คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 พี่หมอสุดเนี๊ยบ
ตอนที่ 6
ทุกคนทำงานแข็งขัน ไม่มีใครบ่นเหน็ดเหนื่อย แม้ที่ใบหน้าจะเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดโต ด้วยแสงแดดที่สาดส่องมาในยามใกล้เที่ยงทำให้น้ำลายในลำคอเหือดแห้ง ร่างเล็กกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก สาวร่างเล็กที่อยู่ใกล้ๆ มีแววตาออดอ้อน
“อากาศร้อนจังเลยว่ามั้ย” เธอปาดเหงื่อเม็ดโตออกจากหน้าผาก
“งั้นเดี๋ยวเอมไปหาน้ำให้กินนะ เอมก็หิวน้ำอยู่เหมือนกัน รอแปบนะ” ร่างเล็กว่าก่อนจะวางแปรงทาสีลง ก่อนมองยังผลงานที่เสร็จไปแล้วกว่าครึ่ง
“กลับมาเร็วๆนะจ๊ะ” เนยว่า พลางยิ้มหวาน
ร่างเล็กเดินออกมายังอาคารด้านหน้า มีสนามหญ้าเล็กๆ นักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังง่วนอยู่กับการซ่อมแซมหลังคาของตึกอยู่ เธอเงยหน้ามองหนุ่มๆที่กำลังทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย จู่ๆ กล่องที่บรรจุอุปกรณ์เครื่องมือในการซ่อมแซมอาคารก็ไถลลงมาจากหลังคาสีทึม ทุกคนต่างร้องตกใจ เมื่อชายหนุ่มคนหนึ่งด้านล่างที่ง่วนอยู่กับการทำงานไม่ทันระวังวัตถุที่ตกลงมาใส่เขา กล่องเหล็กลอยคว้างในอากาศ ร่างเล็กดวงตาเบิกกว้าง ก่อนถลาดึงร่างชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าหลบวัตถุหนักที่หล่นลงมา ร่างสองร่างล้มลงไถลกับพื้น วัตถุหนักหล่นลงกระแทกกับพื้นหวุดหวิด ทุกคนต่างมองดูเหตุการณ์ด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มหันมองวัตถุที่หล่นกระแทกพื้น ก่อนหันมองร่างบางที่ฉุดร่างเขาเมื่อครู่ เธอร้องด้วยความเจ็บ เมื่อขยับข้อศอกที่กระแทกพื้นขึ้น ข้อศอกของเธอมีรอยถลอก มีเลือดซึมออกมาเล็กน้อย เขารีบปรี่มาหาเธอ เนยรีบวิ่งออกมาดูเพื่อนด้วยความตกใจ “เอม เป็นอะไรมากรึเปล่า!!!”
ร่างเล็กยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรแค่ข้อศอกกระแทกนิดหน่อย”
“เดี๋ยวพี่ทำแผลให้ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”ชายหนุ่มบอกกับเพื่อนของเธอ ก่อนประคองร่างเล็กไปหาที่พัก
เขาใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์เช็ดรอบๆแผล เธอสะดุ้งเล็กน้อย เขามองมาอย่างอ่อนโยน เอ่ยขอบคุณเธอ
“ขอบคุณนะที่ช่วยพี่ พี่มัวแต่ทำงานไม่ทันได้ระวัง ถ้าไม่ได้น้องไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงเหมือนกัน”
เธอยิ้มตอบเขา “ใครเป็นเอมก็ต้องทำแบบนั้นแหละคะ” เขาแต้มยาลงบนแผลเบาๆก่อนปิดผ้าก๊อสเล็กๆที่แผลของเธอ ก่อนปิดทับด้วยพลาสเตอร์สีขุ่น
“ยังไงก็ต้องขอบคุณน้องมากเลยนะ” “แผลไม่ลึกมาก 2-3 วันแผลคงสมานกัน”
“ขอบคุณค่ะ” เธอว่า พลางขยับแขนไปมาเบาๆ เพื่อลดความปวดที่เกิดขึ้น
“พี่ว่า ประคบเย็นซักหน่อยจะดีนะ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้ต้องปวดมากแน่ๆ” เขาว่าพลางลุกไปหยิบเจลเย็นมาให้
ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมเจลเย็นและน้ำผลไม้กระป๋องหนึ่ง
“น้องเอมคงยังไม่ได้ทานน้ำล่ะสิ พี่เลยเอามาฝาก” เขาว่าพลางยื่นน้ำผลไม้ให้เธอ เธอกล่าวขอบคุณเขา ก่อนเปิดน้ำดื่มอย่างกระหาย เขานั่งลงข้างๆ
“ยื่นแขนมานี่สิ” ร่างเล็กยื่นแขนให้เขาช้าๆ เขามองท่าทางที่ดูเคอะเขินของเธอ ก่อนจะหลุดยิ้มออกมา
“กลัวพี่หรือ”
“เปล่านี่ค่ะ” เธอแก้เขิน “เป็นคนป่วยถ้ากลัวคุณหมอจะหายได้ยังไงกันล่ะคะ” เขายิ้มในคำตอบของเธอพลางกดที่เจลเย็นเบาลงบนรอยช้ำเล็กๆที่ข้อศอก
“น้องชื่อเอมใช่ใหม” เธอพยักหน้างึกๆ
“แล้วเรียนปีไหนแล้ว”
“ปีสองค่ะ อีกไม่กี่เดือนก็จะปิดเทอมแล้วล่ะคะ เรียนหนักมาตั้งนาน แล้วพี่ล่ะคะ” เธอถามเขาบ้าง
“พี่ชื่อ แทน อยู่ปี 5”
“อืมม…งั้นเอมจะเรียกพี่ว่ายังไงดีล่ะคะ “พี่หมอ”, “ พี่ หมอแทน” หรือว่า “พี่แทน” ดีล่ะคะ” เธอยิ้ม เขาจ้องมองรอยยิ้มนั้นอย่างลืมตัว เหมือนหัวใจของเขาตอนนี้เต้นรัวผิดจังหวะ เพียงแค่ได้จ้องมองเธอแบบนี้มันก็ทำให้เขามีความสุขอย่างน่าประหลาด
“ว่าไงค่ะ จะให้เอมเรียกพี่ว่ายังไงดี” เธอถามซ้ำ เมื่อชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทางเหม่อลอย
“เอ่อ…เอมอยากเรียกว่าไง ตามใจเลย”
“แล้วคนอื่นๆ เขาเรียกพี่ว่ายังไงกันเหรอค่ะ”
“ก็เรียกว่าพี่หมอจอมเนี้ยบน่ะสิจ๊ะ” เสียงใสๆของนิดา โผล่มาแต่ไกล ทั้งคู่หันมองผู้มาเยือนอย่างประหลาดใจ
“พี่ชื่อนิดาจ๊ะ อยู่ปี 4 เป็นรุ่นน้องของพี่หมอแทนเขา” ร่างเล็กยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“ทำไมถึงเรียกพี่แทนว่าพี่หมอจอมเนี้ยบล่ะคะ” นิดาทำท่าจะเล่าแต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับรีบห้ามเสียก่อน
“พอๆ หยุดเลยนะเรา”
“พี่หมอไม่ต้องมาดุเลยนะคะ เอม เดี๋ยวพี่จะบอกอะไรให้ พี่หมออ่ะนะเป็นผู้ชายที่เนี้ยบที่สุดในคณะเราก็ว่าได้ ตั้งแต่หัวจรดเท้า เสื้อผ้าเรียบกริบ นี่ถ้าเดินเฉียดใบไม้ล่ะก็ ใบไม้ต้องขาดเป็นชิ้นๆ แน่ๆ
“ขนาดมาเที่ยวทะเล พี่หมอยังใส่เสื้อเชิ๊ตเลยดูสิ” นิดาว่า ร่างเล็กอมยิ้มกับเรื่องราวที่ได้ฟัง เขาหน้าเหวอ ก่อนโวยวายยกใหญ่
“พอเลยๆ พูดอะไรน่ะนิดา แล้วนี่มาทำอะไรน่ะเรา หรือจะมาแขวะพี่”
“เปล่านะคะ นิดาเล่าความจริงให้น้องเอมฟังต่างหาก”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่คะ ทุกคนก็มีเอกลักษณ์ของตัวเองกันทั้งนั้น ไม่เห็นจะต้องกังวลเลยคะ” เอมเอ่ยกับชายหนุ่ม เขาได้แต่หลบตาเธอ
“เอมเป็นยังไงบ้าง” เสียงใสของเนยเดินเข้ามาหาทั้งสามคน ณ ม้าหินอ่อนข้างอาคารเรียนหลังเล็ก บรรยากาศร่มรื่น และลมโชยแผ่วๆจากทะเลที่อยู่ไม่ไกลนัก
“ไม่เป็นไรมากหรอกเนย แค่แผลถลอกน่ะ ฟกช้ำนิดหน่อย”
“ไม่เป็นไรมากก็ดีแล้ว เนยตกใจแทบแย่ นี่ก็เที่ยงแล้วทุกคนกำลังรอทานข้าวอยู่น่ะ” เธอว่าพลางยิ้มให้กับนิดา
“พี่ลืมสนิทเลยว่าจะบอกสองคนว่าได้เวลาทานข้าวแล้ว”
“มัวแต่เผาพี่อยู่น่ะสิเรา” ชายหนุ่มแซวเธอ
“เนย นี่พี่หมอแทน ส่วนนี่ก็…” เธอยังไม่ทันได้แนะนำหญิงสาวคนสวย เนยก็เอ่ยขึ้นก่อน
“รู้จักกันแล้วล่ะ” นิดาพยักหน้าเออออ
“พอดีว่าเมื่อกี้ เราคุยกันตอนที่เพื่อนเราทั้งคู่หลบมาทำแผลกันอยู่นี่ไงล่ะจ๊ะน้องเอม”
“อย่างงั้นเหรอค่ะ” เธอยิ้มตอบ
“เราไปทานข้าวกันเถอะจ๊ะน้องเนย ท่าทางพี่หมอเขายังอยากจะอยู่ตรงนี้ต่ออีกสักพักนะ”
ชายหนุ่มมองทั้งคู่ที่พยักเพยิดหน้าให้กันก่อนจะหันมาเอ่ยกับร่างเล็กที่นั่งข้างเขา
“ไปทานข้าวกันเถอะ นี่ก็เลยเวลามากแล้ว เอมลุกไหวมั้ย” ชายหนุ่มเอ่ย
“ไหวค่ะ เอมเจ็บแค่ข้อศอก สะโพกเจ็บนิดหน่อย แต่เดินไหวค่ะ”
“งั้นพวกเราไปทานข้าวกัน” นิดาพูดอย่างอารมณ์ดี เนยรีบเข้ามาประคองร่างเล็กเดินออกไป ชายหนุ่มยังคงมองตามไม่ล่ะสายตา นิดาเอ่ยแซวเขายกใหญ่
“ดูท่าทางพี่หมอจะเจอคนที่ใช่แล้วใช่ไหมค่ะ” เธอยิ้ม
“อะไรน่ะเรา พูดไปเรื่อย” เขาแก้เขินก่อนจะเดินนำออกไป
บรรยากาศทะเลยามเย็นของชายทะเล ช่างสดชื่นบรรเทาความเมื่อยล้าของวันไปได้ ร่างเล็กในชุดเดรสยาวคุมเข่าสีฟ้าอ่อน สาวอีกคนยิ้มร่ากับชุดสวยสีชมพูหวาน
“นี่ เอมดูชุดนี้สิสวยมั้ย” เธอบิดตัวไปมาอวดชุดสวย
“นี่ อารมณ์ดีจังเลยนะเนย”
“แหม เรากำลังจะไปงานปาร์ตี้ที่มีแต่ความสนุกสนานนะ จะให้มาทำหน้าเศร้าอย่างเอมอยู่ได้ไงเล่า”
“ไหนใครไปทำหน้าเศร้าน่ะฮ่ะ” เธอค้าน
“ก็นี่ยังไงล่ะ หน้าเศร้าๆ” เธอหยิกแก้มเบาๆทั้งสองข้างของเพื่อน ร่างนั้นหันหนีก่อนมุ่ยหน้าใส่เธอ
“ไปกันเถอะ เนยรอไม่ไหวแล้วอยากจะเห็นงานเต็มแก่แล้ว อีกอย่าง…หิวจะแย่แล้ว”เธอว่า ร่างเล็กอมยิ้ม
“ที่แท้ก็หิวนี่เอง เนยเข้าไปก่อนเลยนะ เอมขอไปเดินเล่นก่อนสักพักนะ”
“ไปเดินชายหาดคนเดียวจะดีเหรอ ถ้าเกิดมีโจรมาทำร้ายจะทำยังไง”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า เอมดูแลตัวเองได้ เนยไปเถอะ หิวจะแย่แล้วไม่ใช่เหรอ” เนยมีแววตาวาว เมื่อนึกถึงมื้อเย็น อันหอมหวน
“งั้น…เนยขอเข้าไปหาอะไรกินก่อนนะ ไม่ไหวแล้ว” เธอว่าพลางลูบท้องไปมา
ความคิดเห็น