คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : พ่อจ๋าและลูกน้อย
เฟอา : อตาร์ แปลว่า พ่อ อัมมีล แปลว่า แม่ นะ ฮ่าๆ
FFFFFFFFFFFFFFF
เจ้าชายองค์น้อยนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองได้มาเดินเล่นอยู่ที่ทุ่งหญ้าสีเหลืองอ่อน
และก็มีเสียงนกร้องเล็กๆ ค่อยประสานเสียง
แสงของต้นเลาเรลินสีทอง และต้นเทลเพริออนสีเงินแห่งแดนวาลินอร์ก็เห็นได้ชัดเจน
แต่สายตาเป็นประกายกลับมองเห็นร่างเล็กแบบบางของหญิงสาวคนหนึ่ง เรือนผมสีเงินมัดเกล้าและปล่อยยาวเลยสะเอว แต่เด็กชายกลับรู้สึกคุ้นเคยกับนางมาก
“ เฟอานาโร “ นางเรียกชื่อเขา
“ ท่านหญิง เรียกเราเหรอ ? “
เมื่อนั้น นางก็หันใบหน้าเรียวคมที่แสนจะงดงามราวกับพระแม่วาร์ดา เทพีแห่งดาราของชาวโนลดอร์
“ แม่เองจ๊ะ “ นางกล่าวเสียงละมุน หวานใสราวกับแก้ว
“ แม่จ๋า ! “ เฟอานาโรรีบวิ่งหาและโอบเอวของนางไว้แน่น
แขนเรียวบางสีนวลยกตัวเขาไว้ เรือนผมสีดำของเด็กชาย แนบอกของมารดา
“ แม่รักลูกเสมอ พ่อจิตตอัคนีที่รัก “
แต่แล้ว นางก็ปล่อยร่างบางของเขาลง และเดินหนีไป เรือนผมสีเงินปลิวสยาย...
เฟอานาโร พยายามวิ่งตาม แต่ก็ก้าวไปไม่ได้
“ อัมมีล อัมมีล ให้หนูไปด้วย รอหนูก่อน แม่จ๋า แม่จ๋า ฮือๆๆๆ “
…..............
“ ลูกพ่อ !!” องค์ฟินเว ทรงเขย่าตัวของพระราชโอรสให้ตื่นจากความฝัน
“ แม่ๆ...อย่าทิ้งหนูไป...แม่ ...หนูจะหาแม่ “
องค์ฟินเวทรงรู้สึกรัดทดพระทัยมาก มีริเอล...เธอกล้าทิ้งข้าและลูกไปได้อย่างไร
เธอกล้าทิ้งลูกที่เธอให้กำเนิดมา และเลือกความตายต่อหน้าข้า ผู้เป็นสามีของเธอ..
“ อตารินยา ทูลหม่อมพ่อจ๋า “ เด็กชายตัวน้อยลืมตาสีเทาขึ้น
ดวงตาสีเทาคู่สวยของนาง......สีเทาแบบโนลดอร์ที่คมกล้ายิ่งกว่าของพ่อ
“ เฟอา ฟินวิออน “ พระองค์กอดร่างเล็กไว้แนบพระอุระ
พระหัตถ์แกร่งก็ลูบเรือนผมสีดำเหยียดตรงที่ยาวเพียงต้นคอ
“ หนูฝันเห็นแม่ แม่กอดหนู อตาร์ “
องค์ราชาหนุ่มผู้เป็นม่ายก็ทรงลูบแก้มขาวนวลอมชมพูของพระโอรส
“ นางคงคิดถึงเจ้า หนูน้อย เป็นฝันดีนะ “
“ ทำไมอตาร์ แม่ต้องทิ้งพวกเราไป พวกเราเป็นผู้ที่ได้รับความเป็นอมตะ
เราตายไปไม่ได้นี่นา “
องค์ราชาหนุ่มจึงทรงกุมมือน้อยของเฟอานาโรไว้แนบแน่น
“ พ่อจะบอกให้ฟัง พวกเราเป็นเอลฟ์ หรือชาวเอลดาร์นั้น เป็นอมตะ
ไม่มีวันเจ็บป่วย ไม่มีวันแก่ชรา และไม่มีวันตาย หากแต่ว่า “
“ แต่อะไรล่ะ ? “ เฟอานาโรถาม
“ เราจะตายได้ก็คือ ถูกสังหารด้วยอาวุธ ถูกทรมานอย่างรุนแรง
หรือไม่ก็คือ หมดอาลัยที่จะมีชีวิตอยู่ แล้ววิญญาณของเราจะไปสู่ท้องพระโรง
แห่งมานดอส ที่เทวานาโมทรงพิพากษาวิญญาณของเราว่าจะได้เกิดใหม่อีกครั้ง
เมื่อใด “
เจ้าชายองค์น้อยจึงซบที่พระอุระ และถามเสียงครือ
“ แม่ไม่อยากอยู่ เพราะหนูเกิดมาใช่ไหม ? “
“ ไม่จ๊ะ นางรักลูกมาก แต่ทุกอย่างก็ไม่ใช่เรื่องง่ายหรอก “
องค์ฟินเวทรงเชยคางของพระโอรสขึ้น “ แต่สำหรับพ่อ นางไม่เคยจากไปไหน
นางอยู่ในตัวของลูกเสมอ “
“ เหรอ ? ตรงไหน ?“
“ นี่งั้ย “ ทรงไล้นิ้วไปตามพระพักตร์ของพระโอรส “ นี่ตาสวยของแม่เจ้า แก้มของแม่
ริมฝีปากจิ้มลิ้มของแม่ และมือเล็กๆของแม่ด้วย“
“ คิกๆ อตาร์ “ เฟอานาโรหัวเราะ เมื่อพระบิดาทรงจักจี้ที่เอวแบบไม่ทันตั้งตัว
และเด็กชายก็โต้ตอบองค์ฟินเวอย่างอารมณ์ดี องค์ฟินเวก็ทรงไล้จูบทั่วใบหน้า
จนทั้งสององค์นอนลงบนเตียงและหอบหายใจ พร้อมกัน
“ อตาร์.. “ ศีรษะกลมมนนอนอยู่บนแขนเรียวแกร่งขององค์ฟินเว
“ จ๊ะ ? ยอนโดของพ่อ “
“ อตาร์ ท่านจะรักกับท่านหญิงอินดิส ทำไม ? “
องค์ราชารูปงามเป็นหนึ่งในชาวโนลดอร์ทรงถอนพระทัย
“ เพราะว่าพ่อรักนาง และอยากให้ลูกมีน้องเล็กๆ ไว้เล่นเป็นเพื่อนงั้ยล่ะ “
“ แต่ เฟอาไม่ต้องการนี่นา อยากเป็นลูกของท่านคนเดียว “
ดวงตาสีเทาคู่ใสก็มีแววประกายที่แสดงว่า โกรธ อีกครั้ง
“ ลูกพ่อ ? “ แขนเรียวโอบกอดร่างบางไว้ “ ไม่ว่าจะเป็นเช่นไร พ่อก็รักลูกและมีริเอล
เสมอ นางไม่มีวันจากไปจากหัวใจของพ่อได้หรอก “
แต่เจ้าชายเฟอานาโร ก็ได้เข้าสู่ห้วงภวังค์นิทราไปแล้ว
องค์ฟินเว ทรงจุมพิตที่หน้าผากของเด็กน้อย “ รักลูกที่สุด ยิ่งกว่าตัวพ่อเอง และจะไม่มีสิ่งใดพรากเราไปได้อีก “
ความคิดเห็น