คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] Chocolate Syndorme - ChanBaek - Part 1
Title : [SF] Chocolate Syndorme
Author : choco bar
Couple : Chanyeol x Baekhyun
Rate : PG - 15
Talk to you : ฟิกนี้ไม่มีสาระ....มีแต่ความรักคะ 55555! (กดเพลงฟังด้วยน๊า)
Song : Taru(타루) - Kiss You
https://www.youtube....h?v=LSPkmIE_8mM
*หมายเหตุ: วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นะเจ้าคะ*
ขม ...ขม ช็อคโกแลตมันขม แต่ก็แค่เติมน้ำตาลลงไปนะ มันก็หวาน...หวาน และหวาน ...
แล้วน้ำตาลของผมมันก็คือ ....
ร่างสูงยืนมองด้วยความฉงนกับกล่องสี่เหลี่ยมเล็กในมือ คิ้วเรียวผูกปมชนกันจนยุ่งเหยิง เค้าหยิบหนึ่งในสี่ชิ้นมากัด
*กร๊อบ*
‘หวานชะมัด’
ก่อนจะปิดกล่องแล้วโยนทิ้งไปกองกะกล่องอื่น
นี้ก็กล่องที่เท่าไรแล้วเนีย... จำไม่ได้ว่ะ รู้แต่ว่า ทุกกล่องแม่งหวานหมดเลย
โดยส่วนตัวนะ เขาน่ะชอบกินดาร์คช็อคโกแลต ทำไมสาวๆที่จะเอาช็อคโกแลตวาเลนไทน์มาให้เขาไม่รู้จักศึกษาข้อมูลนะ
เฮ้อ...คิดไปก็อารมณ์เสีย
แต่ที่จริง...เขาก็ไม่เคยบอกใครหรอกว่าตัวเองชอบดาร์คช็อคโกแลต *หัวเราะ*
ผมนะเข้าขั้นเสพติดเลยและครับ ก็เพราะอะไรนะเหรอ...อืม...
เพราะใครบางคนไม่ชอบรสขมนะสิครับ
.
ภายในห้องชมรมว่างงานยามเย็นมีกล่องช็อคโกแลตกองพะเนิน
เพื่อนตัวเล็กก็เดินเข้ามากอดคอร่างสูงด้านหลังด้วยความน่ารัก ร่าเริง มุมปากยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะ...
กระชาก! ทุ่มลงพื้นเต็มรัก! กดลงพื้นหัวเราะลั่น!
“55555555555555555 ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ หนึ่งถึงสิบ! หนึ่ง สอง สาม....เจ็ด แปด เก้า.!!!!!!!!”
“เห้ย! แม่งโกง ไอ่เตี้ย แม่ง!!!! แม่ง”
ระดับความเร็วเร่งสปีดซะจนไม่ต้องเตรียมตัว ตัวเล็กตะโกนลั่น “ฉันชนะ ชนะ ชนะไอ้โย่ง อุว๊ะฮ่าฮา!!!!!!”
เจ้าตัวเต้นกังนัมสไตล์ไปรอบห้องก่อนจะตบท้ายด้วยท่าฮิตตบไฟไปหนึ่งบริบท...
‘เล่นทีเผลอนี้เก่งจริงนะ…’
“...เจ้าเตี้ย”
“ว่าใครเตี้ยว่ะ!”
ร่างเล็กตาเขียวปั๊ด ชานยอลลุกขึ้นมานั่งนวดไหล่ตัวเองทำท่ายอมแพ้
ยกมือสองข้างขึ้น ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ร่างเล็กเลยส่งมะเหงกใส่
“โอเคๆ ยอมแพ้ๆ”
ร่างสูงลุกขึ้นนวดเนื้อนวดตัวแล้วเดินตรงไปหาแพคฮยอนที่เดินตรงไปดู
เหล่ากล่องห่อช็อคโกแลตที่เกลื่อนเกะกะ ตัวเล็กนั่งย่อๆแล้วหยิบขึ้นมาแกะดู
“อะไรว่ะ เอาอีกละ กัดคำเดียวแล้วก็ทิ้งนิ”
แพคฮยอนบ่นกระปอดกระแปด ริมฝีปากบูดบึ้งด้วยความหมั่นไส้
ร่างสูงย่อตัวลงนั่งข้างๆก่อนจะกอดแล้วคว้ามาหอมขมับอย่างที่ทำเป็นประจำ
ตัวเล็กก็แค่หันมาทำตาดุใส่ก่อนจะสะบัดปีก(?)เบาๆ
ไล่มือปลาหมึกบ้าบอ ชานยอลเอามือมากอดเก็บ ...
“ฟู้ว~~~ หนาวว่ะ..เนอะ!” เจ้าตัวหันไปยักคิ้วใส่
“หยุดสำออยว่ะชานยอล ใส่โค๊ทหนายังกะอยู่กรีนแลนด์ แกยังจะมาบ่นอะไรอีกวะ”
ตัวเล็กทำหน้ายียวนใส่ มีสีหน้าที่อ่านได้ความว่า ‘กูไม่เห็นใจเมิงหร๊อก!’ ร่างสูงยิงฟันใส่จะตอบโต้ แต่ก็นะ...
“เฮอะ!” หล่นเสียงมาแค่นั้นและ
“ฮงเฮอะอะไรของมึง เดี๊ย!เถอะ ...แม่งเสียของวะ ทิ้งช็อคโกแลตยังกะปลูกได้เอง
บ้านเอ็งปลูกต้นโกโก้รึไงวะ ทำไมไม่สงสารคนเค้าทำให้หน่อย ....”
ร่างเล็กๆค้นๆกองกล่องช็อคโกแลตแล้วเอามาเรียงเป็นแถวเป็นแนว
โดยไม่สนใจร่างสูงที่ลุกขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างรำคาญ
“...นี้มีกล่องพี่สาวกูเปล่าเนีย มึงคงไม่ได้ทิ้งของพี่สาวกูหรอกนะ!?”แพคฮยอนเงยหน้ามองอย่างหาเรื่อง
“ไม่รู้เว้ย ...ไม่อร่อยอ่ะ กูก็ทิ้งหมดและ”
“ไม่อร่อย?”
‘ พ่องสิ…’
สบถในใจด้วยความหมั่นไส้ก่อนเจ้าตัวจะสุ่มกล่องมาหยิบช็อคโกแลตกินดู เจ้าตัวพึมพำอ่านชื่อผลิตภัณฑ์และที่มาก่อนจะต้องตาโต
“….Godiva Chocolatier จากบรัสเซลส์...บ..บรัสเซลส์ เบลเยี่ยม!”
หันไปตะโกนใส่เพื่อนตัวสูงจนต้องเอานิ้วอุดหูแต่ก็ต้องกระเด้งแขนออกมาเพราะตัวเล็กฉุด
“เบลเยี่ยม มึงนี้มันช็อคโกแลตนำเข้าเลยนะเว้ย ไอ้บ้า! กล้าทิ้งได้ยังไงวะ!!!!”
“แล้วจะตะโกนอะไรนักหนา มันแสบแก้วหู”
ร่างสูงผลักหัวทำตัวเล็กเซไปอีกทางจนเกือบล้ม เดินออกจากห้องชมรมแล้วยืนมองท้องฟ้าสีแสด
ตากลมยืนขมวดคิ้วมองพระอาทิตย์ดวงโตกำลังหายไปในขอบฟ้ายามเย็น
โดยไม่สนใจคนข้างหลังที่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง จ้องมองเขาด้วยสายตาเคืองแค้น เก็บช็อคโกแลตนับร้อยชิ้นเข้ากระเป๋า
เป็นแบบนี้มาสิบกว่าปี ...
ไม่ใช่นะ!...ผมหมายถึงชานยอลมันได้ช็อคโกแลตเยอะในวันวาเลนไทน์นะ
ไม่ใช่ผมมาต้องมานั่งเก็บช็อคโกแลตใส่กระเป๋าเป็นสิบๆปี...
แต่จะว่าไป...มันก็จริงอะนะครับ ก็ทุกชิ้นที่มันทิ้งๆเหลือๆเนีย
ผมนี้และเป็นคนจัดการไม่ให้เหลือซาก ..ไม่ใช่กินเองนะครับ
(ถ้าทำแบบนั้นผมคงเป็นเบาหวานตายก่อนจะมาช่วยมันนี่และครับ... *แพคฮยอนยิ้ม*)
ก็มีบ้างที่เก็บไว้กินเอง แต่ส่วนมากผมจะเอาไปให้โรงเรียนอนุบาลที่พวกเราเคยเรียนเด็กๆดีใจยกใหญ่เลยล่ะ
ชานยอลน่ะครับ ตั้งแต่รู้จักกันมามันไม่เคยเก็บช็อคโกแลตของตัวเองไว้เลยซักชิ้น
แต่มันกลับนิสัยเลว ช่วงชิงช็อคโกแลตผมไปกินต่อหน้าต่อตา ...ไอ้เพื่อนชั่ว!!
...เอ๊ะ! คิดว่าผมโม้อะดิ นี้คงคิดละสิ ว่าผมไม่เคยได้ช็อคโกแลตวาเลนไทน์ ฮึฮึ...
ก็นอกจากช็อคโกแลตตามมารยาทที่ได้จากแม่กับพี่สาว ผมยังเคยได้ตอนม.ต้นปีสองและครับ
เป็นรุ่นน้องคนหนึ่งที่น่ารักในชมรมฮับคิโด้ แต่ก็นะ...ก็แค่ครั้งนั้นครั้งเดียว
“เฮ้! เตี้ย เก็บเสร็จยัง?”
ร่างเล็กหอบกระเป๋าพะรุงพะรังแล้วโยนให้ร่างสูงถือครึ่งหนึ่งก่อนจะเดินนำหน้า ...
“มึงนะมึง วาเลนไทน์ทีไรต้องลำบากกูทุกที _()&TFGI()*_&^D%$^)(*&%$^*(&P”
ร่างสูงยืนเกาหูด้วยความรำคาญก่อนจะยิ้มมุมปาก วิ่งไปกอดคอเพื่อนคนสำคัญแล้วจุ๊บขมับหอมฟอด
“ขอบใจนะมึง” ยิ้มให้ก่อนจะเดินตัวปลิวอารมณ์ดีหนีไป
“เชี่ย! แบบนี้ทุกที”
ตัวเล็กยกศอกเช็ดหน้าด้วยความระอาก่อนจะเดินตามคนตัวสูงด้วยฝีเท้าที่เร็วขึ้น
ในมือก็ยังหอบของพะรุงพะรัง ถึงแม้ปริมาณจะเท่าๆกับชานยอล แต่ทำไมมันดูน่าสงสารมากกว่านะ
.
บ้านสองชั้นขนาดกลาง ที่แตกต่างจากละแวกในหมู่บ้าน มีจุดเด่นก็คือเป็นบ้านแฝดสไตล์ยุโรปในพื้นที่ที่ดีที่สุด
ริมระเบียงยื่นออกมารับอากาศสดชื่นทุกเช้าวันใหม่ ต่างกันก็แค่สีฉาบภายนอก สดใสเสียจนไม่คิดว่าเป็นเกาหลี
สวยจนไม่ต้องโฆษณา ราคาก็ไม่ต้องกล่าวถึง ตั้งตระหง่านเคียงกันในหมู่บ้านย่านคังนัม
..ก็นะคนมันรวยนะครับ เลยมีบ้านแถวนี้...
“แพคฮยอน มึงเหม่ออะไรว่ะ รีบเปิดประตูสิ”
ร่างสูงเร่งอย่างรำคาญใจ ยกศอกเช็ดเหงื่อ แพคฮยอนหันไปมองอย่างเซงๆ เลยโดนถลึงตาใส่
“อย่าเอื่อยเฉื่อยดิ ของเยอะนะเฮ้ย!”
“ทำไมไม่กลับบ้านตัวเองว่ะ!” ตัวเล็กบ่น
“ของเยอะแบบนี้จะให้กูไปเปิดบ้านยังไง?”
“มึงวางของไม่เป็นรึไง? ห๊ะ!” ตัวเล็กเลิกคิ้ว
“แล้วมึง...ไขกุญแจไม่เป็นรึไงว่ะ เปิดเด้!”
บ้านแฝดแสนสวยที่ปู่ผมปลูกไว้เพื่อความสบายของลูกหลานในภายภาคหน้า อยู่ในหมู่บ้านทำเลสวยซึ่งก็ปู่นั้นและครับ
เป็นเจ้าของโครงการ มันกลับต้องมาเสียบรรยากาศเพราะเจ้าเพื่อนบ้านเจ้าของบ้านแฝดหลังที่สอง ....
ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างกวนโอ้ย ….
ก็ไอ้ชานยอลนี้ไงครับที่มันมาซื้อไป ไม่อยากจะบอก ...ระเบียงห้องเรามันเยื้องกันด้วยและครับ =______=
“โอ้ย! ถึงห้องมึงซักที”
ชานยอลคำราม วางสัมภาระในมือลงพื้นแล้วกระโดดลงนั่งเตียงอย่างไร้ความเกรงใจ
ตัวเล็กจิกตาใส่เบะปากพร้อมกับพยายามแก้เน็คไท
ด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน ตัวเล็กพยายามแงะอยู่แบบนั้นนานสองนานจนชานยอลที่นั่งมองรำคาญ
สายตากลมจับจ้องนิ่งแล้วเด๋งดึ๋งมาคว้าไทที่คอลากโดยไม่ยั้งมือ
“แอร็ก! ...ไอ้โย่ง จะฆ่ากูรึไงว่ะ!”
ตัวเล็กตีมือใหญ่รัวอย่างตกใจ โดนมองด้วยสายตาดุ เคลือบด้วยคำสั่งเด็ดขาด
“อยู่นิ่งๆ ...แล้วนี้ชาติไหนจะเสร็จ” มือใหญ่ผลักมือเล็กออก ก่อนจะค่อยๆดูแล้วแก้ปมให้
“มึงจะผูกคอตายเล่นรึไงวะ จะผูกแน่นไปไหนเนีย!!” เจ้าตัวหน้ายุ่ง แต่ก็ค่อยๆแงะให้
“ไอ้คยองซูมันชวนเล่นไล่ตีตอนคาบพละ ตอนผูกมันเลยรีบมือไปหน่อย...”
ชานยอลเหลือบมองหน้าคนตรงหน้าแล้วขมวดคิ้ว
“ก็เอาไทไปพันให้เป็นค้อนไงเว้ย!”
“ประสาท...” ชานยอลบ่นเสียงเบาก่อนจะคำรามอย่างรำคาญใจ
“โอ้ย! มึงเตี้ยอะแพค”
เจ้าตัวดันไหล่ตัวเล็กก่อนจะหลบมะเหงก คุกเข่าแก้ปมไทให้ แล้วเงยหน้าขมวดคิ้ว
“ไม่ถนัดว่ะ กูว่ามึงไปนั่งที่ขอบเตียงดีกว่า...”
ดูเหมือนอยู่ในท่าทีที่ล่อแหลม แพคฮยอนนั่งผวาเล็กๆเมื่อต้องมั่งขอบเตียงแล้วไอ้ตัวโย่งคุกเข่าอยู่ด้านล่าง...ที่จริงมึง...มึง..
“มึงมานั่งข้างๆกูแล้วค่อยแก้ก็ได้นะ...” ตัวเล็กพูดเสียหวั่น ตัวโตเลิกคิ้ว
“ฮึ! ทำไม ...เมิงกลัวกูเหรอ?” เจ้าตัวกระตุกยิ้มแล้วขำ
“เปล๊า!!!!!! บ้านมึงสิ คนอย่างกูนี้นะจะกลัวมึง มึงมีไรให้กลัว มึงม... เหวอ!!!!!!!!!!!!!!!”
ตัวเล็กร้องเสียงลั่น หลับตาแน่นเมื่ออยู่ดีๆก็โดนผลักให้นอนราบกับเตียง ร่างสูงขึ้นคร่อม
‘เชี่ย! มึง…จะทำไรกุอีกแล้วเนีย..เชี่ยชานมึงหยุดเลยนะ!’
พยอนแพคฮยอนบ่นพึมพำอยู่ในใจอย่างหวาดหวั่น
เพราะหลายครั้งหลายคราที่เขาโดนเจ้าเพื่อนชั่วนี้แกล้งในลักษณะที่อะไร ...อะไร แบบว่า...
“เชี่ยชานมึงหยุดนะ!”
เจ้าตัวแว๊ดใส่เมื่อรู้สึกถึงความร้อนแปลกๆที่ชิดเข้ามา ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะ
แล้วชานยอลก็ดึงไทออกจากคอเขา ร่างสูงนั่งหัวเราะลั่นอยู่ข้างตัวเขาจนน่าโมโห ตัวเล็กเคืองจัดโยนหมอนใส่
“ไอ้เชี่ยเอ้ย! มึงนะมึง...”
“ฮ่าๆๆๆ ตอนมึงกลัวโคตรน่ารักเลยว่ะ หน้าโคตรฮา”
“เชี่ย! กูไม่น่ารักเว้ย กูหล่อ เข้าใจม่ะ กูหล่อ”
“เอ่อ! มึงหล่อมาก มาให้กูจูบซักทีหน่อยสิวะ ฮ่าๆๆๆ”
ร่างสูงโถมใส่ ทั้งคู่สู้กัน ตัวเล็กทั้งถีบทั้งตีแตะก็ไม่เกิดผล ชานยอลยังแกล้งจะจูบเอาๆ ปนหัวเราะ
“เชี่ย มึง...กูไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย...ปล่อย..สัด..”
“กูก็ไม่เคยเล่นกับผู้หญิงแบบนี้นะเว่ย”
ร่าง เล็กหยุดกึก มองหน้าไอ้เพื่อนบ้านั้นอย่างอึ้งๆ ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างจนอยากโดนพื้นห้องสูบหายไปตอนนี้ได้เลยก็ยิ่งดี ก็เพราะสายตาบ้าๆของไอ้โย่งที่เหมือนในวันเกิดของมันในตอนนั้น สายตาที่เขาอยากจะจิ้มทิ้ง!
“เหวออ...มึง!”เจ้าตัวดันอกคนข้างบนทันควัน
“ทำไม?”
“ไหนมึงว่าขอแค่วันเกิดไงว่ะ..” แพคฮยอนพูดเสียงแผ่ว
“กูให้มึงไปแล้วนะเว้ย! ....”
แต่ชานยอลก็ยังไม่หยุด ลดระยะห่างอย่างว่องไว!
เจ้าตัวเอามือปิดปากแน่นเมื่อรู้ว่าห้ามไม่ทัน ดิ้นไม่หลุดแน่ๆ ก็มันจะจู...จู...จู...
“อุกออกไอเอยอ่ะเอ้ย!!!” ( ชานยอลแปล : ลุกออกไปเลยนะเว้ย!)
ตัวเล็กจ้องเขม็งอย่างมาดร้าย ข่มขู่สุดๆ น่ากลัวเหลือเกิ๊นนน...
แต่ ความโกลาหนสำหรับคนตัวเล็กก็หายไปทันทีที่คนด้านบนก้มลงมาจุมพิตหนักๆผ่าน หลังมือเขาที่ปิดปากเอาไว้ ก่อนจะลุกออกไปพร้อมกับกระเป๋าสะพายหลัง และปีนข้ามระเบียงกลับเข้าห้องตัวเองโดยไม่พูดอะไร
ปล่อยให้คนตัวเล็กนอนอึ้ง หัวใจเต้นแรง...
หลาย ครั้งหลายคราแล้วที่เขาต้องผวากับเจ้าบ้านั้น....ก็ตั้งแต่ยอมให้มันจูบตาม คำขอวันเกิดของมันปีที่แล้ว ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย
.
เป็นเวลาทุ่มกว่าๆที่ชานยอลมักจะปีนเข้ามาให้ห้องเจ้าตัวเล็กเพื่อมาเล่นด้วย
แต่วันนี้มันเงียบ ไม่สนใจเขาอีกละ...เจ้าตัวเห็นคนตัวเล็กมันแอบเหลือบมองแล้วก็ทำท่าว่าหันไปสนใจเกมต่อ
เขาก็เลยเดินไปหยิบการ์ตูนรายสัปดาห์มาอ่านแกขัดเสียอารมณ์
เป็นเวลานานสองนานที่หมดไปหลายเล่มและเริ่มเบื่อ...
ร่าง สูงแกะช็อคโกแลตเข้าปากแล้วยัดใส่หลังกระเป๋ากางเกง ร่างสูงหันตัวกลับหลังแล้วนั่งมองเพื่อนตัวเล็กที่กดเกมอย่างบ้าคลั่ง เมามันจนเสียงดังลั่นห้อง ชานยอลเกลี่ยช็อคโกแลตรสขมในลิ้นไปมา
“เชี่ย! บอสดาบยักษ์”
สายตากลมโตเลื่อนจากหัวสีอ่อนมายังพื้นที่ขาวๆหลังคอ....
ร่างเล็กสะดุ้งโหยงก่อนจะถองศอกตามสัญชาตญาณเฉียดอกชานยอลที่หลบจนชนขอบเตียงเสียงดังลั่น
“โอยย...หลังกู”
“ไอ้เชี่ยยอล! มึงจูบหลังคอกูทำหอกอะไรว่ะ!”
แพ คฮยอนตะโกนลั่นแล้วเควี้ยงจอยเกมใส่ร่างสูง นั่งกุมคอขนลุกจนทำอะไรไม่ถูก กะจะหาอะไรทำร้ายไอ้โรคจิตระบายอารมณ์ แต่หูกลับได้ยินเสียงแห่งความพินาศ
*ตี๊ดี๊ดีดี๊* (ซาวน์เกมบ่งบอกเมื่อ Game Over)
แพคฮยอนขยี้หัวแทบจะกรีดร้องไม่เป็นเสียง
“เลเวลห้าสิบของกู เลเวลห้าสิบของกู!”
ร่างเล็กโถมตัวโจมตีชานยอลด้วยศาสตร์ฮับคิโด้จนร่างสูงร้องโอดโอย เป็นจังหวะเดียวกับที่แม่เขาเปิดห้องมาพอดี
“แพคฮยอน อย่ารังแกชานยอลสิจ๊ะลูกแม่!”
.
“นี้จ๊ะ น้ำชาแก้เลี่ยน”
หญิงสาววัยกลางคนจัดการยกน้ำชาวางเล็กเด็กร่างสูงตรงหน้าที่ตักเค้กช็อคโกแลตเข้าปากเต็มคำ
“เค้กอร่อยไม่เปลี่ยนเลยครับ” ชานยอลยิ้มกว้างแม้จะเต็มปาก
“ผมชอบจัง”
“ไอ่ขี้ประจบ..”
แพคฮยอนบ่นงึมงำคนเดียว ขณะที่มือก็ยังเขี่ยเค้กเล่นไม่หยุดจนแม่เขาเลิกคิ้วใส่
“นี้จะเขี่ยเล่นไปถึงไหนกันเจ้าลูกคนนี้”
“ก็มันขมนิครับ” แพคฮยอนตอบ
“มันก็ต้องขมนะสิ แม่ทำให้เป็นเค้กช็อคโกแลตรสเข้ม จะได้เหมาะกับสตรอเบอรี่หวานหอมยังไงล่ะจ๊ะ”
คุณแม่คนสวยยิ้มระรื่น ยกชาจิบ
“มันเป็นของหวานนะครับ มันขมแบบนี้ก็ไม่ใช่ของหวานน่ะสิครับ” ตัวเล็กหน้ามุ่ย นั่งเถียงหน้าตั้ง
“นี้ ก็ของหวานยังไงล่ะจ๊ะ แต่เป็นของหวานสำหรับผู้ใหญ่ รสขมน่ะ...” เจ้าตัวเว้นวรรคยกชาจิบ“... มีสเน่ห์กว่ารสหวานมากกว่าเป็นไหนๆ จริงไหมจ๊ะ ชานยอล!..ว่าแต่เอาอีกชิ้นไหมจ๊ะ”
คุณแม่คนสวยหันไปถามเพื่อนตัวสูงเพื่อนที่ตักเค้กคำสุดท้ายเข้าปากพอดี เจ้าตัวอมยิ้มแล้วแสดงความคิดเห็น
“ครับ ผมเห็นด้วยเลย ผมว่ารสขมอร่อยกว่ารสหวานเยอะเลย”
เจ้าตัวอมยิ้มก่อนจะยื่นจานว่างให้คุณแม่ยังสาวของพยอนแพคฮยอน
“จะอร่อยยังไงมันก็ขมนิครับ ยังไงก็ไม่เหมาะจะเป็นของหวานอยู่ดี” ตัวเล็กเบ้ปาก
“ลูกนี้คิดเป็นเด็กๆไปได้ โตจนขึ้นม.ปลายแล้วนะเรา...อ่ะ! แต่ยังไงก็ยังตัวเล็กกว่าชานยอลเยอะเลย
ว๊า!..แม่จำได้ว่าซื้อนมมาเลี้ยงลูกก็ยี่ห้อเดียวกับคุณนายปาร์คนะจ๊ะ แต่ไม่รู้ทำไมความสูงมันถึงต่างกันขนาดนี้”
“นี้แม่ฮะ อย่ามาหาว่าผมเตี้ยนะฮะ ผมยังเป็นต้นไม้ที่ยังเติบโตไม่เต็มที่ต่างหาก...อย่างเจ้าชานยอลเขาเรียกว่าผิดปกตินะฮะ”
“อ่อ...อย่างงั้นหรือจ๊ะ” คุณแม่ยังสาวซ้อนจานเก็บเป็นชั้นๆ อมยิ้มกริ่ม
“แต่แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันถ้าแพคฮยอนตัวเท่าชานยอลแล้วจะเป็นยังไง ตัวเท่านี้กำลังน่ารักสำหรับแม่เลยล่ะจ๊ะ”
“ทำไมแม่ชอบว่าผมว่าน่ารักตลอดเลยล่ะฮะ”
“ก็ลูกเป็นคนน่ารัก เด็กน่ารักก็ต้องชมว่าน่ารักสิจ๊ะ...หรือไม่จริง ฮืม?”
“ผมเปล่าน่ารักนะฮะ ผมหล่อมากต่างหาก” เจ้าตัวเน้นเสียงคำว่าหล่อมากด้วยสีหน้าจริงจังสุดๆ
“อ่อ..อย่างนั้นหรือจ๊ะ...”
คุณแม่ยังสาวพูดเสร็จก็หัวเราะเสียงระรื่น คนเป็นลูกชายก็ทำได้เพียงแต่ถามด้วยความขัดใจ
แต่คุณแม่ก็ยังยัดเยียดคำว่าน่ารักให้เขาเช่นเดิม
“คุณแม่...พอแค่นั้นเลยนะครับ”
เจ้าตัวเบรก ก่อนจะหันไปค้อนเพื่อนตัวดีที่นั่งยิ้มกว้าง หัวเราะร่า ยื่นจานขอเค้กชิ้นที่สามแล้ว
“นี้นายจะกินให้ลิ้นขมตายเลยรึไง?”
“ก็เปล่านี่ ดูนายเถียงกับคุณน้าแล้วมันเพลินนะ...” เจ้าตัวโดนตีเพี๊ยเข้าที่มือ!
“นี้บอกแล้วไงจ๊ะ ว่าให้เรียกคุณแม่ไม่ใช่คุณน้านะชานยอล” คุณแม่ยังสาวค้อนด้วยความเอ็นดู
“แล้วลูกจะไม่ชิมเค้กแม่ซักคำเลยเหรอจ๊ะ ฮืม?”
คนตัวเล็กจิ้มเค้กเข้าปากด้วยความจำใจก่อนจะเคี้ยวหงับๆแล้วเบะปาก
“มันก็ขมเกินไปอยู่ดีอ่าฮะแม่”
“นี้และจ๊ะที่เขาเรียกว่ารสชาติของผู้ใหญ่...” คุณแม่ยังสาวยิ้มกว้าง
รสชาติของผู้ใหญ่ ...
ชานยอลนั่งมองก่อนจะละเลียดเค้กเข้าปาก แล้วความคิดที่ไม่เหมาะสมจะป่าวประกาศก็วิ่งวนอยู่ในหัว
เขาหันไปมองคนตัวเล็กด้านข้าง…
...ผมชอบอะไรแบบนี้เป็นที่สุด...
ร่างสูงเช็ดมือกับผ้าขนหนูหลังจากล้างมือ ถึงเวลาที่เขาต้องกลับบ้านแล้ว
“เฮ! เอานี้เอาไปฝากคุณน้าปาร์คด้วย” แพคฮยอนยื่นถุงกระปุกคุกกี้สีดำสนิทให้
“แม่ฉันนี้บ้าดาร์กช็อคโกแลตนะ”
“ฉันเข้าใจ...” เจ้าตัวยิ้มกริ่ม
คนตัวเล็กติดพูดมาก เดินไปส่งเพื่อนหน้าบ้านตัวเองอย่างเป็นปกติ
“...ก็ประมาณนี้และที่ฉันคิดไว้ คุณแม่เค้าเตรียมไว้ให้หมดแล้วล่ะ พรุ่งนี้เด็กๆต้องดีใจแน่เลย”
ร่างสูงพยักหน้า ก่อนจะหยุดยืนอยู่หน้าประตู
“พรุ่งนี้เจอกันเก้าโมงเช้านะ อย่าลืมล่ะ!”
“อืม..” ร่างสูงพยักหน้า รับคำในลำคอ
ถึงแม้มือเขาจะเต็มไปด้วยถุงขนมแต่ก็ยังไม่ลืมที่จะทำอะไรที่ชอบ
ร่างสูงยิ้มกริ่มมองคนตรงหน้า เอาแต่ยิ้มอยู่อย่างนั้นจนน่ารำคาญใจ
“เอ่า! เข้าบ้านไปสิว่ะ มองอะไร?” เจ้าตัวไม่พูดอะไรแต่แล้วก็นึกเพี้ยนแกล้งเพื่อน
“อ่ะ! นั้นแทยอนนูน่านิหน่า”
“เฮ่ย! ไหนว่ะไหน?”
ร่างสูงลักหอมคนตัวเล็กหนึ่งฟอดก่อนจะรีบเข้าบ้านหนีเสียงโวยวายอย่างว่องไว
จะว่ายังไงดีล่ะครับ ...
ผมรู้สึกว่าดาร์กช็อคโกแลตเป็นรสชาติที่ผมคงขาดมันไม่ได้ การหอมแพคฮยอน ...มันก็คล้ายๆกันนั้นและครับ
*เจ้าตัวยิ้มกว้าง*
TBC
Let's me talk : ยินดีกับการคัมแบ็คของ EXO ด้วยนะคะ เย่เย~~~~~~~~~ *จุดพลุ*
ยังมีต่อนะรออ่านกันหน่อยนะคะ อ่านแล้ว แปะแล้ว... เมนต์กันหน่อยน๊า T_T มันคือยาของไรเตอร์นะคะนักอ่าน T_T
ความคิดเห็น