สัตยะธารา

ลำดับตอนที่ #3 : สับสน

             ปรัศวินทร์นั่งทานข้าวเช้ากับครอบครัว อันได้แก่แม่ของเขาและน้องอีกสองคน   สำหรับโอกาสแบบนี้มีเพียงไม่กี่ครั้งในรอบปี  เพราะเขาต้องทำงานที่โรงพยาบาลในกรุงเทพทั้งปี 

            “ แต้ว วันนี้ไปไหนหรือเปล่าลูก ”  คุณผึ้ง  มารดาของทั้งสามถามคั่นจังหวะพี่น้องทั้งสามคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติ

            “ จ้ะแม่  วันนี้แต้วไปทำงานที่บ้านเพื่อนจ้ะ ต้องเค้าก็จะไปหาเพื่อนทำงานเหมือนกันจ้ะ  วันนี้พี่วินทร์ก็คงต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะแม่ก็ไปทำบุญให้พ่อที่วัด ” แต้วแจกแจง

            ปรัศวินทร์ซ่อนยิ้มไว้ลึกๆ ...ดีเลย วันนี้จะลองทำตามแผนที่คิดไว้

            เมื่อในบ้านเหลือเพียงปรัศวินทร์คนเดียว  เขารีบนำกำไลวงนั้นไปซ่อนไว้ในห้องแต้ว  และคอยรอดูผลพรุ่งนี้

            ปรัศวินทร์ออกมาเดินเล่นในสวนพลางมองบ้านที่เขาอาศัยมาแต่เด็ก บ้านชั้นเดียวสีขาวหลังไม่ใหญ่หากโปร่งโล่งสบายด้วยหน้าต่างที่ติดอยู่เกือบรอบตัวบ้านและต้นไม้สูงใหญ่ให้ร่มเงานั้น ตั้งอยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา  เมื่อบวกกับลมแม่น้ำเย็นๆที่พัดเข้ามาทำให้บ้านนี้เย็นสบายแบบไม่ต้องพึ่งพัดลมหรือแอร์เลย

            ปรัศวินทร์เดินไปที่โป๊ะไม้ทาสีขาวตัดกับแผ่นน้ำสีน้ำตาลใส  ซึ่งพ่อของเขาเป็นผู้ที่ต่อโป๊ะไม้นี้ขึ้นมา เพื่อให้ลูกๆได้นั่งเล่น ปรัศวินทร์หยิบเสื่อมาปู และนั่งอ่านหนังสืออย่างสบายใจ

            เวลาเคลื่อนคล้อยล่วงเลยไปจนถึงยามเย็น  ฝูงนกบนฟ้าเริ่มบินกลับรัง  ปรัศวินทร์เก็บเสื่อและเดินถือหนังสือเข้าไปในบ้าน

            หลังจากทานอาหารเย็น  เขารีบอาบน้ำแต่งตัวและเข้านอนอย่างรวดเร็ว   เสียงปิดประตูดังมาจากห้องของแต้ว  และไฟที่ห้องกลางของบ้านก็เริ่มดับลง  เช่นเดียวกับสติของปรัศวินทร์  ที่ยังคงพะวงกับความฝันคืนวาน

            หากเขาก็ไม่เห็นภาพอะไรในหัวสมองเลย จนกระทั่งตื่นขึ้นมาตอนรุ่งเช้า

            เมื่อเขาเห็นแต้ว ที่กำลังง่วนกับการตักข้าวจากหม้อใส่ชามกระเบื้อง  เขาก็รีบร้องทักทันที

            “ แต้วๆ เมื่อคืนแต้วฝันเห็นอะไรแปลกๆบ้างมั้ย ”

            แต้วหันมาตอบคำถามของเขาด้วยสีหน้ามึนงง  เช่นเดียวกับคำตอบ

            “ ไม่มีนี่จ๊ะพี่วินทร์  ไม่ได้ฝันเลยด้วยซ้ำ ”

            “ อ้อ... ขอบคุณจ้ะแต้ว ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามซ่อนความแปลกใจและสับสนเอาไว้ภายใน