สัตยะธารา

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องราวเริ่มต้น...

“ อ้าวพี่วินทร์  กลับมาแล้วเหรอ  มาๆกินข้าวก่อนๆ แม่ทำต้มข่าไก่ไว้ให้พี่นะ ” แต้ว หรือปริยตา น้องสาวของปรัศวินทร์ร้องทักในทันทีที่เขาเปิดประตูบ้านเข้าไปในห้องโถงสีขาวสะอาดตา

            “ ไม่เป็นไรแต้ว พี่ไม่หิว กินข้าวหลังหกโมงก็ไม่ดีต่อกระเพาะด้วย ” ปรัศวินทร์ตอบ อย่างเพลียๆ

            “ แหม แต้วไม่น่ามีพี่เป็นหมอเลย รู้ไปซะทุกเรื่องเชียวนะพี่วินทร์ ” แต้วแซวอย่างขำๆ ก่อนถามอย่างสงสัยเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นของในมือพี่ชาย “ อะไรน่ะพี่วินทร์ ”

            ปรัศวินทร์สะดุ้งเล็กน้อย หากเขาพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดต่อหน้าน้องสาว ก่อนตัดบท “ อ๋อ ไม่มีอะไร จี้พระของเพื่อนที่ทำตกน่ะ พี่เก็บไว้ให้ เอ้อ...ขอพี่ไปอาบน้ำก่อนนะ แกงน่ะ เก็บไว้ให้ต้องเถอะ ไปเที่ยวงานวัดกับเพื่อนยังไม่กลับเลย สงสัยกลับมาคงหิวแย่ ”

            “ จ้ะ พี่ ” แต้วตอบ ก่อนหันหลังไปหยิบฝาชีมาครอบหม้อแกงบนโต๊ะ เก็บไว้ให้น้องชายคนสุดท้องของบ้าน  ปรัศวินทร์รีบเดินไปที่ห้องนอน หันหลังพิงประตูห้องนอนก่อนถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่...กำไลโบราณนี่สงสัยคงต้องเอาไปให้กรมศิลปากรหรือไม่พิพิธภัณฑ์คงจะดี...ปรัศวินทร์คิด หากในทันใดเหมือนจะมีเสียงร้องอย่างตระหนกแกมบังคับของสตรีแว่วมากระทบหู

            ‘ เจ้าจักทำเยี่ยงนั้นหาได้ไม่ !!! ’

            ปรัศวินทร์เปลี่ยนจากท่ายืนเอนหลังพิงประตูมาเป็นหยัดยืนตรง มองหาเจ้าของเสียง...หากไม่พบ ผู้คนแถวนี้ก็ไปรวมตัวกันที่งานลอยกระทงที่วัดหมด...คิดมากน่ะ...ปรัศวินทร์ปลอบตัวเอง เขาวางกำไลไว้ที่โต๊ะหัวเตียง หยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนก่อนเดินไปอาบน้ำ

****************************************

            ปรัศวินทร์เดินเข้ามาในห้อง  คิดว่าคงไม่ได้นอนเพราะตายังสว่างเต็มที่  หากในทันทีที่เขาก้าวเข้าเขตห้องนอน ความง่วงงุนก็พุ่งปราดเข้าจับใจทันที

            ปรัศวินทร์เดินเซไปยังเตียงนอน  เขาหลับไปเมื่อใดก็สุดรู้  แต่ถ้าหากมีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องของนายแพทย์หนุ่ม  ก็จะเห็นว่า กำไลที่วางอยู่บนโต๊ะไม้หัวเตียงนั้น  เรืองแสงสีดำสลับกับสีทองขึ้นมา ดูมีพลังอำนาจอย่างน่ากลัว

            และเมื่อปรัศวินทร์ลืมตาขึ้น ก็พบว่าเขามิได้นอนอยู่บนเตียงนุ่มสบายในห้องของเขาเสียแล้ว !

            ภาพตรงหน้าคือแม่น้ำเจ้าพระยา...ใช่แน่นอน  เพราะเขาจำป้อมเพชร ป้อมปืนรูปรี ก่อสร้างด้วยอิฐสลับศิลาแลงที่ตั้งอยู่ตรงจุดที่แม่น้ำเจ้าพระยาและป่าสักมาบรรจบกันที่เห็นไกลๆทางซ้ายของเขาได้  และจุดที่เขายืนอยู่นี้ ก็คือจุดที่เขาพาธารรินมาลอยกระทงด้วยกันตอนหัวค่ำ  หากเมื่อเขามองกวาดโดยรอบ ก็พบว่าทัศนียภาพโดยรอบไม่ใช่แบบที่เขาคุ้นเคยเสียแล้ว เพราะมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด

            หมอกเริ่มลง...ปรัศวินทร์พยายามลืมตาเพื่อที่จะได้หลุดจากฝันนี่เสียที  แต่เมื่อเขาเปิดเปลือกตาขึ้นไม่ได้ เขาจึงขยับขาหมายจะก้าวเดินเพื่อกลับไปที่บ้าน...ถึงแม้จะรู้สึกลึกๆว่าบ้านของเขาไม่มีในฝันนี่ก็ตาม  หากขาของเขาก็ก้าวไม่ออก  แม้เพียงขยับขาก็ทำไม่ได้...เหมือนมีคนดึงไว้...ปรัศวินทร์คิด  และเขาก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบอันวังเวงรอบกาย  เป็นเสียงเดียวกันกับที่เขาได้ยินเมื่อตอนก่อนนอาบน้ำไม่ผิดแน่

            “ เจ้าไปมิได้ดอก ”

            ปรัศวินทร์หันไปมองตรงตลิ่งริมน้ำ  และภาพที่เห็นทำให้เขาถึงกับถอนสายตาไปไม่ได้

            หญิงสาวตรงหน้ายืนอยู่ใต้ร่มไม้ระย้า ทำให้ดวงหน้าซีกหนึ่งถูกบดบังด้วยเงาดำ หากเสี้ยวหน้าที่ไม่โดนบดบังนั้น ถูกแสงจันทร์ฉายส่องจนสว่างเรือง ถึงจะเห็นเพียงครึ่งหน้าก็ทำให้รู้ได้ว่าว่าเธอผู้นี้งดงามอย่างไร้ที่ติ   ไม่ว่าจะเป็นคิ้วโค้งคมดำจัดตวัดปลายสวย  ดวงตาสีน้ำตาลแก่เจือดำ กลมโตใสแจ๋วเหมือนเด็ก  หากฉายแววดุ มีอำนาจ  จมูกเล็กโด่งคมเป็นสัน  รับกันดีกับริมฝีปากเรียวเล็ก หากอิ่มเต็ม  ดวงหน้าอิ่มรูปไข่นั้นดูน่ากลัวชอบกล

“ คุณ...คุณเป็นใคร ?? ” ปรัศวินทร์ถาม ทั้งที่ลึกๆในใจเหมือนจะรู้คำตอบเป็นเงาๆ

            “ เจ้าจะรู้ไปไย ในเมื่อเจ้าก็รู้อยู่แล้ว ” หญิงสาวสวยตรงหน้าตอบตวัดเสียง  คิ้วขมวดมุ่นเล็กน้อย 

            ‘ ไม่รู้ซักหน่อย  ชาตินี้เกิดมาไม่เคยเจอ ’ปรัศวินทร์คิดในใจ ‘ แต่น่าถ่ายรูปไว้  สวย...แปลกดี ”

            ร่างโปร่งบางนั้นหยัดยืนตรง  ทำให้เขาเห็นว่าเธอสูงพอสมควร  และถึงแม้รอบตัวจะไม่มีลมหากสไบที่ตวัดชายกรุยกรายไปไว้ข้างหลังนั้นไปล่ปลิว

            “ เจ้าเคยพบข้า ”

            คำตอบนั้นถึงกับทำให้ปรัศวินทร์ขนลุกซู่  เพราะเธอรู้ว่าเขาคิดอะไร  หากเขาก็ยังแข็งใจถามต่อ

            “ ผมเคยพบคุณ...ที่ไหน ??? ”

            ริมฝีปากสีชมพูอ่อนนั้นเหยียดยิ้มเยาะ  ดวงตาวาบแสงสีแดง  ในทันใด  รอบๆตัวปรัศวินทร์ก็เกิดลมแรงพัดวน  ทำเอาใบไม้รอบตัวปลิวว่อน  ฝุ่นดินทรายฟุ้งกระจาย  ปรัศวินทร์ยกแขนขึ้นป้องหน้า  ภาพหญิงสาวรางเลือน...

            “ แลเจ้าจักได้รู้เอง ” เสียงนั้นก้องขึ้นในหัว  ภาพต่างๆดับวูบไป

*******************************************

            ปรัศวินทร์สะดุ้งตื่น  แสงแดดยามอรุณรุ่งสาดแสงผ่านทะลุผ้าม่านสีขาวสะอาดเข้ามาในห้องไม้  กระทบตานายแพทย์หนุ่มพอดี

            เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าคมเข้ม  ก่อนหันไปมองนาฬิกาที่โต๊ะหัวเตียง  หกโมงสิบห้า...และสายตาของเขาก็สะดุดกับอะไรบางอย่าง

            เขาหยิบกำไลทองเหลืองนั้นมาจ้องดูอีกครั้ง  เพชรสีขาวเม็ดเขื่องหากค่อนข้างขุ่นมัวด้วยกาลเวลาบนกำไลส่องประกาย  เช่นเดียวกันกับพลอยสีแดงเม็ดเล็กกว่าหากสลักลวดลายสวยงามที่ฝังอยู่เคียงข้าง  เขาเพิ่งสังเกตว่ามีพลอยสีแดงอยู่ข้างเพชรเรือนยอดด้วย  หากมีพลอยเพียงเม็ดเดียว  อีกข้างนั้นมีรอยยบุ๋มลงไป  คงเคยมีพลอยสีแดงอีกเม็ดฝังอยู่...เมื่อวานนี้ตอนเก็บมาก็ไม่เห็นจะมีพลอยสักเม็ด  หรือไม่ได้สังเกตหว่า...ความคิดในหัวสมองปราดเปรื่องของนายแพทย์หนุ่มแล่นปราด

            ‘ หรือจะเกี่ยวกับฝันเมื่อคืน  คืนนี้ลองเอาไปไว้ในห้องแต้วดูก็คงจะดี  ถ้าแต้วฝันเหมือนกัน...’ นายแพทย์หนุ่มตัดสินใจรวดเร็ว ‘ จะเอาไปถวายพระ ! ’

            ปรัศวินทร์วางกำไลไว้ที่โต๊ะหัวเตียงเหมือนเดิม  และเดินออกจากห้องไป

            ทันทีที่ประตูห้องปิดลง แสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างกลับจางหายไป  ทั้งห้องมืดมัว  กำไลนั้นสั่นกึกๆอย่างแรงเหมือนถูกเขย่า  หมอกควันทึบผุดออกมาจากเพชรสีขาวขุ่น

            หมอกควันนั้นก่อตัวเป็นรูปหญิงสาวสวยคนเดียวกันกับที่ปรัศวินทร์ฝันเห็น  หากในตอนนี้ ร่างนั้นกลับดูน่าหวาดกลัว  ดางตาจ้องไปที่บานประตูอย่างอาฆาตมาดร้าย  พูดเสียงเบา

            “ เจ้ามิมีวันทำลายข้าได้อีกต่อไป ! ”

            ***********************************************************************
จบตอนสองแล้วเย้เย้  ^________________________^  ตอนนี้จะยาวหน่อยน้ะคะ เพราะช่วงนี้ใกล้เปิดเทอมแล้ว ต้องรีบเขียนก่อนที่จะไม่มีเวลเขียนค่ะ เลยเขียนซะยาวเลย 555  
             ขอบคุนค่ะเพื่อนๆทุกคนที่คอยติดตามอ่านสัตยะธาราและช่วยโพสความเห็น  จะติดตามอ่านนิยายของเพื่อนๆทุกคนเช่นกันค่ะ (: