สัตยะธารา

ลำดับตอนที่ #8 : ล้างแค้นด้วยชีวิต !!

            “เป็นเยี่ยงใดบ้าง  เพื่อนรักของข้า..อ้อ มิใช่สิ ต้องเรียกว่า ‘อดีตเพื่อนของข้า’ จึงจะสมควร” ธารรินในอดีตพูดอย่างเหยียดๆ  “คงรู้แล้วใช่หรือไม่  ผู้ที่แย่งชิงสิ่งที่ข้าต้องการไปนั้น จะเกิดสิ่งใดขึ้น  แม่จันทร์ ?”

            หญิงสาวที่ถูกกระชากร่างออกมาจากกระสอบมองหน้าธารริน  ไล่มาถึงหญิงสาวที่หน้าเหมือนพริมโรส  ก่อนยิ้มอย่างสมเพช

            “เหอะ  ผู้ที่เจ้าต้องการนั้น  เขาต้องการเจ้าหรือไม่เล่า ?? เจ้าผู้ทรยศเพื่อน  ทรยศทุกสิ่งเพื่อให้ได้มาซึ่งสิ่งที่เจ้าปรารถนา  เจ้ามิเคยสนใจว่าเจ้าทำสิ่งที่ถูกต้องหรือไม่  ทั้งเจ้า .. แม่วาด  แม่แพร  ทั้งเขาผู้นั้น  ล้วนโฉดชั่วมิต่างกันเลย  !!”

            “หุบปาก  หุบปากของเจ้าบัดเดี๋ยวนี้ !!!!” แม่แพร..หรือก็คือพริมโรสในอดีตร้องกรี๊ดอย่างขัดใจ  เมื่อแม่จันทร์พูดดักอย่างรู้ทันว่า  เมื่อใดที่พวกนางฆ่าแม่จันทร์เรียบร้อย  แม่แพรก็จะหันไปจัดการกับแม่วาดต่อ  เพื่อจุดมุ่งหมายอะไรบางอย่าง

            “ปากดีนักนะ  นังโง่เอ๊ย  เจ้าสะเออะมารู้ความลับของข้าเอง  ช่วยไม่ได้ .. เพียงแค่กำจัดเจ้าออกไปให้พ้นทางเท่านั้น  ข้าก็จะได้ประโยชน์สองต่อ  ทั้งได้กำจัดเจ้าออกไปให้พ้นทางของข้า  และรักษาความลับของข้าไว้  บางเรื่องมันก็สมควรเป็นเรื่องส่วนตัวใช่หรือไม่ ?? แต่เมื่อมีคนมารู้เรื่องนั้น  มันก็มิใช่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไป  มีวิธีทางเดียวที่จะทำให้มันกลับมาเป็นเรื่องส่วนตัวอีกครา...” ยิ้มของแม่วาดแลดูเหมือนยิ้มของนางมารร้าย

            “อย่านะ !!!!!” เสียงหวานของแม่จันทร์หวีดร้องลั่น  หากทาสที่รอสัญญาณของเจ้านายก็คว้าไม้มาฟาดลงไปที่ศีรษะของหญิงสาวอย่างแรงจนเธอสลบไป แล้วร่างบางที่สลบไสลก็ถูกพันธนาการด้วยโซ่ตรวนอย่างแน่นหนา ก่อนถูกอุ้มลงไปวางในหีบไม้ที่เร้นตัวอยู่ในเงามืด...หีบที่จะนำเธอไปสู่มรณะอันมืดมิดและหนาวเย็นที่ข้างล่างนั่น...ใต้ผืนน้ำดำมืด..!!

            หีบไม้ถูกล็อกกุญแจ  บ่าวของแม่วาดหามหีบไม้ไปสู่ริมแม่น้ำ  จุดที่น้ำลึกที่สุด

            แม่วาดมองหีบที่คุมขังร่างกายศัตรูของเธออย่างสะใจ...มันจะเป็นที่คุมขังวิญญาณของแกไม่ให้ได้ไปผุดไปเกิดตลอดไป อีหน้าโง่ !!!

            “ปล่อย”

            ตูม !!!!

            ทันทีที่สิ้นคำสั่งสั้นๆของหญิงสาว  หีบไม้ก็ถูกปล่อยลงน้ำทันที  รอยแตกของแผ่นไม้รวมถึงน้ำหนักของแม่จันทร์และโซ่ตรวนทำให้มันดำดิ่งสู่ก้นบึ้งของแม่น้ำอย่างรวดเร็วราวกับถูกดึงด้วยเชือก  หมอผีชรารีบทำหน้าที่ของตัวเองทันทีด้วยการหยิบพลอยสีแดงดุจหยดเลือดเม็ดหนึ่งที่แม่วาดแกะออกมาจากกำไลของแม่จันทร์  แล้วร่ายมนตร์ดำด้วยภาษาที่มิมีผู้ใดเข้าใจ

            ทันใดนั้นต้นไทรใหญ่ที่ยืนรากมาหลายร้อยปีโดยรอบกายก็สั่นไหวราวกับถูกมือที่มองไม่เห็นเขย่าอย่างรุนแรง  ลมประหลาดที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะชั่วร้ายของสิ่งที่มองไม่เห็นพัดตีจนฝุ่นและใบไม้แห้งโดยรอบกระจายฟุ้งตลบขึ้นมา  รอบๆร่างของแม่หมอมีเงาดำผุดพุ่งขึ้นมารายล้อม  ร่างดำๆนั้นโอนเอนไปมาราวกับกำลังร่ายรำ เสียงหัวเราะแหลม  เสียงร้องไห้  และเสียงกรีดร้องอย่างน่าสยดสยองดังผสมปนเปกันหากนางหมอผีชรายังคงท่องคาถาสะกดวิญญาณอย่างนิ่งสงบต่างจากแม่วาด  แม่แพร  และบ่าวของแม่วาดที่รู้สึกว่าความกลัวนั้นไล่ขึ้นมาตามกระดูกสันหลังคล้ายถูกเสียบด้วยแท่งน้ำแข็งจนขนลุกเกรียว

            พลอยสีแดงในมือของหมอผีชราสว่างวาบ  แล้วจู่ๆทุกสิ่งทุกอย่างก็สงบลงดื้อๆกะทันหัน  ราวกับไม่เคยเกิดเหตุการณ์อันน่าสะพรึงกลัวก่อนหน้านี้มาก่อนเลย

            “สำเร็จหรือไม่ ??” แม่วาดรวบรวมความกล้าถามออกมาในที่สุด  หากน้ำเสียงของนางนั้นสะบัดๆราวกับไม่อยากจะพูดคุยเสวนากับหญิงชราตรงหน้ามากนัก

            “วิญญาณของนางจะถูกขังที่นี่ตลอดกาล  นางจะมิอาจไปผุดไปเกิดได้ตามความตั้งใจของเจ้า “ หมอผีชรายืนยัน

“ยกเว้นแต่...” ร่องรอยกังวลปรากฎในดวงตาชราภาพ  หากหมอผีก็กลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นได้อยากรวดเร็วก่อนที่นายจ้างสาวจะเห็น 

            “แต่อะไรอีกล่ะ  ยายเฒ่า ?” แม่แพรตะคอกด้วยความขัดใจในท่าทางอึกอักของหมอผีชรา

            “ยกเว้นแต่ความแค้นในใจของนางจะมีมากกว่าที่คุณไสยของข้าจะสยบได้  ถ้าหากนางหลุดออกมาได้ แล้วมาพบกับผู้ที่ผูกพันมาด้วยกรรมกับนาง  ถ้าหากนางฆ่าคนผู้นั้นได้  วิญญาณแค้นของนางผู้นั้นจะแข็งแรงขึ้นทีละน้อย..ทีละน้อย..”

            แล้วภาพของกลุ่มบุคคลจากอดีตกาลก็เลือนหายไป

            “เป็นเช่นไรบ้าง ??” เสียงที่พริมโรสไม่อยากจะได้ยินอีกแล้วในชีวิตนี้ถามขึ้น 

            “ฉัน..ฉัน..” หญิงสาวปากคอสั่น  กลัวทุกอย่างที่ผ่านมา  ทั้งวิญญาณของหญิงสาวที่ชื่อจันทร์  ภาพเหตุการณ์เมื่อกี้   และ..ข้อยกเว้นในการสะกดวิญญาณของหมอผีชรา

            “เจ้ามันชั่วช้าเกินกว่าจะมีชีวิต...เจ้าฆ่าได้กระทั่งผู้ที่ไร้ความผิดอันใด  เพียงเพราะความริษยาของเจ้า  เจ้ามันเป็นเหมือนงูพิษที่คอยแว้งกัดได้ไม่เลือกหน้า...” มืออันเน่าเฟะเต็มไปด้วยแผล  น้ำเหลือง  และหนอนค่อยๆเอื้อมมาจับบ่าของนางแบบสาว  ... 

            “เช่นนั้นก็สมควรแล้วฤๅมิใช่  ที่ข้าจะเลือกให้เจ้าเป็นผู้ที่ต้องสังเวยความแค้นของข้าด้วยชีวิตเป็นคนแรก !!!!!!”

            ร่างของเธอถูกหมุนกลับไปเผชิญหน้ากับวิญญาณที่น่าสยดสยองอย่างรวดเร็วจนพริมโรสตั้งตัวไม่ทัน  ดวงตาของหญิงสาวที่เบิกโพลงด้วยความหวาดกลัวสุดขีดสะท้อนภาพของผียายแก่ร้อยปีอันน่ากลัวติดตา

            ...ซึ่งมันจะหลอกหลอนหญิงสาวไปตราบจนชั่วชีวิต..!!!!

            “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!”