คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เหตุที่เศร้าใจของเฟอานอร์น้อย
เฟคุงขอบอกว่า....อ่านได้เลยครับผม !!!!
FFFFFFFFFFFFFFFF
แม้ในยามดึกที่เงียบสงัดลงแล้วในนครทิริออน ร่างเล็กบางของเด็กชายผมสีดำคนหนึ่ง
กำลังใช้สายตาอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น เท้าเปลือยเปล่าพ้นจากเสื้อทูนิคสีขาว
แต่ไฟที่อยู่ข้างเตาผิงก็เริ่มมอดลงไปเสีย
“ เอ๊ะๆ ไฟ เจ้าต้องลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ! “
เด็กชายตัวน้อยก็ทำหน้ามุ่ย แล้วมองยังนอกหน้าต่าง รำพึงว่า
“ ดวงดาวของพระแม่วาร์ดา ท่านจะไม่เมตตาให้หนูได้ใช้แสงสว่างของท่านหนอยเหรอ ? “
ดวงตาสีเทาเปล่งประกายคู่นั้น ฉายแววถึงความฉลาดเกินวัย
จะเป็นใครไม่ได้นอกจาก เฟอานาโร ที่ได้รับนามจากมารดาผู้ล่วงลับ
“ มีริเอล เซรินเด “ แม่...ที่ต้องจากไปจากการให้กำเนิดเขา
แล้ว..พ่อล่ะ ?
เด็กชายก็นึกถึงองค์ราชาแห่งชาวโนลดอร์ผู้เป็นบิดาทันที
“ ไปหาอตาร์ดีกว่า “
ร่างเล็กก็หยิบหนังสือขึ้น ปัดปอยผมออกจากหน้าผากขาวนวล
แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องบรรทมของพระบิดา
เมื่อมาถึงหน้าประตูไม้นั้น เขากลับได้ยินเสียงคนสองคนคุยกัน
เสียงหนึ่งเป็นของอตาร์และอีกเสียงหนึ่งเป็นเสียงผู้หญิง!!!
“ อินดิส ข้ารักเจ้า “
“ แล้ว พระมเหสีของท่าน มีริเอลล่ะ ? “
“ นางจากไปสู่ท้องพระโรงแห่งมานดอสแล้ว นางจะไม่มีวันกลับมาอีก “
ทำไม ?? อตาร์จ๋า ต้องพูดแบบนี้ล่ะ ?? หนูไม่เข้าใจเลย
แม่...อตาร์บอกว่า อัมเม...อัมเมมีริเอลจะกลับมา แต่ท่านกลับมีผู้หญิงคนใหม่แล้ว
ท่านทำแบบนี้ได้งั้ย อตาร์จ๋า !!!
เฟอานาโรรู้สึกว่า หนังสือที่ตนถึงนั้นก็ร่วงลงพิ้น จนเกิดเสียงดัง แต่เด็กชายไม่สนใจอีก !!!
เขาจึงรีบวิ่งออกไป ข้ามสนามหญ้าหน้าวัง และวิ่งทะลุผ่านจนเข้าป่าเล็กๆ ที่อยู่ใกล้กัน
ไม่....อตาร์...ท่านจะไม่รักเฟอานาโรของท่านแล้วซินะ...เฟอาจะหนีไป...หนีไปให้ไกลเลย
แต่แล้ว ร่างเล็กนั้นก็สะดุดขอนไม้แล้วหกล้ม น้ำตาไหลออกมา
“ ฮือๆ อตาร์ ฮือๆ “ เสียงนั้นสะอื้นอยู่เช่นนั้นไปตลอดคืน
FFFFFFFFFFFF
เช้าวันใหม่ แสงจากต้นเลาเรลินสีทองนั้นได้กระทบเข้าเปลือกตาของเขา
เฟอานาโรจึงลืมตาขึ้น และเห็นชายผู้หนึ่งที่มีร่างสูงโปร่ง ผมสีทองอร่ามตา
และขี่ม้าสีขาวงามสง่า ที่สะดุดตานั้นคือ รัศมีสีเงินที่ออกมาจากอาภรณ์ที่สวมนั้น
เทพบุตรผู้สง่างามบนแผ่นดินวาลินอร์ใช่ไหม !
“ หนุ่มน้อยเอ๋ย เจ้าอย่าอยู่ที่นี่เลยนะ กลับบ้านไปเสีย “
เฟอานาโรจึงรีบคำนับและกล่าวว่า “ หนูไม่กลับ หนูไม่ไปหาพ่ออีกแล้ว “
“ อิงเว ราชาแห่งชาววานยาร์ จะพาเจ้ากลับบ้าน เจ้าชายแห่งชาวโนลดอร์ “
“ ท่านเป็นท่านลุงของหญิงคนนั้น นางกับทูลหม่อมพ่อรักกัน
พวกเขาไม่ต้องการหนูแล้ว ท่านไม่ต้องมาสนหนูนะ !! “
ร่างสูงสง่างามก็ก้าวลงจากหลังม้า และลูบผมสีดำของเด็กชายเบาๆ
“ กลับบ้านนะลูก เชื่อลุงอิงเวของเจ้าเถิด “
เด็กชายร่างเล็กก็พยักหน้า และให้ราชาองค์นั้นอุ้มเขาเพื่อกลับเข้าวังสีขาว
องค์ฟินเว และแม่นางอินดิสก็ยืนรออยู่หน้าวังพอดี
“ เฟอานาโร ลูกพ่อจ๋า “ กษัตริย์หนุ่มผมสีดำก็รับร่างเล็กจากองค์อิงเว
และกอดไว้แนบพระอุระ “ ลูกจ๋า ยอนโดยา พ่อห่วงลูกมาก
ทั่วทั้งวังหาลูกไม่เจอเลย “
เด็กชายก็ได้ยินเสียงพระหทัยของบิดาเต้นเป็นจังหวะ....พ่อห่วงหนูเหรอ ?...
“ ทูลหม่อมลุงหาพ่อหนูเจอเหรอเพค่ะ ? “ อินดิสผู้งดงามถามพระเชษฐา
“ ก็ดูแลลูกกันยังไง ปล่อยให้หนีเข้าป่าไปได้ ข้าก็มาเยี่ยมพวกเจ้า
เห็นเฟอานาโร ร้องไห้แบบนี้ “
องค์ฟินเวก็คำนับราชาที่สูงวัยกว่า “ ข้าต้องขออภัยด้วย กระหม่อม “
และหันมาที่พระโอรสองค์น้อย “ กลับเข้าวังนะลูก “
เฟอานาโรซบพระอุระอบอุ่นของพระบิดาเช่นนั้นจนไปถึงห้องบรรทม
แต่ในใจของเด็กชายคิดแต่ว่า...
ข้าจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งความรักของเสด็จพ่อที่มีให้ข้าไม่ได้ ไม่มีวัน ไม่มีวัน !!!
++++++++
อตาร์ ( Atar ) = บิดา อัมเม ( Amme ) = มารดา
ข้านี่นา แสบแต่เล็กๆ หุหุ ^_^
ความคิดเห็น