คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ร่มคันนั้นกางอยู่ในโลกที่ทำให้ฉันร้องไห้ และฝนนั้นก็คือน้ำตาของฉัน
ข้อเท้าของฉันเริ่มจมลงในน้ำฝน ดวงตาของฉันเริ่มจมลงไปในน้ำตา
ฉันดึงรั้งมันไว้อีกครั้งนึง
ฉันร้องไห้...
เธอคือร่มคันที่คอยกลางเหนือศรีษะของฉัน
คืนที่ฝนอันหนาวเย็นหยดลงบนไหล่ของฉัน
เธอคอยอยู่เคียงข้างกัน กลายเป็นความเคยชินของฉัน
ฉันไปไหนคนเดียวกลางสายฝนไม่ได้โดยไม่มีเธอ
คนเดียวกลางสายฝน ไม่มีอะไรเลยแต่ เจ็บ ๆๆ
เธอ ฉันแค่อยากให้รู้ไว้
อยู่คนเดียวกลางสายฝน ไม่มีอะไรหรอกแต่ เจ็บๆๆ
และฉันแค่ปล่อยเธอไปไม่ได้
ฉันเปิดมันขึ้นแล้ว ประตูในหัวใจของฉัน
เธอคือร่มคันที่คอยกลางเหนือศรีษะของฉัน
เงาของเธอคือร่มเงาของฉัน
ตราบเท่าที่เธออยู่เคียงข้างฉัน
เสียงของนาฬืกาที่กำลังเดินอยู่ในห้องว่างเปล่า
เสียงของหยาดฝนที่กำลังจูบลงบนหลังคา
ไม่มีเธอแล้วฉันเหมือนกับเก้าอี้ที่มีขาแปลกๆ
ร่มคันนั้นเคยเล็กเกินไปสำหรับเราทั้งคู่
มันหมือนกับเกาะในโลกที่หนาวเหน็บ
ที่ตอนนี้มันใหญ่และแปลกเกินไป
แต่กลับมีเพียงฝนและลมรอบกาย ไม่
ไม่มีใครกางร่มให้ฉันเลย แล้วฉันก็ร้องไห้
ดวงจันท์ที่สาดส่องลงมาสู่ดาวที่ปกคลุมก้อนเมฆ
เงาที่แค่ดูเหมือนเป็นตัวฉันเอง
เราไม่สามารถเห็นกันและกันได้
เราจะต้องแยกกันแล้ว สุดท้าย? ฉันวาดคำตอบเอาไว้
วาดมันเอาไว้ในใจ และคำตอบนั้น ฉันก็ลบมันออกไป
ร่มคันนั้นใหญ่เกินไปในสายตาฉัน
มันกำลังกางอยู่ในโลกที่ทำให้ฉันร้องไห้
มันเบ่งบานด้วยคำสัญญาตลอดกาล
ตอนนี้ มันกำลังร้องไห้อยู่เหนือ 2 หัวใจที่แตกสลาย
เธอจะไม่เคยอยู่ที่นั้น แม้มันจะวนกลับมารอบๆ
ความคิดเห็น