ตอนที่ 4 : [SF] Tangerine on your lips - 2MIN ft. SHINee,exo - 01
Tangerine on your lips
2min
“สีพิงค์แมรรี่สวยดีแฮะ สีไลม์เลม่อนก็แปลกดี....”
นิ้วเรียวยาวที่ทาเล็บสีมะนาวหยิบแท่งลิปสติกขึ้นมาแล้วเอาไปเทียบกับปากของใครบางคนด้านหน้าแล้วลองทาสีไลม์เลม่อนลงไป
“ไม่ดีๆ สีประหลาดๆ เอ่าเช็ดปากซะ”
นิ้วเรียวหยิบทิชชูให้ ก่อนจะหันไปเลือกสีลิปสติกที่มีมากกว่าหนึ่งร้อยสีบนเคาท์เตอร์เครื่องสำอางที่มีลิปสติกชื่อดังก้องโลก
tiaquilaRose [เตียกีร่าโรส] วางอยู่ในกล่องอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยนับสิบกล่อง
“แทมิน อย่ายุกยิกสิ ให้พี่ลองสีลาเวนบลูเบลอร์ก่อน...ปากนายนี้ทาสีอะไรก็สวยแฮะ” พูดเสร็จก็เอามือแตะแก้มนวลๆนั้นสองสามทีแรงไม่เบาจนแทมินต้องยู่หน้า
“หน้าขาวเนียนของนายนี้เหมาะกับทุกสีจริงๆ”ก่อนจะเชิดคางแทมินขึ้นแล้วเอาสีเรดบลัดลงริมฝีปากสีอมชมพู
“นายผิดเองนะที่เกิดมาเป็นน้องฉันแล้วไม่เป็นผู้หญิง แต่ก็เอาเถอะ หน้าสวยๆนี้ก็ช่วยได้เยอะ..”
ลีมิริน หญิงสาววัยย่างก้าวเข้าเลขสามสิบ เป็นเด็กสาวที่มุ่งมั่นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าตัวเองจะต้องเป็น เมคอัพอาร์ตติส ระดับโลกให้ได้ เพียงเพราะว่านั่งดูรายการทีวีสอนแต่งหน้าของป้ามาร์ธาร์ รายการสอนแต่งหน้าชื่อดังของเกาหลี
ตั้งแต่นั้นมาเจ้าตัวก็เอาเครื่องสำอางราคาแพงของคุณแม่มาเล่นแต่งหน้าลองกับตุ๊กตาหหลายสิบตัว ก่อนจะเบื่อเลยเอาไปลงที่น้องชายหน้าตาน่ารักแทน
จนกระทั่งตอนนี้...
“นูน่า สีนี้...ผมว่าน่ากลัวไปนะ” แทมินหันไปส่องกระจกด้านข้างตัวเองก่อนจะทำหน้าประหลาดๆ
“เอ่อน่าๆ พี่ต้องไปแต่งหน้าให้คอนเซปเซ็กซี่ให้กับคอลัมป์หน้าพอดี ไหนลองแต่งหน้าโทนสีนั้นกันดูดีกว่า เช็ดปากๆ พี่จะลงรองพื้น”
เขานั่งเป็นหุ่นลองลิปสติกมากว่าสองชม.แล้ว เจ้าตัวบอกว่าอุตส่าห์ได้สีเทสมาจากตัวแทนจำหน่ายขนาดนี้ วันนี้ผมเลยโดนจองตัวทั้งวัน
“ไหนดูสิ ...อ่าว หลับตาหน่อยแทมิน” แทมินยอมทำตามอย่างว่าง่าย เขากับมิรินอายุต่างกันมาก เพราะอะไรไม่ทราบได้ หลังจากที่พ่อกับแม่มีพี่มิรินมาได้สิบสองปี เขาก็เกิดมา ลืมตาดูโลกด้วยความงงๆ
“วันนี้พ่อกับแม่ไปฝรั่งเศสนายรู้แล้วใช่ไหม..”แทมินพยักหน้าเบาๆขณะแปรงปัดแก้มละเลงสีส้มอ่อนลงบนหน้าเขา
“วุ่นวายจริงระดับหัวหน้าเนีย พี่ถึงไม่ชอบการติดต่อซื้อขายไง นายก็ดูตัวอย่างเอาไว้นะว่าอยากทำอะไร มาทำงานแบบพี่สบายแล้วยังได้ทำอะไรสนุกๆอย่างเช่นการลองสีบนหน้านายไง ...”
พี่สาวยิ้มให้อย่างภาคภูมิใจ แทมินยิ้มตอบอย่างแหยๆก่อนจะปล่อยให้บ่นไปเสียยาวยืดจนแต่งหน้าเสร็จสรรพ
“เอาละพี่ว่าสมบูรณ์แบบ ไหน!เอาวิกมาใส่ซิ” เจ้าตัวลุกเอาวิกผมสีทองยาวมาสวมหัวแทมินแล้วจัดปอยเล็กน้อยให้เข้าทรง
“อย่าทำหน้าประหลาดอย่างนั้นสิจ๊ะคนสวย ยิ้มเข้าไว้ๆ อ่าว!แล้วพี่เอาโทรศัพท์ไปวางไว้ไหน งั้นนั่งรอตรงนี้แปปนะแทมิน”
เจ้าตัวลุกออกไปจากหน้าโต๊ะแต่งหน้า แทมินหันไปสำรวจตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ก็ต้องผงะกับภาพที่เห็นตรงหน้า
...ไม่เคยคิดเลยว่าหน้าตัวเองจะสวยเซ็กซี่ขนาดนี้ แล้วยังอายไลนเนอร์ที่กรีดตาเขาให้กลมโตนี้อีกละ...
แทมินเอานิ้วแตะๆดูตรงอายไลน์เนอร์เส้นคมนั้น ก่อนจะแตะหน้าตัวเองแล้วแตะกระจก
“น่ากลัวเกินไปแล้ววะเครื่องสำอาง...”
แทมินบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก็ไม่อยู่นิ่งหยิบจับดูนั้นนี้หน้าเคาท์เตอร์แต่งหน้ารอให้พี่สาวของตัวเองมาถ่ายรูปให้เสร็จๆไปซักที เขาจึงหันไปสนใจกล่องลิปสติกตรงหน้า
เขาใช้ปลายนิ้วแตะปลายแท่งลิปสติกที่ตรงก้นแท่งเป็นเฉดสีตัวอย่างเพื่อแสดงว่าแท่งนั้นสีอะไร จิ้มๆแล้วก็กรีดเล่นฆ่าเวลาอยู่ซักพัก ก่อนจะเห็นกระดาษสีม่วงเข้มเสียบอยู่ช่องด้านข้างในกล่องลิปสติก
กระดาษขนาดป้ายแสดงสินค้า เหมือนการ์ดเล็กๆมากกว่า แทมินเปิดเพื่ออ่านด้านใน
'tiaquilaRose มนต์สะกดแห่งสีสัน เย้ายวนชวนฝัน อวบอิ่มน่าสัมผัส'
มันก็คงเป็นแค่คำโปรยธรรมดาทั่วไปของโฆษณาขายลิปสติก แต่อยู่ดีๆเมื่อกระพริบตาข้อความนั้นกลับเปลี่ยนไป!!!!
ตากลมโตถลึงดูก่อนจะขยี้อย่างไม่เชื่อสายตา แล้วจ้องมันอีกรอบ...
'แทงเจอรีนออเรนจ์เหมาะกับตัวคุณ จงหยิบมันขึ้นมาลองดูสิ....'
คิ้วสองข้างขมวดเข้าหากัน ก่อนจะตัดสินใจจะวางไว้ที่เดิม แต่ข้อความบนการ์ดกลับเปลี่ยนอีกรอบ!
'ย๊า! ....เมินเรอะ!!!!!!!!! หยิบลิปสติกขึ้นมาซะ!!!!'
อีแทมินเหวอฟาดกระดาษลงที่เดิม มือเขาไปปัดเอากล่องลิปสติกหนึ่งในสิบกล่องนั้นตกลงพื้นพอดี แทมินตกใจมาก รีบก้มเก็บแต่ละแท่งใส่กล่องก่อนจะจับถูกแท่งลิปสติกแท่งหนึ่งที่ตัวแท่งเป็นสีม่วงกำมะหยี่ ด้านข้างเขียนว่า tiaquila ROSE หมุนมาอีกด้านเขียนว่า [Tangerine-Orange]
ตากลมเบิกพราว เขากำลังจะทิ้งลิปสติกแท่งนั้นลงพื้นแต่เผลอเก็บใส่กระเป๋าเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามา แทมินยืดตัวขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ
“สวัสดีครับ! ผมปาร์คชานยอล นายแบบน้องใหม่ที่จะมาถ่ายแบบกับพี่วันนี้ ยุนอานูน่าฝากตัวด้วยนะครับ!!!!!!!!”
เด็กหนุ่มพูดด้วยท่าทีและเสียงที่แข็งขัน
“เอ่อ..คือ ..เอ่อ...”แทมินได้แต่ทำหน้าเอ๋อๆ พูดอะไรไม่ออก...
“อ่าว! เฮ้ย! ชานยอลมาทำอะไรห้องนี้วะ!”
“อ่าว! พี่มินโฮ สวัสดีครับ คือผมมาทำความเคารพรุ่นพี่ยุนอาที่เราจะถ่ายด้วยกันนะครับ นั้นไง!”
เจ้าตัวชี้ไปยังบุคคลหน้าเคาท์เตอร์แต่งหน้าที่พยายามโบกไม้โบกมือพัลวันว่า....
‘ไม่ใช่ๆ ผมไม่ใช่ยุนอานะ!’
“ป..เปล่านะ!”
“ผมพึ่งได้เจอพี่ครั้งแรก พี่สวยมากๆเลยครับ ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ” ปาร์คชานยอลเดินทะเล่อทะล่าด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเต็มที่ จับมือทั้งสองของแทมินแล้วจ้องด้วยสีหน้าคาริสม่า!
“อ่าว! หนุ่มๆสุดหล่อ มาทำอะไรกันห้องนี้เอ่ย?” พี่สาวสุดสวยที่ถือไอโฟนติดมือมา ส่งยิ้มให้คนทั้งสองแล้วก็หันไปทางแทมิน ทำหน้าเหมือนว่า 'มีอะไรหรอ?'
“คือผมไม่ใช่ยุนอานะ ...ไม่ใช่!” *หันไปบอกพี่มิริน*
“ผมไม่ใช่ยุนอานะ!” *หันไปบอกชานยอลที่ยังทำหน้ายิ้มแย้ม*
“คือผมไม่ใช่...” แทมินพูดตะกุกตะกัก ก่อนจะมีเสียงแทรกตัวขึ้นมา
“ผม..?? ผม??” ชายด้านหลังถลึงตาโต คิ้วขมวดเป็นปมแน่น เดินมาชี้แทมิน
“เธอ..นี้..นายเป็นผู้ชายงั้นเรอะ!”
มิรินพยักหน้าก่อนจะบอกว่า “ใช่! นี้แทมิน น้องชายพี่เองจ๊ะ” เธอยิ้มกว้าง แต่สองหนุ่มตรงนั้นหน้าเหวอ...
“เขาไม่ใช่ยุนอาหรอกนะ นี้เข้าห้องผิดแล้ว ยุนอาอยู่อีกสองห้องถัดไปนู้นแนะ!” มิรินชี้ออกไปทางด้านซ้ายมือทางประตูเข้าห้อง
“แล้ว...ชานยอลจ๊ะ ^^ ไม่คิดจะปล่อยมือน้องชายพี่เลยหรอไงเอ่ย?”
มิรินถามยิ้มๆ ชานยอลที่หน้าเหวอไปกว่าครึ่ง ปล่อยมือแล้วโค้งขอโทษอย่างนอบน้อมพร้อมตะโกนขอโทษลั่น ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไปอย่างอายๆ
ส่วนอีกคนที่ยืนนิ่งเงียบอยู่ตั้งนานก็พึ่งจะรู้สึกตัวเมื่อมิรินเรียกรอบที่สอง
“...มินโฮ..นี้..น้องเค้าไปแล้วนะ นายไม่ไปเหรอไง?”
แทมินก็ได้แต่ยืนมองไปมากับท่าทีประหลาดของแต่ละคนก่อนจะหันไปสนใจชายหนุ่มด้านหน้าต่อ
“นี้...ชื่อแทมินงั้นเหรอครับ? น้องชายของนูน่า?”มินโฮถาม
“ใช่จ๊ะ ^^ ....อะ! แทมิน แนะนำตัวไปสิ(เจ้าตัวกระซิบ)”
“อ่ะ!...สวัสดีครับ ผมชื่ออีแทมิน น้องชายของพี่อีมิรินครับ”
เจ้าตัวโค้งอย่างสุภาพต่อหน้ามินโฮ มินโฮยกนิ้วโป้งขึ้นมาแตะมุมปากตัวเอง มองด้วยสีหน้าครุ่นคิด
“เอ่อ...มันดูขัดกันแปลกๆนะครับ ว่าไหม?”
“ขัดกัน?” มิรินถาม แทมินทำหน้างง
“ก็...แต่งหน้าซะสวยขนาดนั้น เอ่อ อ่อ....คงเตรียม..เตรียมถ่ายแบบงั้นหรอ? ถ่ายกับใครหรอครับ? ถ้าผมถ่ายเสร็จผมอาจจะไปดูนะ..”
มินโฮถามเองคิดเอง ก่อนที่แทมินจะได้ปฏิเสธ ก็มีสต๊าฟเข้ามาเรียกตัวมินโฮให้ออกไปทำงานแล้ว
“แล้วเจอกันนะครับนูน่า..”มินโฮบอกลามิรินแต่สายตาเขากลับจ้องคนข้างๆมากกว่า มิรินสายตาพริบแพรว หูกระดิก
“คึ..น้องชายพี่...สเน่ห์แรงไม่เบานะ” เจ้าตัวถองศอกใส่!
“นูน่าอ่า...รีบถ่ายเลยนะ ผมจะไปล้างมันออกแล้ว!”
เขาอาย...อายจนอยากแทรกแผ่นดินหนีเลยให้ตายเถอะ !
.
เสียงประตูห้องปิดดังโครม เมื่อร่างบางผ่านเข้ามาให้ห้องแสนสุขของตัวเองที่บ้าน หน้าหวานติดยู่ยี่อารมณ์บูดนิดหน่อยเพราะวันนี้ก่อนกลับจากบริษัทของพี่ เขาก็ได้เจอกับคนๆนั้นอีกครั้ง หลังจากทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จในรอบวัน
แทมินนึกย้อนไปก็ขัดใจ...
.
ณ ห้องน้ำในสตูดิโอ แทมินจ้วงน้ำขึ้นมาล้างหน้าเป็นรอบสุดท้ายให้สะอาดหมดจด ก่อนจะเงยหน้าเอาผ้าขนหนูซับหน้าเพื่อความสะอาด สายตาก็เหลือบไปเห็นใครซักคนหน้าคุ้นๆยืนจ้องเขาอยู่ด้านหลัง
หน้าหวานคิ้วขมวด ทั้งสองยืนมองกันนิ่งๆก่อนเจ้านั้นจะยิ้มหวานแล้วโบกมือทักทาย...
“ไง! ถ่ายแบบเสร็จแล้วเหรอ?”
เป็นคำถามที่กวนโมโหเขาที่สุดในรอบวัน เจ้าตัวหน้าบูดก่อนจะทำเป็นไม่ได้ยินหันไปเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมสะพายหนีแล้วเดินผ่าน
“นี้จะไม่ตอบอะไรกันหน่อยเหรอไง? เป็นนายแบบที่หยิ่งนะ” แทมินหยุดกึก แล้วหันควับไปบอก
“ไม่ได้หยิ่ง! แล้วผมก็ไม่ใช่นายแบบด้วย”
“งั้นก็นางแบบ?”
“บ้า! ผมมาช่วยงานพี่ผมต่างหาก!”เจ้าตัวกะว่าตอบเสร็จจะเดินหนีอออกไปเลย แต่กลับโดนดึงแขนไว้ให้มาประจันหน้า
“งานประเภทไหนชายต้องมานั่งแต่งหญิงกันละ!”เจ้าตัวยิ้ม.. แทมินได้ยินเกือบควบคุมตัวเองไม่อยู่ก่อนจะผลักเข้าไปเต็มแรง!
“ก็ไม่ใช่นางแบบที่ไปอ่อยคุณในนิตยสารก็แล้วกัน!!!!!!”
เจ้าตัวตะคอกใส่ก่อนจะเดินฉับๆหนีออกไปจากตรงนั้น...
ชเวมินโฮ นายแบบชื่อดัง พ่อมีชื่อ แถมบ้านรวยอีกต่างหาก เพอร์เฟ็คทุกอย่าง ทำไมเขาจะไม่รู้จัก ดังระดับต้นๆของนายแบบเกาหลีเลยก็ว่าได้....
แต่ไม่คิดเลยว่าปากนี้จะน่าตบเยี่ยงนี้...
เขาแทบอยากกระโดดถีบหน้าเจ้าคนปากดีตรงหน้านี้นักหนา ถ้าไม่ติดว่ามีตำรวจอยู่บนโลกนี้... หมัดสองหมัดคงได้เสยคางหล่อ...
แทมินนั่งลูบหมัดตัวเองเบาๆบนเตียงนอนก่อนจะหันไปเปิดคอมแล้วเข้าโปรแกรมchatในอินเตอร์เน็ต วันนี้เค้าก็มานั่งรอใครคนหนึ่งที่อยากคุยด้วยมากๆตอนนี้
..รุ่นพี่โรงเรียนเก่าที่ตอนนี้เค้ากำลังฝึกงานอยู่ที่ไหนซักแห่งในโซลนะสิ....
[Luhan; I’m Rock!] – Online!
Get it! Rock TAEM! : ไง! กว่าจะมา วันนี้ผมอยากคุยกับพี่มากเลยรู้ม่ะ!
Luhan; I’m Rock! : เออแทม! พี่ก็เหมือนกันวะ ....พึ่งเลิกงานนะ มีเรื่องบ่นเยอะแยะ
Get it! Rock TAEM! : แล้วเป็นไง งานสนุกไหม?
Luhan; I’m Rock! : เหนื่อยมาก บริษัทนี้อะไรก็ไม่รู้ พี่ดีใจมากที่พรุ่งนี้ก็ฝึกวันสุดท้ายแล้ว จะได้กลับบ้านซักที ...
ลู่หาน...รุ่นพี่เชื่อสายจีนที่มาเรียนที่เกาหลีตั้งแต่ม.ปลาย เขาสนิทกับพี่เขามาตั้งแต่เข้าม.ปลายปีแรกใหม่ๆ เหตุผลนะเหรอครับ...
‘Red Hot คือตำนาน แต่ KORN คือเทพเจ้า!!!’
พี่เขากล่าววลีนี้ตอนที่ผมเผลอเดินผ่านห้องชมรมดนตรี...พี่ลูฮานคนนี้กำลังสาธยายความเป็นร็อคให้รุ่นน้องที่เข้าไปเยี่ยมห้องชมรมฟังอยู่
...แล้วผมก็ตกหลุมรักพี่เขาเป็นจริงเป็นจังเลยละครับ... *ตาประกาย*
แต่ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ อย่าเข้าใจผิด!
ที่ว่าตกหลุมรัก เพราะผมรักความเป็นร็อคของพี่เขาต่างหาก... มันช่างเหมือนผมเสียนี้กะไร เพราะผมก็บ้าร็อค โดยเฉพาะแนวMetal Rock เหมือนพี่เขามากเช่นกัน
ตั้งแต่นั้นมาผมกับพี่เขาก็ตัวติดกัน ไปไหนมาไหนก็คุยกันแต่เรื่องเพลงร็อค จนได้ฉายาประจำโรงเรียนมัธยมว่า 'คู่หูดอกไม้บานใจร็อค'กันเลยละครับ....
ตั้งแต่พี่เขาย้ายไปเรียนที่มหาลัยเฉพาะทางเกี่ยวกับการถ่ายภาพ เราก็ไม่ค่อยได้เจอกันเลย ส่วนมากก็โลกออนไลน์นี้และครับ!
Luhan; I’m Rock! : แล้วไง ชีวิตวันนี้
เจ้าตัวเบ้หน้าเมื่อเห็นคำถาม...
Luhan; I’m Rock! : เป็นเหยื่ออีกแล้วสิ! (55555!)
Get it! Rock TAEM! : ก็อย่างที่เข้าใจ... ไปเป็นโมเดลลองเครื่องสำอางให้นูน่า
Luhan; I’m Rock! : ครั้งนี้อะไรละ?
Get it! Rock TAEM! : ลิปสติกกว่าร้อยเฉดสี ...พรุ่งนี้ผมก็ต้องไปอีกแล้วเฮอะ!
Luhan; I’m Rock! : เอาน่า คิดซะว่าช่วยพี่สาว แถมได้เงินดีด้วยน้า
Get it! Rock TAEM! : ก็เพราะงี้และฮยอง ผมเลยไป ....เสียชาติเกิดความเป็นชายมากๆเฮอะ!
Luhan; I’m Rock! : 5555555 พี่เข้าใจเรานะ...
Get it! Rock TAEM! : ครับ ...ผมดีใจที่พี่เข้าใจนะ
เป็นโชคชะตาที่ดีมากจริงๆที่พี่มาเจอลู่หานฮยอง...ก็จะอะไรนะเหรอครับ..
ก็เมื่อเอาหน้ามาเทียบกันแล้ว ลู่หานฮยองหน้าหวานกระเดียดไปทางผู้หญิงมากกว่าผมเสียอีกนะ ...หวานๆงี้ จับแต่งหญิงใครจะไปแยกออกว่าเป็นผู้ชาย
Luhan; I’m Rock! : คนเราย่อมมีปมด้อย
(ผมและฮยองต่างเรียกหน้าตาหน้าหวานประจำตัว ว่าปมด้อยประจำกาย)
Luhan; I’m Rock! : ดังนั้นเราต้องสร้างปมด้อยให้เป็นประโยชน์นะแทมิน!
เขากล่าววลีเด็ดก่อนจะส่งอีโมติค่อนหน้ายิ้มมาให้เพื่อปลอบใจผม ...อ่า เหมือนลืมเรื่องอะไรไปซักอย่างแฮะ ...แต่ช่างเถอะ!
เจ้าตัวจัดการตัวเองแล้วนอนหลับไปอย่างง่ายดาย อีแทมินนอนฝันหวานถึงแม้วันนี้จะต้องอารมณ์เสียมาบ้างก็เถอะ โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่างส่องสว่างวาบขึ้นมาในกระเป๋าเสื้อ ก่อนจะมีฝุ่นสีส้มเป็นประกายฟุ้งพร่างพรมไปทั้งห้อง
TBC
*กี่ตอนดีคะ ฮ่าฮ่าฮ่า*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
