ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้มาเยือนยามวิกาล
*****************************************************************************************
fanfiction ที่เขียนขึ้นมานี้ ได้ไอเดียมาจากบรรดาแฟนๆของการ์ตูนเรื่องกุหลาบแวร์ซายส์ ซึ่งตัวละครต่างๆในเรื่องนี้นั้น ผู้เขียนมิได้เป็นคนคิดริเริ่ม หากแต่เป็นผลงานของ อาจารย์ Ikeda Riyoko ผู้ถือลิขสิทธิ์ผลงานเรื่องกุหลาบแวร์ซายส์แต่เพียงผู้เดียว
อนึ่ง fanfiction ที่ผู้เขียนได้นำมาบันทึกไว้ยัง ณ ที่นี้ เพื่อร่วมแชร์ความเพลิดเพลินกับผู้อ่านทุกท่าน เท่านั้น มิได้หวังจะนำไปเผยแพร่เพื่อประโยชน์ส่วนตัวในด้านการค้าหรือการเงินใดๆทั้งสิ้น
******************************************************************************************
ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืนที่เงียบสงัด ม้าสองตัวค่อยๆก้าวย่างมาสู่อาณาเขตของคฤหาสน์จาร์เจอย่างเชื่องช้า สายลมเอื่อยพัดผ่านไปอย่างเงียบเฉียบ ได้ยินเพียงเสียงจากเจ้าของร่างบนม้าทั้งสองคุยโต้ตอบกันดังพอได้ยินกันเองเป็นระยะๆ ทว่าโดยมากจะเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ผมสีดำขลับในเครื่องแบบทหารผู้น้อยที่เป็นฝ่ายสนทนาให้อีกคนหนึ่งเป็นผู้ฟัง
พระเจ้าอยู่หัว กับพระราชินี แพ้พ่ายต่อประชาชนโดยสิ้นเชิง เนื่องจากปฏิกิริยาต่อต้านรัฐมนตรีการคลังจากประชาชนพุ่งขึ้นสูงถึงขั้นสุดขีด!!
ภาพวาดของ ร.ม.ต. บริแอนน์ ถูกเผาเป็นจุลกลางถนนกรุงปารีสท่ามกลางความยินดีของประชาชน พร้อมกับเสียงเรียกร้องต้องการให้ แจ๊ค เน็กเกิล ขึ้นเป็น ร.ม.ต.การคลังอีกวาระหนึ่ง เนื่องจากการปรับอัตราภาษีครั้งใหม่ ไม่เป็นที่ยอมรับ!!
ร่างสูงระหงบอบบางที่ซ่อนกายไว้ในเครื่องแบบนายทหารชั้นสูงแห่งกองทหารฝรั่งเศส นั่งเงียบอยู่บนม้าพันธุ์อาหรับสีขาวชั้นดี ทว่าลอบถอนหายใจในความมืด ... แม้จะรู้ดีว่า ผู้ที่อยู่บนม้าสีน้ำตาลเข้มที่เคียงข้างมาด้วยตลอดทางเป็นผู้ที่ตนจะสามารถเผยความในใจด้วยได้มากที่สุด หากก็มิวายวาบลึกในใจจนมิอาจพูดออกมาได้
หรือจะถึงวาระพินาศของสถาบันพระมหากษัตริย์จริงๆหนอ...?
บุรุษผู้เป็นฝ่ายพูดมาเกือบจะตลอดทางส่งเสียงเตือนให้ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า \"ออสการ์ ถึงโรงเก็บม้าแล้วล่ะ!\"
นั่นแหละ ร่างระหงจึงเงยหน้าขึ้นมามองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างมึนงงชั่วครู่ ... หากว่าไม่ได้มีเสียงเตือนมาจากเขาแล้วล่ะก็ ม้าสีขาวตัวที่หล่อนขี่คงจะเดินเรื่อยเปื่อยไปจนสุดทางเดินจนชนประตูคอกม้าแน่ๆ ใช่ว่าอังเดรไม่รู้จักหล่อนดี ...
สตรีในเครื่องแบบทหารที่ดูเผินๆคล้ายบุรุษรูปงามคนนี้ กำลังจมอยู่ในห้วงความคิดด้วยเรื่องหนักอก ... เขา \"ทัน\" ก้าวมาถึงหน้าห้องพักของหล่อนในตอนบ่ายวันนั้น พร้อมกับได้ยินข่าวที่ทหารในบังคับบัญชาของออสการ์รายงาน
\"พวกขุนนางที่เป็นปฏิปักษ์ต่อราชบัลลังค์ เป็นตัวการยุยงประชาชนให้ลุกฮือครับ ผ.บ.!!\"
ม้าทั้งสองตัวถูกเก็บเรียบร้อยในคอกม้า และให้ยังไงเสีย หล่อนก็ยังยืนรอเขาอยู่โดยไม่แยกตัวเข้าคฤหาสน์ไปก่อน ... อังเดรเองก็รู้และซาบซึ้งดีว่า ระหว่าง เขา กับ ออสการ์ นั้น เส้นพรมแดนระหว่าง ราชนิกูล และคนธรรมดาไม่เคยเกิดขึ้น เขาเป็นทั้งเพื่อนเล่น ทั้งพี่ชาย และคนสนิท... ทั้งๆที่หล่อนจะคิดว่า เขาเป็นเพียงคนรับใช้เสียก็ได้
แต่หล่อนก็รอเขา โดยไม่เข้าบ้านไปก่อน!
ออสการ์ยืนเงียบราวกับต้องการใช้ความคิดเพียงลำพัง ผมสีทองของหล่อนยาวสลวยเป็นคลื่น ส่องแสงเป็นประกายราวกับจะหยอกล้อกับแสงจันทร์ในค่ำคืน ... ร่างระหงนี้อาจจะดูเยือกเย็นสุขุม หากดวงตาสีฟ้าเข้มราวไพลินคู่นั้นเป็นหลักฐานชิ้นเดียวว่า สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขามิได้เงียบสงบดั่งอาการที่แสดงออก!
คนทั้งคู่ค่อยๆเดินมาสู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์จาร์เจ โดยบุรุษร่างสูง เดินก้าวช้ากว่าสตรีผู้นั้นเล็กน้อย ... เป็นหน้าที่ของเขามาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัย ที่จะต้องปกป้องออสการ์ และเขาเองก็ยินดีที่จะเดินตามหลังเธอ
ราวกับเงา!
\"นายคิดว่ายังไงล่ะอังเดร?\" ที่สุด หล่อนก็เอ่ยปากถามความเห็นจากเขาหลังจากเงียบงันครู่ใหญ่
\"เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ...\" อังเดรตอบรับ \"แล้วยิ่งตอนนี้ สภาสูงของกรุงปารีส...ก็ยังไม่อนุมัติอัตราภาษีใหม่ด้วยนะ\"
ใช่สินะ... สภาสูงไม่มีวันยอมรับความคิดที่จะกู้เงินมาอีก 420ล้าน livre พร้อมยังปรับอัตราภาษีใหม่แน่นอน! ชายหนุ่มคิดในใจโดยไม่ได้ปริปากพูดออกมา
ชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง... ออสการ์หันไปมองอีกฟากหนึ่งของคฤหาสน์แล้วเปรยออกมาเบาๆ
\"...มีแขกมาหรือไงนะ ไฟถึงได้เปิด?\" หล่อนหมายถึงแสงเทียนที่มาจากห้องรับรองแขกชั้นบนของคฤหาสน์
เมื่อเดินเข้ามาสู่บริเวณห้องโถงใหญ่ คนทั้งคู่ได้ยินเสียงคล้ายกับใครสักคนกำลังสะอึกสะอื้น ... อังเดรผู้ซึ่งเหลือดวงตาที่ยังมองเห็นเพียงข้างเดียว ได้แอบฝึกตนเองให้มีความไวกับการฟังโดยที่ไม่ยอมบอกสตรีผู้มีศักดิ์เป็นเจ้านายของตนล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ค่อยๆสะกิดออสการ์เพื่อบอกว่า ต้นตอของเสียงมาจากไหน
\"แม่บ้าน??\" ออสการ์ชะงักไป เมื่อพบคุณแม่บ้านที่เลี้ยงตนมาตั้งแต่แบเบาะ นั่งซุกกายสะอื้นอยู่ข้างหลังราวบันได \"เป็นอะไรไป? ร้องไห้ทำไมกัน?\"
สตรีสูงวัยสวมแว่น ท่าทางใจดีในชุดกระโปรงสียาวสีฟ้าคาดผ้ากันเปื้อนยาวสีขาวสะอาด เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือที่เปียกไปด้วยคราบน้ำตา ... ออสการ์สืบเท้าเข้าไปหาโดยเร็ว
\"คุณ...คุณหนูเจ้าคะ?\"
\"เกิดเรื่องอะไรขึ้น แม่บ้าน ใครมาที่นี่ บอกมาซิ?\" ตั้งแต่เล็กจนโต ออสการ์จำได้ว่าคุณแม่บ้านมักจะร้องไห้แบบนี้ หากว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวหล่อน ครั้งที่หล่อนดื้อรั้นกับพ่อ จนถึงขั้นถูกลงโทษทุบตี หรือไม่ก็ตอนที่เจ็บตัวจากอุบัติเหตุเกือบเอาชีวิตไม่รอด ... คุณแม่บ้านผู้เลี้ยงหล่อนมาราวกับเป็นลูกในไส้ ร้องไห้ราวกับเจ็บปวดมากกว่าหล่อนเสียอีก
มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!
หญิงชราสะอึกสะอื้น กอดออสการ์ไว้แน่น \"ท่านค่ะ... คุณผู้ชายจะ...จะให้ คุณหนูออสการ์ แต่งงานเจ้าค่ะ!\"
หญิงสาวรู้สึกราวกับแผ่นดินบนโลกนี้แตกแยกจนไม่อาจจะทรงตัวอยู่ได้ ... หล่อนกำลังจมสู่เบื้องล่างที่มืดมิดจนรู้สึกเหน็บหนาวตั้งแต่สันหลังจนถึงปลายนิ้วมือ
แต่งงาน??!!
ชั่ววูบเดียวที่ออสการ์รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเงียบสนิทและหนาวเหน็บ หล่อนกลับฟื้นคืนสติเพราะเสียงดาบที่ร่วงลงสู่พื้นห้องจากมือของอังเดร หล่อนหันขวับมาทางเขาแล้วก็รู้ได้เองว่า มิใช่แค่โลกของหล่อนที่ราวกับจะพังทลายในวินาทีนั้น... จากสีหน้าของเขาเพียงแว่บนั้นที่ได้เห็นนั้น มันบ่งบอกได้ดี
ชีวิตของบุรุษผู้ที่รักหล่อนดังแก้วตาดวงใจคนนี้ ก็ได้จมดิ่งลงสู่นรกทั้งเป็นเช่นกัน!
fanfiction ที่เขียนขึ้นมานี้ ได้ไอเดียมาจากบรรดาแฟนๆของการ์ตูนเรื่องกุหลาบแวร์ซายส์ ซึ่งตัวละครต่างๆในเรื่องนี้นั้น ผู้เขียนมิได้เป็นคนคิดริเริ่ม หากแต่เป็นผลงานของ อาจารย์ Ikeda Riyoko ผู้ถือลิขสิทธิ์ผลงานเรื่องกุหลาบแวร์ซายส์แต่เพียงผู้เดียว
อนึ่ง fanfiction ที่ผู้เขียนได้นำมาบันทึกไว้ยัง ณ ที่นี้ เพื่อร่วมแชร์ความเพลิดเพลินกับผู้อ่านทุกท่าน เท่านั้น มิได้หวังจะนำไปเผยแพร่เพื่อประโยชน์ส่วนตัวในด้านการค้าหรือการเงินใดๆทั้งสิ้น
******************************************************************************************
ท่ามกลางความมืดสลัวของค่ำคืนที่เงียบสงัด ม้าสองตัวค่อยๆก้าวย่างมาสู่อาณาเขตของคฤหาสน์จาร์เจอย่างเชื่องช้า สายลมเอื่อยพัดผ่านไปอย่างเงียบเฉียบ ได้ยินเพียงเสียงจากเจ้าของร่างบนม้าทั้งสองคุยโต้ตอบกันดังพอได้ยินกันเองเป็นระยะๆ ทว่าโดยมากจะเป็นบุรุษร่างสูงใหญ่ผมสีดำขลับในเครื่องแบบทหารผู้น้อยที่เป็นฝ่ายสนทนาให้อีกคนหนึ่งเป็นผู้ฟัง
พระเจ้าอยู่หัว กับพระราชินี แพ้พ่ายต่อประชาชนโดยสิ้นเชิง เนื่องจากปฏิกิริยาต่อต้านรัฐมนตรีการคลังจากประชาชนพุ่งขึ้นสูงถึงขั้นสุดขีด!!
ภาพวาดของ ร.ม.ต. บริแอนน์ ถูกเผาเป็นจุลกลางถนนกรุงปารีสท่ามกลางความยินดีของประชาชน พร้อมกับเสียงเรียกร้องต้องการให้ แจ๊ค เน็กเกิล ขึ้นเป็น ร.ม.ต.การคลังอีกวาระหนึ่ง เนื่องจากการปรับอัตราภาษีครั้งใหม่ ไม่เป็นที่ยอมรับ!!
ร่างสูงระหงบอบบางที่ซ่อนกายไว้ในเครื่องแบบนายทหารชั้นสูงแห่งกองทหารฝรั่งเศส นั่งเงียบอยู่บนม้าพันธุ์อาหรับสีขาวชั้นดี ทว่าลอบถอนหายใจในความมืด ... แม้จะรู้ดีว่า ผู้ที่อยู่บนม้าสีน้ำตาลเข้มที่เคียงข้างมาด้วยตลอดทางเป็นผู้ที่ตนจะสามารถเผยความในใจด้วยได้มากที่สุด หากก็มิวายวาบลึกในใจจนมิอาจพูดออกมาได้
หรือจะถึงวาระพินาศของสถาบันพระมหากษัตริย์จริงๆหนอ...?
บุรุษผู้เป็นฝ่ายพูดมาเกือบจะตลอดทางส่งเสียงเตือนให้ผู้มีตำแหน่งสูงกว่า \"ออสการ์ ถึงโรงเก็บม้าแล้วล่ะ!\"
นั่นแหละ ร่างระหงจึงเงยหน้าขึ้นมามองภาพที่อยู่ตรงหน้าอย่างมึนงงชั่วครู่ ... หากว่าไม่ได้มีเสียงเตือนมาจากเขาแล้วล่ะก็ ม้าสีขาวตัวที่หล่อนขี่คงจะเดินเรื่อยเปื่อยไปจนสุดทางเดินจนชนประตูคอกม้าแน่ๆ ใช่ว่าอังเดรไม่รู้จักหล่อนดี ...
สตรีในเครื่องแบบทหารที่ดูเผินๆคล้ายบุรุษรูปงามคนนี้ กำลังจมอยู่ในห้วงความคิดด้วยเรื่องหนักอก ... เขา \"ทัน\" ก้าวมาถึงหน้าห้องพักของหล่อนในตอนบ่ายวันนั้น พร้อมกับได้ยินข่าวที่ทหารในบังคับบัญชาของออสการ์รายงาน
\"พวกขุนนางที่เป็นปฏิปักษ์ต่อราชบัลลังค์ เป็นตัวการยุยงประชาชนให้ลุกฮือครับ ผ.บ.!!\"
ม้าทั้งสองตัวถูกเก็บเรียบร้อยในคอกม้า และให้ยังไงเสีย หล่อนก็ยังยืนรอเขาอยู่โดยไม่แยกตัวเข้าคฤหาสน์ไปก่อน ... อังเดรเองก็รู้และซาบซึ้งดีว่า ระหว่าง เขา กับ ออสการ์ นั้น เส้นพรมแดนระหว่าง ราชนิกูล และคนธรรมดาไม่เคยเกิดขึ้น เขาเป็นทั้งเพื่อนเล่น ทั้งพี่ชาย และคนสนิท... ทั้งๆที่หล่อนจะคิดว่า เขาเป็นเพียงคนรับใช้เสียก็ได้
แต่หล่อนก็รอเขา โดยไม่เข้าบ้านไปก่อน!
ออสการ์ยืนเงียบราวกับต้องการใช้ความคิดเพียงลำพัง ผมสีทองของหล่อนยาวสลวยเป็นคลื่น ส่องแสงเป็นประกายราวกับจะหยอกล้อกับแสงจันทร์ในค่ำคืน ... ร่างระหงนี้อาจจะดูเยือกเย็นสุขุม หากดวงตาสีฟ้าเข้มราวไพลินคู่นั้นเป็นหลักฐานชิ้นเดียวว่า สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขามิได้เงียบสงบดั่งอาการที่แสดงออก!
คนทั้งคู่ค่อยๆเดินมาสู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสน์จาร์เจ โดยบุรุษร่างสูง เดินก้าวช้ากว่าสตรีผู้นั้นเล็กน้อย ... เป็นหน้าที่ของเขามาตั้งแต่ครั้งยังเยาว์วัย ที่จะต้องปกป้องออสการ์ และเขาเองก็ยินดีที่จะเดินตามหลังเธอ
ราวกับเงา!
\"นายคิดว่ายังไงล่ะอังเดร?\" ที่สุด หล่อนก็เอ่ยปากถามความเห็นจากเขาหลังจากเงียบงันครู่ใหญ่
\"เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ...\" อังเดรตอบรับ \"แล้วยิ่งตอนนี้ สภาสูงของกรุงปารีส...ก็ยังไม่อนุมัติอัตราภาษีใหม่ด้วยนะ\"
ใช่สินะ... สภาสูงไม่มีวันยอมรับความคิดที่จะกู้เงินมาอีก 420ล้าน livre พร้อมยังปรับอัตราภาษีใหม่แน่นอน! ชายหนุ่มคิดในใจโดยไม่ได้ปริปากพูดออกมา
ชั่วขณะหนึ่ง หญิงสาวรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง... ออสการ์หันไปมองอีกฟากหนึ่งของคฤหาสน์แล้วเปรยออกมาเบาๆ
\"...มีแขกมาหรือไงนะ ไฟถึงได้เปิด?\" หล่อนหมายถึงแสงเทียนที่มาจากห้องรับรองแขกชั้นบนของคฤหาสน์
เมื่อเดินเข้ามาสู่บริเวณห้องโถงใหญ่ คนทั้งคู่ได้ยินเสียงคล้ายกับใครสักคนกำลังสะอึกสะอื้น ... อังเดรผู้ซึ่งเหลือดวงตาที่ยังมองเห็นเพียงข้างเดียว ได้แอบฝึกตนเองให้มีความไวกับการฟังโดยที่ไม่ยอมบอกสตรีผู้มีศักดิ์เป็นเจ้านายของตนล่วงรู้ถึงเรื่องนี้ ค่อยๆสะกิดออสการ์เพื่อบอกว่า ต้นตอของเสียงมาจากไหน
\"แม่บ้าน??\" ออสการ์ชะงักไป เมื่อพบคุณแม่บ้านที่เลี้ยงตนมาตั้งแต่แบเบาะ นั่งซุกกายสะอื้นอยู่ข้างหลังราวบันได \"เป็นอะไรไป? ร้องไห้ทำไมกัน?\"
สตรีสูงวัยสวมแว่น ท่าทางใจดีในชุดกระโปรงสียาวสีฟ้าคาดผ้ากันเปื้อนยาวสีขาวสะอาด เงยหน้าขึ้นมาจากฝ่ามือที่เปียกไปด้วยคราบน้ำตา ... ออสการ์สืบเท้าเข้าไปหาโดยเร็ว
\"คุณ...คุณหนูเจ้าคะ?\"
\"เกิดเรื่องอะไรขึ้น แม่บ้าน ใครมาที่นี่ บอกมาซิ?\" ตั้งแต่เล็กจนโต ออสการ์จำได้ว่าคุณแม่บ้านมักจะร้องไห้แบบนี้ หากว่ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวหล่อน ครั้งที่หล่อนดื้อรั้นกับพ่อ จนถึงขั้นถูกลงโทษทุบตี หรือไม่ก็ตอนที่เจ็บตัวจากอุบัติเหตุเกือบเอาชีวิตไม่รอด ... คุณแม่บ้านผู้เลี้ยงหล่อนมาราวกับเป็นลูกในไส้ ร้องไห้ราวกับเจ็บปวดมากกว่าหล่อนเสียอีก
มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ!
หญิงชราสะอึกสะอื้น กอดออสการ์ไว้แน่น \"ท่านค่ะ... คุณผู้ชายจะ...จะให้ คุณหนูออสการ์ แต่งงานเจ้าค่ะ!\"
หญิงสาวรู้สึกราวกับแผ่นดินบนโลกนี้แตกแยกจนไม่อาจจะทรงตัวอยู่ได้ ... หล่อนกำลังจมสู่เบื้องล่างที่มืดมิดจนรู้สึกเหน็บหนาวตั้งแต่สันหลังจนถึงปลายนิ้วมือ
แต่งงาน??!!
ชั่ววูบเดียวที่ออสการ์รู้สึกว่าโลกทั้งโลกเงียบสนิทและหนาวเหน็บ หล่อนกลับฟื้นคืนสติเพราะเสียงดาบที่ร่วงลงสู่พื้นห้องจากมือของอังเดร หล่อนหันขวับมาทางเขาแล้วก็รู้ได้เองว่า มิใช่แค่โลกของหล่อนที่ราวกับจะพังทลายในวินาทีนั้น... จากสีหน้าของเขาเพียงแว่บนั้นที่ได้เห็นนั้น มันบ่งบอกได้ดี
ชีวิตของบุรุษผู้ที่รักหล่อนดังแก้วตาดวงใจคนนี้ ก็ได้จมดิ่งลงสู่นรกทั้งเป็นเช่นกัน!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น