คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่3
บทที่3
หน้าห้องผู้บริหารสูงสุดของบริษัท ตรีรัตน์ ดีไซด์ฟู้ด ณัฐนทีกำลังเดินมาพร้อมกับกล่องพุดดิ้ง
“เอ่อคุณนทีค่ะคุณนภารัตน์บอกว่าอีกสิบห้านาทีให้คุณนทีไปพบที่ห้องด้วยค่ะ”
“คุณแม่กลับมาจากสิงคโปร์แล้วเหรอครับคุณฟ้า”
“ค่ะ ท่านบอกว่าจะออกไปทำธุระเดี๋ยวจะกลับมา”
“เอ่อคุณฟ้าครับเดี๋ยวช่วยเอาพุดดิ้งไปใช่จานให้หน่อยนะครับ”
“ค่ะ”
หลังจากที่สั่งให้เลขาเอาพุดดิ้งไปใส่จานตนเองก็เข้านั่งในห้อง
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”
“ขนมได้แล้วค่ะคุณนที”
“ขอบคุณครับ” พอเลขาออกไป ณัฐนทีก็นั่งจ้องพุดดิ้งและคิดในใจว่า
‘รสชาติจะอร่อยเหมือนหน้าตาหรือเปล่านะ’
“อืม อร่อยดีแฮะฝีมือไม่ธรรมดาเลยนะเนี่ย” ณัฐนทีนั่งกินไปยิ้มไป
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญครับ”
“คุณนทีค่ะคุณนภารัตน์เชิญพบที่ห้องค่ะ”
“ครับ” เมื่อฟังเลขารายงานดังนั้นแล้วณัฐนทีก็ลุกขึ้นออกจากห้องและตรงไปที่ห้องของนภารัตน์
“คุณแม่ครับผมคิดถึงคุณแม่จังเลยครับ”
“ไม่ต้องมาทำปากหวานเลยนะตานที”
“ก็ผมคิดถึงคุณแม่จริงๆนี่ครับ”
“นี่ตานพกลับมาจากฝรั่งเศสเมื่อไหร่ทำไมไม่บอกแม่”
“ก็พึ่งกลับมาเมื่อเช้านี้เองครับ”
“งั้นวันนี้เราเลี้ยงต้อนรับตานพกันดีมั๊ยตานที”
“ครับ”
“อ่อยังมีอีกเรื่องหนึ่ง พรุ่งนี้ตอนเที่ยงนทีต้องไปพบคุณวรภากับแม่พรุ่งนี้ห้ามปฏิเสธนะ”
“ครับ”
“แค่นี้แหละที่แม่จะบอกมีงานก็กลับไปทำเถอะ”
“ครับ” ณัฐนทีเดินกลับมายังห้องทำงานของตนเองพร้อมกับนึกในสิ่งที่นภารัตน์พูด อันที่จริงณัฐนทีก็พอจะเดาออกว่านภารัตน์จะพาไปดูตัวเพราะตั้งแต่ที่ณัฐนทีอกหักนภารัตน์ก็พยายามจับคู่ตนให้กับคนโน้นคนนี้แต่ก็สำเร็จสักที
ทันทีที่รถของนภารัตน์เคลื่อนตัวมาจอดและลงจากรถ นพวัฒน์ก็วิ่งเข้ามากอดนภารัตน์
“คุณแม่ครับผมคิดถึงคุณแม่มากเลยครับ”
“จ้าแม่ก็คิดถึงลูกเหมือนกัน วันนี้ที่บ้านเราจะจัดงานตอนรับการกลับมาของลูก ลูกอยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าจ๊ะ”
“อืม ผมอยากกินมัสมั่นครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้ป้าสำลีทำให้นะ”
“ครับ”
“งั้นเดี๋ยวแม่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะ”
“ครับ”
เมื่อนภารัตน์ขึ้นไปข้างบนรถของวัฒนานุพงศ์ก็เข้าจอด
“ไงไอ้แสบกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อเช้าครับพ่อพี่นทีกับพี่วัชรไปรับที่สนามบินครับ”
“เป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็คิดถึงพ่อนะซิครับ”
“อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรล่ะไอ้แสบ”
“พ่อรู้ทันผมอยู่เลื่อยเลย” ทั้งสองเดินเข้าบ้านไปอย่างมีความสุข
“งั้นชั้นกลับแล้วนะ”
“บาย”
“ปอพี่นัทอยู่โน้นไง ปะไอ้ไหมเดี่ยวให้พี่นัทไปส่ง”
“พี่นัทยู้ฮู”
“ฝ้ายเบาๆหน่อยปออายคนอื่นเค้านะ”
“ว่าไงน้องสาวของพี่คิดถึงพี่หรือเปล่า”
“คิดถึงค่ะ พี่นัทค่ะนี่ไหมค่ะเพื่อนของพวกเราค่ะ ไหมนี่พี่นัทพี่ชายเรา”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“งั้นเราไปกันเถอะค่ะ”
………………………
“นี่ไอ้นพ น้องฝ้ายเค้ามีแฟนหรือยังวะ”
“พี่วัชรถามทำไมหรือว่าสนใจไอ้ฝ้ายมัน ผมบอกไว้ก่อนเลยนะพี่เพื่อนผมสามคนนี้ผมขอพี่อย่ายุ่งกับเพื่อนผมดีกว่าโดยเฉพาะกับปอผมขอเฮอะพี่วัชร”
“พี่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นรอกคราวนี้พี่เอาจริง”
“ท่าทางแกจะเป็นเอามากนะไอ้วัชร”
“ใครจะเหมือนพี่นทีล่ะโดนผู้หญิงหักอกแล้วยังลืมเค้าไม่ได้จริงมั๊ยไอ้นพ”
“พี่วัชร” นพวัฒน์หันมาปรามวัชระ
“เฮ้ยอย่าคิดมากพี่ชินแล้ว พี่ลืมเค้าไปแล้วก็เหมือนที่เค้าลืมพี่นั่นแหละ”
ณัฐนทีนึกถึงภาพที่เค้ายังคงมีหล่อนเมื่อสองปีที่แล้ว หล่อนที่มาบอกเลิกเค้าโดยให้เหตุผลที่ว่าเค้าไม่มีเวลาให้หล่อนมัวแต่ทุ่มเวลาให้กับงานและที่สำคัญหล่อนก็เจอคนที่ใช่สำหรับหล่อนแล้วในตอนนี้ หล่อนคนนี้คือ พลอยภัสสร ธนาปิยะ หรือพลอยหล่อนเป็นคนมาบอกเลิกเค้าในวันนั้นในที่ที่คนมักจะมาบอกรักกันแล้วล่อนยังบอกอีกว่าหล่อนจะบินไปสเปนทันทีในคืนนี้เพื่อไปหาคนรักคนใหม่ของหล่อนภาพนั้นยังคงอยู่ในหัวของเค้านี่เป็นสาเหตุที่ทำทำให้เค้าทุ่มเวลาให้กับงานอย่างหนักจนไม่สามารถที่จะหันมามองผู้หญิงคนไหนได้อีกเพราะเค้ากลัวที่จะมีความรักและนี่ทำให้เขาเป็นคนที่นิ่งขรึมตลอดเวลาโดยก่อนหน้านี่เค้าเป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอัธยาศัยดี
ความคิดเห็น