ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [SF] Secret Session (ChanxBaek) 2/2 ll (NC-17) [END]
(2)
สลักกลอนด้านนอกโดนลั่นเมื่อประตูบานนั้นปิดลง เสียงคำสั่งเด็ดขาดก็ตามมา
“ถ้าทั้งคืนยังไม่มีประโยชน์พอที่จะทำให้พวกนายคืนดีกัน ก็อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่มีไม้อื่น”
เจ้าตัวสั่งเสียงเฉียบก่อนจะเดินหายไปเหลือไว้แต่บรรยากาศในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
ห้องนอนที่มีเอาไว้รับแขกได้กลายเป็นคุกเฉพาะกิจเพื่อดัดนิสัย ร่างเล็กยืนหันหน้าเข้าประตูอย่างหัวเสีย ทำเป็นไม่สนใจอีกคนที่เดินไปนั่งตรงมุมห้องอย่างหงอยๆ ไม่มีเสียงพูดคุย
“อ๊า!! ซวยชะมัด”
ร่างเล็กขยี้หัวระบายอารมณ์ แล้วหันไปจ้องคนรวมห้องนิ่ง ยืนค้ำเอว อยากจะด่าเต็มที่แต่ก็ทำไม่ลง
“เจ็บมากไหมนะ?”
แผลก็ยังไม่ได้ทำให้เสร็จเลยเพราะต้องมาฟังคำตัดสินโทษก่อน เขามองคนตัวสูงที่จับแขนนิ่ง
“ถ้าเลือดฉันไม่ออกนายคงไม่ยอมพูดดีกับฉันสินะ”
“ข...”
ร่างเล็กกัดปาก คำจบเรื่องเหมือนจะหลุดออกจากปาก แต่เพราะยังไม่อยากพูด แพคฮยอนไม่อยากพูด เขาไม่ได้ผิด
ร่างบางนั่งกระแทกลงบนเตียงแล้วมองร่างสูงนิ่ง ทั้งสองจ้องตากันก่อนร่างสูงจะแกะผ้าพันแผลออกดู
“อ่าช...”
“เป็นอะไร?” ร่างบางหน้าตื่น
“มันแสบนะ”
แพคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอ ไอ้บาดแผลบนแขนที่ไม่ใหญ่มากนักแต่เลือดก็ไหลไม่หยุดนั้นทำให้เขาลืมอะไรต่อมิอะไรที่ผ่านมาไปเลย
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้นะ”
“แต่เลือดมันไหลไม่หยุดเลยนิหน่า”
“สงสัยมันจะบาดลึก นี้จุนมยอนฮยองก็ดึงเศษแก้วออกให้หมดแล้วนะ”
เจ้าตัวพูดก่อนจะนิ่งแล้วเดินไปหยิบกล่องพยาบาลในห้องมาเพื่อทำแผล
ตาเรียวมองตามการกระทำแต่ก็ไม่ได้ลุกไปช่วยจนกระทั่งร่างสูงเอาทิงเจอร์แตะแผลแล้วคำราม
แพคฮยอนทนไม่ได้จนต้องไปแย่งมาทำให้เอง ไม่มีใครพูดอะไร แต่ภาษากายกลับชัดเจน
ตากลมมองตามมือเรียวที่ทำแผลให้เขาอย่างเบามือก่อนจะเลื่อนมามองที่ใบหน้าละมุนที่ยับยู่ยี่
“มองอะไร?”
“เปล่า…”
ร่างเล็กประหม่า เพราะสายตาแบบนี้และที่ทำให้เขาอยู่ไม่เป็นสุข
“อยากตายรึไง?”
แพคฮยอนขู่เสียงแข็งแต่มือก็ยังไม่หยุดทำแผลให้ ชานยอลดูจะอมยิ้มขึ้นมาเมื่อเขายิงฟัน จิ๊ปากใส่
“ใจร้ายจัง ...นี่ฉันเจ็บเพราะนายอยู่นะแพคฮยอน” ร่างบางยู่ปากอย่างขัดใจ พ่นลมใส่
“ก็ใครบอกให้นายทำแบบนั้นก่อน”
“ถ้าไม่ทำ นายก็ตีฉันสิ”
ร่างบางเงียบแล้วเขยิบหนี หันไปเก็บของแทนการไม่พูด ชานยอลไม่รู้จะต้องทำยังไงดี
Featheraee talk : เรื่อง ที่ทะเลาะกันไรเตอรืก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมคะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ตอนนี่กลับมีข้อสงสัย อยากรู้จักว่าครั้งแรกของทั้งคู่มันเป็นยังไงกันนะ รีดเดอร์อยากรู้เหมือนไรเตอร์ไหมคะ?
ถ้าอยากรู้ก็มาบอกกันหน่อยน๊า อย่าลืมคอมเมนต์กันนะ ให้กำลังใจไรเตอร์คนนี้หน่อย ปั่นฟิกแต่ละทีออกมายากมากเลยแล้วไม่รู้ว่าทุกคนชอบไหม ....โดยเฉพาะเรื่องนี้ ....มันเขียนยากมากจริงๆคะ T_T
แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้านะคะ ^_^
สลักกลอนด้านนอกโดนลั่นเมื่อประตูบานนั้นปิดลง เสียงคำสั่งเด็ดขาดก็ตามมา
“ถ้าทั้งคืนยังไม่มีประโยชน์พอที่จะทำให้พวกนายคืนดีกัน ก็อย่าคิดนะว่าฉันจะไม่มีไม้อื่น”
เจ้าตัวสั่งเสียงเฉียบก่อนจะเดินหายไปเหลือไว้แต่บรรยากาศในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
ห้องนอนที่มีเอาไว้รับแขกได้กลายเป็นคุกเฉพาะกิจเพื่อดัดนิสัย ร่างเล็กยืนหันหน้าเข้าประตูอย่างหัวเสีย ทำเป็นไม่สนใจอีกคนที่เดินไปนั่งตรงมุมห้องอย่างหงอยๆ ไม่มีเสียงพูดคุย
“อ๊า!! ซวยชะมัด”
ร่างเล็กขยี้หัวระบายอารมณ์ แล้วหันไปจ้องคนรวมห้องนิ่ง ยืนค้ำเอว อยากจะด่าเต็มที่แต่ก็ทำไม่ลง
“เจ็บมากไหมนะ?”
แผลก็ยังไม่ได้ทำให้เสร็จเลยเพราะต้องมาฟังคำตัดสินโทษก่อน เขามองคนตัวสูงที่จับแขนนิ่ง
“ถ้าเลือดฉันไม่ออกนายคงไม่ยอมพูดดีกับฉันสินะ”
“ข...”
ร่างเล็กกัดปาก คำจบเรื่องเหมือนจะหลุดออกจากปาก แต่เพราะยังไม่อยากพูด แพคฮยอนไม่อยากพูด เขาไม่ได้ผิด
ร่างบางนั่งกระแทกลงบนเตียงแล้วมองร่างสูงนิ่ง ทั้งสองจ้องตากันก่อนร่างสูงจะแกะผ้าพันแผลออกดู
“อ่าช...”
“เป็นอะไร?” ร่างบางหน้าตื่น
“มันแสบนะ”
แพคฮยอนกลืนน้ำลายลงคอ ไอ้บาดแผลบนแขนที่ไม่ใหญ่มากนักแต่เลือดก็ไหลไม่หยุดนั้นทำให้เขาลืมอะไรต่อมิอะไรที่ผ่านมาไปเลย
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้นะ”
“แต่เลือดมันไหลไม่หยุดเลยนิหน่า”
“สงสัยมันจะบาดลึก นี้จุนมยอนฮยองก็ดึงเศษแก้วออกให้หมดแล้วนะ”
เจ้าตัวพูดก่อนจะนิ่งแล้วเดินไปหยิบกล่องพยาบาลในห้องมาเพื่อทำแผล
ตาเรียวมองตามการกระทำแต่ก็ไม่ได้ลุกไปช่วยจนกระทั่งร่างสูงเอาทิงเจอร์แตะแผลแล้วคำราม
แพคฮยอนทนไม่ได้จนต้องไปแย่งมาทำให้เอง ไม่มีใครพูดอะไร แต่ภาษากายกลับชัดเจน
ตากลมมองตามมือเรียวที่ทำแผลให้เขาอย่างเบามือก่อนจะเลื่อนมามองที่ใบหน้าละมุนที่ยับยู่ยี่
“มองอะไร?”
“เปล่า…”
ร่างเล็กประหม่า เพราะสายตาแบบนี้และที่ทำให้เขาอยู่ไม่เป็นสุข
“อยากตายรึไง?”
แพคฮยอนขู่เสียงแข็งแต่มือก็ยังไม่หยุดทำแผลให้ ชานยอลดูจะอมยิ้มขึ้นมาเมื่อเขายิงฟัน จิ๊ปากใส่
“ใจร้ายจัง ...นี่ฉันเจ็บเพราะนายอยู่นะแพคฮยอน” ร่างบางยู่ปากอย่างขัดใจ พ่นลมใส่
“ก็ใครบอกให้นายทำแบบนั้นก่อน”
“ถ้าไม่ทำ นายก็ตีฉันสิ”
ร่างบางเงียบแล้วเขยิบหนี หันไปเก็บของแทนการไม่พูด ชานยอลไม่รู้จะต้องทำยังไงดี
END
Featheraee talk : เรื่อง ที่ทะเลาะกันไรเตอรืก็ยังไม่รู้เหมือนเดิมคะ ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่ตอนนี่กลับมีข้อสงสัย อยากรู้จักว่าครั้งแรกของทั้งคู่มันเป็นยังไงกันนะ รีดเดอร์อยากรู้เหมือนไรเตอร์ไหมคะ?
ถ้าอยากรู้ก็มาบอกกันหน่อยน๊า อย่าลืมคอมเมนต์กันนะ ให้กำลังใจไรเตอร์คนนี้หน่อย ปั่นฟิกแต่ละทีออกมายากมากเลยแล้วไม่รู้ว่าทุกคนชอบไหม ....โดยเฉพาะเรื่องนี้ ....มันเขียนยากมากจริงๆคะ T_T
แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้านะคะ ^_^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น