คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 ความลับที่ซ่อนไว้
ตอนที่ 5
“ขอต้อนรับน้องๆ ทุกคนที่มาเข้าค่ายอาสาพัฒนาชุมชนของเราในวันนี้นะคะ” หญิงสาวรุ่นพี่ รูปร่างท้วงกล่าวต้อนรับผู้ที่มาเข้าค่าย ณ ห้องประชุมเล็กๆ เพราะจำนวนผู้ที่มาเข้าค่ายมีประมาณ 30 คนเท่านั้น มีทั้งนักศึกษาแพทย์และนักศึกษาพยาบาลของมหาวิทยาลัยในสังกัดเดียวกัน หญิงสาวกล่าวรายละเอียดของงานให้ได้ทราบ
“กิจกรรมของเราจะจัดขึ้น 2 วันนะคะ วันนี้พวกเราจะไปช่วยซ่อมแซมอาคารเรียนให้กับน้องๆที่หมู่บ้านใกล้ๆนี้กัน ส่วนตอนหัวค่ำพวกเราก็จะมีปาร์ตี้กันเล็กน้อย เพื่อทุกคนจะได้ทำความรู้จักกันให้มากขึ้นเพื่อการทำงานร่วมกันในอนาคตต่อไปคะ และส่วนในวันพรุ่งนี้พวกเราก็จะออกหน่วยสุขภาพ ตรวจร่างกายให้กับชาวบ้านกันค่ะ ช่วงบ่ายเราก็จะเดินทางกลับ” ทุกคนต่างพยักหน้ารับฟัง
“อ้อ บ้านที่เราพักกันติดทะเลพอดี พี่ก็เลยคิดว่าพวกเราน่าจะมีปาร์ตี้ติดริมชายหาดกันดีมั้ยจ๊ะ”ทุกคนต่างส่งเสียงเฮ ดีใจกันยกใหญ่
เนย สาวร่างเล็กเอ่ยอย่างสดชื่น เมื่อออกมายังด้านนอก เสียงคลื่นซัดหาด ดังชัดหู “ว้าว บรรยากาศดีจังเลยเนอะ” ต้นสนที่เรียงรายตลอดแนวชายหาด มองแล้วสบายตา
“เอมดูสิ ทะเลใส๊ ใส ทรายก็ข๊าว ขาว อากาศก็สดชื่นที่สุดเลย” ร่างเล็กมองเพื่อนก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าประธานของเราจะมีมุมแบบนี้กับเขาด้วย” สาวตัวเล็กหันมองเธอก่อนเลิกคิ้ว
“ก็แน่ล่ะสิ ทั้งเรียน ทั้งฝึกงาน แถมสอบทุกอาทิตย์ แล้วไหนจะงานที่ต้องรับผิดชอบตั้งมากมาย จะไม่ให้เครียดได้ยังไงกันเล่า มาค่ายทั้งทีก็ต้องปลดปล่อยกันบ้างล่ะ” เธอว่า ก่อนเดินเลียบริมชายหาด
“เนย พวกเราไปเตรียมตัวกันเถอะ เดี๋ยวต้องไปซ่อมแซมอาคารให้น้องๆกัน”
“พี่หมอแทนค่ะ ตฤณล่ะคะ เห็นพี่บอกว่าจะชวนน้องตฤณมาด้วยไม่ใช่เหรอคะ” นิดา รุ่นน้องของนักศึกษาแพทย์หนุ่มเอ่ยถามเมื่อไม่เห็นคนที่เขาเอ่ยบอกเธอไว้ว่าจะชวนมาค่ายนี้ด้วย
“เห็นว่ามีงานที่ชมรม เลยบอกว่าจะตามมา คงมาถึงตอนค่ำๆ” ชายหนุ่มว่า หญิงสาวมีแววตาเศร้า
“น่าเสียดาย แต่ก็ดีที่ยังจะตามมานะคะ” เธอว่า ชายหนุ่มมองรุ่นน้องก่อนเอ่ยแซว
“ไงเรา ชอบน้องตฤณล่ะสิ พอไม่เจอก็ถามถึงใหญ่เลยนะ”
“พี่แทนก็…” เธอหน้าแดงก่ำ “แหม ก็น้องตฤณทั้งสมาร์ทแล้วก็ฉล้าด ฉลาด แถมยังนิสัยดี เป็นสุภาพบุรุษสุดๆ มีเสน่ห์จะตายไป ไม่เหมือนพี่หมอหรอก วันๆเอาแต่เคร่งเครียด ใครจะอยากเข้าใกล้ล่ะ”
“แล้วไหงมาแหวะพี่แบบนี้ล่ะ”
“ก็จริงนี่ค่ะ ถามจริงเถอะค่ะ พี่หมอไม่คิดจะมีแฟนบ้างเหรอค่ะ หรือว่า…พี่ไม่ได้ชอบผู้หญิง” เธอเย้าแหย่ เขาเคาะที่ศีรษะเธอเบาๆเป็นเชิงทำโทษ
“พี่ยังไม่เจอคนที่ใช่ต่างหาก…”
เขามองยังทะเลกว้าง เธอเลิกคิ้วมองหนุ่มรุ่นพี่
“น้องตฤณก็คงเหมือนกันสินะคะ…” เธอว่า เขาหันมองคู่สนทนา
“ตฤณก็ไม่เห็นจะมีใครสักที ไม่รู้ทำไม หรือว่าจะยังไม่เจอคนที่ใช่เหมือนอย่างที่พี่บอก พี่ว่าไงค่ะ”
“พี่เองก็ไม่รู้เรื่องของน้องตฤณมากนัก พี่กับน้องตฤณรู้จักกันตอนที่น้องเขามาเข้าค่ายสมัยมัธยม ตอนนั้นพี่คิดว่าเด็กคนเนี่ยยังไงก็ต้องสอบเข้าแพทย์ตามที่เขาต้องการได้ เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มุ่งมั่น ทำอะไรจริงจัง และที่สำคัญที่สุด เขามีหัวใจที่ชอบช่วยเหลือผู้คน คนแบบนี้ เหมาะที่จะเป็นแพทย์มากที่สุด” เขาว่า
“แล้วไอ้เรื่องหัวใจน่ะ เราคงต้องถามเขาเองแล้วล่ะมั้ง เราเป็นพี่รหัสเขาไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวหัวเราะ แหะๆ
“แหมพี่หมอก็…ย้ำจังนะคะ ว่าเป็นพี่รหัสเนี่ย ท่าทางนิดาจะกินแห้วอีกตามเคย มีน้องรหัสเก่งแล้วก็เท่ขนาดนี้จะไม่ให้ปลื้มยังไงไหว แต่ถึงยังไงนิดาก็เอ็นดูแบบน้องล่ะคะ” เธอว่า พลางยิ้มหวาน
“เดี๋ยวเราไปเตรียมตัวไปทำงานกันได้แล้วล่ะ”
“ค่า” หญิงสาวตอบรับก่อนเดินตามเขากลับไปยังที่พัก
อาคารไม้หลังเก่าที่อยู่ไม่ไกลจากทะเลมากนัก ทำให้ยังคงได้กลิ่นอ่อนๆของทะเล น้องๆต่างยืนรอต้อนรับทุกคนอย่างเป็นระเบียบ ก่อนจะมีการกล่าวต้อนรับจากครูใหญ่ของโรงเรียน และตามด้วยการแสดงของน้องๆที่ตั้งใจจัดขึ้นเพื่อพี่ๆที่มาทุกคน เมื่อการแสดงจบลง ทุกคนก็ต่างแยกย้ายกันทำงานของตน ร่างเล็กและเพื่อนในกลุ่มช่วยกันทาสีด้านข้างของตัวอาคารเก่า
“น้องๆที่นี่น่ารักจังเลยเนอะ” เนยว่า พลางลงมือทาสีที่ผนังของตัวตึก
“นั่นสินะ ดูน้องๆจะดีใจมากเลยนะที่พวกเรามาช่วยซ่อมแซมอาคารเรียนแบบนี้”
“นั่นสิ” เธอเห็นด้วย
“ดูทุกคนจะมีความสุขที่มาค่ายนี้นะ ดูแต่ละคนสิ ยิ้มแย้มมีความสุขเชียว” เธอดี๊ด๊า พลางพยักเพยิดหน้าไปทางคนอื่นๆ ที่บ้างก็กำลังซ้อมแซมรั้วไม้เก่า บ้างก็เก็บกวาดด้านหน้า บ้างก็ซ่อมแซมอาคารเรียนอยู่
“ดูหมอคนนั้นสิ น่ารักจังเลยเนอะ” ร่างเล็กยิ้มกับท่าทางที่ดูแปลกไปของเธอ
“ชอบเขาหรือไง” เธอแหย่
“ดูเขาสิ หุ่นดี ขาว สมาร์ท หน้าตายังกับลูกครึ่งแน่ะ”
“นี่ ทำงานได้แล้ว มัวแต่แอบมองผู้ชายอยู่ได้”
“แหม ใครจะเหมือนเอมล่ะ มีนนท์อยู่แล้วทั้งคนจะสนใจใครอีกล่ะ” ร่างเล็กมีแววตาเศร้าเมื่อได้ยินชื่อเขา คู่สนทนาสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปจนทำให้เธอต้องเอ่ยถาม
“มีอะไรรึเปล่าเอม…”
“ไม่มีอะไรหรอก”ร่างเล็กฝืนยิ้มกลบเกลื่อน ไม่รู้ว่าเธอจะสามารถบอกเล่ากับใครได้ เมื่อเธอเองก็ยังสับสนกับเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
“ดูสีหน้าเอมเศร้าๆนะ พอเนยพูดถึงชื่อนนท์ขึ้นมา นนท์เขาทำไมเหรอ”
“เอมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อไป…” เนยมองเพื่อน พลางเอ่ยปลอบ
“เอมไม่แน่ใจในตัวนนท์เหรอ เนยน่ะ เห็นนนท์เขาตามจีบเอมมาตั้งนานแสนนาน ทำดีสารพัด แล้ว…สถานะระหว่างเอมกับนนท์ยังไม่ใช่คนรักอีกเหรอ…” เธอลดเสียงต่ำในประโยคหลังเพราะรู้ดีว่าเป็นเรื่องส่วนตัวที่เธอไม่ควรก้าวก่าย
ร่างเล็กก้มหน้า พลางถอนหายใจ ก่อนเอ่ยเล่า “เอมรักใครไม่ได้อีกแล้วล่ะเนย…”
“ชีวิตของเอมน่ะ ยังไม่เคยรักใครได้ใหม่สักที ตั้งแต่เลิกกับเขา…”
“เขา?” เนยซ้ำประโยคของเธอ
“อื้อ…เขา คนที่เอมรักคนแรกน่ะ เอมใช้ความพยายามอย่างมากมายเพื่อลบลืมเขา แต่ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน เอมก็ลืมเขาไม่ได้…”
“แล้วทำไมเอมถึงเลิกกับเขาล่ะ”
“นั่นก็คงเป็นอีกเหตุผลนึง…ที่เอมลืมเขาไม่ได้” เธอว่า พลางลากปลายแปรงทาสีไปมา
“เราไม่เคยมีวันเวลาอันเลวร้าย ไม่เคยทะเลาะกัน เพราะเขาเป็นคนมีเหตุผลเสมอ และเขาก็เป็นคนที่เข้าใจเอมมากที่สุด และนั่นก็เป็นเหตุผลที่เอมไม่คิดจะรั้งเขาไว้ ในวันที่เขาขอเวลาทำตามความฝัน”
“ความฝันของเขาคืออะไรเหรอ”
“เขาอยากสอบหมอให้ได้น่ะ” เธอว่า
“สอบหมอ…ไม่เห็นจะต้องเลิกกันเลยนี่นา นี่เหรอที่บอกว่ามีเหตุผล”
“เพราะเขาเป็นคนที่มุ่งมั่น ถ้าคิดจะทำอะไรแล้ว ก็ต้องทำให้สำเร็จ และเขาก็คงคิดดีแล้วที่ให้ทุกอย่างเป็นแบบนั้น”
“เขาทำแบบนั้นมันไม่เท่ากับว่าเขาเห็นแก่ตัวเหรอ เขาปล่อยทิ้งให้เอมต้องเสียใจ เพียงเพราะความคิดของเขาฝ่ายเดียว”
“ไม่หรอกเนย… เอมเข้าใจความรู้สึกของเขา และเอมก็รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง”
“อย่างนี้นี่เอง…แต่ว่า….ถ้าเขาเลือกที่จะจบทุกอย่างแล้ว เอมก็น่าจะลืมเขาได้แล้วนะ แล้วเอมยังติดต่อกับเขาอยู่รีเปล่า”
“เขาไม่เคยมีใคร…” เนยมองเพื่อนที่มีแววตาเหม่อลอย
“นั่นเป็นเหตุผลที่เอมยังรอเขาอยู่รึเปล่า…”
ร่างเล็กเงยหน้ามองเพื่อน ก่อนยิ้มบางๆให้เธอ
“ไม่หรอก…เขาก็มีชีวิตของเขา เอมก็จะมีชีวิตของเอม…”ดวงเล็กตามีแววตาเศร้า
“แต่ดูเหมือนว่า ชีวิตของก็ยังคงมีแต่เขาอยู่นะ…”
เนยแตะบ่าเพื่อนเบาๆ “ถ้าเอมทำได้ คนที่จะมีความสุขที่สุดก็คือตัวเอมเองนะ…แล้วก็….นนท์ด้วย”
เอมพยักหน้าตอบ
“ไม่เอาไม่คุยเรื่องเครียดแล้ว วันนี้เรามาสนุกกันนี่นา” เนยว่า ก่อนจะยิ้มกว้าง ทำงานต่อ
“ชีวิตเป็นของเธอ ส่วนความทรงจำทั้งหมดยังคงเป็นของฉัน…”
ความคิดเห็น