คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1
บทที่1
ในท่ามกลางผู้คนที่มากมายที่ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิ ณัฐนที กิจจามณีรัตน์ ลูกชายคนโตของตระกูลกิจจามณีรัตน์กำลังรอการกลับมาของน้องชายคนเล็กจากฝรั่งเศษที่ได้ไปเรียนต่อทางด้านบริหารธุรกิจ
“โอ๊ย” หญิงสาวร้องขึ้นเมื่อมีบุรุษเพศเดินมาชนอย่างไม่ตั้งใจ
“ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ” หญิงสาวก้มหน้าลงพร้อมกับเอื้อมมือไปเก็บของพร้อมกับกล่าวคำว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ”
“เดี๋ยวผมช่วยครับ”
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวพูดกลับแล้วเงยหน้าขึ้นเมื่อณัฐนทีเห็นใบหน้าของหญิงสาวก็ถึงกับตะลึงไปเล็กน้อย
“ปอ” หญิงสาวหันไปตามเสียงเรียกพร้อมกับโบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้รู้ว่าเธออยู่นี่ เธอผู้นี้คือ ปอถัก เมธาวัฒนา ลูกสาวของคุณหญิงวรภาและคุณอัครรินทร์ เมธาวัฒนา เจ้าของบริษัท และโรงแรมที่มีชื่อเสียงในแถวหน้าของเมืองไทย
“หาตั้งนานอยู่ตรงนี้นี่เอง” ปอถักโปรยยิ้มให้กับ นพวัฒน์ กิจจามณีรัตน์
“อ้าวพี่นทีรอรับผมเหรอ”
“นพแกรู้จักเขาด้วยเหรอ” หญิงสาวหันไปถาม ก่อนที่ชายหนุ่มจะตอบก็มีเสียงตะโกนเรียกขึ้นมา
“ไอ้นพ/ไอ้ปอ” ซึ่งเจ้าของเสียงก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นก็คือสองสาวเพื่อนของปอถักกับนพวัฒน์ เธอคนแรกคือ ภริดา เมธาวัฒนา หรือฝ้าย เป็นลูกพี่ลูกน้องของปอถักส่วนอีกคนหนึ่งคือ มธุรินทร์ ภัสดานันท์ หรือไหม ลูกสาวคนเดียวของท่านทูตนเรศและคุณหญิงพรรณมนี ภัสดานันท์
“อยู่นี่เองชั้นก็นึกว่าแกหายไปไหน” มธุรินทร์พูดขึ้น
“แล้วนี่ใครเหรอไอ้นพ” ภริดาพูดขึ้นพร้อมกับทำหนาสงสัย
“อ่ะ อ่าๆ ไหนๆกากันครบแล้วชั้นแนะนำให้รู้จักเลยแล้วกันนี่พี่นทีพี่ชายคนโตของชั้น ส่วนนี่ปอ ฝ้าย ไหม”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ไม่คิดจะแนะนำพี่ให้เพื่อนของแกรู้จักหน่อยเหรอวะไอ้นพ” สิ้นเสียงคนพูดก็เดินมาแทรกกลางระหว่างสนทนา และนี่ก็ใช่ใครที่ไหนนี่ก็คือ วัชระ กิจจาณีรัตน์ บุตรชายคนกลางแห่งตระกูลกิจจามณีรัตน์
“ว่ายังไงล่ะไอ้น้องชาย”
“ใครเหรอแก” มธุรินทร์หันมาถามนพวัฒน์
“นี่พี่วัชรพี่ชายของชั้นอีกคน ส่วนนี่ปอ ฝ้าย ไหม”
“แกไปไหนมาวะไอ้วัชรชั้นตามหาแกให้ทั่วเลย”
“ก็จะไปไหนได้ล่ะพี่นทีคงไปเหล่สาวอีกตามเคย”
“เฮ้ยพูดอะไรอย่างนั้นวะเสียภาพพจน์หมด”
“แล้วนี่จะยืนคุยกันอยู่ตรงนี้อีกไหมเนี่ยไป ไป กลับบ้าน”
“จะรีบไปไหนกันละครับผมพึ่งลงเครื่องเอง”
“ชั้นมีประชุมตอนบ่ายสาม”
“ถ้าพี่มีธุระก็ไม่ต้องคอยผมหรอก”
“ไอ้นพ”
“เอ่อปอว่าเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่าไหมแล้วพอถึงค่อยคุยกันก็ได้อีกอย่างลงเครื่องมาเหนื่อยๆจะได้กลับไปพักผ่อน”
“ชั้นกับไหมเห็นด้วย”
“แล้วปอกับฝ้ายจะกลับกันยังไงให้เราไปส่งหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก”
“แล้วแกล่ะไอ้ไหม”
“ชั้นก็กลับกับไอ้ฝ้าย”
“งั้นชั้นกลับแล้วนะ”
“บาย”
“ปอพี่นัทอยู่โน้นไง ปะไอ้ไหมเดี่ยวให้พี่นัทไปส่ง”
“พี่นัทยู้ฮู”
“ฝ้ายเบาๆหน่อยปออายคนอื่นเค้านะ”
“ว่าไงน้องสาวของพี่คิดถึงพี่หรือเปล่า”
“คิดถึงค่ะ พี่นัทค่ะนี่ไหมค่ะเพื่อนของพวกเราค่ะ ไหมนี่พี่นัทพี่ชายเรา”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“งั้นเราไปกันเถอะค่ะ”
………………………
“นี่ไอ้นพ น้องฝ้ายเค้ามีแฟนหรือยังวะ”
“พี่วัชรถามทำไมหรือว่าสนใจไอ้ฝ้ายมัน ผมบอกไว้ก่อนเลยนะพี่เพื่อนผมสามคนนี้ผมขอพี่อย่ายุ่งกับเพื่อนผมดีกว่าโดยเฉพาะกับปอผมขอเฮอะพี่วัชร”
“พี่ไม่ใจร้ายขนาดนั้นรอกคราวนี้พี่เอาจริง”
“ท่าทางแกจะเป็นเอามากนะไอ้วัชร”
“ใครจะเหมือนพี่นทีล่ะโดนผู้หญิงหักอกแล้วยังลืมเค้าไม่ได้จริงมั๊ยไอ้นพ”
“พี่วัชร” นพวัฒน์หันมาปรามวัชระ
“เฮ้ยอย่าคิดมากพี่ชินแล้ว พี่ลืมเค้าไปแล้วก็เหมือนที่เค้าลืมพี่นั่นแหละ”
ณัฐนทีนึกถึงภาพที่เค้ายังคงมีหล่อนเมื่อสองปีที่แล้ว หล่อนที่มาบอกเลิกเค้าโดยให้เหตุผลที่ว่าเค้าไม่มีเวลาให้หล่อนมัวแต่ทุ่มเวลาให้กับงานและที่สำคัญหล่อนก็เจอคนที่ใช่สำหรับหล่อนแล้วในตอนนี้ หล่อนคนนี้คือ พลอยภัสสร ธนาปิยะ หรือพลอยหล่อนเป็นคนมาบอกเลิกเค้าในวันนั้นในที่ที่คนมักจะมาบอกรักกันแล้วล่อนยังบอกอีกว่าหล่อนจะบินไปสเปนทันทีในคืนนี้เพื่อไปหาคนรักคนใหม่ของหล่อนภาพนั้นยังคงอยู่ในหัวของเค้านี่เป็นสาเหตุที่ทำทำให้เค้าทุ่มเวลาให้กับงานอย่างหนักจนไม่สามารถที่จะหันมามองผู้หญิงคนไหนได้อีกเพราะเค้ากลัวที่จะมีความรักและนี่ทำให้เขาเป็นคนที่นิ่งขรึมตลอดเวลาโดยก่อนหน้านี่เค้าเป็นคนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสอัธยาศัยดี
ความคิดเห็น