สัตยะธารา

ลำดับตอนที่ #9 : ล้างแค้นด้วยชีวิต !! [ตอนที่ 2]

           “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!”

            พริมโรสทะลึ่งตัวขึ้นมาจากที่นอนหนานุ่ม  กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง  เสียงของธารรินรัวทุบประตูและร้องตะโกนเรียกเพื่อนสาวจากนอกห้องอย่างร้อนใจ  ในขณะที่ยามคอนโดกำลังกระแทกประตูห้องให้เปิดออก 

            “พริม  พริม !!! พริม หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ แกเป็นอะไรไปน่ะ พริม !!!” ธารรินปราดเข้าไปหาเพื่อนสาวทันทีที่บานประตูถูกกระแทกเปิดออก

            “ออกไป .. ออกไป๊ !!!” พริมโรสยังหลับหูหลับตาร้องกรี๊ดๆอย่างคนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้  หรือเรียกอีกอย่างก็คือ..เสียสติ

            “นี่ฉันเอง  ฉันเองนะพริม  ใจเย็น...ใจเย็นนะเพื่อน” ธารรินเขย่าร่างเพื่อนรักเบาๆทำให้อาการของพริมโรสเริ่มสงบ  เธอซบไหล่ธารรินราวกับลูกนกที่บินฝ่าพายุใหญ่มาแล้วต้องการความอบอุ่น  แต่แล้วพริมโรสก็กลับสะดุ้งเฮือก ดวงตาเบิกกว้างอย่างหวาดกลัวสุดขีด !!!

            ..ข้างหลัง ข้างหลัง ในกระจก !!!..

            มันอยู่นั่น !!! นังผีพรายน้ำ !!!

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ออกไป ออกไป๊ อีผีพรายน้ำ  บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่ของของแก ได้ยินมั้ย  เขาให้ฉันมา แกเอาไปไม่ได้ !!!” พริมโรสกรีดร้องอีกครั้ง ผลักร่างของธารรินออกไปอย่างแรงจนศีรษะของเพื่อนสาวชนขอบโต๊ะไม้  เลือดเริ่มซึมออกมาจากรอยเจาะของคมไม้  แต่ธารรินก็ไม่ได้สนใจ..สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ก็คืออาการคลุ้มคลั่งของพริมโรส !!

            สิ่งที่พริมโรสเห็นก็คือร่างเน่าเฟะ  บวมอืดด้วยความที่จมอยู่ใต้ผืนน้ำมานานแสนนานของแม่จันทร์  ดวงตาที่ไร้ลูกตาดำนั้นเหลือกถลน  ริมฝีปากที่ครั้งหนึ่งเคยอิ่มงามหากตอนนี้ไร้เค้าความงามในอดีตแม้เพียงเศษเสี้ยวแสยะยิ้ม  .. ทำให้เห็นเขี้ยวยาวเฟี้ยวที่มุมปากอย่างน่าหวาดเสียว  ร่างของผีแม่จันทร์มีหนอนชอนไชอยู่จนทั่ว  หลายตัวตกสู่พื้น  และค่อยๆคลานมาหาพริมโรส..ทีละตัว..ทีละตัว..

            “เจ้ายังหน้าด้านอยู่ได้อีกนะ  นังคนทรยศ” เสียงตวาดของแม่จันทร์ดังก้องในหูของนางแบบสาว .. ซึ่งแน่นอนว่าคนอื่นไม่ได้ยิน

            ร่างของยายแก่ร้อยปีก้าวออกมาจากกระจก มาหาพริมโรส  ... มือเหี่ยวแห้งสีเขียวคล้ำช้ำเลือดช้ำหนองยื่นมาข้างหน้า...เกาะกุมคอระหงของพริมโรสเอาไว้...

            “กรี๊ดดดดดด !!! พอแล้ว  ไม่เอาแล้ว  แกอยากได้อะไรก็เอาไป  ฉันคืนให้  ไม่เอาแล้ว กลัวแล้ว  เอาไปไป๊ !!!!” นางแบบสาวคว้ากำไลเขวี้ยงใส่นางผีร้ายอย่างแรง  หากมันกลับทะลุไปกระแทกกระจกบานสวยข้างหลังจนกระจกเงาแตกกระจายไม่เหลือชิ้นดี

            แม่จันทร์หัวเราะอย่างสะใจ  ก่อนที่จะเลือนหายไป...หากฝังความทรงจำอันเลวร้ายไว้ในใจของพริมโรสไปตลอดกาล...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

            “ธาร..” ปรัศวินทร์เรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งสะอื้นไห้จนร่างไหวโยนเบาๆ  เมื่อธารรินหันมาเห็นคนรัก  เธอจึงรีบโผเข้ากอดเขาทันที

            “วินทร์ .. ธารไม่เข้าใจ  ทำไม  ทำไม...”

            “ใจเย็นๆนะธาร  อาการที่พริมเป็นมันยังพอรักษาได้  ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น..” ปรัศวินทร์ปลอบหญิงสาว .. ทั้งๆที่รู้ว่าสิ่งที่พูดออกไปนั้นคือคำโกหกคำโต

            อาการเสียสติของพริมโรสนั้นรุนแรงมาก  เพราะเรื่องอะไรก็ตามที่เธอได้ประสบมานั้นทำให้เธอตกใจและหวาดกลัวอย่างถึงขีดสุด  ความสามารถในการควบคุมสติของหญิงสาวจึงขาดผึง