คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Sweet You...ใจอ่อน อ่อนใจ
Those Bygone Years。。。那些年
ตอนที่ 2
เสียงสายฝนหยดกระทบกับกระจกใสดังอย่างขึ้นอย่างต่อเนื่อง ร่างสูงหันออกไปมองผ่านกระจกใสนั้นไปบนถนนที่ตอนนี้คนเริ่มซาลงไปแล้ว มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับกดหมายเลขหนึ่งแล้วโทรออกทันที
“จือเทา” เสียงหวานจากปลายสายเอ่ยเรียกชื่อคนที่โทรเข้ามาทันทีโดยไม่ต้องมีการเอ่ยทักทายอะไร
“ไหนบอกอีก10นาทีจะมาถึงไง..นี่มันปาเข้าไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะ”
“ก็ตอนนี้ฝนมันตก แล้วรถมันก็ติด แล้ว...”
“พอๆ ไม่ต้องอธิบายแล้ว รีบๆมาแล้วกัน..ให้อีก20นาที ถ้านานยังไม่มาถึงเจอหน้ากันฉันจะเอากระบอกฟาดหัวนาย” เทาเอ่ยออกไปอย่างเสียงแข็ง
“โหดร้าย...เอ่อๆจะรีบไปเดี่ยวนี้แหละ..ความผิดใครเนี่ย อยู่เฉยๆก็โทรมานัดคนอื่นออกมาแล้วก็มาบอกให้รีบไปเลย..ฉันตอบรับนัดนายไปมันก็....ปิ๊บ” ร่างสูงกดปุ่มวางสายตัดบทสนทนากับอีกคนทันทีโดยไม่อยู่ฟังอีกคนบ่นต่อแต่อย่างใดพร้อมกับหัวเราะกับการกระทำของตัวเองเบาๆ
เมื่อกดปุ่มวางสายลง บนหน้าจอโทรศัพท์ของเค้าก็โชว์ให้เห็นวอล์เปเปอร์ที่ตอนนี้เป็นรูปตอนที่เค้ากับแบคฮยอนต่างก็อยู่ในชุดนักเรียนมัธยม เค้าทั้งคู่ต่างยิ้มให้กล้องอย่างมือความสุข....เพราะตอนนั้น พวกเค้าก็มีความสุขจริงๆ.......
2008: Qingdao, China
ตอนนี้เวลาก็ผ่านมาหลายเดือนแล้วหลังจากที่แบคฮยอนย้ายมาอยู่โรงเรียนใหม่ในประเทศใหม่นี้ ทุกเช้าเค้ามักมานั่งคัดสมุดภาษาจีนของเค้าในห้องเรียนคนเดียวเสมอ แบคฮยอนชอบบรรยากาศยามเช้าในรงเรียนที่เงียบสงบ ห้องเรียนที่อยู่บนชั้น3ของตึก หน้าต่างที่ถูกเปิดออกให้ลมพัดเข้ามานั้นทำให้เค้ารู้สึกสดชื่นและเย็นสบาย
มือบางหยิบยางลบที่วางอยู่ข้างๆนั้นขึ้นมาลบตัวอักษรตัวเดิมที่เค้าพยายามเขียนมันมาเป็นเวลาหลายนาทีแล้ว แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะสำเร็จสักที เจ้าตัวจึงได้แต่อ่อนใจแล้วก็ฟุบหน้าลงกับสมุดที่อยู่บนโต๊ะ เพื่อหวังว่ามันอาจจะซึมเข้าสมองของเค้าได้บ้าง
ในขณะที่ฟุบหลับอยู่นั้นแบคฮยอนก็รู้สึกได้ถึงมือของใครสักคนที่มาจิ้มอยู่บนหัวของเค้า ร่างบางจึงยื่นตัวขึ้นมาทันทีพร้อมกับหันไปมองบุคคลที่พึ่งรบกวนเค้า
“มีอะไร” ร่างบางถามออกไปอย่างหวนๆ
“เมื่อเช้าแม่ไม่ได้เอาน้ำผึ้งให้กินรึไง ดุเป็นหมีอดอยากไปได้” บุคคลที่พึ่งมาใหม่บ่นตอบไปพร้อมกับเอากระเป๋าวางบนโต๊ะแล้วนั่งลงข้างๆร่างบาง
“ทำไมมาแต่เช้า ไม่มีซ้อมรึไง” แบคฮยอนเอ่ยถามออกไปทันที่ที่อีกคนนั่งลง
“ซ้อมเสร็จแล้ว...เอาการบ้านมาดูหน่อยดิ”
“ฉันว่านายเลือกคำใช้ผิดไปนิดนึ่งนะ ควรจะพูดว่า เอาการบ้านมา”ลอก”หน่อยดิ มากกว่า”
“เอ่อๆ จะคำไหนก็เหมือนกันแหละ เอามาเร็วๆ” ร่างสูงเอ่ยอย่างเร่งๆเมื่อเห็นว่าอีก10นาทีก็จะถึงเวลาขึ้นเรียน
“ไม่ให้” คนร่างบางตอบออกไปทันทีพร้อมกับเอากระเป๋านักเรียนของตัวเองมากอดแน่น
“มันใช่เวลาเล่นไหมเนี่ย เอามาเร็วๆ ครูจะเข้าแล้ว” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับยื่นแขนไปเพื่อที่จะดึงเอากระเป๋าของอีกคนมา
“การบ้านนาย นายก็ทำเองเซ่!!” ไม่พูดเปล่า ร่างบางลุกขึ้นยืนพร้อมกับกระเป๋านักเรียนที่ยังกอดเอาไว้อยู่
“ไบ๋เฉียน...อย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง” ร่างสูงเอ่ยขู่เสียงเข้ม
“ก็เอาสิ ฉันจะไปฟ้องคุณยายว่านายรังแก” แบคฮยอนเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเยาะเย้ยอีกคนที่ตอนนี้เริ่มจะขยับตัวลุกขึ้นยืน
เพราะบ้านที่อยู่ใกล้กันทำให้แบคฮยอนมีโอกาสไปเที่ยวเล่นที่บ้านของจือเทาบ่อยๆ จึงทำให้รู้จักทั้งคุณยายพี่พี่ชายของอีกคน
“นั่นมันยายฉัน เกี่ยวอะไรด้วย”
“แต่ยายนายรักฉันมากกว่า...แบร่” แบคฮยอนไม่พูดเฉย แต่กลับทำท่าเยาะเย้ยแลบลิ้นใส่โดยไม่เกรงกลัวคำขู่ของอีกคนแต่อย่างใด
“ต่อไปฉันจะไม่ให้นายไปเล่นที่บ้าน”
“งั้นให้พี่ลู่ฮานพาไปก็ได้
“ไม่ได้ พี่ลู่ฮานเป็นพี่ชายฉัน”
“ไม่เห็นจะเกี่ยวอะไร”
“เกี่ยวสิ”
“ไม่เกี่ยว”
“เอาการบ้านมา”
“ไม่ให้”
“แบคฮยอน!!”
ติ๊งต่อง...เสียงออดที่ดังขึ้นทำให้ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากัน พร้อมกับคนร่างสูงที่วิ่งกระโดดข้ามเก้าอี้ไปคว้าเอวของอีกคนที่ทำท่าจะวิ่งหนีเค้าไปตอนนี้
“โอ้ยยย ฮ่าๆๆ ยอมแล้วๆ” เมื่อเอวบางนั้นโดนอีกคนแกล้งจี้ แบคฮยอนก็เอ่ยปากยอมทันทีก่อนที่เค้าจะหมดลมหายใจเพราะการหัวเราไปเสียก่อน
“ให้ดีๆตั้งแต่แรกก็แล้ว” ผู้ชนะเอ่ยขึ้นทันที่ที่อีกคนยอมยื่นกระเป๋านักเรียนให้เค้า พร้อมกับจัดการนั่งลงแล้วเปิดสมุดเพื่อลอกการบ้านทันที
ในขณะที่จือเทากำลังเร่งรีบในการลอกการบ้านอยู่นั้น เพื่อนๆนักเรียนต่างก็ทยอยเดินเข้ามาในห้องเรียน พร้อมกับคุณครูประจำชั้นของพวกเค้าที่เดินตามเข้ามาติดๆ
เมื่อเห็นว่าคุณครูได้เดินเข้ามาแล้ว แบคฮยอนจึงยื่นมือตั้งใจจะไปดึงสมุดการบ้านของเค้ากลับมาจากร่างสูง แต่มือหนานั้นกลับไวกว่าแล้วรีบคว้ามืออีกคนไว้ทันที
“ครูมาแล้ว..เอาคืนมา” ร่างบางกระซิบเบาๆในขณะที่ยืนขึ้นทำความเคารพคุณครู
“เดี่ยวก่อน..ยังไม่เสร็จ” ไม่พูดเปล่า มือหนียกขึ้นมาตีมือของอีกคนที่กำลังยื่นมาดึงเอาสมุดกลับไปอีกรอบ
“งั้นก็เร็วๆสิ...เดี่ยวก็โดนจับได้กันพอดี” ร่างบางเอ่ยกระซิบกลับไปอีกรอบ แต่ครั้งนี้กลับเสียงดังกว่าเดิมจึงทำให้คุณครูที่ยืนอยู่หน้าห้องบังเอิญได้ยิน
“ถูกจับได้เรื่องอะไร...จือเทา ไบ๋เฉียน ยืนขึ้น!!” คุณครูที่ยืนอยู่หน้าห้องเมื่อสักครู่ตอนนี้กำลังยืนอยู่หน้าพวกเค้าทั้งสองคน
ทั้งคู่ยืนขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปมองกัน ในขณะนั้นแบคฮยอนก็แอบหันไปทำหน้าบึ้งใส่คนข้างๆทันที
“ออกไปยืนคาบสมุดข้างนอก!!” ไม่สั่งเปล่า คุณครูสาวจัดการหยิบสมุดการบ้านทั้งสองเล่มยัดใส่ปากทั้งคู่ทันที
“แล้วอย่าให้ได้ยินว่าแอบคุยกันนะ”
คนทั้งคู่ที่ถูกโดนทำโทษตอนนี้กำลังอยู่ในท่ายืนทรงตัวอยู่บนขาข้างเดียว แล้วก็ยื่นแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้า พร้อมกับปากที่คาบสมุดการบ้านไว้
สำหรับ จือเทาแล้วการทำโทษแบบนี้ไม่มีผลกระทบอะไรต่อร่างการเค้าเลยสักนิดเพราะที่เค้าเคยเจอมาจากการฝึกวิชาอู่ชูของเค้านั้นหนักกว่านี้เยอะ ต่างกับอีกคนที่ตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะทรงตัวอยู่ให้ได้ แต่ก็ไม่มีท่าว่าจะสำเร็จเลย เมื่อเห็นอย่างนั้นแขนแกร่งจึงยื่นไปจับแขนบางไว้เพื่อช่วยให้อีกคนทรงตัว แบคฮยอนหันหน้าขึ้นไปมองอีกคน พร้อมกับจ้องไปที่หน้าใบนั้นแล้วทำคิ้วขมวดเพื่อแสดงให้เห็นตอนนี้เค้ากำลังโกรธอีกคนอยู่จริงๆ
“จะพูดอะไรก็พูด ไม่ต้องมาจ้องหน้า” จือเทาที่พูดบอกอีกคนที่เอาแต่จ้องเค้า พร้อมกับยื่นมือไปดึงเอาสมุดที่อีกคนกำลังคาบอยู่ออก
“ครูบอกว่าห้ามพูด” แบคฮยอนตอบกลับพร้อมกับดึงเอาสมุดของตัวเองกลับมาแล้วเอาไปคาบต่อ
“แบคฮยอน..บอกแล้วไงว่าขอโทษ” คนที่ยอมรับผิดเอ่ยออกไปพร้อมกับยื่นแขนไปจับแขนอีกคนที่ทำท่าจะล้มไว้ให้ทรงตัวอีกครั้ง แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบโต้จากคนที่ยังมีสมุดคาบอยู่กับปาก ร่างสูงจึงยื่นมือไปดึงสมุดนั้นออกมาจากปากของอีกคนอีกครั้งแล้วเอามาคาบที่ปากของตัวเองแทน
“เล่นอะไรของนาย!!” แบคฮยอนเอ่ยออกไปด้วยความตกใจที่อีกคนดึงเอาสมุดที่ชุ่มไปด้วยน้ำลายไปจากปากเค้าแล้วเอาไปคาบต่อโดยไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร
แต่เหมือนว่าที่เค้าพูดเมื่อกี้อาจจะดังเกินไปเพราะตอนนี้คุณครูคนดุนั้นได้เดินออกมานอกห้องแล้ว
“จือเทา!!ไบ๋เฉียน!!ลงไปวิ่งรอบสนามจนกว่าจะหมดคาบ !!”
..................
.........
....
“นี่จะรีบกลับทำไม รอกลับพร้อมกันสิ” จือเทาพยายามจะดึงอีกคนไว้จากการทิ้งให้เค้ากลับบ้านคนเดียว
“ไม่!!” คนที่ถูกรั้งไว้เอ่ยเสียงแข็งในขณะที่กำลังจัดของใส่กระเป๋านักเรียนของเค้า
“ยังไม่หายโกรธอีกหรอ...เรื่องมันตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วนะ” คนร่างสูงพูดไปพร้อมกับแอบไปหยิบกระเป๋าของอีกคนไว้มาเป็นตัวประกัน
“จือเทา!!ฉันไม่มีแรงมาเล่นกับนายด้วยหรอกนะ เอากระเป๋าคืนมา” แบคฮยอนเอ่ยอย่างเหนื่อยๆ เพราะตอนนี้เค้าหมดแรงจริงๆ หลังจากที่โดนทำโทษให้วิ่งรอบสนามเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง
“อยากได้ก็ตามมาเอาที่สนามซ้อม” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับนำกระเป๋าของอีกคนมาสะพายที่หลังทันที
“แต่วันนี้ฉันไม่อยากอยู่รอนายนิ...จือเทา~~ขอวันนี้วันเดียว...อย่ารังแกกันเลยนะ” ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำสียงออดอ้อนอย่างเต็มที่หวังว่าอีกคนจะปล่อยเค้าไปวันนี้
“ฉันรังแกนายตอนไหน？แค่ให้นั่งรอเดินกลับบ้านด้วยกันเฉยๆ”
“แต่วันนี้ฉันเหนื่อยมากเลย อยากกลับบ้านไปอาบน้ำนอนแล้ว” แบคฮยอนอ้อนอีกครั้งเพราะเค้ารู้ว่าลูกอ้อนของเค้ามันใช้ได้ผลเสมอกับร่างสูงข้างหน้าเค้านี้ เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาเป็นเวลาเกือบสามเดือน ไม่ว่าครั้งไหนๆร่างสูงนี้ก็ไม่มักจะใจอ่อนให้ลูกอ้อนเค้าเสมอ
“นะๆ วันนี้ขอกลับบ้านก่อน นายก็ไปซ้อมของนาย ยังไงพรุ่งนี้ก็ได้เจอกันอยู่แล้ว” แบคฮยอนยิงลูกอ้อนไปลูกที่สองหวังว่ามันจะได้ผล จะมีใครรู้ไหมว่าหนุ่มฮ๊อท สุดขรึมของโรงเรียนความจริงแล้วเป็นคนอ่อนโยนและใจดีขนาดไหน ช่างต่างจากภาพลักษณ์ของร่างสูงนั้นจริงๆ
“อาๆ ก็ได้ๆ เห็นแก่ว่าเมื่อเช้าฉันเป็นผิดเฉยๆหรอกนะ ไม่งั้นไม่ยอมง่ายๆอย่างนี้หรอก” ร่างสูงเอ่ยอย่างยอมแพ้ ถึงแม้จะรู้ดีว่าพรุ่งนี้เช้าเค้าต้องโดนครูฝึกเล่นงานตั้งแต่เช้าแน่ ในโทษฐานที่ไม่ยอมไปซ้อมช่วงเย็น
。。。。。。。。。。。。。。。
จบไปอีกตอนแล้วค่ะๆๆๆๆ 555+
รู้สึกเหมือนเราข้ามพล๊อตมาเยอะเลย หวังว่าจะไม่งงกันนะคะ เจนตั้งใจเขียนเรื่องนี้ให้เป็นแนวแบบว่า ปัจจุบันแล้วนึกถึงอดีต เพื่อนเล่าเรื่องราวของทั้งคู่ แล้วก็ไทด์แบคมาที่ปัจจุบัน....ไม่งงกันใช่ไหม (พูดเองงงเอง)
ไม่พูดหล่ะ...
P.S. ชอบไม่ชอบยังไง หรือสงสัยตรงไหนก็คอมเม้นท์ได้เลยนะค่ะ~~~ขอบคุณที่ติดตามฟิคเรื่องนี้ของเจนค่ะ
ถ้าว่างก็ไปอ่านเรื่อง รับรองว่าสนุกไม่แพ้กัน มีทั้งหวานๆละมุนๆ หรือจะเอาดราม่าน้ำตาตกในก็เลือกได้นะค่ะ ^_^
ความคิดเห็น