รักแสบใส สะกิดหัวใจนายตัวดี

ลำดับตอนที่ #1 : กระเป๋าที่หายไป

รักแสบใส สะกิดหัวใจนายตัวดี

“หมดเวลาสนุกแล้วสิ~” เสียงที่ขาดหายไปนานเมื่อตอนปิดภาคเรียนดังขึ้นในเวลาสิบห้านาฬิกา เพื่อเป็นสัญญาณบอกว่า ถึงเวลาแห่งการรอยคอยของหลายคนแล้ว หรือเรียกง่ายๆว่าเวลาเลิกเรียนนั่นเอง

“กลับก่อนนะ เซนส์” สาวผมสีน้ำตาลเข้ม นาม แบงก์ โบกมือลาฉันก่อนจะเดินออกจากประตูโรงเรียนไปพร้อมกับ คูล์ สาวสุดขรึม เพื่อนรักของฉันอีกคน

                และแล้วเวลาแห่งการรอคอยของฉัน เซนส์ สาวน้อยวัย 15 ปี 11 เดือน ก็เริ่มขึ้น ทุกครั้งหลังเลิกเรียน ฉันจะต้องมานั่งที่ม้านั่งตัวเดิมเมื่อตอนอยู่ม.4  ปีที่แล้วเพื่อรอ โซล ชายหนุ่มอายุ 19 ปี ซึ่งเขาเป็นพี่ชายคนเดียวที่ฉันพึ่งได้ในตอนนี้ เพราะพ่อกับแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ ฉันจึงต้องจำใจอาศัยอยู่กับโซลสองคน เพราะความจำเป็น

“พี่โซล วันนี้พี่เท่มากเลยนะ” เสียงของผู้หญิงกลุ่มหนึ่งดังขึ้น แน่นอน โซล ที่พวกนั้นพูดถึงต้องเป็นพี่ชายของฉันแน่ ก็หมอนั่น คือ อดีตหนุ่มเพอเฟคอันดับหนึ่งของโรงเรียนมัธยมปลายแห่งนี้ ซึ่งฉันก็ยังสงสัยอยู่ว่า ได้ตำแหน่งนี้มาได้ยังไง

“ก็ไม่เท่าไร่หรอกครับ” เขายิ้ม

“กรี๊ด!”  สาวๆพากันใจละลายเมื่อเห็นรอยยิ้มที่หล่อกระชากใจ

“นี่โซล นายจะกลับได้หรือยัง” ฉันฝ่าด่านผู้หญิงกลุ่มนั้นเข้าไปหาโซล

“ครับ” ได้ยินแล้วขนลุก หมอนั่นเคยพูดดีกับฉันซะที่ไหน

“งั้นก็ไปได้แล้ว” ฉันลากแขนเขาออกมา

“ฉันยังสงสัยอยู่เลย ว่าใครเป็นพี่กันแน่” เขาพูด

“นั่นสิ ระหว่างพวกนั้นกับพี่ไอ” ฉันใช้ชื่อ ไอ ผู้หญิงที่เขาแอบชอบมาขู่

“ครับๆ แล้วลูกพี่จะไม่เอากระเป๋ากลับหรือไง”

“งั้นรออยู่ตรงนี้ อย่าไปไหนล่ะ”

                ฉันวิ่งกลับมาที่ม้านั่งเพื่อจะหยิบกระเป๋า แต่กระเป๋าที่วางอยู่นั้นไม่ใช่กระเป๋าของฉัน ก็กระเป๋าของฉันจะมีพวงกุญแจจิ้งจอกน้อยสีชมพูอยู่ หากไม่มีใครขโมยไป ก็ต้องมีใครสลับกระเป๋ากับฉันแน่ๆ แต่ความเป็นไปได้น่าจะเป็นกรณีที่สอง เพราะคงไม่มีใครอยากได้กระเป๋าของฉันหรอกและอีกอย่าง นักเรียนของที่นี่จะต้องใช้กระเป๋าของโรงเรียนที่มีรูปแบบเหมือนกัน

“เดี๋ยว!” ฉันเรียกผู้ชายที่ถือกระเป๋าจิ้งจอกน้อยของฉัน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยิน ฉันจึงรีบคว้ากระเป๋าของเขาและใช้พลังที่รวบรวมไว้ตรงฝ่าเท้าตามไป

“หายไปไหนแล้ว” ฉันกวาดตาไปรอบๆ เพื่อมองหาเขา

“แกใช่ไหมที่ชื่อ เฟรน” ชายร่างสูงพูดขึ้นด้วยแววตาหาเรื่อง

“......” ผู้ชายมาดขรึมกับผู้ชายจอมกวนประสาทเพื่อนของเขาไม่สนใจ ยังคงเดินต่อไป

“ที่ฉันถาม แกไม่ได้ยินหรือไง” ชายร่างสูงเริ่มโมโห

“อย่ามาหาเรื่องกับพวกฉันจะดีกว่า” ชายกวนประสาทพูดขึ้น

“อยากมีเรื่องหรือไง” ชายอันธพาลกระชากปกเสื้อของคนที่กวนประสาท

“อย่าทำร้ายคนไม่มีทางสู้” หนุ่มมาดขรึมปัดมือของชายอันธพาลออกจากเพื่อของเขา

“ที่จริง แกก็คิดอยากจะมีเรื่องอยู่ก่อนแล้วงั้นสิ” เพื่อนของชายมาดขรึมพูด

“จะมากไปแล้ว” พูดจบหมัดของชายอันธพาลก็กระทบกับใบหน้าของผู้ชายกวนประสาท

“ผัวะ!” ทันใดนั้นหมัดของชายมาดขรึมก็สวนกลับไปยังผู้ที่ทำร้ายเพื่อนของเขา

“แกนะแก” หลังจากที่ชายร่างสูงผู้ซึ่งเป็นหัวหน้า หรือ ลูกพี่ ถูกทำร้าย พวกของเขาประมาณเกือบสิบคนก็มุ่งเข้ามาเพื่อจะทำร้ายสองคนนั้น

“สองคนนั้นต้องแย่แน่” ในที่สุดฉันก็หากระเป๋าของฉันเจอซะที

“ทำยังไงดี” ฉันมองไปรอบๆเพื่อหาคนที่จะมาช่วย ใครก็ได้ช่วยมาที่นี่สักคนเถอะ

                ในที่สุดสวรรค์ก็ได้ยินคำอ้อนวอนของฉัน จึงได้ส่งเทพบุตรเพื่อมาช่วย และเขาคนนั้นก็คือ อาจารย์ฝ่ายปกครองนั่นเอง ซึ่งเขามาได้ทันเวลาพอดี

“ทางนี้” ฉันโบกมือเรียกเทพบุตรคนนั้นอยู่ด้านหลังกำแพง เพื่อไม่ให้คนอันธพาลได้เห็นหน้าฉัน ไม่งั้นเขาต้องตามมาล้างแค้นแน่ๆ

“ปี๊ด!!!!” เมื่อเสียงนกหวีดตัวโปรดของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้น ก็เหมือนมีพลังบางอย่างดลใจให้พวกเขาหยุดการกระทำ และจ้องมองมาที่จุดเดียวกันโดยไม่ได้นัดหมาย ซึ่งคนที่พวกเขาหันไปมองนั้นก็คือ เทพบุตรสุดโหด