาเทม
“อื่ม..อาเทมคุงไปด้วยกัน ม...มั้ย”หลังสิ้นเสียงยูกิที่ชวนอาเทมร่างสูงก็หันไปแสยะยิ้มให้กับสาวน้อยตัวเล็ก
“ชิ!!!”
ตัดไปตอนกินข้าว
“ดาร์ลิ้งวันนี้เลิกเรียนเราไปซื้อเค้กส้มหลังโรงเรียนกันน้ะค้ะ”รีเบ็คก้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
“นี่รีเบ็คก้าลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้เวรยูกิเค้าน่ะ”อันสึเอ่ยขึ้น
“จริงสิน้ะวันนี้วันจันทร์นี่นา พรุ่งนี้เวรฉันด้วยสิ หนอยถ้าดาร์ลิ้งเป็นนัมเบอร์ที่คู่กับฉันก็คงจะดีสิน้ะ”รีเบ็คก้าเอ่ยอย่างเซ็งๆ
“อ้อแล้วก็อาเทมคุงก็ทำเวรวันนี้ด้วยน้ะจ๊ะ”อันสึหันไปเปิดบทสนทนากับอาเทมที่อยู่ข้างๆ
“หือ??”อาเทมมองหน้ายูกิอย่างงงๆ
“ก็คือเราจะจัดเวรตามนัมเบอร์น่ะครับอย่างเช่น1กับ2ทำวันจันทร์นั่นก็คือผมกับ....ค....คุณ”ใบหน้าของหนุ่มน้อยแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
“น่ารักจัง....ฟู่....”อาเทมพูดแล้วโน้มตัวลงมาเป่าลมใส่หูของคนร่างเล็กอีกครั้ง
“อ....อาเทม ค...คุง”ร่างบางร้องครางออกมาด้วยเสียงเล็กและติดๆขัดๆนั่นทำให้ภาพเมื่อคราวเด็กหนุ่มนามอากิระไหลเข้ามาในสมองของอาเทม
‘อาเทมคุง....น...หนี....ป...ไป..’
“อากิระ...”
“อาเทมคุงๆๆๆ”ยูกิเรียกอาเทมที่นั่งเพ้ออยู่สองสามนาที
“ท..โทษทีฉันเหม่อไปหน่อย”
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก
ช่วงเวลาหลังเลิกเรียนอาเทมและยูกิยังคงทำเวรช่วยกันอย่างขมักเขม่น
“ยูกิ”อาเทมที่เงียบมานานเปิดบทสนทนา
“มีอะไรเหรออาเทมคุง”ยูกิตอบกลับอย่างร่าเริง
“นาย...ไปอยู่กับฉันได้มั้ย”
“ห....ห๋า”
“ขอร้องล่ะ”
“ต...แต่ ผ...ผม ต...ต้องไปเก็บกระเป๋า”
“ไม่ต้องนายรีบโทรหาคนที่บ้านนายบอกว่ามาอยู่กับฉันไม่มีกำหนดกลับ”
“ท...ทำไม??”
“เพราะฉันรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นไงล่ะ”อาเทมหยุดพูดแล้วนั่งลงบนโต๊ะ
ตัดไปตอนกลับบ้านเลยแล้วกัน
“ถ...ถ้างั้นผมฝากตัวด้วยน้ะครับ”
“ยินดีต้อนรับยูกิคุง”อาคุนัมคานอนผู้รอคอยการกลับมาของอาเทมตอบรับด้วยความยินดี
“ถ้าอย่างงั้นจะให้คนเตรียมห้...”ก่อนจะพูดจบประโยคอาเทมก็ห้ามไว้ก่อน
“ไม่ต้อง...ไม่ต้องเตรียมอะไรทั้งนั้น...”อาเทมพูดขึ้นแล้วมองไปทางยูกิ
“ยูกินายมานอนกับฉัน”
คำพูดของอาเทมทำให้ผู้เป็นพ่อแล้วเด็กรับใช้ในบ้านอึ้งกันเป็นแถบๆเพราะไม่เคยมีเพื่อนคนไหนที่นายน้อยจ่ะเชิญให้มาบ้านแถมยังให้นอนกับตัวเองอาจเป็นเพราะความที่ว่าก่อนที่จะพบยูกิอาเทมเย็นชาและไม่เคยจะแสดงความรู้สึกขนาดนี้
“ยูกิคุงไปนั่งรอที่ห้องรับแขกน้ะ...อาเทมพ่อขอคุยด้วยเป็นการส่วนตัว”สิ้นคำสังของนายใหญ่บ้านหลังนี้อาเทมจึงเดินเข้าไปในห้องของผู้เป็นพ่อ
“นี่ลูกคิดอะไรอยู่กันแน่??”
“คิดอะไรเหรอ??”
“ลูกไม่เคยพาใครมาในบ้าน”
“ก้เค้าเป็นเพื่อนผมรึพ่อไม่ดีใจที่ผมมีเพื่อน??”
“เปล่าๆๆพ่อไม่เคยคิดอย่างงั้นแต่ลูกไม่เคยทำกับเพื่อนคนไหนแบบนี้นิ...ลูกก็น่าจะรู้จุดจบของยูกิคุง”อาคุนัมคานอนพูดพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เพราะผมรู้ไงผมถึงทำแบบนี้....ผมจะไม่ยอมให้มันลงเอยแบบเดิมๆหรอก”
พูดจบอาเทมก้เดินออกจากห้องของผู้เป็นพ่อพลางคิดไปว่า
ยูกิถ้ามันเกิดอะไรขึ้นกับนายฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองแน่
ตัดไปตอนกินข้าว
งั่มๆๆๆ
อาเทมมองยูกิที่กินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยแล้วยิ้มออกมาบางๆ
“อร่อยมั้ย”อาเทมถามยูกิแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“อื่ม อ....อ..ร่อย อาเทมคุง ย...อย่างมองผมอย่างงั้นซิ เอาตรงๆ....ผมเขิน...”ยูกิพูดพลางใบหน้าเริ่มแดงอีกครั้ง
“ฉันว่าน่ารักดีออก^^”อาเทมยิ้มบางๆให้ยูกิ
อาคุนัมคานอนที่นั่งมองสองคนนั่งทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยก็พลอยมีความสุขไปด้วย
“อิ่มจังเลย....”ยูกิพูดพลางลูบท้องตัวเอง
“อืดซะแล้วเจ้าตัวเล็ก”อาเทมมองพลางยิ้มไปพลาง
“นายน้อยห้องน้ำพร้อมแล้วค่ะแล้วคุณยูกิจะอาบห้องไหนดีค้ะ”สาวใช้คนนึงถามยูกิ
“อาบห้องเดียวกับฉันนั่นแหละจะได้ไม่ยุ่งยาก”
“ค่ะนายน้อย”
“แล้วก็ต่อไปห้ามเรียกยูกิว่าคุณอีกน้ะต่อไปเรียกยูกิว่านายน้อยยูกิ”
และแล้วอาเทมก็ทำให้ทุกคนในบ้านอึ้งกันอีกครั้งเว้นแต่อาคุนัมคานอน
“หึ...ได้ยินแล้วนิทำตามคำสั่งเค้าไปเถอะเนอะยูกิ”หลังจากอาเทมสั่งอาคุนัมคานอนก้เปลี่ยนจาก ‘ยูกิคุง’เป็น ‘ยูกิ’
“หึ”อาเทมหันไปยิ้มอย่างพอใจให้กับอาคุนัมคานอน
“ถ้างั้นอาบน้ำเสร็จแล้วผมจะทำการบ้านกับยูกิสองคนน้ะห้ามใครมายุ่ง”
“หึ”อาคุนัมคานอนยิ้มบางๆก่อนจะนึกในใจว่า
ของรักของหวงต้องรักษาไว้ให้ดีๆน้ะอาเทม
ตัดไปที่ห้องของอาเทมเลยดีกว่า
“อา.....อ๊า.......อ่ะ..อาเทมคุงเบาๆสิผม....จ....เจ็บ”
“ไม่เอาน่าโตๆกันแล้วน้ะฉันทำเบาๆเอง”
“เบาที่ไหนล่ะ ย...อย่า ต...ตรงนั้น...อ๊าาาาาาาา”
“นายผิดเองน้ะที่ไปลื่นล้มตรงนั้นน่ะยูกิ”
“ก็ผมอ๊าไม่ได้ตั้งใจนิ”
“เอาล่ะหยุดร้องไห้แล้วมาทำการบ้านกันได้แล้ว”
“อ...อื่ม”
หลังจากนั่งทำการบ้านไปได้ซักพัก
“นายไม่เก่งเลขสิน้ะยูกิ”
“ผมเกลียดการคำนวณ”
“มานี่สิฉันจะสอนให้”อาเทมพูดพลางกวักมือเรียกยูกิที่อยู่ข้างๆ
“ทำอย่างงี้ๆๆๆๆ”ว่าแล้วอาเทมก็จับมือยูกิเขียนวิธีการคำนวณ
“อ้อ”
“ง่ายใช่มั้ยล่ะ”
“อื่ม”
“นายไม่เก่งอะไรอีกล่ะฉันจะสอนให้”
“เหลืออังกฤษนายเก่งอังกฤษมั้ย”ยูกิถาม
“แหงล่ะฉันไปแข่งเกมรอบโลกมาแล้วน้ะ”
“นายรู้ประโยคบอกรักภาษาอังกฤษมั้ย”
“งั้นนายเขียนตามที่ฉันบอกแล้วกัน”อาเทมพูดแล้วเอามือตบตักเหมือนเรียกให้ยูกิมานั่งตัก
ด้วยความใสซื่อยูกิจึงเดินมานั่งตักอาเทมอย่างเขินๆ
งับ..
ทันทีที่ยูกินั่งตักอาเทมก็งับใบหูของเด็กหนุ่มร่างบางค่อยเลียทีล้ะนิดแขนของอาเทมเองก็กอดร่างบางไว้แน่นอย่างกับว่ามันกำลังจะจากเขาไป
“หยุด....อ๊า....น...นาย..ท...ทำอะไร”
“...”
อาเทมไม่ตอบเพียงแต่ค่อยๆปล่อยลิ้นจากใบหูของยูกิ
“i love you”
“I love you so much”
“i miss your”
"I will not let you go”
“I fell in love at first sight”
“I always dream about you”
“I love that my honey”
“No one can replace you”
“you is my love”
“I love you more than anyone else”
“ครูบอกแค่10คำใช่มั้ยเสร็จแล้วนิ”
“อ..อื่ม”
“เอ๋นี่นายไม่ได้เขียนนิ= =””
“เอ๋ ผ...ผมขอโทษ”
“ไม่เป็นไรทำใหม่แล้วกันมาเดี๋ยวฉันช่วย”ว่าแล้วอาเทมก็จับมือยูกิเขียนอีกครั้ง...
_______________________________จบ___________________________________
ความคิดเห็น