Fic I'm Sorry - โทดทีที่ผมมันโรคจิต

ลำดับตอนที่ #1 : I'm Sorry -- My Intro --

                                                                                            ----- I'm sorry -----


 

'' พี่ ฉันรักพี่นะ '' ร่างเล็กเอ่ยขึ้นมาอย่างน่ารัก

'' นายน่ารักจัง ^^'' ร่างสูงอกด้วยรอยยิ้ม

    รอยยิ้มที่ไม่มีแค่ให้เค้าคนเดียว


'' อื้ม '' เรียวปากหนาดูดดื่มต้นคอขาวเหมือนขนมหวานชิ้นหนึ่ง

'' พี่ไม่กลัวแฟนพี่ว่าหรอ อ๊ะ '' เสียงร้องดังขึ้น เมื่อปากหนาลากต่ำลงไปยังยอดอกสีเชอรี่ที่น่าสัมผัส

'' ใครว่าแฟนล่ะ ก็แค่คู่ขา '' เอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย

    แต่รู้มั้ย มันเปนคำพูดที่สามารถฆ่าคนได้รู้มั้ย ทำไมพี่ทำกับฉันอย่างนี้

    ร่างเล็กที่นั่งอยู่ด้านนอกห้องน้ำทรุดลงไปนั่งกับพื้นขาของเขาไปไม่แรงอีกแล้วตั้งแต่เห็นภาพบาดตาที่คนรักของตัวเองที่
กำลังร่วมรักกับผู้อื่น และคำพูดที่ชั่งไม่เหมือนเขาไม่เคยสำคัญเลย

'' เบื่อเมื่อไร ก็เลิกซะ แค่นั้นเอง '' ร่างสูงเอ่ยคำพูดที่เลวร้ายอีกแล้ว

'' งั้นพี่อยากลองเปลี่ยนคู่ขามั้งมั้ยล่ะ '' ร่างตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างยั่วยวน

'' นายจะเสนอฉันหรอ ก็ดีเหมือนกันนะแันเริ่มเบื่อเค้าแล้วล่ะ คนไรไม่รู้น่ารำคาญชิบ '' ร่างสูงสบดเล็กน้อยตอนท้าย

  เหมือนหัวใจที่คนซึ่งกำลังฟังอยู่อ้านนอก กำลังแตกสลาย ฉันรักพี่ขนาดนี้ ทำไมต้องทำกับฉันอย่างนี้ด้วย
ไอ้ขาบ้านี่ก็อย่างจะเดินหนีทำไมถึงไ ม่มีแรงอย่างนี้นะ ทำไม ทำไมต้องเป็นฉันด้วย

  ร่างเล็กครวญครางอย่างบ้าคลั่งในใจ มือปัดไปทั่วจนทำให้พลาดไปโดนกระถางตันไม้ข้างๆๆ ตกแตก

  เพล้ง !!!!!

'' ใครน่ะ '' ร่างสูงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

'' โอ้ย !! '' ร่างเล็กรีบร้อนเกินไป ไม่ทันระวังเผลอไปเหยียบเศษแก้วเข้าให้

'' นาย '' ร่างสูงเอ่นด้วยสายตาที่เย็นชา

'' เอ่ยพี่ คือฉัน ... เอ่อ '' ร่างเล็กน้ำตาไหลพรากเค้ากลัว กลัวจริงๆ ที่จะต้องเสียคนรักไป

'' ได้ยินหมดแล้วสินะ ดีเหมือนกันจะได้ไม่เสียเวลา หึ ''

'' นายไปซะเถอะ ฉันเบื่อนายแล้ว ฉันสนุกมากนะที่นายปฎิบัตกับฉันนะ แต่ฉันเบื่อนายแล้ว '' ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบ

'' แต่ฉันรักพี่นะ อย่าทิ้งฉันไปนะ ฮือ อย..อย่าไปเลยนะ '' ร่างเล็กล้มลงไปร้องไห้กอดขาร่างสูงไว้ แค่แรงที่จะยืนเค้าก็ไม่มีแล้ว

''นายไม่ได้ยินหรือไงลี ฮงกี ฉันเบื่อนายแล้ว !!! ไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน !!!! '' ร่างสูงสบัดขาที่แขนเล็กก่อนอยู่อย่างแรง ก่อนที่จะเดินจากไปกับคู่ขาคนใหม่ ที่เค้ากำลังร่วมรักอยู่ ทิ้งให้ร่างเล็กนั่งร้องไห้ตรงนุ้นคนเดียว  

  ไม่มี ไม่มีแม้นสายตาที่สำนึกผิด ไม่เหลืออีกแล้วความอ่อนโยนที่เคยให้มันหายไปแล้ว พี่เคยรักฉันบ้างมั้ย ชีวิตฉันอยู่เพื่อพี่นะ ไม่มีพี่แล้วฉันจะอยู่ไม่ทำไม


 ร่างเล็กที่เป็นคนอ่อนต่อโลกอยู่แล้วยิ่งเจอสถานการณ์เลวร้ายอย่างนี้ตัวคนเดียว เขายิ่งเหมือนคนโง่เข้าทุกที ที่พึ่งสุดท้ายของเค้าคงไม่พ้น ลีดงแฮ พี่ชายคนเดียวของเค้า


  ติ๊ด

'' ผม ดงแฮครับมีอะไรฝากไว้ก่อนนะครับ ผมกำลังยุ่งอยู่ '' เสียงข้อความที่ดงแฮเป็นคนตั้งเอาไว้ดังขึ้น เค้ามาอยู่ที่อเมริกา เพราะพ่อแม่ที่ตายไปแล้วขอร้องให้เรียนที่นี้ด้วยสาเหตุอะไรนี้เค้าไม่รู้ ถึงเค้าจะไม่อยากจากน้องไปก็ตามแต่เป็นคำสั่งเสียของพ่อแม่ก่อนตาย เค้าจึงขัดไม่ได้

'' พี่ดงแฮ เปนไงบ้างครับ อยู่ที่อเมริกา '' เสียงที่ฟื้นทำ ทำให้พูดออกมาอย่างยากลำบาก

''พี่ครับผมรักพี่นะครับ ถ้าผมชาติหน้ามีจริงผมก็จะขอเกิดเป็นน้องพี่อีกนะ อึก.. ถะ ถ้าผมทำไรผิดไปอย่าโกธรผมเลยนะ ผมรักพี่จริง '' ฮงกีพูดไปร้องไห้ไป

''ผมจะอยู่ข้างๆๆพี่นะ รักพี่ตลอดไป'' พูดจบก็กดตัดสายไป ทิ้งข้อความแปลกๆๆไว้ในมือถือของเจ้าของของมัน

ด้านดงแฮ ที่กำลังยุ่งอยู่กับรายงานปลายปีการศึกษา ถ้าทำงานชิ้นนี้สำเร็จก็จะได้กลับเกาหลี ไปหาน้องชายสักที เลยไม่ได้สังเกตุว่าตนเองนั้นลืมมือถถือไว้ที่บ้านพัก

เค้าจึงไม่รู้ว่าเค้าพลาดเรื่องที่จะทำให้เค้าเสียใจที่สุดในชีวิต

ขอโทษนะพี่ดงแฮ

แต่ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเค้าอยู่ด้วย

ผมขอโทษจริงๆๆ