[SHINee] All about short fiction ☆☆☆☆☆

ตอนที่ 2 :

Title : [FIC] Satan’s Whisper
Author : Choco Bar (featheraee)
Couple : Minho x Taemin
Talk to you :  อาจจะคล้ายเรื่อง kuroxsuji นะคะ เพราะเป็นแรงบันดดาลใจแบบสุดๆเลย ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะคะ

ps. เรื่องนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของจินตนาการของผู้แต่ง สถานทีและเหตุการณ์ในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริง(หากแต่คล้ายบ้าง) ผู้อ่านได้โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะค่ะ

Satan’s Whisper

...พระเจ้าไม่ได้สร้างซาตาน พระองค์สร้างแต่ทูตสวรรค์ ซาตานเกิดขึ้นจากความหยิ่งผยองของทูตสวรรค์ตนหนึ่งที่สมบูรณ์แบบ ที่คิดว่าตนเองรูปร่างงดงาม มีตำแหน่งสูงกว่าบรรดาทูตสวรรค์องค์อื่น ๆ และฉลาดที่สุด ดังนั้นตนจึงสมควรที่จะได้รับการยกย่อง...


นางฟ้านางสวรรค์ เทวทูตที่ราวกับมีจริงบนโลก คนบนโลกเปรียบเทียบบุคคลที่สวยงามเลอค่าที่แสดงออกมาทางภายนอกหรือพูดง่ายๆ ก็คือคนที่สวยงามและดูดีนั้นใครๆก็เปรียบเปรยเป็นดังสิ่งสูงส่งที่ทั้งชีวิตของใครคนหนึ่งอาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่ามันมีจริงหรือไม่

หากแต่ไซร้...มันก็คือคำเปรียบเปรยที่ผมได้ยินจนชินหู


ดวงตากลมกระพริบปิดหลบแสงแฟรชก่อนจะจ้องมองและทำหน้าให้ยิ้มแย้มที่สุดต่อหน้า กล้องของผู้คนมากมายที่เป็นทั้งสื่อและบุคคลที่เจ้าตัวไม่อาจรู้จัก

วันนี้เป็นงานรับรางวัลเกี่ยวกับผู้ที่แต่งกายยอดเยี่ยมประจำปี มอบรางวัลให้แก่ศิลปินแต่ละสาขาไม่ว่าเป็นนักดนตรี นักแสดงหรือว่านักร้อง
และตัวผมก็เป็นผู้ได้รับรางวัลประจำสาขานักดนตรีชาย


ด้วยใบหน้าที่อ่อนเยาว์สวยงามของเด็กหนุ่มผู้แลดูมีพรสวรรค์สรร สร้างทางด้านดนตรีที่ใครต่างรู้จัก เครื่องดนตรีนามว่า “เปียโน” ที่เจ้าตัวเชี่ยวชาญในการเล่นและประสบความสำเร็จอย่างสูงในวงการดนตรีเกาหลีและวงการดนตรีโลก บุคคลที่ประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็วด้วยวัยที่ยังไม่ถึงยี่สิบดี เป็นที่โด่งดังและตื่นตาตื่นใจแด่ผู้พบเห็นยิ่งนัก เจ้าตัวถูกยกย่องว่าเป็นดาวสุกสว่างดวงใหม่ของวงการดนตรีคลาสสิค และได้ชื่อว่าเป็นเหมือนความหวังคนล่าสุดของวงการดนตรี จนได้ฉายา “หัตย์เทวะแห่งวงการดนตรี”


อีแทมิน...ชื่อนี้โด่งดังได้ภายในไม่ถึงปี

โดยที่ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ถึงความลับบางอย่างที่เจ้าตัวซ่อนไว้

ร่างสูงบางในชุดสูทสมตัวสวยเข้ารูปภายในเป็นเสื้อเชิ้ตสีเทา พร้อมด้วยกางเกงสกินนี่สีดำสนิทหล่อหลอมความดูดีให้ผู้เข้าชมงานต่างจ้องไม่ วางตา มือบางยื่นรับรางวัลทรงสวยและช่อดอกไม้สีเขียวที่ภายในกอรปไปด้วยดอกกุหลาบ สีแดงเข้มก่อนจะโค้งและกล่าวขอบคุณ แล้วร่างบางก็ต้องยืนให้ผู้สื่อข่าวทุกคนถ่ายรูปตนเพื่อไปทำข่าว

หน้าหวานก้มลงดอมดมดอกไม้สีแดงหวังว่ากลิ่นหอมจะสรรค์สร้างความสวยงามให้เจ้าตัว มากยิ่งขึ้น ท่าทีที่อ่อนโยนและรอยยิ้มแสนหวานที่ดูเรียบร้อยนั้นในใจกลับกระหยิ่มยิ้ม ย่องและได้ใจอย่างไม่มีใครรู้สึก  ยกเว้น...


ชายคนหนึ่งที่ยืนมองเจ้าตัวอยู่ด้านหน้าเวที รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั้นผุดพรายอย่างชั่วร้าย จ้องมองร่างบางไม่วางตา




.




“เจ้ายังไม่พอใจอีกหรือ อีแทมิน”

มือเรียวเอื้อมออกไปลูบแก้มบางที่แดงซ่านด้วยอุณหภูมิของร่างกายภายในและด้วย เพราะพิษแอลกอฮอล์ที่เจ้าตัวดื่มฉลองรางวัลที่ได้เมื่อค่ำนี้มันซึมไปตามเส้น เลือดเพิ่มความร้อนแรงภายในร่างได้ดียิ่งนัก ร่างบางขยับเขยื้อนเล็กน้อยบนเอวแกร่งของร่างกายที่สมส่วนอัดแน่นไปด้วย กล้ามเนื้อที่หน้าพิสมัย และเป็นที่ต้องการของร่างด้านบนที่ไม่หยุดความต้องการ

“เจ้าต้องตามใจข้าสิ...ซาตาน...อืม”

พูดด้วยเสียงออดอ้อนระคนซ่านเสียวเพราะโดนมือเรียวลูบไล้และบีบกดไปตามร่องหลัง ที่ไวต่อสัมผัสผ่านเนื้อผ้าบางของเสื้อเชิร์ต มือบางก็ลูบไล้กล้ามเนื้อแน่นๆนั้นก่อนจะขบกัดเล่นจนมันเกิดรอยแดงบนซอกคอขาว

“เจ้าบอกจะทำให้ข้าพอใจทุกสิ่งอย่าง...”

“เจ้านายของข้าช่างเอาแต่ใจ...”

“แล้วเจ้าไม่คิดจะตามใจข้าอีกเลยหรือไร”

เมื่อความต้องการของร่างบางยังไม่ถึงที่สุด เจ้าตัวก็ออดอ้อนออเซาะผู้ได้ชื่อว่าเป็นคนสนิทประจำตัวที่มีหน้าที่ ทุกอย่างไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องความใคร่ส่วนตัว

“เหตุใดท่านถึงคิดว่าข้าจะไม่ตามใจท่านละ เจ้านายแสนรักของข้า”

มือหนายกเอวบางและร่างทั้งร่างของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเจ้านายให้เขยิบเข้ามาแนบกายมากยิ่งขึ้น ก่อนกลีบปากอิ่มนั้นจะกดจูบ แลบเลียลำคอขาวนั้นเล่นสองสามทีก่อนจะดูดดุนเล่นจนเกิดรอยรักสร้างความซ่าน สะท้านกายจนร่างบางร้องครางอย่างพอใจ

“ก็เจ้า...อืม...ไม่เห็นรุกเร้าเหมือนตอนแรก”

แล้วปากอิ่มก็ยกแย้มมาดูดเล่นที่กลีบปากบางที่เผยอรับอย่างโหยหาและต้องการก่อน จะแลกความชื้นให้ซึ่งกันและกันไปอีกหลายรอบ ริมฝีปากอิ่มเชื่อมติดปากหวานและพูดถ้อยคำตอบกลับไปอย่างวาบหวาม หยอกเย้าอยู่แบบนั้นอีกหลายนาที ดูดชิมริมฝีปากหวานอย่างได้ใจทั้งฝ่ายรุกและฝ่ายต้องการ

“ฮึฮึ...ข้าก็เพียงอยากได้ยินคำออดอ้อนจากร่างกายของท่านบ้างก็เท่านั้น...ฮึฮึ แต่ไม่คิดว่าจะเร็วเยี่ยงนี้”

แล้วมือแกร่งก็ปลดเปลื้องเข็มขัดเส้นเล็กนั้นออกจากเอวบางแล้วรูดซิปพร้อมกับดึง กางเกงตัวเล็กออกก่อนจะแทรกมือผ่านขอบกางเกงสกินนี่ที่ว่าพอดีตัวนั้นเข้าบีบเน้นตรงเนื้ออิ่มหลายครั้ง แล้วอีกมือก็ค่อยๆปลดเปลื้องเสื้อสูทสีดำตัวดีและเสื้อเชริตสีเทานั้นออกอย่างใจเย็น

“ร้ายนักนะ...”

ร่างบางกล่าวชมเชยก่อนจะขบกัดที่ปลายหูของคนด้านล่างที่ตนนั่งทับอยู่ ความร้อนสุมไฟให้สะโพกของร่างบางขยับอย่างต้องการ

“แล้วท่านไม่ชอบหรือ...ฮืม”

เสียงครางอย่างพออกพอใจของคนทั้งสองเริ่มลอยฟุ้งออกมาจากกาย

“ข้ารักมันต่างหาก...ซาตานของข้า...ข้าอยากได้เจ้า...ชเวมินโฮ...อืม..รีบๆทำสิ”

“ใจร้อนจริงนะ...ฮึฮึ”

แล้วร่างบางก็โดนกดลงเตียงอย่างรวดเร็วพร้อมกับมือนั้นที่ปลดเปลื้องชิ้นส่วนด้านล่างอย่างว่องไว

“ข้าจะทำให้ท่านพอใจอย่างสุดซึ้ง นายท่าน”



.




“ข้าอยากได้ทุกสิ่ง!”
เสียง เล็กเกรี้ยวกราดตะโกนลั่นใส่ร่างตรงหน้าที่ยืนไขว้หลังมองร่างบางในชุดนอน ตัวยาวสีขาวที่ปกปิดเพียงท่อนขาอ่อนด้านบนของร่างเล็กที่ภายนอกดูอ่อนแอและย่ำแย่ เจ้าตัวนั่งอยู่ตรงกลางสัญลักษณ์แปลกประหลาดที่วาดอยู่บนพื้นไม้ ที่สรรค์สร้างด้วยบางสิ่งที่มาจากร่างกายของตน

หยดเลือดสีแดงสด...ที่มันค่อยๆไหลซึมแทรกสอดออดจากง่ามนิ้วของร่างบางที่กำมัน แน่นบนข้อมือของเขาที่เจ้าตัวเพิ่งกรีดมันไปเมื่อครู่เพื่อสร้างพิธีกรรมเรียกบางสิ่งบางอย่างที่ได้ชื่อว่า “ซาตาน” ผู้ที่ใครๆต่างก็หวาดหวั่นและยำเกรง แต่ตอนนี้เขากลับไม่คิดเช่นนั้น

“ข้าอยากเดินได้เหมือนเก่า อยากเล่นเปียโนได้เหมือนเก่า อยากมีชื่อเสียง อยากได้ทุกสิ่งที่ข้าอยากได้...ได้โปรดช่วยข้า ข้าจะยอมมอบ
ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ..ไม่ว่า...ไม่ว่า...”

ร่าง บางพูดตะกุกตะกักเมื่อคิดได้ถึงบางสิ่งที่ต้องแลกกับความต้องการของตน เขารู้ว่ามันต้องน่ากลัว แต่ไม่รู้ว่าสุดท้ายมันคือสิ่งใด ดวงหน้าหวานที่ซีดเผือดเพราะเสียเลือดไปมากบวกกับร่างกายที่อ่อนแอเงยมองคน ตรงหน้าอย่างมุ่งมั่นแม้จะกลัวก็ตามแต่

คนได้ยินถึงกับฉีกยิ้มกระหยิมยิ้มย่อง

“ไม่ว่าสิ่งใดเจ้าก็จะมอบให้ใช่ไหม”

“ใช่! ข้ายอมทุกอย่างเพียงแค่ท่านดลบันดาลสิ่งที่ข้าต้องการทุกสิ่ง”

“แม้กระทั่ง...ร่างกาย...หรือชีวิต...”

ตากลมที่ตอนแรกจ้องมองอย่างมุ่งมั่นแต่ตอนนี้กลับประหวั่นอย่างห้ามไม่อยู่...เพราะความกลัวมันเสียดเข้ามาในอก

“เจ้าก็ยอมใช่ไหมหนุ่มน้อย...”

รองเท้าสีดำที่เปียกชื้นไปด้วยเยื้อเหนียวของวัสดุบางสิ่งที่แปลกประหลาดก่อนจะ เหยียบย่ำผ่านสัญลักษณ์สีเลือดที่ร่างเล็กวาดขึ้นเพื่ออัญเชิญเจ้าตัวให้โผล่ขึ้นบนโลกหรือบนห้องนี้

“ถ้าหากว่าสุดท้ายแล้วเจ้าจะต้องเจอกับสิ่งที่ไม่อาจคาดคิด...เจ้าก็จะยอมใช่ไหม?...ฮืม”

มือเรียวเกี่ยวหน้านวลที่ซีดเผือดเพราะขาดเลือดไปมากนั้นขึ้นมาจ้องตา

“ข้ายอม...เพียงแค่ท่าน...”

นิ้วเรียวยาวนั้นยกขึ้นแตะริมฝีปากอิ่มให้หยุดพูด

“เรียกชื่อข้าสิ..”

..เรียกชื่อข้า...

ตากลมเบิกกว้างและหวาดหวั่นในใจอย่างห้ามไม่อยู่

“ข้าจะทำให้ท่านพอใจอย่างสุดซึ้ง...เจ้านายของข้า”

..เรียกชื่อข้าสิ...

“ชเวมินโฮ...ข้าตกลง ชเวมินโฮ”

แล้วสติของร่างบางก็ดับวูบไปโดยเร็ว



.




พันธสัญญาที่ข้าทำกับซาตานที่ข้าเชื้อเชิญ

ชีวิตนี้ที่ไร้ความหมายเหตุเพราะอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดจนเจ้าตัวต้องกลายเป็นคน พิการไร้ซึ่งความสามารถในการเดิน แม้กระทั่งพรสวรรค์ที่เคยมีติดตัวมาตั้งแต่เด็กก็โดนแย่งชิงไปด้วย อุบัติเหตุที่เลวร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อสามปีที่แล้ว

ต้องกลายมาเป็นคนพิการถึงแม้ก่อนหน้าเขาจะมีอนาคตไกล

ต้องกลายมาเป็นคนด้อยค่าภายในไม่กี่ชม.แม้ก่อนหน้าเจ้าตัวจะวางแผนอนาคตที่สูงส่งและตั้งหวังไว้ไกลแสนไกล

เจ็บปวดเจียนจะขาดใจเมื่อรับรู้ว่าตนนั้นไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนก่อน...

อยากตายมากกว่ารอดชีวิต...พระเจ้าจะปล่อยให้เขาทุกข์ทรมาณแบบนี้ไปเพื่ออะไร... สะใจนักใช่ไหม...ที่ต้องเห็นเขาเจ็บเจียนตายทั้งร่างและจิตใจ

ใครๆก็อยากมีความสุขกันทั้งนั้น



.




“นายน้อย” เสียงทุ้มเอ่ยแทรกแสนเบาหวิวบนปากหวานที่เผยอหายใจอ่อนแสดงว่ายังไม่ตื่น แล้วกดลงคลอเคลียเล่นอย่างห้ามใจไม่อยู่ พยายามปลุกให้นายที่รักตื่นจากนิทรารมณ์อันแสนสุขด้วยความร้อนของการกระทำ

“ตื่นสิครับ...เช้าแล้วนะ”

ร่างบางกระสับกระส่ายแล้วค่อยๆปรือตาขึ้นมองด้วยความอึดอัดจากร่างด้านบนที่ยังนอนทับเขาอยู่

“อืม...มินโฮ...หยุดก่อน...อืม”

“อยากต่ออีกซักรอบจัง..”เสียงทุ้มบ่นแผ่วออกมาหลังจากซุกไซ้ไม่หยุด

“...แต่นายน้อยต้องไปทำงาน..”

“พูดอะไรบ้าๆ ..ลุกนะ..หนัก”

“ตื่นแล้วหรอ?...เด็กน้อยของฉัน”

...คำหวานเอ่ยประโลมร่างบางให้สุขใจทุกเช้าหลังจากที่เจ้าตัวปรนเปรอความสุขให้ร่างเล็กที่มีความต้องการมากเกินไป...

หากไซร้เขากลับพอใจอย่างหนัก...เพราะความต้องการยิ่งมาก รสชาติมันยิ่งหวาน หวานเสียจนเขาหลงใหล...แล้วคนๆนี้ก็มีมากเกินใคร...มีมากเสียจนเขาไม่เคยพบ มาก่อน...มันทำให้เขาหลงใหลยิ่งนัก

“เจ้านายต้องการสิ่งใดอีกหรือไม่...”

“หยุดอ้อนเสียทีน่า..ฉันต้องรีบไปอาบน้ำนะ”

“ถ้าท่านปรารถนาสิ่งใดอีกข้าจะได้ตามใจ”

“ถ้าต้องการสิ่งใดจะบอกเจ้าอีกทีแล้วกันนะ ซาตานบ้า!”

...เมื่อคืนไม่น่าเมาเลย ต้องเป็นแบบนี้ทุกที...

เจ้าตัวบ่นกระปอดกระแปดในใจโดยไม่ได้รู้ถึงรอยยิ้มแสนหวานของนด้านหลังแม้แต่นิด

แล้วร่างบางก็ลุกออกจากที่นอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระความเหนื่อยอ่อนออกจากร่างกาย


ต้องการสิ่งใดข้าก็จะทำให้...ยิ่งท่านต้องการเท่าใดมันก็ยิ่งหวานลิ้นข้าเสียจริง...เจ้านายแสนรัก”

ลิ้นชื้นยกขึ้นแลบเลียที่ริมฝีปากเล่นก่อนจะแย้มยิ้มอย่างสุขใจ

เพราะสิ่งนั้นมันก็เป็นดังของหวานที่ซาตานผู้หล่อเหลานั้นมักชอบลิ้มลองอยู่ร่ำไป



.



“ใคร เป็นคนเอาจานนี้มา...ไม่รู้รึไงว่าฉันไม่ชอบ!” เจ้านายตัวเล็กด่าเกรี้ยวกราดลั่นห้องแต่งตัวขนาดเล็กจนสาวใช้สี่ห้าคนที่ เตรียมชุดให้ร่างบางต้องสะดุ้งละหยุดยืนมองอย่างนอบน้อมปนร้อนรน


ของหวานรับเช้าที่พ่อครัวจะเป็นคนจัดการหลังอาหารเย็นขณะรอการแต่งตัว มันควรจะเป็นสิ่งที่เขาโปรดปราน แต่หากวันนี้ไม่รู้ทำไมอาหารที่เขาไม่ชอบกลับโผล่ให้ได้เห็นมัน

..ไม่รู้รึไงว่าเขาเกลียดช็อคโกแล็ต...

ซาตานหนุ่มเมื่อเห็นเหตุการณ์ได้แต่แย้มยิ้มอย่างที่ชอบทำจนคนมองที่อารมณ์ไม่สู้ ดีนักเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้หนัก เจ้าตัวยกมือเชิงไล่สาวใช้ทั้งหมดให้ออกไปจากห้องก่อนจะล็อคประตูปิดตาม

“ยิ้มอะไรนักหนา...”

“ใยอารมณ์เสียแต่เช้าเลยครับนายน้อย”

ขาเรียวเดินตรงมาตรงหน้าก่อนจะย่อตัวลงตรงหน้าร่างเล็กแล้วติดกระดุมบนตัวเสื้อให้

“ก็ไม่รู้ใครเอาบราวนี่มาให้ฉัน...”

“อืม...สงสัยพ่อครัวคนใหม่เขายังไม่รู้ว่านายน้อยไม่ชอบใจในรสหวานของช็อคโกแลต”

อันที่จริงตัวเขานี้และที่เป็นคนสั่งให้นำมาให้ ก็เพียงอยากให้คนๆนี้ได้ผ่อนคลาย

“ไม่ใช่ไม่ชอบ...เกลียดตะหาก”

“แต่มันดีต่อสุขภาพ...แถมช่วยคลายเครียดเสียอีก...ชิมซักคำคงจะดีต่อร่างกาย”

แล้วเจ้าตัวก็ลุกขึ้นไปหยิบเสื้อสูทสีน้ำตาลแล้วยกมาสวมให้เจ้านายร่างเล็ก ร่างบางก็ว่าง่ายปล่อยให้มินโฮจับแขนเขาไปมาอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายเมื่อคนตัวสูงแต่งตัวให้แทมินเสร็จก็เดินไปยังของหวานข้างตัวที่ เจ้าตัวดีบอกเกลียดนักเกลียดหนา ยกขึ้นมาแล้วย่อตัวนั่งลงตรงหน้า มือเรียวจับซ่อมละเลียดของหวานตรงหน้าก่อนจะยกชิดปากสวยของคนเป็นนาย

“ซักคำสิครับ...มันจะช่วยให้นายน้อยผ่อนคลาย”

พร้อมกับรอยยิ้มแสนหวานที่ไม่ได้น้อยไปกว่ารสชาติของของหวานตรงหน้า ร่างบางทำหน้าไม่พอใจ นี้ไม่เข้าใจรึไงว่าไม่ชอบช็อคโกแล็ต
แทมินคิดในใจ

แต่ร่างบางลืมไปหรือไงว่าเขาสามารถอ่านใจเจ้าตัวได้ แทมินเบ้หน้าและถดตัวติดชิดพนักพิงทันที

“ไม่ชอบก็ต้องกิน!”

เสียงหวานตอบมันกลับแข็งเหมือนแกมบังคับคนหัวดื้อนี้มากกว่า

...เกลียดนัก หยุดอ่านใจข้าซักทีจะได้ไหม ห๊ะ!...

...ข้าทำไม่ได้หรอก เพราะชีวิตข้าเป็นของท่าน ฮึฮึ...

“ฉันไม่กิน ไม่ชอบ!”

...หยุดขัดใจข้าเสียทีเจ้าซาตานบ้า ไหนบอกจะตามใจทุกอย่าง เจ้าซาตานแสนปด!...

รอยยิ้มร้ายๆนั้นกลับผลิพลายขึ้นมาทันใด แล้วร่างหนาก็ยกมือที่ถือช้อนเล็กนั้นออกจากหน้าหวานก่อนจะเปลี่ยนเส้นทาง มันทำให้แทมินถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะก้มหน้าบ่นเบาๆกับตัวเอง

“เจ้าซาตานบ้า!” เจ้าตัวลอบว่าคนตรงหน้าเสียงแผ่วเบาก่อนจะต้องตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น

นิ้วเรียวแกร่งช้อนหลังคอของคนเป็นนายก่อนที่อีกมือจะบังคับจับปลายคางให้หันมารับรสชาติที่เขาเกลียดที่สุด...ผ่านปลายลิ้น

ตา หวานกระพริบปิดอย่างเร็วพร้อมกับมือน้อยๆที่ผลักตี...แต่ลิ้นหวานๆฉาบไปด้วย ช็อคโกแลตรสหวานปนขมนั้นไซร้กลับรุกเร้าผ่านเข้ากลีบปากที่พยายามเม้ม
ปิด แต่ก็ไร้ผล เมื่อกลีบปากอิ่มกลับเชื่อมติดกลีบปากหวานนั้นแล้วพยายามเปิดปากดุนดันรส หวานๆของเนื้อเค้กเข้าไปในโพรงปากจนสำเร็จ จนเจ้าตัวจำใจต้องกลืนมันลงคออย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะถมความขัดใจของร่างบางด้วยความหวานของจูบที่ซ่านซึมเต็มรสปากของคนรุกเร้า

ร่างเล็กเคลิ้มอย่างมิอาจต้านทาน...แล้วเจ้าตัวก็ละหน้าออกมา พร้อมแลบเลียปากหวานนั้นที่มีช็อคโกแล็ตเปรอะเปื้อนอยู่ ...แล้วเลียปากตัวเองตามหลัง

ร่างเล็กนั่งหอบอยู่บนอกแกร่งจนหมดคำพูดจะต่อต้าน

“บางสิ่งที่ควรทำก็ต้องทำนะครับนายน้อย...ฮึฮึ” ลิ้นชื้นนั้นแลบเลียปลายหูจนเจ้าตัวต้องพยายามดันตัวออกห่างอย่างไม่ชอบใจ

“ฉัน...เกลียด ..นาย” ปากหวานนั้นขยับพูดอย่างยากเย็นเพราะยังหายใจไม่ถนัด สองตาวาวประกายนั้นจ้องอย่างมุ่งร้ายเข้าไปในดวงตาโตสวยที่ประกายไปด้วยความ รื่นเริงและยิ้มจนตาตาเยิ้ม

“กินต่อให้หมดนะครับ...มันดีต่อร่างกาย”

ที่ ขัดใจก็เพราะหวังดี สองสามอาทิตย์มานี้เจ้าคนตรงหน้าต้องเตรียมตัว โหมงานหนักเพื่อการแสดงปลายปีที่จนไม่ได้หลับไม่ได้นอนก็หลายครั้ง เพราะต้องแต่งเพลงใหม่ให้ทันการแสดงพิเศษของช่องทีวีใหญ่ยักษ์ประจำเกาหลี เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นความตั้งใจที่เจ้าตัวมุ่งหวัง ...การได้เฝ้ามองบุคคลที่เคยอ่อนแอในตอนนั้นค่อยๆเติบโตต่อหน้าเขามันช่าง รู้สึกดียิ่งนัก เพราะช็อคโกแลตมีสรรพคุณที่ดีในการช่วยทำให้ผ่อนคลาย...ปลดเปลื้องความ เมื่อยล้าของร่างกายได้ดียิ่งนัก

...เพราะทุกสิ่งเขาทำนั้นหวังดี...จริงๆนะ ...ฮึ ฮึ

“นายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบ...”

นิ้วเรียวยกชิดริมฝีปากหวานนั้นทันทีก่อนจะป้ายคราบสีเข้มที่มุมปาก

“ผมทราบครับ...แต่มันจะช่ายให้รู้สึกดีขึ้น...พร้อมกับชานมหวานๆ มันจะทำให้นายน้อยรู้สึกอุ่นกับอากาศที่เริ่มหนาวแบบนี้”

“แต่ชเวมินโฮฉันไม่ชอบช็อคโกแลต”

...เจ้าซาตานบ้านี้เป็นอะไรนะ บังคับอยู่ได้ ก็รู้ว่าเขาไม่ชอบ...

“ก็ต้องกินครับ...ท่านไม่ได้กินช็อคโกแล็ตไม่ได้เสียหน่อย...ผมรู้นะครับ...”

“หรืออยากให้ผมป้อนอีก...ได้ครับ ได้...”แล้วเจ้าตัวก็หันตัวจะไปหยิบจานเล็กๆนั้นแต่กลับโดนร้องห้าม

“ไม่ต้องๆ ไม่เอาแล้ว...พอเลยเจ้าบ้า!”

...เมื่อคืนยังเรียกร้องนัก..?!?...

“คิดอะไรบ้าๆของนายนะ เจ้าซาตานบ้า...ฉันก็แค่เมา...ไอ้บ้า...ฉันกินเอง...ไอ้ซาตานบ้า”

ว่าเสร็จเจ้าตัวก็แย่งจานเล็กๆนั้นมากินโดยที่เจ้าซาตานคนสนิทยืนมองเขาอย่างยิ้มแย้ม

...ก็ใช่...ถึงผมจะเกลียดช็อคโกแล็ต...แต่ผมก็กินได้...แต่ผมไม่ชอบนิ..ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง

“อร่อยใช่ไหมละครับ...” เอ่ยถามขณะเจ้านายตรงหน้าจิ้มช็อคโกแล็ตเข้าปากไปเรื่อย

“เลี่ยน!”

“แต่อร่อยใช่ไหมละครับ?”

“...”

“รู้สึกดีใช่ไหมละ?”

ตากลมช้อนมองอย่างค้อนๆ แล้วจ้องอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่

เพียงแค่นั้นก็สร้างรอยยิ้มให้ซาตานผู้ต้องคอยเอาใจคนๆนี้ได้ไม่ยากนัก

“หมดแล้ว!”

ว่าเสร็จก็วางลงแล้วบอกอย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันจะไปทำงานแล้ว!”

“เชิญครับนายน้อย..ฮึๆ”

แล้วเจ้าตัวก็เดินตามหลังคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายตนอย่าอารมณ์ดี


.



พันธะสัญญาที่ข้าต้องทำกับท่านก็คือการเสกสรรค์ความต้องการต่างๆของท่านให้เป็นจริง...

หากเพียงท่านเพรียกหาชื่อข้า

เอ่ยนามของข้ายามที่ท่านร้อนใจ

ไม่ว่าท่านจะปรารถนาสิ่งใด...ข้าจะทำให้มันเป็นจริง



นายน้อยที่รัก...เพียงแค่ท่านต้องการ...และต้องการ...


ม่านสีดำระย้าปกปิดห้องที่ว่างเปล่าแต่กลับอบอวนไปด้วยเสียงเปียโนแสนไพเราะที่ ขับขานกล่อมเกลาท้องผ้าให้หลับไหลไปพร้อมพระอาทิตย์ที่เหนื่อยหน่ายใจ

ท้องฟ้าสีส้มค่อยๆกลายเป็นสีม่วงและดำกำมะหยี่อย่างที่ควรจะเป็น

ร่างสูงของใครอีกคนก็จ้องมองบุคคลตัวเล็กที่เคลิ้ม เผลอไผลไปกับเสียงเพลงและท่วงทำนองที่ตัวเองปั้นแต่ง...ช่างดูมีความสุขเสีย นี้กระไร

ก่อนมันจะจบลงด้วยโน้ตตัวสวย ...เพลงที่เมื่อเขาเคยฝึกซ้อมเพื่อเล่นให้มันสำเร็จ แต่กลับโดนบางสิ่งยึดความสามารถไปในพริบตา
แต่ วันนี้เขากลับทำมันได้แล้ว...มือบางเย็นเฉียบขึ้นมาซะดื้ออย่างไม่เข้าใจ ...ดีใจเสียจนไม่อาจห้ามความปลาบปลื้มได้จนต้องหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสาย

“ฉัน...เล่นได้แล้ว มินโฮ ฮึก..”

ท่วงทำนองที่บุคคลนี้หลงใหลจนต้องร้องขอจากเขาถึงแม้เจ้าตัวจะรู้ว่ามันอันตรายเพียงใดก็ตาม

หลัง จากที่ลองจับเปียโนหลังจากไม่ได้จับมันมานานกว่าสามปี เจ้าตัวปรับนิ้วและลองเล่นอย่างที่เขาอยากทำมานาน และเพลงแรกที่เขามุ่งหวังก็คือเพลงนี้จนตอนนี้เจ้าตัวฝึกเล่นจนสำเร็จ...

ร่าง บางซุกหน้าร้องไห้บนอกแกร่งของคนข้างกายอย่างไม่อาย สะอื้นไห้เพราะความดีใจอย่างที่ไม่เคยดีใจมาแสนนาน มือเรียวปลอบประโลมร่างบางเพียงแค่ลูบหัวให้ก็เท่านั้น ก้มลงกระซิบที่ข้างหู

“ข้าบอกแล้วว่าจะทำให้ท่านพอใจ...เด็กน้อยของข้า”

"ฮึก..ขอบคุณนะ...ขอบคุณ"


ต้องการให้มากขึ้นสินายน้อยของข้า...ข้าจะทำให้ท่านสมปรารถนา

อีแทมิน

TBC