คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Marine War ทหารเรือแห่งโซชิมารีน VS โจรสลัดสาวจีนี่เกิร์ล
แต่วันนี้ขอบอกเล่าเรื่องรวการพบกันครั้งแรกของเราและไรท์เตอร์ผู้นี้ก่อนนะคะ
เริ่มจาก ฟิคมหากาพย์ ที่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ยอมอ่าน ยาวนานถึง 43 ตอนเยี่ยงนี้
เราเริ่มอยากรู้อยากเห็นไงว่า เอ้ะ ฟิค ยาวๆ มันไม่เบื่อกันก่อนเหรอ (ช่วงนั้นว่างจัด)
------------------------------------------------------
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะคะ
-------------------------------------------------------
ณ วันนึงที่กองทัพโซชิภายใต้คำบังคับบัญชาของผู้การคิมและผู้พันควอนได้รับคำสั่งจากท่านเจ้าเมืองให้ออกทัพเพื่อลดความฮึกเหิมของโจรสลัดจีนี่อันเลื่องชื่อ
แต่แล้วกองทัพโซชิก็มิอาจหยุดยั้งโจรสลัดสาวเหล่านั้นที่มีหัวหน้าโจรสลัดคือเจสสิก้าและรองหัวหน้าโจรสลัดนามว่าทิฟฟานี่ได้ยังไม่รวมถึงคุณหนูเล็กที่เป็นดั่งมันสมองของเหล่าโจรสลัดสาวนั้นอีก
ทั้งยังพลาดท่าท่านผู้การคิมและผู้พันควอนถูกจับตัวไปโจรสลัดสาวเลือกที่จะปล่อยผู้พันคิมกลับมาเพื่อส่งข่าว
แต่ท่านเจ้าเมืองนั้นก็มิได้ใส่ใจใดๆทั้งนั้น ทั้งยังกล่าวว่า“เจ้ามิควรให้คนแค่คนเดียวนำความพินาศมาสู่บ้านเมือง”
ผู้พันคิมมิสามารถทอดทิ้งเพื่อนรักเค้าไว้ได้จึงได้ติดต่อกับนักฆ่าเลือดเย็นฮโยจากนั้นฮโยจึงนำพาคิมแทเราไปพบกับพ่อค้าซูยองที่พร้อมออกเรือไปกับพวกเขาเพราะคิมแทสัญญาที่จะให้ตั๋วเงินที่ใช้ไม่มีวันหมดกับเขา
มาถึงตรงนี้กำลังคิดล่ะสิว่ายุนๆเราไปไหน
ทั้ง 3 เดินทางต่อขึ้นไปหยั่งยอดเขาไกลโพ้นเพื่อเข้าพบคนผู้นี้
'อิมยุนอา' ซึ่งเขานั้นคิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันมันต้องมาถึง
**********************************************
เขาจับสร้อยรูปพระอาทิตย์ไว้อยู่มันมักจะส่องแสงออกมาเมื่อคราวที่เรือลำใหญ่ของโจรสลัดจีนี่ล่องผ่าน
“เค้าไม่ได้มาหานายหรอกนะ...” เสียงพึมพำของใครคนนั้นดังขึ้นราวกับต้องการบอกอะไรใคร
“ยังคิดถึงเค้าอีกหรอเนี๊ย”
ในขนาดที่อีกด้านนึงบนเรือลำใหญ่ที่หญิงสาวก็จับเข้ากับสร้อยคอรูปพระจันท์เสี้ยวที่มันส่องแสงทุกครั้งเมื่อต้องเดินทางผ่านหุบเขานั้น “ร้องไห้อีกแล้วหรอ” เสียงพึมพำเบาๆราวกับปลอบใจใครบางคน...
เด็กสาวก้มมองสร้อยคอตัวเองที่ยังส่งเปร่งแสงประกายและส่งเสียงร้องออกมาไม่หยุด....
“คิดถึงเค้ามากเลยรึไงนะ...” เด็กสาวยังคงพึมพำเบาๆเหมือนคุยกับใครสักคน...
*******************************************
ปริศนาทั้งหลายก่อขึ้นทีละน้อย
สร้อย 2 เส้นนี้มีความเกี่ยวพันธ์กันอย่างไร???
แล้วเหตุใดคน 2 คนที่ดูแลสร้อย 2 เส้นจึงมิได้อยู่ข้างเคียงกัน???
*******************************************
เมื่อผู้พันควอนได้ก้าวเข้าสู่หมู่บ้านจีนี่ก็ต้องนึกประหลาดใจที่มิได้พบเห็นโจรสลัดเป็นกลุ่มๆอย่างเกาะโจรสลัดอื่นๆ
ซ้ำยังมีแค่เด็กและคนชราเท่านั้นเหล่าตัวเล็กตัวน้อยวิ่งไปวิ่งมาห้อมล้อมหัวหน้าโจรสลัดอย่างเจสสิก้าที่แสดงความอ่อนหวานออกมาโดยไม่ปิดบัง
เวลา 7 วันในหมู่บ้านนี้ช่างมีความสุขสำหรับควอนยูลเหลือเกิน
อีกทั้งความสัมพันธ์ของเขาและหัวหน้าโจรสลัดสาวผู้นี้ก็เหมือนจะดีขึ้นเป็นลำดับ
หลายครั้งที่ผู้พันยังคิดว่าตนเองเป็นผู้พันใช้กำลังหยอกล้อกับโจรสลัดสาวบ้างแต่นั้นก็เป็นนิมิตหมายที่ดี
อะไรกันที่ทำให้พวกเธอเหล่านี้ต้องเป็นโจรสลัด???
----------------------------------------------------------------
วันนึงที่เจสสิก้าทนการก่อกวนจากผู้พันเอาแต่ใจไม่ไหวจึงคิดจะส่งตัวควอนของพวกเรากลับไป
แต่ก่อนที่จะเป็นเช่นนั้นคิมแทได้ล่องเรือมาสู่เกาะจีนี่ได้ในที่สุด
คืนก่อนวันนั้นควอนยูลได้สลับขวดยาของเจสสิก้าทำให้เจสสิก้าหลับไหลไปพักใหญ่ๆ
ควอนยูลได้นำตัวเจสสิก้าขึ้นเรือไปด้วย
การปะทะกันของโจรสลัดสาวและเหล่ามิตรสหายของผู้พันคิมได้เริ่มขึ้น
ควอนยูลพยายามห้ามไม่ให้ผู้พันคิมทำร้ายใครในขณะที่...
แกว๊กกก!!! อินทรีย์ยักษ์บินมาพุ่งชนร่างสุนัขดำจนกระเด็น!
ซอฮยอนละสายตากลับไปมองที่มุมหนึ่งใครบางคนที่ยืนอยู่มองเธออยู่...
ครืน!! ครืนนนนน
ราวกับมีลมพัดใหญ่พัดเข้ามาหมอกหนาทึบถูกพัดออกลมใหญ่ที่ปะทะเข้าหน้าจนใครหลายคนต้องยกมือปิดป้องไว้
แต่เด็กสาวกลับยืนนิ่งไม่ไหวติงสายตาจับจ้องไปที่ใครบางคนที่ยืนเชิญหน้าเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“อย่ามาขวางฉัน” น้ำเสียงหวานๆแต่ฟังแล้วเย็นเฉียบของเด็กสาวเอ่ยขึ้น
“บอกให้พวกของเธอกลับไปซะซอฮยอน” ยุนอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ...
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉัน!”
ฟุ่บ!!! อะไรบางอย่างถูกซัดออกมาจากมือของซอฮยอน
ยุนอาเพียงแค่ยกมือปัดป้องออก... เข็มมากมายร่วงหล่นลงกับพื้น
“สิ่งที่พี่สอนเธอ... เธอเอามาทำร้ายพี่ไม่ได้หรอกนะ” ยุนอาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“ถอยไป! ถอยไปนะ!” ซอฮยอนตะโกนใส่อีกฝ่ายและก้าวถอยหลังช้าๆ
“กลับไปกับพี่นะซอฮยอน”
“กลับไปอยู่ด้วยกันอีกนะ” ยุนอายื่นม
อุ๊บ!! ยุนอายกมือกุมหัวใจตัวเองเหมือนรู้สึกว่าอะไรบางอย่างกำลังบีบหัวใจทีละนิด
ซอฮยอนเพียงแค่ปรายตามองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก
“อย่ามาทำดีกับฉัน!!! ”
“ซอฮยอนคนนั้นตายไปตั้งนานแล้วจำเอาไว้!!!”
โอ๊ย! อุ๊บ!! หลายๆคนบนเรือทั้งแทยอนทิฟฟานี่ฮโยยอนและคนอื่นๆต่างทรุดลงกับพื้น
หัวใจ! ต่างเอามือกุมหัวใจเพราะรู้สึกเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บปวดทุรนทุราย
ทำไม??? ทุกคนจึงต้องพากันปวดใจไปตามอิมยุนมันคืออะไรกัน???
“พอได้แล้วซอฮยอน!” ยุนอาหันมาตะโกนใส่อีกฝ่ายที่เหมือนจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
“เธอจะทำร้ายคนอื่นไม่ได้นะ!” ยุนอาก้าวเข้าไปจับตัวซอฮยอนไว้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!” ยุนอาร้องสั่งพลางเขย่าร่างบางๆ
“อย่าให้พี่ต้องทำร้ายเธอนะซอฮยอน!!”
“คนทรยศ”
ร่างบางๆพาตัวเองกระโดดลงจากเรือไป
ยุนอาได้แต่ยืนนิ่งงันด้วยความเจ็บปวดกับคำพูดที่ได้รับ...
อะไรคือเบื้องหลังของพวกเขา???
*****************************************************
ในที่สุดกองทัพโจรสลัดสาวก็ต้องถอยล่นทั้งที่พวกเธอยังไม่ได้ตัวหัวหน้าของพวกเธอกลับมาแต่อย่างใด
*****************************************************
หัวใจของผู้พันควอนและโจรสลัดสาวเจสสิก้าเริ่มจะผูกพันกัน
แต่ในเมื่อเขาเป็นคนนอกหญิงสาวก็มิอาจจะมอบความรักให้ได้
เธอกลับไปหยั่งที่ที่เธอจากมา
ด้วยความช่วยเหลือขอทิฟฟานี่ซันนี่
“คุณมีหน้าที่ของคุณฉันมีหน้าที่ของฉัน”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกเส้นขนานยังไงก็ไม่มีวันได้เจอกัน” เจสสิก้าผละออกจากอีกฝ่ายก่อนจะเดินจากไป
ยูริได้แต่มองตามหลัง.... ด้วยความเจ็บปวดยากจะบรรยาย
“แต่เส้นขนานก็อยู่เคียงข้างกันตลอดไปก็ได้ไม่ใช่หรอ!!!” ยูริตะโกนบอกไล่หลังแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง
“สักวันฉันจะไปหาเธอ!! เธอเชื่อฉันนะเจสสิก้า!!”
“ฉันสัญญา!! ฉันจะไปหาเธอ!!!”
*****************************************************
อาทิตย์กว่านับตั้งแต่เจสสิก้ากลับมา
วิ้งวิ้งวิ้ง!
เสียงร้องประหลาดของสร้อยจันทร์เสี้ยวดังขึ้น
ซอฮยอนรู้สึกแปลกใจมาหลายวันที่อยู่ๆสร้อยก็ร้องอย่างไม่มีเหตุผล
นับตั้งแต่วันที่ยูริถูกจับมาเป็นตัวประกันแต่ก็เพียงแค่บางครั้งบางคราว
แต่คราวนี้ตั้งแต่เจสสิลับมาซอฮยอนก็เริ่มเห็นสิ่งผิดปกติในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น!
“ทำไมต้องตามพี่เจสสิก้าด้วย” ซอฮยอนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดที่มองไปรอบต
*****************************************************
และวันนั้นก็มาถึงสภาพหมู่บ้านที่ไฟลุกไหม้อีกครั้ง
“สร้อยนั่นอยู่ไหน!!!”
“อยู่ที่ผู้ดูแลอีกคน”
“มันอยู่ที่ไหน!!”
*****************************************************
เฮือก!
ยุนอาสะดุ้งตื่นกลางดึก
วิ้งวิ้งวิ้ง! แสงสว่างสีแดงส่องประกายวาบ...
ไม่นานนักเงาเลือนลางของชายหนุ่มก็ปรากฏขึ้น...
“นายออกมาทำไม”
“[ข้าคิดว่าเราไปไม่ทันแล้วยุนอา]”
-------------------------------------------------------
“เอ๋? ขอร้องฉันอะนะเรื่องอะไรหรอ”
“เอาเรือออกทีฉันจะไป.... หมู่บ้านจีนี่”
“หื้ม!!!!” หลายชีวิตหันมามองหน้ายุนอาด้วยความงุนงง
----------------------------------------------------------------------
“ฉันไม่ให้แกไปนะยูล!” แทยอนเดินตามมาห้ามยูริที่ตอนนี้ตรงแน่วไปที่เรือเพื่อจะเดินทางไปหมู่บ้านจีนี่พร้อมยุนอา
“แทแทแกเห็นใจฉันบ้างซิ! เค้าจากฉันไปฉันก็ทำใจยอมรับยากเต็มที!”
“แล้วนี่หมู่บ้านจีนี่กำลังเดือดร้อนแกจะให้ฉันปล่อยเค้าไปงั้นหรอ!”
*****************************************************
ในที่สุดพวกเขาก็ออกเดินทางอีกครั้งแม้ผู้พันคิมจะไม่เห็นด้วยเท่าไร
*****************************************************
พวกเขาเดินทางไปหยั่งเกาะจีนี่ และสิ่งที่พบคือสภาพบ้านเมืองรกร้าง กับควันไฟที่ยังคุกรุ่นเหมือนเพิ่งจางหาย
ชาวบ้านที่บาดเจ็บต่างช่วยกันปฐมพยาบาลซึ่งกันและกัน
“เจส... เจสสิก้า” คนเดียวที่ผุดขึ้นมาในความคิดของยูริร่างสูงโปร่งวิ่งตรงไปที่บ้าน.... บ้านของเธอ...
บ้านของเราล่ะ!!
ยูริหยุดมองดูบ้านที่เคยเป็นสีขาวตกแต่งด้วยแปลงดอกไม้เล็กๆ
มือเรียวยาวลูบผนังบ้านที่มีแต่คราบเขม่าควัน แปลงดอกไม้ที่เคยสวยงามหลากสีถูกเหยียบย่ำล้มตาย....
“เจสสิก้า!!!!”ยูริพุ่งเข้าไปในบ้านทุกห้องที่เคยอยู่ ทุกห้องที่เคยเข้าไปทุกห้องที่เคยมีคนคนนั้น
“เธออยู่ที่ไหนเจสสิก้า!!!”
*****************************************************
เพื่อจุดประสงค์เดียวกันคือการช่วย เจสสิก้า กลับมาแล้ว ทหารเรือและโจรสลัดสาวจึงลงเรือลำเดียวกันในที่สุด
พวกเขาออกเดินทางไปด้วยปริศนามากมายว่าทำไมสร้อยนี้ถึงสำคัญขนาดนั้น
ภารกิจอีกอย่างของพวกเขาคือการนำสร้อยเส้นนั้นกลับมา
การเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยอุปสรรคมากมาย
เรือลำใหญ่มุ่งตรงไปยังซอกเขาเบื้องหน้า
...แสงสว่างเริ่มลดน้อยลงเพราะความสูงของเทือกเขาและภูมิประเทศที่ปิดบังแสงดวงอาทิตย์
“ไม่แปลกเลย ทำไมเรียกเกาะทะเลดำ” ซอนเยเปรยขึ้นเบาๆเพราะสองข้างทางมันช่างมืดอะไรอย่างนี้ ขนาดเพิ่งจะเช้า....ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมีแต่ความมืดดำสนิท...
กี๊ซซซซซ!!เสียงแผดร้องจากสิ่งมีชีวิตหน้าตาประหลาด
*****************************************************
แม้จะรอดปลอดภัยจากสิ่งมีชีวิตประหลาดเหล่านั้นได้หมด แต่ผู้การคิมกลับต้องพลัดตกลงไปที่ข้างเรือเนื่องจากพยายามจะปกป้องทิฟฟานี่จากแรงเหวี่ยงของเรือที่เกิดจะการปะทะกันของแรงดันน้ำ
“ซวยอะไรขนาดนี้ฟ่ะ!” แทยอนหันไปมองเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกสยองพิกลหากโดนบดขยี้คาเรือมีหวังตายแบบดูไม่จืดแน่ๆ
ฉันเป็นนายพลนะว้อย!!จะตายก็ขอตายแบบที่มันดูดีกว่านี้หน่อยยยย!!
ย่าห์!!!!
เรือลำใหญ่ผ่านลอดปากช่องเขาไปแทยอนที่ถูกลากกลับเข้ามาในเรือได้อย่างเฉียดฉิว ก็ล้มลงทันทีในสภาพที่เหนื่อยอ่อน
โจรสลัดสาวก้าวเข้ามาในห้องที่ผู้พันนอนหมดแรงอยู่ แค่อยากจะเข้ามาดูว่าเป็นอย่างไรบ้างแต่พอเห็นอาการกระสับกระส่ายก็อดไม่ได้ที่จะมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้
มีหรือที่ผู้พันจอมเจ้าเล่ห์จะปล่อยให้สาวหน้าหวานปากแข็งหลุดมือไปโดยไม่มีการลิ้มลองสักครั้งแต่ก็นั้นล่ะเพราะมันไม่ใช่เวลาผู้การจอมเจ้าเล่ห์จึงได้แค่แทะโลมนิดๆหน่อยๆ
*****************************************************
เมื่อกองทัพของพวกเขาปะทะกับศัตรู ควอนยูลได้รับบาดเจ็บปางตาย
แต่อิมยุนนั้นได้ฝังเข็มให้ควอนยูลเกิดการชาตัว
เขาจึงสามารถเข้าไปช่วยเจสสิก้าออกมาจากพิธีบูชายันต์ได้
พวกเขาต่างพากันฝ่าวงล้อมของศัตรูออกไป
‘แกร๊กแกร๊ก’
อ๊ะ! กระสุนหมด!
ฮึ่บ!!ปลายเท้าเตะตวัดดาบของศัตรูขึ้นมา... ยุนอาคว้าดาบเอาไว้ในมือ
“ปืนมันยิงได้ไม่กี่นัดเองนี่นา” ยุนอาพลิกปืนดูไปมาอย่างขัดใจ
ฮึ่ย!!! ยูริตวัดดาบใส่ศัตรูที่เข้ามาก่อนจะยันอกของโจรผู้โชคร้ายออกไป
“จะเอาอะไรกับปืนลูกโม่เล่า!!” แล้วหันมาตอบคนข้างหลังอย่างเซ็งๆ
“ไม่ใช้แล้วใช่มั๊ย?” ยุนอาฟาดดาบใส่ศัตรูจนร่างนั้นล้มลง!
“งั้นทิ้งนะ!” ว่าแล้วกระบอกปืนก็เขวี้ยงไปถูกหัวโจรช
โป๊ก!!!!! ชายชุดดำทรุดลงกับพื้นสองมือกุมหัวเลือดไหลซึม
“ไอบ้า! ของหลวงนะเฟร้ย!!!”
“ก่อนกลับบ้านค่อยเก็บละกัน”
‘ตรูอยากตาย =[]=!’
ฮโยยอนกับซูยองที่นั่งดูยุนอากับยูริอยู่นานต่างหันมามองหน้ากันแบบงงๆ
“ไอสองตัวนั้นมันทำอะไรกัน?”
เพราะเสียงทุ่มเถียงของทั้งสองมันดังลั่นมาถึงจุดหลบภัยตรงนี้น่ะซิ!
พวกเขาสู้จนอ่อนแรงแต่ก็ไม่สามารถไปไหนได้เลย
“แย่.... แย่แล้วซิ” แทยอนพึมพำออกมาเบาๆสายตามองไปที่มุมสูงของอีกฝั่ง
ยูริและยุนอาหันกลับไปมองด้วยความตกใจ
“เจสสิก้า!!!”
“น้องซอ!!”
************************************************************
สเตฟานี่และกลุ่มชายชุดดำพาร่างไม่ได้สติของเจสสิก้าและซอฮยอนเดินจากไป
หญิงสาวทั้ง 2 ถูกจับตัวอีกครั้ง
การต่อสู้เป็นไปอย่างทุลักทุเล
ในวินาทีแห่งความเป็นความตายของผู้พันควอน .....
*****************************************************
“ยูริ! ยูริ!” เจสสิก้าเข้ามาประคองร่างที่หมดสติไปชุดขาวของเธอชุ่มไปด้วยเลือดของคนรักเหมือนในความฝันคราวก่อนอีกครั้ง....
ในที่สุดยาชาที่อิมยุนใช้ก็หมดฤทธิ์ลง
ควอนยูลฟื้นตัวอีกทีหญิงสาวที่เขารักก็นั่งอยู่ข้างกายบนเรือลำใหญ่ที่คุ้นเคย
*****************************************************
ความสงบสุขกลับมาสู่หมู่บ้านจีนี่ และเหล่าทหารเรือพักใหญ่
ในที่สุดทหารเรือก็สามารถกลับมาหาโจรสลัดสาวได้ตามคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้
*****************************************************
บทรัก ติกๆ ของพี่เบญเรื่องเดียวแต่ ยาว ทั้งตอน
*****************************************************
อ้อมแขนโอบเกี่ยวรัดเอวบาง....กลิ่นหอมอ่อนๆจากสบู่โชยแตะจมูกของหญิงสาว
“คิดถึงจะแย่ รู้บ้างมั๊ย” เสียงกระซิบออดอ้อนข้างหู...และหญิงสาวก็พยักหน้าตอบเบาๆ
“คืนนี้....”
“อยู่ด้วยกันกับฉันได้มั๊ย..”
*****************************************************
และแล้วความรักของผู้การคิมและโจรสลัดสาวฟานี่ก็ได้ถูกสานต่อในที่สุด
“บอกรักก่อนซิ... จะได้ไม่เจ็บตัว” คนเจ้าเล่ห์นี่ก็ช่างเหลือเกินเห็นหญิงสาวอยู่ในกำมือเลยหาทางล่อหลอกให้ลูกไก่น่าสงสารหลงติดกับ
“ฉันรัก....”
ก่อนที่หญิงสาวจะพูดจบ... เค้าก็ช่วงชิงเอาคำพูดของหญิงสาวกลืนลงคอไปซะก่อน...
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยยิ้มให้หญิงสาวที่ปรือตามอง...
------------------------------------------------------
“ขอโทษทีนะ... เธอบอกช้าไปแล้วล่ะฟานี่...”
*****************************************************
ส่วนคนสองคนที่ห่างไกลกันไปนานด้วยเหตุผลบางอย่าง ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็กลับมาเหมือนที่เคยเป็น
แต่.................................
ยุนอาที่อยู่ในช่วงเวลาคิดหนักถ้าจะไปต่อจะไปยังไงดียิ่งคิดยิ่งสงสัยคู่อื่นเค้าไปกันยังไงถึงจบอย่างมีความสุขนึกแล้วโมโหตัวเองชะมัดเป็นพหูสูตรอบรู้ทุกอย่างแต่มาตกม้าตายไอเรื่องนี้จะวิ่งออกไปเคาะประตูถามยูริหรือใครตอนนี้ก็เห็นทีจะไม่เหมาะ - -'
เอาว่ะ...ทุกอย่างมันต้องมีการทดลองลองผิดลองถูกไปก็ได้ล่ะมั๊ง?
*****************************************************
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกลาการลาจากก็ต้องมาถึง
ถึงเวลาแล้วที่เหล่าทหารเรือกล้าต้องกลับฐานทัพ
ยูริไม่อยากกลับแต่ผู้การคิมออกคำสั่งให้ไปจัดการเรื่องที่เมืองโซชิให้เรียบร้อยก่อน
*****************************************************
ทหารเรือกลับมายังเกาะจีนี่อีกครั้งเพื่อช่วงชิงเอาสร้อยมา
ไม่มีใครเชื่อคำพูดของทหารเรืออีกต่อไป
มีก็แต่หัวหน้าโจรสลัดสาวก็มิอาจสั่งการใดๆได้
การเดินทัพครั้งนี้จึงตกเป็นของรองหัวหน้าทิฟฟานี่แทน
“ทำไมถึงไม่เข้าใจฉันบ้างเลยจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง...”
“จะให้ฉันยอมรับได้ยังไงว่าเค้ากำลังจะทำร้ายฉัน”
“ฟานี่เธอก็ไม่เชื่อเหมือนฉันใช่มั๊ย”
“เธอก็เชื่อมั่นในตัวแทยอนเหมือนที่ฉัน...”
ทิฟฟานี่ดันเจสสิก้าออกก่อนที่เธอจะพูดจบ...
น้ำตาใสถูกปาดออกข้างแก้มอย่างอ่อนโยน
“ยอมรับความจริงเถอะเจส... พวกเราถูกหลอกมาตลอด”
“ฉันมันโง่ที่หลงรักเค้าทั้งที่รู้ว่าเค้าไม่เคยรักฉันเลย”
*****************************************************
To Be Continue.....................................
---------------------------------------------
เรื่องนี้ สามารถติดตามอ่านได้ที่ บ้าน GG TH
http://forums.soshifanclub.com/index.php?showtopic=32993&st=0
ความคิดเห็น