คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่5
บทที่5
“ป้าบัวขึ้นไปดูยัยปอให้หน่อยซิว่าเสร็จรึยังเดี๋ยวรถจะติดเอานะ”
“ค่ะ” ไม่ทันทีมี่บัวจะขึ้นไป ปอถักก็เดินลงมาเสียก่อน
“ป้าบัวค่ะคุกกี้ของปอล่ะค่ะ”
“อ๋ออยู่นี่ค่ะคุณปอ”
“คุกกี้อะไรเหรอยัยปอ”
“อ๋อคุกกี้นมสดที่ปอจะเอาไปฝากคุณป้านภารัตน์นะค่ะแม่”
“อ๋อเหรอจ๊ะ งั้นเรารีบไปดีกว่าเดี๋ยวรถจะติดเอา”
“ค่ะ”
.......................................................................................
“ฮัลโหลตานทีลูกอยู่ไหนนะ ลืมนัดสำคัญกับแม่รึเปล่า”
“ผมออกมาจากบริษัทแล้วครับแม่ แม่ออกมาได้เลยนะครับไม่ต้องรอผม”
“ก็ได้ เดี๋ยวแม่จะให้นายเล็กขับรถไปส่งแค่นี้นะ” ทันทีที่นภารัตน์วางสายจากณัฐนทีก็ตะโกนเรียกนายเล็กทันที
“นายเล็ก นายเล็ก”
“ครับคุณผู้หญิงเอารถออกทีเดี๋ยวนี้ด่วนชั้นมีนัดกับคุณวรภา เร็วซิ”
“ครับคุณผู้หญิง”
“อ้าวตานพเรานะจะไปไหน”
“ไปดูหนังกับเพื่อนนะครับแม่แล้วแม่ละครับ”
“แม่จะไปทำธุระนะ งั้นเดี๋ยวแม่ไปก่อนนะ”
“ครับ” ทันทีที่นภารัตน์ออกไปเสียงมือถือของนพวัฒก็ดังขึ้น
“ฮัลโหลมีอะไรไอ้ไหม”
“คือว่ารถชั้นมันดันมาเสีย ชั้นคงไปไม่ได้หรอกนะ”
“แกอยู่ไหนเดี๋ยวชั้นไปรับแกเอง”
“คอนโด”
“งั้นรอแป๊ปหนึ่งเดี๋ยวชั้นไปรับ”
“เอ่อ แค่นี้นะ” ไม่นานนักนพวัฒน์ก็ขับรถมาถึงหน้าคอนโดของมธุรินทร์และลงจากรถพร้อมกับเดินเข้าไปในคอนโด
“สวัสดีค่ะมีอะไรให้ช่วยรึเปล่าค่ะ”
“เอ่อพอดีผมมาหาคุณมธุรินทร์ ภัสดานันท์ครับ”
“เอ่อใช่คุณนพวัฒน์รึเปล่าค่ะ”
“ครับ”
“นี่ค่ะคีย์การ์ด”
“ขอบคุณครับ” หลังจากที่นพวัฒน์รับคีย์การ์ดจากผู้ดูแลคอนโดก็ขึ้นลิฟท์ไปทันทีและไม่นานก็มาถึงหน้าห้องของมธุรินทร์และยืนคิดอยู่ว่าจะกดกริ่งหรือจะเข้าไปเลยจึงตัดสินใจกดกริ่งเมื่อมธุรินทร์ได้ยินเสียงกริ่งก็เดินมาที่หน้าประตูก่อนที่จะเห็นว่าคนที่คือนพวัฒน์จึงเปิดประตูให้นพวัฒน์
“ชั้นฝากคีย์การ์ดไว้ให้แกแล้วนิแกยังไม่ได้เหรอ”
“ได้แล้วนี่ไง” นพวัฒน์ตอบพร้อมกับชูคีย์การ์ดให้มธุรินทร์ดู
“รอแป๊ปนะเดี๋ยวชั้นไปเอากระเป๋าก่อน”
“อืม”
“ไปกันเถอะไอ้นพ” นพวัฒน์และมธุรินทร์เดินลงมาที่จอดรถของคอนโดและก็ขับรถออกไปทันทีไม่นานนักทั้งคู่ก็มาถึงห้าง
“นี่ไอ้ไหมแกลองโทรหาไอ้ฝ้ายซิว่าถึงไหนแล้ว”
“เอ่อ” ทันทีที่มธุรินทร์กำลงจะกดโทรออกเบอร์ของภริดาก็โทรเข้ามา
“ฮัลโหลไอ้ฝ้ายแก่อยู่ไหนเนี่ย ชั้นถึงหน้าโรงหนังแล้วนะ”
“เอ่อ คือว่าชั้นปวดหัวไม่สบายนิดหน่อยคงไปไม่ได้แล้วนะ”
“เอ่อแล้วนี่แกเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“นอนพักก็คงหายน่ะ”
“เอ่องั้นไม่กวนแกแล้วนะ”
“ฝ้ายว่าไงเหรอไอ้ไหม”
“เอ่อมันไม่ค่อนสบายนะ”
“ฮะอะไรนะไม่สบาย นี่สรุปว่าชั้นต้องดูหนังกับแกสองคนใช่ไหเนี่ย”
“ทำไม ดูหนังกับชั้นมันแย่มากหรือไงฮะ ถ้าเป็นอย่างนั้นนะไม่ต้องดูมันแล้ว”
ทันทีที่มธุรินทร์พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปนพวัฒน์ก็เดินมาขวาง
“เดี๋ยวนั่นแกจะไปไหน”
“จะกลับ”
“เดี๋ยวไหนๆก็มาแล้วไปดูหนังเป็นเพื่อนชั้นหน่อย เร็ว” ก่อนที่มธุรินทร์จะตอบตกลงก็โดนนพวัฒน์ลากไปที่ขายบัตร
“ซื้อบัตรสองที่ครับ” นพวัฒน์หันไปบอกพนักงานขายบัตร
“ค่ะ” ทันที่พนักงานตอบก็ส่งบัตรให้นพวัฒน์
“นี่ค่ะ”
“ไปได้แล้วไอ้ไหมได้เวลาที่หนังจะฉายแล้ว” มธุรินทร์เดินเข้าไปด้วยสีหน้าที่บอกบุญรับกับนพวัฒน์และเดินมานั่งตรงที่นั่งที่จองไว้
“นี่ไอ้ไหมทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อยได้ไหมชั้นพาแกมาดูหนังนะไม่ได้พามาอออกรบ”
“ก็ชั้นไม่อยากดูนิแกจะลากชั้นมาทำไมไม่รู้” นพวัฒน์ไม่ตอบโต้แต่อย่างใดยังคงนั่งดูหนังต่อไปพอนพวัฒน์หันมาทางมธุรินทร์ก็เห็นว่ามธุรินทร์นั้นนั่งเอามือกอดอกไว้ด้วยความหนาว
“หนาวเหรอ” มธุรินทร์ไม่ตอบแต่พยักหน้า นพวัฒน์ตัดสินใจเอาเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้มธุรินทร์ ก่อนที่หันมาบอกว่า
“ขอบคุณนะ” ไม่นานนักมธุรินทร์ก็เผลอหลับไปและหัวของมธุรินทร์ก็ซบอยู่ที่ไหล่ของนพวัฒน์และนพวัฒน์ก็เอานิ้วมาเขี่ยผมที่ปกหน้าผาก
ความคิดเห็น