คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 เจ้า-พี่-บ้า!
Chapter 3 เจ้า-พี่-บ้า!
“ฮึบ....อืม.....นี่กี่โมงแล้วนะ..”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพลางมองดูเวลาที่นาฬิกาบนหัวเตียงของผม...อ่า...เที่ยงแล้วสินะครับ..ป่านนี้พี่สาวผมคงไปทำงานแล้วล่ะมั้ง? ก็คุณพี่แกทำงานที่บริษัทนี่ครับ ต่างกับผมมากๆเลยนะครับ พี่สาวผมเป็นคนน่ารัก แต่เสียดาย..ดุอย่างกับหมาเคเบลอสสามหัว..ไม่ดิ่..ดุยิ่งกว่า แต่พี่ผมก็เป็นคนตลกนะครับ...ครับ..ใช่ครับ ตลกถึงขั้นจับผมจิ้นกับเพื่อนของผมที่เคยมาเที่ยวบ้านผมครับ!!!
ซึ่งนับตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่เคยคิดจะพาเพื่อนมาบ้านอีกเลยครับ!!
‘จ้อกก..’
อ่า ท้องเจ้าปัญหาประท้วงซะแล้ว ตอนนี้ผมคงต้องหาอะไรเข้าปากก่อนสินะ...
ตึก ตึก ตึก
ตอนนี้ผมก็ลงมาถึงห้องครัวแล้วล่ะครับ ...เจ้าพี่บ้า..ไม่เคยทำอะไรให้ผมกินเลยนะ! เชอะ!! อย่าให้ผมทำอาหารเป็นแบบขั้นเทพระดับเชฟ5ดาวยังอายนะครับ! ผมจะไม่ง้อเจ้าพี่บ้าเลย!! คอยดู!!!
แต่ตอนนี้ผมคงต้องออกไปหาอะไรกินเองสินะครับ....อ่า แต่ก่อนอื่นคงต้องอาบน้ำก่อนสินะครับ....ท้องครับ...อย่าเพิ่งประท้วงผมนะ...
10 นาทีผ่านไปเหมือนไมค์วิ่งผ่านน้ำ....
โอเค...ผมจัดการธุระของผมเสร็จแล้ว ขั้นต่อไปผมก็หยิบกระเป๋าสะพายแล้วเดินออกจากบ้านโดยที่ไม่ลืมทิ้งโน้ตสั้นๆให้พี่สาวผู้น่ารัก(ประชด)ดู...ใจความว่า...
‘ออกไปหาอะไรกินแล้วจะเลยไปที่ทำงานเลย ไอ้พี่สาวบ้า!
ลงชื่อ.....
ไมค์ น้องชายสุดที่รักของพี่...’
โอเคครับ เท่านี้ผมก็ออกจากบ้านได้แล้วสินะ...
ผมจัดการลงกลอนประตูและประตูรั้วบ้าน เสร็จแล้วผมก็เดินออกไปหาอะไรกินที่ร้านสะดวกซื้อใกล้ๆที่ทำงานของผม...
‘กริ้ง’
ผมเปิดประตูร้านเข้าไป เจอกับผู้คนเดินขวักไขว่มากมายในร้านสะดวกซื้อ อ่า มันก็น่าอยู่หรอก ตอนนี้มันจะบ่ายสามอยู่แล้วนี่นา..ผมคงต้องรีบซื้อแล้วรีบไปที่ร้านพิซซ่าสินะครับ....
‘ปึ้ก!’
“อ้ะ! ขอโทษนะฮะ!”
ผมมองตามต้นเสียง เห็นเด็กอายุประมาณ9-10ขวบกำลังก้มลงเก็บของที่ตกลงกับพื้น แต่เดี๋ยวนะ...ชุดอย่างนี้....รูปร่างอย่างนี้......น้ำเสียงอย่างนี้...
‘ขวับ’
ผมรีบก้มลงดูหน้าของเด็กคนนั้น...ครับ! ชัดมากเลยครับ! ชัดยิ่งกว่าหนังสามดีของจ่าผ่านมเลยครับ!!
เฟรดดี้!!!
ซึ่งดูเหมือนเด็กคนนั้นจะรู้สึกว่าผมมองอยู่ก็เลยเงยหน้าขึ้นมามอง แล้วก็ตามเสต็ป เฟรดดี้ทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วก็พูดขึ้นมาว่า
“อ้าว คุณไมค์เองเหรอฮะ โทษทีนะฮะ เมื่อตะกี้ผมมะได้มอง”
เฟรดดี้เงยหน้าขึ้นมาฉีกยิ้มให้ผม
“อืม ฉันเอง แล้วนายมาทำอะไรน่ะ เฟรดดี้”
ผมมองไปที่ของที่เฟรดดี้ถือมาอย่างพะรุงพะรัง แล้วผมก็กำลังจะหยิบมาช่วยถือ แต่เสียงเฟรดดี้ก็ขัดขึ้นมาว่า
“ผมมาซื้อของไว้ทำพิซซ่าฮะ พอดีของหมดพอดี คุณสกอตต์เขาเลยให้ผมมาซื้อฮะ อ้ะๆ มะต้องนะฮะ ผมถือเองได้ คุณไมค์ไปหาอะไรกินก่อนเถอะฮะ”
“อ่า อืมๆ แล้วเดี๋ยวฉันจะมาช่วยถือนะ”
ผมพูด แล้วผมก็เดินไปหาอะไรกิน ซึ่งผมก็คิดเลยครับว่าทำไมคุณสกอตต์ถึงให้เด็กตัวเล็กๆอย่างเฟรดดี้มาซื้อของ ถ้าเกิดเฟรดดี้เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง เฮอะ!(ทำกริยาเฉกหมาหวงลูก....)
โอเค หลังจากที่ผมได้ของที่ต้องการแล้วผมก็เดินไปจ่ายเงิน แล้วออกมาข้างนอกก็เห็นเฟรดดี้ยืนรอผมอยู่ เห็นอย่างนั้นผมเลยเดินเข้าไปหาพลางช่วยเฟรดดี้ถือของแล้วพวกเราก็พากันเดินกลับร้าน ซึ่งระหว่างนั้นผมก็คุยกับเฟรดดี้ระหว่างเดินกลับ...
“นี่เฟรดดี้ ทำไมคุณสกอตต์เขาถึงไม่ให้คนอื่นออกมาซื้อของล่ะ ให้นายออกมาซื้อของเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง?”
“ผมออกมาบ่อยแล้วน่ะฮะ อีกอย่างขืนให้พวกบอนนี่มาก็หนีเที่ยวสิฮะ ส่วนเรื่องหูผมมะต้องห่วงนะฮะ ผมใส่หมวกคลุมแล้วฮะ นี่ไงฮะ”
พูดจบเฟรดดี้ก็ชี้ไปที่หูของตัวเองที่มีหมวกใบโตคลุมอยู่...
ผมพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้เฟรดดี้แล้วเดินต่อไปจนถึงหน้าร้านพิซซ่า
“ขอบคุณนะฮะคุณไมค์ที่ช่วยผมถือของ คุณไมค์เข้าไปพักเถอะนะฮะ เดี๋ยวที่เหลือ บอนนี่กะฟ็อกซี่ก็ออกมาละฮะ”
ไม่ทันที่เฟรดดี้จะพูดจบ ก็ปรากฏร่างของบอนนี่กับฟ๊อกซี่เดินมาคู่กันโดยมีสภาพ....อ่า...ฟ๊อกซี่กำลังโดนบอนนี่ต่อยเข้าที่อก ทะเลาะอะไรกันวะครับ?
“ฟ๊อกซี่ฮะ ทางนี้ฮะ”
เฟรดดี้เรียกให้ฟ๊อกซี่มาช่วยกันถือของ แต่แล้วไม่รู้ว่าทั้งสองคุยอะไรกันฟ๊อกซี่ก็เลยเชยคางของบอนนี่แล้วประกบปากอย่างรวดเร็ว ส่วนบอนนี่ก็เบิกตาอย่างตกใจแล้วพยายามผลักอกฟ๊อกซี่ให้ออกไป ซึ่งเป็นไปตามคาด ฟ๊อกซี่ถอนปากออก แล้วก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยินกับบอนนี่ บางอย่างที่เร่งให้หน้าของบอนนี่ขึ้นสีสุกก่ำ....
“อ่า คุณไมค์ฮะ ปล่อยมือออกจากตาผมได้หรือยังอ่ะฮะ?”
“อ่ะ! โอเคๆ”
นั่นล่ะครับ...ผมกลัวว่าเฟรดดี้จะเห็นภาพบัดสีบัดเถลิงก็เลยจัดการปิดตาเจ้าตัวเล็กไว้ซะเลย.....โอเค ตอนนี้ผมก็ควรจะปล่อยให้เจ้ามาสคอตพวกนี้ถือของสินะ อืมๆๆ ว่าแล้วผมก็จัดการพาเฟรดดี้เข้าไปในร้านก่อนที่พวกเราจะเห็นภาพบัดสีบัดเถลิงมากกว่านั้น....
ความคิดเห็น