คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Before You Go...ก่อนจากกัน
Those Bygone Years。。。那些年
ตอนที่ 5
2010 Qingdao, China
ภายในร้านคาเฟ่ร้านเล็กๆข้างถนนที่แสนสงบนี้ ร่างบางกำลังนั่งหันหน้าออกหน้าออกไปทางกระจก มือบางข้างหนึ่งใช้จับหลอดคนวนิลามอคค่าปั่นในแก้ว ส่วนมืออีกข้างก็เอาแต่จิ้มที่ปุ่มของโทรศัพท์มือถือเรื่อยๆ ตอนนี้แบคฮยอนกำลังนั่งรออีกคนที่กำลังสอบอยู่ในโรงเรียนตรงข้ามร้านคาเฟ่เล็กๆนี้ ความจริงแล้วเค้าอยากจะไปนั่งรอที่หน้าห้องสอบด้วยซ้ำ แต่กลับโดนอีกคนห้ามไว้ก่อน แบคฮยอนถึงต้องมานั่งกระวนกระวายอยู่คนเดียวอย่างนี้
เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้าก็ดังขึ้น แบคฮยอนรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูข้อความทันที ก่อนที่จะรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากร้านคาเฟ่นั้นทันที ใช้เวลาเพียงไม่ถึงห้านาทีร่างบางนั้นก็มาหยุดยืนอยู่หน้าขอบรั้วโรงเรียนที่จือเทามาสอบวันนี้ แบคฮยอนยืนชะโงกหน้ามองหาร่างสูงที่เพิ่งส่งข้อความมาบอกเค้าว่าสอบเสร็จแล้วเมื่อกี๊ ที่แบคฮยอนต้องมายืนชะโงกหาจือเทาแบบนี้แทนที่จะนัดเจอกันนั้นก็เพราะว่าความจริงแล้วจือเทาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแบคฮยอนแอบมานั่งรอร่างสูงสอบในวันนี้
หลังจากที่มีนักเรียนมากมายจากหลายสถาบันเดินผ่านไป ร่างบางก็มองเห็นบุคคลที่กำลังตามหาสักที ร่างบางค่อยๆก้าวขาเดินออกไปหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ จนมาหยุดตรงหน้าอีกคน
“มาอยู่นี่ได้ไง??” ทันทีที่เห็นหน้าอีกคนจือเทาก็ถามออกมาทันทีด้วยความตกใจ
“พอดีผ่านมาแถวนี้” ร่างบางพูดพรางใช้นิ้วชี้ไปทางแถวหน้าโรงเรียน
“โกหกไม่เนียนเลย” ร่างสูงพูดออกเสียงเบาพรางยื่นมือไปขยี้ผมคนตรงหน้าแล้วเลื่อนมือลงมาโอบไหล่ร่างบางให้มายืนข้างๆ แล้วเดินไปด้วยกัน
“สอบได้ไหม??” แบคฮยอนเอ่ยถามเสียงเบาในขณะเดิน
“หือ...ผลออกมาแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยออกเบาๆ เรียกให้แบคฮยอนที่เดินอยู่ข้างๆหยุดชะงักทันแล้วหันขึ้นไปมองหน้าร่างสูงข้างๆ
“ผลออกมาแล้ว” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าอีกคนหยุดเดินแล้วกำลังยืนจ้องเค้าอยู่
“แล้วเป็นไง?” เสียงหวานเอ่ยถามพร้อมกับมือที่จับแขนของเพื่อขอคำตอบ
“ก็โอเค”เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งๆต่างจากอีกคนที่เมื่อได้ยินคำตอบถึงกับขมวดคิ้ว
“หมายความว่าไง ก็โอเค” แบคฮยอนพูดพรางเขย่าแขนอีกคน
“ก็โอเคไง ผ่าน หยุดเขย่าได้แล้วแขนจะหลุด” ร่างสูงเอ่ยออกมาพรางเอามือรวบไปจับข้อมือของอีกคนไว้ให้หยุดเขย่าแขนเค้าสักที
“จริงหรอ!!” เสียงหวานเอ่ยขึ้นเสียงดังอย่างดีใจพร้อมกับกระโดดกอดคนข้างๆท่ามกลางนักเรียนคนอื่นๆที่เดินผ่านไปมา
“รู้ว่าดีใจ แต่ปล่อยก่อนได้ไหม? คนมองกันหมดแล้ว” ร่างสูงที่ถูกกอดอยู่เอ่ยขึ้นเบาๆพรางมองกลับไปที่สายตาหลายๆคู่ที่กำลังจ้องมองพวกเค้าอยู่ในขณะที่เดินผ่านไป
“อ่อ โทษที” ร่างบางผละออกจากอีกคนทันที พร้อมกับก้มหน้าและเอ่ยขอโทษเบาๆ
“ไม่รู้รึไงว่าเพื่อนนายเป็นคนดังขนาดไหน” ร่างสูงเอ่ยในขณะที่สายตาก็ยังมองไปรอบๆ แต่มือกลับคว้าเอามือบางของคนข้างๆมากุมไว้แล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน
ทั้งสองเดินออกไปจากโรงเรียนด้วยกัน มือหนานั้นยังกุมมือบางของอีกคนไว้ จนกระทั่งทั้งสองเดินห่างออกมาจากบริเวณโรงเรียนได้ไม่ไกลนัก ร่างบางจึงเอ่ยเพื่อทำลายความเงียบระหว่างทั้งคู่
“จะไปไหน??” แบคฮยอนเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังพาเค้าเดินไปทางตรงข้ามกับทางกลับบ้าน
“ไปฉลองไง” เสียงทุ่มเอ่ยตอบพร้อมกับขายาวที่ยังก้าวไปเรื่อย
“ฉลองเนื่องในโอกาสอะไร?” ร่างบางที่เดินอยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้น
“ก็ฉลองที่ฉันสอบได้ แล้วก็ เลี้ยงส่งนายที่จะเดินทางพรุ่งนี้ด้วย” ร่างสูงหยุดเดินแล้วก็หันมาตอบคำถามคนข้างๆแต่เมื่อถึงประโยคที่สองสายตานั้นกลับหันหลบไปไม่ยอมสบตากับอีกคน ทั้งคู่เดินต่อไปเรื่อยจนมาถึงร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านที่คุณยายของจือเทามักจะพาพวกเค้ามากินด้วยบ่อยๆ เมื่อเดินเข้ามาในตัวร้านพนักงานก็เดินนำพาทั้งคู่ไปที่โต๊ะทันที บรรยากาศในร้านยังคงคุกคักเหมือนทุกครั้งที่เค้าเคยมากับคุณยาย
ในระหว่างที่นั่งรออาหาร แบคฮยอนที่ไม่ชอบให้บรรยากาศเงียบจนเกินไปจึงเปิดปากพูดทำลายความเงียบซะ
“ทำไมต้องมาร้านนี้ด้วย มันแพงมากเลยนะ!!” แบคฮยอนเอ่ยออกมาอย่างนั้นเพราะทุกครั้งที่คุณยายของจือเทาพาพวกเค้ามากิน บิลที่ออกมาเท่ากับค่าอาหารทั้งเดือนของเค้าเลย
“ก็ไม่ได้มากินนานแล้ว อีกอย่างนายก็จะไปเกาหลีแล้วที่นู่นคงหาอาหารจีนอร่อยๆอย่างนี้กินยาก” ร่างสูงเอ่ยออกมาด้วยท่าทางภาคภูมิใจในความคิดของตัวเอง
“แต่มันแพงมากเลยนะ เงินที่เอามาวันนี้ไม่พอจ่ายหรอกนะ!!” แบคฮยอนเอ่ยพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ตัวเองขึ้นมาเปิดดูแล้วก็ต้องถอนหายใจ เพราะเงินในกระเป๋าตังค์เค้าตอนนี้จะพอจ่ายข้าวเปล่าได้สักถ้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
“แล้วใครบอกว่านายจะได้เป็นคนจ่าย มากับลูกชายตระกูลฮวังแล้ว เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ฉันจัดการเอง” ร่างสูงเอ่ยอย่างภาคภูมิใจอีกครั้ง
“อ่อ ลืมไปว่ามากับลูกชายคนเล็กของตระกูลฮวังทั้งที ต้องกลัวอะไร งั้นวันนี้จะจัดการให้กระเป๋าแบนเลย” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับยิ้มเลียนแบบอีกคน แล้วก็จึงหันไปสนใจพนักงานที่กำลังเข็นอาหารมาวางเต็มโต๊ะของพวกเค้า
เมื่ออาหารมาวางตรงหน้าทั้งคู่ก็เบี่ยงความสนใจไปที่อาหารทันที
หลังจากที่จัดการกับอาหารบนโต๊ะเสร็จเรียบร้อยในขณะที่รอเช็คบิลร่างสูงหยิบกล่องเล็กๆบางอย่างขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร
“อะไรอะ??” แบคฮยอนเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นกล่องสีดำขนาดพอดีมือวางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าร่างสูง
“ให้” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาสั้นๆพรางใช้มือดันกล่องสีดำนั้นให้ไปอยู่ข้างหน้าแบคฮยอนแทน
“อะไรอะ?” ร่างบางเอ่ยคำถามเดิมออกมาอีกครั้งพร้อมกับหยิบกล่องนั้นขึ้นมาสำรวจดูทันที
“อย่าเพิ่งเปิดนะ ให้นายขึ้นเครื่องไปก่อนแล้วค่อยเปิด” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นห้ามทันทีเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะเปิดกล่องนั้นออกขึ้นมาดู
“ก็ได้” แบคฮยอนเอ่ยพร้อมกับเอากล่องสีดำที่เพิ่งได้มานั้นเก็บลงไปในกระเป๋าทันที
“แล้วพรุ่งนี้เดินทางกี่โมง?” ทันทีที่แบคฮยอนเก็บของขวัญนั้นเข้าไปในกระเป๋าเสร็จร่างสูงที่นั่งจ้องหน้าอีกคนอยู่ก็เอ่ยถามขึ้นมา
“เครื่องออกประมาณเที่ยง” น้ำเสียงที่ดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัดเอ่ยตอบออกมา ก่อนที่จะก้มหน้าหลบสายตาคนที่ถามคำถามเค้าเมื่อกี้
เมื่อได้ยินคำตอบแล้วร่างสูงก็ไม่ได้ถามต่ออะไรเพียงแค่พยักหน้ารับรู้
“นายจะไม่ไปส่งจริงๆหรอ?” แบคฮยอนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าแล้วก็ทำแก้มพองลม จนคนที่มองอยู่ก็อดยิ้มไม่ได้
“ก็บอกแล้วไงว่าพรุ่งนี้มีซ้อมแต่เช้า นายก็รู้ว่าครูฝึกฉันโหดขนาดไหน” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ
“นายเคยโดดซ้อมมาตั้งหลายครั้งแล้ว พรุ่งนี้โดดอีกสักครั้งมันจะเป็นไรไป” แบคฮยอนที่ต้องการให้ร่างสูงตรงหน้าเค้านี้ไปส่งที่สนามบินพรุ่งนี้ยังพูดเอาแต่ใจอย่างไม่ล้มเลิก
“พอโดดแล้วเป็นไงหละ ระบมกลับมาทุกที”
“นายอึดจะตาย ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“ลองมาโดนดูบ้างไหมหละ?”
“แค่นั้นก็ทำให้กันไม่ได้”
“วันนี้ก็มาเลี้ยงข้าวแล้วนี่ไงเล่า”
“กรุณาเซ็นชื่อด้วยนะคะ” คนทั้งคู่หยุดเถียงกันทันทีเมื่อได้ยินเสียงพนักงานที่กำลังยืนอยู่ข้างๆโต๊ะตอนนี้
“ขอบคุณมากค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ” พนักงานสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมกับก้มโค้งให้หนึ่งครั้งก่อนที่จะหยิบเช็คนั้นแล้วเดินจากไปทันที
เมื่อเห็นอีกคนจ่ายตังค์เรียบร้อยแล้ว แบคฮยอนก็จัดการหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายบนบ่าแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมที่จะเดินออกไปจากร้านทันที
แต่ก็โดนอีกคนอื่นทักไว้ก่อน
“จะไปไหน??” จือเทากุมข้อมือของอีกคนไว้ไม่ให้เดินหนีเค้าออกไปจากร้าน
“กินเสร็จแล้วก็กลับบ้านไง นายจะไปทำอะไรต่อก็เชิญ เย็นนี้มีซ้อมอีกไม่ใช่หรอ?” ร่างบางที่โดนรั้งไว้เอ่ยออกมาเป็นชุด ก่อนที่จะพยายามดึงตัวเองให้หลุดออกจากกุมมือของอีกคน
“เดี่ยวไปส่ง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบาๆพรางยืนขึ้นเพื่อที่จะเดินไปส่งอีกคนที่บ้านอย่างที่ได้บอกไป
“ถ้าจะไปส่งตอนนี้ ไม่ต้องหรอก เดินกลับเองได้” ร่างบางเอ่ยพร้อมกับดึงข้อมือตัวเองให้หลุดออกจากกุมมือของอีกคนทันทีก่อนที่จะเดินออกไปจากร้าน ทำให้ร่างสูงต้องเดินตามออกไปทันที
“บอกว่าเดี่ยวเดินไปส่งไงเล่า” จือเทาที่วิ่งตามอีกคนออกมาตะโดนตามหลังก่อนที่จะค่อยๆเร่งความเร็วในการเดินของตัวเองขึ้นให้ไปเดินอยู่ข้างๆอีกคน
“ไม่ต้อง!!” ร่างบางที่กำลังงอนเอ่ยออกมาสั้นๆก่อนที่จะเร่งเดินให้เร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อหนีคนที่เดินอยู่ข้างๆเค้าตอนนี้
“งั้นไม่ไปส่งนาย แต่ฉันกลับบ้านตัวเองแทนแล้วกัน ยังไงซะมันก็อยู่ทางเดียวกัน” ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มออกมาแม้ว่าตอนนี้คนที่เดินอยู่ข้างๆเค้าจะไม่ได้หันมามองเลยก็ตาม
“นายนี่มันจริงๆเลย “
………………………………………………………………………..
TALK:
แวร๊คคคคคค มาแล้วค่ะ ตอนที่ 5
ความจริงฉากในตอนนี้ไมได้อยู่ในพร๊อตนะ ฮ่าๆๆ แต่ก็ยังแต่งออกมา มันเป็นการแต่งฟิคแบบหลุดพล็อตนิดๆ เกือบดึงกลับไม่ทัน ฮ่าๆๆๆ (หัวเราะตัวเอง)
ลงตอนนี้เลทอีกแล้ว ขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยนะค่ะ ช่วงนี้เจนยุ้งมากจริงๆ T_T
อีกไม่กี่ตอน (ประมาณ 2-3) ฟิคเรื่องนี้ก็จะถึงตอนจบแล้ว
ยังไงก็ากติดตามกันต่อไปเรื่อยๆนะคะ~~~~
ป.ล ชอบ ไม่ชอบยังไง คอมเม้นท์ติ-ชมกันได้นะคะ หรือจะเข้าไปพูดคุยกับเจนก็ได้ทาง Twitter: @fc_jenny
ป.ล (อีก) ถ้าอ่านแล้วชอบก็อย่าลืมแนะนำให้คนอื่นด้วยนะคะ~~~~~ //หัวใจ// หัวใจ //
ความคิดเห็น