คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ Intro ที่เเสนสั้น
บทนำ Intro ที่แสนสั้น
"ครูคิดว่าไง"
คนถูกถามเลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามซ้ำว่าอะไร แต่ยังไม่ทันจะได้อ้าปาก แผ่นกระดาษมันของสมุดภาพก็ถูกดันมาจนชิดจมูก หน้าอกคัพดีของสาวในชุดว่ายน้ำบนหน้ากระดาษอยู่ที่ตำแหน่งการมองเห็นของลูกตาอย่างพอดิบพอดี
"เอ…." ดันหนังสือออกห่างให้มองเห็นได้สะดวก ไล่สายตาพินิจประหนึ่งกำลังเช็ครายชื่อยาที่ต้องสั่งซื้อ "ก็โอเค แต่ชุดมันมิดไปนิดนึง น่าจะเปิดอีกนิด"
"ใช่ป่ะ ครูคิดเหมือนผมเลย"
"ยังไงก็เหอะ" ฝ่ายที่ให้คำวิจารณ์คว้าหนังสือมาถือเอง ปิดฉับ ส่วนผู้ร่วมสนทนาอีกสามคนกลับเริ่มทำหน้าเบ้ "เอาของแบบนี้มาโรงเรียนมันต้อง..." โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินคำประกาศิตถัดมา "ยึด"
แน่นอนว่าเสียงร้องโอดโอยโหยหวนดังตามมาให้ได้ยินตามปกติเหมือนทุกครั้ง
"ครูปรัณอ่ะ ไม่ยุติธรรม"
"ตัวเองก็อ่านด้วยเเท้ๆ"
"นั่นดิ อยากอ่านก็ยืมกันดีๆก็ได้นี่หว่า"
คนเป็นครูหัวเราะ เขย่าหัวนักเรียนคนที่อยู่ใกล้มือสุดไปที "ทำตามกฎน่า ไปได้แล้วไป ใกล้ปิดเทอมแล้วจะคืน" ขำขันเมื่อเห็นนักเรียนชายทั้งสามทำหน้าม่อย บ่นกันไม่หยุดปาก คนที่อ้างว่าทำตามกฎก็ทำเป็นไม่สนใจ หันไปจัดขวดยาที่ตู้เล็กด้านหลังเหนือหัวตัวเอง พอเสียงกระดิ่งหมดเวลาพักกลางวันดังขึ้นก็ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงประท้วง หันกลับมาไล่ให้ทั้งสามคนกลับห้องเรียนกันไป ครั้นพอเห็นสายตาเสียดายละห้อยอย่างสุดซึ้ง ครูปรัณก็ประกาศศักดาเป็นครั้งสุดท้าย
"ที่นี่ครูคือกฎ หรือจะเถียง"
ประตูห้องพยาบาลเปิดแอร์เย็นฉ่ำเลื่อนเปิดออก คนที่เข้ามาใช้บริการก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากนักเรียนที่สะบักสะบอมไปด้วยรอยแผล ไม่ใช่รอยแตกที่หัวเข่าหรืออาการปวดท้องปวดหัว(ที่บางคนมักจะมาตอแหลแกล้งทำ เพื่ออู้ไม่เรียนนอนในห้องพยาบาล) แต่เป็นรอยฟกช้ำที่ใบหน้า รอยเลือดซิบตามร่างกาย และเสื้อนักเรียนที่หลุดลุ่ยคลุกฝุ่นเลอะดิน
อาจารย์ประจำห้องเเทบจะปิดหนังสือโป๊ที่ยึดจากนักเรียนสามคนก่อนหน้านี้แทบไม่ทัน เปิดลิ้นชักโต๊ะทำงานยัดลงไปแล้วคว้าเเก้วกาแฟขึ้นมาบังหน้าเเทน แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็เเทบเอามือทาบอกร้องอุ๊ยเเม่ร่วงกับสภาพของคนไข้รายนี้ "นี่เธอไปทำอะไรมาเนี่ย"
กับนักเรียนรายนี้ก็คุ้นหน้ากันมานาน แต่นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เจ้าเด็กคนนี้มักจะมาพร้อมกับรอยแผลที่ดูก็รู้ว่าไปทะเลาะต่อยตีกับพวกโรงเรียนฝ่ายตรงข้ามมา ครั้นพอจัดเเจงเก้าอี้ให้นั่ง เด็กนั่นก็ทำเหมือนรู้ดี นอนลงกับเตียงคนไข้ ยื่นแขนให้ตรวจดูเสร็จสรรพ เจ้าของห้องก็ได้แต่มองตาขุ่น หมั่นไส้อยู่ในที มือก็สำรวจดูรอยแผลตามร่างกายกับใบหน้า ปากก็บ่นไปด้วย "ให้ตายสิ ทำไมถึงชอบทำอะไรเหลวไหลกันนักนะ แล้วดูซิ คนที่เหนื่อยน่ะมันใครมิทราบ.."
"ผมถูกตีฝ่ายเดียวต่างหาก" คนป่วยเถียงหลังจากฟังคำบ่นยืดยาวหน้าแทบจะเลอะไปด้วยน้ำลาย ทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นครูขึงตาใส่ บอกกลายๆว่าห้ามเถียง ใช้สำลีจุ่มแอลกอฮอล์เช็ดแผลเล็กแผลน้อยบนใบหน้าให้อย่างเบามือ
ด่าไปด่ามาก็เพิ่งจะสังเกตเห็น..อีกครั้ง ว่าเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มยศต่ำกว่า(ในโรงเรียน) เลอะไปด้วยดิน รอยเท้าประดับหราทั้งหน้าทั้งหลัง เลยเเว้ดกระเจิง "เฮ้ย เลอะเตียงครูหมด ลุกเลยนะโว้ย"
คนโดนดุทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แถมมีหน้ามาบอกว่าจะขอนอนพักซักสองชั่วโมง ซึ่งในตอนนี้มันก็ช่วงแทง สองชั่วโมงผ่านไปก็เป็นเวลาบ่ายสอง ซึ่งเป็นเวลาเลิกเรียนเสริมของทุกๆวัน ไอ้ครั้นจะเตะมันตกเตียงก็ทำไม่ได้เพราะถือคติไม่ทำร้ายคนเจ็บ แต่พอได้ยินคำพูดเหมือนจะสั่ง สีหน้าจริงจังเสียเต็มประดาจากมันก็รู้สึกอยากถีบขึ้นมาจริงๆตงิดๆ
"ถ้าผมหลับยาว ยังไงช่วยพากลับคอนโดด้วยนะครับ ไปนอนห้อง'จารย์ก่อนก็ได้"
"…นี่เคยมีคำว่าเกรงใจมั่งมั้ยฮะ?"
"ปวดหัวจัง ปวดตัวด้วย"
ดู ดูมันทำ "ไอ้เด็กเปรต... ก็ได้ พากลับก็ได้ แต่แค่ครั้งนี้นะ เข้าใจ๋?"
แต่คำว่า "ครั้งนี้" มันก็ไม่เคยเป็น "ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย" ซักที
จนแล้วจนรอด ปรัณก็ต้องให้นักเรียนจอมอวดดีคนนั้นติดรถกลับบ้านด้วยกันอยู่ดี ไม่ใช่ว่าไต้ฝุ่นกับเขาเเชร์ห้องกันอยู่ลับๆหรืออยู่บ้านใกล้กันแต่อย่างใด แต่เป็นอะไรที่ใกล้ยิ่งกว่านั้น
เขาถอนหายใจ ขับมาจนถึงป้อมยามหน้าคอนโดก็ลดกระจกลง ส่งถุงส้มตำกับไก่ย่างที่แวะซื้อจากย่านตลาดเเถวนี้ให้กับลุงสมพง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ขยันต่างกับยามหน้าโรงเรียนที่เขาทำงานอยู่ลิบลับ
"อ่ะ ผมซื้อมาฝาก"
"โธ่…คุณปรัณ ผมอุตส่าห์บอกแล้วไงว่าไม่ต้องซื้อฝากผมบ่อยๆแบบนี้ก็ได้" ลุงแกบ่นเบาๆทั้งรอยยิ้มขณะรับถุงนั้นมา แต่ปรัณก็ยักไหล่
"ก็ผมอยากซื้อให้ลุงนี่" หัวเราะเเล้วขยิบตา "สินบนไง เผื่อผมพาสาวมา ลุงก็เงียบๆไว้ล่ะ"
สมพงหัวเราะ กดปุ่มให้คานกั้นยกตัวขึ้นเพื่อให้ผู้พักอาศัยทั้งสองผ่านเข้าไปได้ ปรัณจอดรถไว้ที่ซองประจำ ปลุกไต้ฝุ่นที่หลับอยู่ที่เบาะข้างคนขับให้ตื่นด้วยวิธีฮาร์ดคอร์จากแรงหมั่นไส้ ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงบ่นของไต้ฝุ่นที่เดินตามหลังมาแล้วเเยกไปทางเซเว่นที่ชั้นล่าง ส่วนเขาก็มุ่งตรงไปยังลิฟ์
กดลูกศรขึ้นแล้วยืนรอซักพัก ลิฟต์ก็มาถึงในเวลาไม่นาน พาผู้ร่วมพักอาศัยจากชั้นบนลงมาด้วย ปรัณยิ้มทักทายเมื่อฝ่ายนั้นเดินสวนออกมา เป็นหญิงสาววัยกลางคนที่ยังหุ่นดีและหน้าตาสะสวย มือซ้ายถือกระเป๋ายี่ห้อดัง มือขวาก็ถูกจับจองโดยลูกชายวัยหกขวบที่มองมาทางเขาตาเเป๋ว เลยชวนคุยตามไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"สวัสดีครับ พาลูกชายไปช็อปปิ้งเหรอครับเนี่ย?"
"ค่ะ" เธอหัวเราะเบาๆ ลูบหัวลูกชายที่ไม่มีท่าทางเขินอายกับคนไม่คุ้นเคยเหมือนเด็กคนอื่นๆ "พอดีสัญญากับเเกไปแล้วว่าเย็นนี้จะพาไปซื้อของเล่นที่ชอบ ถ้ายังไงก็ขอตัวก่อนนะคะ"
ปรัณยิ้มลา พูดอะไรกันอยู่อีกนิดหน่อยก็ผละกันไป เด็กชายโบกมือให้ แล้วสาวเจ้าก็จูงมือลูกชายเดินออกไป
เข้าไปในลิฟต์ก็กดตัวเลขชั้นเก้า หยิบไอโฟนขึ้นมากดดูเล่นว่ามีอะไรอัพเดทบ้าง พอเสียงดังติ๊งบ่งบอกว่าถึงที่หมายแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋ากางเกง เดินออกจากลิฟต์ผิวปากแล้วหยุดเดินที่หน้าประตูประดับตัวเลข 903
มือล้วงเอาคีย์การ์ดในกระเป๋าสตางค์ขึ้นมารูดที่ด้านข้างลูกบิดประตู พอกำลังจะผลักเข้าไปก็ชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นได้
ปรัณหยิบโพสอิทสีชมพูกับปากกาออกมาจากกระเป๋าสะพายหลัง เขียนยิกๆแล้วดึงแผ่นนั้นออกมา เดินไปยังประตูห้อง 904 ที่อยู่ถัดไป และแปะมันลงกับบานประตู
to. ไต้ฝุ่น
อย่าลืมทำการบ้าน
f. ปรัณ
ทำท่าพอใจที่ได้ทำหน้าที่ครูกับเขาซักทีได้ไม่นาน แม้ว่าจะเป็นครูห้องพยาบาลก็เถอะ ปรัณก็กลับเข้าไปยังห้องตัวเองที่อยู่ข้างกันตามเดิม
------------------------------------
ลงไปแล้วบทนำ เฮ
semmi
ความคิดเห็น