คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 ++ เหตุบังเอิญ (100%)
ตอนที่ 6
“ย่าส์!!”
ตุ๊บ!
“อั๊ก!” นายมีโซร้องได้แค่นั้นเมื่อเขาถูกจับทุ่มเป็นครั้งที่ห้า
ฉันยืนมองผู้ชายหน้าสวยที่กำลังนอนจุกหน้าบู้อยู่บนพื้นแล้วก็อยากจะขำ
แต่ก็ต้องกลั้นเอาไว้ ตีหน้าตาย ส่วนนายมีโซก็ทนทายาดเหลือเกิน
เพราะเขายังลุกขึ้นมาและพยายามส่งยิ้มแหยๆ ให้ฉัน
“เธอเก่งจริงๆ นะ”
“อื้ม ก็ต้องให้สมศักดิ์ศรีแชมป์ระดับประเทศหน่อยสิ” ฉันว่ากลับ พร้อมเดินเข้าไปหาเขา “นายไม่อะไรใช่ไหม
ฉันต้องขอโทษจริงๆ นะ”
“ไม่หรอก แค่นิดหน่อย
อย่าคิดมากเลย ฉันเองก็ไม่ถนัดกีฬาพวกนี้ซะด้วย”
นายมีโซฉีกยิ้มกว้างแล้วเข้ามายืนตรงหน้าฉัน เรายืนห่างกันแค่ก้าวเดียวเท่านั้น
ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นเพราะเขาสูงกว่าฉันเล็กน้อย “แต่ถ้าเกมชิงหัวใจสาวๆ
ล่ะก็ ฉันถนัดมากๆ เลยล่ะ”
ฉันขนลุกไปทั้งตัวจริงๆ
กับคำพูดของผู้ชายคนนี้
“นายอยากจะลองเล่นอีกรอบไหม”
ฉันส่งยิ้มหวานให้ ขณะที่นายมีโซคิ้วกระตุกนิดๆ “ฉันว่านายเองก็พอมีฝีมือนะ”
“อึนยองมานี่หน่อย” ก่อนที่นายมีโซจะตอบ ยัยจูอาก็ถลาเข้ามาและลากฉันไปที่มุมห้องด้านหนึ่ง
ซึ่งไกลจากนายมีโซพอสมควร
“อะไรของเธอ?” ฉันถามทันที
“เธอบ้าไปแล้วหรือไง
ถึงจับหนุ่มหล่อทุ่มเอาๆ แบบนั้น ถ้าเกิดหน้าหล่อๆ ของเขาเกิดรอยแผลล่ะก็
ผู้หญิงเป็นร้อยพร้อมจะฆ่าเธอเชียวนะ!” จูอากระซิบเสียงต่ำ
ทำท่าพยักพเยิดไปทางสมาชิกชมรมยูโดผู้หญิงสองคน ที่ตอนนี้มองฉันตาขวางเขียวปั๊ดเลยทีเดียว
“เขามาขอให้ฉันสอนเองนะ
แล้วที่สำคัญเธอคิดว่าฉันอยากจะยุ่งกับนายขี้เก๊กนี่หรือไง”
ฉันว่ากลับ
“เฮ้ออ แชอึนยอง
ได้โปรดเถอะน่า ยังไงซะ ก็สงสารมีโซเขาบ้างเถอะ ถ้าขืนเธอยังทุ่มเขาแบบนั้น
ไม่เกินวันนี้เขาหลังหักแน่”
“ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันไม่ได้ขอร้องเขา
ถ้าเขายอมกลับไปดีๆ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
จูอาทำหน้าเหมือนโลกจะแตกซะให้ได้ “ในสายตาเธอน่ะ
ไม่มีผู้ชายคนไหนน่าสนใจเลยหรือไง!”
“มีสิ ยูนมยองมุนไง”
จูอาเอามือตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบทันทีที่ฉันตอบ
“เอาเถอะๆ แต่ยังไงก็ช่าง ฉันขอร้องล่ะ อย่าทุ่มฮันมีโซลงพื้นอีกเลยนะ”
“ก็ถ้าเขายอมแพ้ซะดีๆ” ฉันว่ากลับ
พอฉันพูดจบ จูอาก็หน้าบึ้งใส่ฉัน
และเดินหนีไปเลย
ฉันมองจูอาอย่างงงๆ
เพราะท่าทางเธอไม่พอใจเอามากๆ ฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจูอาต้องเดือดร้อน
ในเมื่อคนที่ฉันทุ่มคือนายมีโซ แถมเขายังเป็นคนหาเรื่องมาให้โดนทุ่มเองอีกต่างหาก
ฉันคิดพลางเหลือบมองนายมีโซที่เข้าไปคุยกับนายเฮซอง
ท่าทางเหมือนเขากำลังศึกษาวิธีเล่นยูโดอยู่
เขาคิดว่าถ้าถามนายเฮซองแล้วจะชนะฉันได้หรือไง
“คุยกันเสร็จแล้วเหรอ?” นายมีโซถามขึ้นเมื่อฉันเดินเข้าไปหา
“อืม นายล่ะ
ศึกษาวิธีเล่นกลเสร็จหรือยัง” ฉันว่ากลับ คิ้วนายมีโซเลิกขึ้นนิดๆ
พร้อมกับริมฝีปากที่ขยับยกเผยรอยยิ้มสุดเท่
“นี่นะแชอึนยอง
ฉันว่าถ้าเราแค่เล่นกันธรรมดามันก็ออกจะน่าเบื่อจริงไหม?”
นายมีโซถามขึ้น ท่าทางเจ้าเล่ห์สุดๆ
“หมายความว่ายังไง?”
“ฉันมันพวกชอบพนันน่ะ
เวลามีรางวัลมาวางล่อตรงหน้าถึงจะมีกำลังใจทำ”
“แล้วไงล่ะ?”
“เรามาพนันกันไหม...” นายมีโซพูดพร้อมเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน “เล่นอีกเกม
กติกาก็ง่ายๆ ใครทุ่มอีกฝ่ายลงได้ก่อนชนะ”
คำพูดของนายมีโซมันทำให้ฉันอยากจะกลิ้งลงไปนอนหัวเราะซะให้ได้
อะไรทำให้เขาคิดว่าจะทุ่มฉันลงได้
เขาไปเอาความมั่นใจนั้นมาจากไหน ทั้งๆ ที่ฉันทุ่มเขาลงพื้นมาแล้วถึงห้าครั้ง
ในขณะที่เขายังไม่สามารถทำให้ฉันเสียหลักเซได้แม้แต่ก้าวเดียว
แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อเขาอยากเล่น
ฉันก็จะเล่นด้วย อย่างน้อยก็เป็นการแก้เบื่อล่ะนะ
“แล้วคนชนะจะได้อะไรล่ะ?”
“ถ้าฉันชนะ
เธอต้องไปดินเนอร์กับฉัน” พอนายมีโซพูดจบ
เสียงกรี๊ดจากสามสาวที่อยู่ในห้องชมรมก็ดังขึ้นทันที
“แล้วถ้าฉันชนะ?”
“ฉันจะยอมเสียสละตัวเองไปดินเนอร์กับเธอ” นายมีโซพูดพร้อมยิ้มกว้าง
แหม เอามันทั้งขึ้นทั้งล่องเลยนะ
อีตาเจ้าเล่ห์
“ไม่ล่ะ
ฉันไม่อยากไปดินเนอร์กับนาย”
“แล้วจะให้ทำอะไรล่ะ
เอางี้แล้วกัน ถ้าเธอชนะฉันจะยอมเป็นทาสรักของเธอ”
“แค่ทาสก็พอมั้ง
แต่ฉันไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอก เอาเป็นว่าแข่งกันก่อน
ส่วนฉันจะให้นายทำอะไรให้ค่อยคิดอีกที” ฉันบอก
ตอนนี้ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะให้ผู้ชายคนนี้ทำอะไรให้ จะให้เลิกยุ่งกับฉัน ก็ดูเหมือนจะไม่มีทางเลย
เพราะเขาเป็นเพื่อนมยองมุน
นายมีโซทำท่าคิดหนัก ก่อนจะตอบตกลง
และการแข่งขันก็เริ่มขึ้น
ฉันมองผู้ชายตรงหน้าอย่างพิจารณา
เกมนี้นายมีโซดูท่าทางจริงจังผิดกับก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด
เขาไม่พุ่งตรงเข้ามาทันที แต่เหมือนกำลังรอจังหวะเหมาะๆ
“นายดูสุขุมขึ้นนี่” ฉันยั่ว
“เพราะความรักมันเป็นกำลังใจไง” นายมีโซตอบพร้อมขยิบตาให้
อ๊ากกก อีตาบ้า!
ฉันไม่รู้ว่าเขาขยิบตาให้ฉันเพราะอะไร
แต่สำหรับฉันมันคือการท้าทายและฉันจะไม่ยอมปล่อยมันผ่านไปแน่ๆ
ฉันพุ่งเข้าหาเขาด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะทำได้
นายมีโซเหมือนจะรอจังหวะอยู่ก่อนแล้ว พอฉันพุ่งเข้าใส่
เขาก็ตั้งท่าเหมือนจะจับฉันทุ่ม
แต่ต้องแสดงความเสียใจด้วย
ฉันน่ะแชมป์ระดับประเทศเชียวนะ
ไม่มีทางยอมแพ้พวกหัดเล่นยูโดวันเดียวอย่างนายหรอกน่า
ทันทีที่ถึงตัวนายมีโซฉันก็ก้มลงหมุนตัวเอาด้านหลังเข้าปะทะ
ขาข้างหนึ่งสอดไปขัดขาของเขาตั้งใจให้นายมีโซเสียจังหวะ แต่เหมือนนายมีโซจะเริ่มเรียนรู้
เขาหมุนตัว และตีออกห่างทันที
“เรียนรู้เร็วนี้”
“ก็หัวใจมันเรียกร้อง”
“บ้าจริง! นายเลิกพูดแบบนั้นไม่ได้หรือไงนะ ขนฉันลุกหมดแล้ว!”
ฉันแว้ดกลับทันที แต่แทนที่นายมีโซจะสลด เขากลับฉีกยิ้มกว้างขึ้นอีก
“งั้นก็แสดงว่าฉันทำให้เธอสนใจได้แล้วสินะ”
โอ้พระเจ้า ผู้ชายคนนี้เป็นเทพเจ้าแห่งความหน้าด้านหรือไงเนี่ยยยยย
“นายไม่วันชนะฉันหรอก”
“ก็ไม่แน่ไม่ใช่หรือไง” นายมีโซพูด ฉีกยิ้มกว้าง
และฉันบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้มีรอยยิ้มเหลือแหล่จริงๆ
หรือบางทีเขาอาจจะแค่ แหล เฉยๆ ก็ได้
ฉันยอมรับว่านายมีโซสามารถเรียนรู้การเล่นยูโดได้เร็วอย่างเหลือเชื่อ
และบอกได้เลยว่าผู้ชายคนนี้สามารถเป็นแชมป์ระดับประเทศได้แน่
ถ้าเขาตั้งใจเรียนมากกว่ามาเล่นพนันแบบนี้
“ยอมแพ้แล้วเหรอ?” นายมีโซร้องถามขึ้น
ชั้นเชิงการยั่วประสาทหมอนี่ก็เป็นเลิศจริงๆ
ฉันส่งยิ้มให้เขา
ก่อนจะบุกอีกครั้ง คราวนี้ฉันไม่ได้เข้าแบบตรงๆ แล้ว แต่พลิกตัวเข้าทางด้านข้างแทน
ดูเหมือนนายมีโซจะตกใจไม่น้อยทีเดียว และเสียใจด้วยอีกครั้ง
เพราะกว่านายจะรู้ตัวก็สายไปแล้ว ฮันมีโซ
ฉันม้วนตัวอีกครั้ง
เอาหลังเข้าซ้อนด้านหน้านายมีโซ สองมือยึดแขนข้างขวาของนายมีโซไว้มั่น
รวบรวมแรงและจัดการทุ่มเขาลงพื้น เพราะนายมีโซมัวแต่ตกใจ เขาจึงเสียหลักยึด
ขาลอยขึ้นจากพื้น และสุดท้าย เขาก็ลงไปนอนหงายหลังโดยมีฉันนั่งชันเข่าข้างหนึ่ง
มือทั้งสองยังรวบแขนข้างขวาของนายมีโซไว้แนบอก
“เสียใจด้วยนะ
แต่รู้สึกนายจะเป็นหนี้ฉันซะแล้วล่ะ”
นายมีโซแทนที่จะหน้าเสีย
เขากลับยิ้มออกมาอีกครั้ง และก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัว นายมีโซก็ใช้แขนซ้ายเหนี่ยวไหล่ฉัน
ดึงให้ฉันลงไปนอนหงายกับพื้นแทน ส่วนนายมีโซตอนนี้คร่อมอยู่เหนือร่างฉัน
“ความประมาณเป็นสิ่งอันตรายนะ”
“นายขี้โกง นายแพ้แล้ว!”
“ฉันยอมรับว่าฉันเป็นฝ่ายแพ้พนัน
แต่ในข้อตกลงไม่ได้บอกว่าฉันจะทำอะไรต่อไม่ได้นี่ ใช่ไหม?”
ฉันกัดฟันกรอด ให้ตายสิ ฮันมีโซ
นายมันหน้าด้านเกินไปแล้วนะ!!
“และในข้อตกลงก็ไม่มีข้อห้ามไม่ให้ฉันถีบนาย” ฉันพูดจบ ก็ไม่เสียเวลาให้นายมีโซคิด ยกฝ่าเท้าทั้งสองข้างยันเข้ากลางลำตัวของนายมีโซและถีบอย่างแรง
จนนายมีโซกระเด็นหงายหลังไปไกลพอสมควร
ปัง!
เสียงประตูถูกกระแทกเปิดออกพร้อมๆ
กับที่นายมีโซล้มลงไปนอนจุกอยู่กับพื้น
ฉันมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูอย่างตกใจ
เพราะไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่
“สง...สัย...ฉันคงต้องยอมแพ้” นายมีโซพูดทั้งๆ ที่ยังนอนแผ่อยู่บนพื้น มือสองข้างกุมท้องตัวเองแน่น
“บ้าเอ๊ย!” มยองมุนสบถลั่นแล้วเดินเข้ามาด้านใน เข้าไปดูอาการเพื่อนเขา
ก่อนจะหันมาทางฉันตาขวางเขียวปั้ด
“นายนี่เข้ามาท้าฉันเองนะ” ฉันรีบร้องบอก
“ฉันท้าเธอเอง” นายมีโซช่วยยืนยันอีกคน แม้ว่าตอนนี้เขายังลุกไม่ขึ้นก็ตาม
“นายไปท้าอะไรยัยประสาทนี่!” มยองมุนถามเพื่อนเขา นิ้วชี้ตรงดิ่งมาที่ฉัน
ยัยประสาทเหรอ!
นายว่าฉันเป็นยัยประสาทเหรอ!!
“เขาท้าว่าจะทุ่มฉันลงกับพื้น
แต่ตัวเขาไม่มีปัญญา!” ฉันแหกปากลั่นด้วยความโมโห
หน็อยยย แค่จำฉันไม่ได้ฉันก็แทบอยากจะฆ่านายอยู่แล้ว
แต่นี่ยังมาหาว่าฉันเป็นยัยประสาทอีก นายนั่นแหละ ไอ้ประสาทเสื่อม!
มยองมุนลุกขึ้น เดินตรงเข้ามาหาฉัน
“ฮันมีโซ
นายมันใจอ่อนกับผู้หญิงตลอด ถึงแม้ว่ายัยประสาทนี่จะดูยังไงก็ไม่มีความเป็นผู้หญิงสักอย่าง” มยองมุนพูดเสียงต่ำๆ แต่คำพูดของเขามันทำเอาฉันแทบอยากจะวิ่งเข้าไปข่วนหน้าเขาซะให้รู้แล้วรู้รอด
“ไม่ว่าจะมองมุมไหนฉันก็ไม่เห็นยัยนี่เป็นผู้หญิงสักนิด
ถ้ายัยนี่ไม่มีหัวล่ะก็ ฉันแยกไม่ออกแน่ๆ ว่าด้านไหนด้านหน้า ด้านไหนด้านหลัง”
กรี๊ดดดดดดด ฉันร้องกรี๊ดในใจ
ไม่ต้องทนมันอีกแล้ว
นายตายแน่ยูนมยองมุน!!
ด้วยความโมโห ฉันจึงพุ่งตรงเข้าหาเขาทันที
“ช้าไป” เสียงมยองมุนดังขึ้นที่ข้างหูและก่อนที่ฉันจะทันรู้ตัว
โลกมันก็เอียงวูบและ...
ตุ๊บ!
หลังฉันสัมผัสกับเบาะยาง
ภาพที่อยู่ในสายตาฉันคือเพดานสีขาว
“หึ
ฝีมือแค่นี้คิดจะมาล้มยูนมยองมุนงั้นเหรอ...”
เสียงมยองมุนยังดังอยู่ข้างหู
ขณะที่สมองฉันแทบไม่รู้อะไรเลย
รู้เพียงแค่ว่าตัวเองโดนจับทุ่มลงอย่างง่ายดายเหลือเกิน
“แค่นี้ก็รู้แล้วว่าใครชนะ
ต่อให้อีกสามเดือน เธอก็ไม่มีทางล้มฉันได้หรอก แต่ก็เอาเถอะ ไหนๆ
ฉันก็เป็นคนเซ็นสัญญานั่น ฉันจะลองเล่นเกมกับเธอดูสักเกม แต่จำเอาไว้
เธอไม่มีทางชนะเกมนี้แน่” พอเขาพูดจบ
ฉันก็รู้สึกว่าคนพูดลุกขึ้นและถอยห่างออกไป
เหลือทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ยังก้องอยู่ในหูฉัน
...เธอไม่มีทางชนะเกมนี้แน่ …
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ฉันต้องทำให้นายแพ้ให้ได้
ยูนมยองมุน!!
“ไอ้บ้ายูนมยองมุน!” ฉันร้องออกมาพร้อมกรอกโซจูเข้าปากที่เดียวหมดแก้ว
ก่อนจะกระแทกแก้วลงกับโต๊ะ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของจูอาและนายเฮซอง
ตอนนี้ฉัน จูอา
และนายเฮซองกำลังนั่งดื่มกันอยู่ในผับแห่งหนึ่ง ซึ่งคนเยอะมากๆ
เสียงดนตรีก็ดังสนั่น ฉันเองก็ไม่ชอบที่แบบนี้เท่าไร แต่วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี
และต้องการทำอะไรก็ได้ให้หายโมโห จึงตกลงยอมตามจูอาและนายเฮซองมาที่นี่
“เอ่อ...เธอกินมันเข้าไปรวดเดียวเลยนะ” จูอาพูดออกมาด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์
“ก็ไม่เห็นแปลกสักหน่อย ที่อินชอนฉันก็กินแบบนี้” ฉันตอบก่อนจะกระดกโซจูอีกแก้ว จริงๆ ฉันไม่ได้กินโซจูบ่อยนัก
การเป็นนักกีฬาต้องรักษาร่างกายให้พร้อมเสมอ แต่วันนี้ฉันทนไม่ไหวจริงๆ
โอ้ยยย หงุดหงิดชะมัดเลย!
เพราะหมอนั่นคนเดียวแท้ๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด
โมโหผู้ชายที่ชื่อยูนมยองมุนเพราะหมอนั่นบังอาจพูดจาดูถูกฉัน
และโมโหตัวเองที่ทำอะไรเขาไม่ได้
ฉันต้องยอมรับเลยว่าตอนนั้นไม่รู้ตัวจริงๆ
มันเป็นเวลาเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น
และเขาก็ทำเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายมากอีกด้วย
“เอ่อ...ยูนมยองมุนเก่งจริงๆ
นะ ฉันแทบมองไม่ทันตอนที่เขาจับเธอทุ่ม...โอ้ยยย”
นายเฮซองร้องลั่นทั้งๆ ที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค
เพราะจูอาฟาดหัวเขาดังป๊าบหน้าคะมำเกือบจูบโต๊ะ
“อย่าไปสนใจหมอนี่เลยนะ
หมอนี่น่ะปากเสียมากตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ เพราะอย่างนี้ไงถึงหาแฟนไม่ได้สักที” จูอาพูด รินโซจูให้ฉันเต็มแก้วและเลื่อนแก้วมาตรงหน้าฉัน
ฉันเอื้อมมือไปหยิบ
แล้วก็ต้องชะงัก
ความจริงนายเฮซองก็ไม่ได้พูดผิดแม้แต่นิดเดียว
ยูนมยองมุนน่ะเก่งมากจริงๆ นั่นแหละ
“ไม่รู้ทำไมวันนี้คนแน่นจังเลย
ปกติคนก็ไม่เยอะขนาดนี้หรอกนะ”
จูอาพูดอีกพร้อมกวาดสายตาไปรอบๆ “ตอนแรกฉันตั้งใจจะชวนเธอมาแดนซ์กระจายให้หายหงุดหงิด
แต่มาตอนนี้ฉันขอเปลี่ยนใจ ขืนลงไปที่ฟลอร์ล่ะก็ มีเหยียบกันตายแน่”
“ช่างเถอะ
แค่ได้ดื่มก็พอแล้ว เดี๋ยวฉันจะไปเข้าห้องน้ำ เธอจะไปไหม?”
“ไม่ล่ะ
ฉันไม่อยากเบียดคนเยอะๆ”
“ตามใจ”
ฉันเบียดคนมาได้ครึ่งทางก็รู้สึกว่าตัวเองคิดผิดจริงๆ
ที่คิดจะเข้าห้องน้ำ ตลอดทางที่ฉันเดินมา ฉันโดนชนหลายครั้ง เหยียบเท้าอีกสามครั้ง
จนฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว แต่มันก็ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
คนที่โซลนี่ทำไมถึงชอบมาเที่ยวในที่แออัดอย่างนี้นะ
หลังจากเดินเบียดคนมาเกือบสิบนาที
ในที่สุดฉันก็สามารถเดินมาถึงหน้าประตูห้องน้ำได้ และขณะที่ฉันกำลังจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตูห้องน้ำ
เสียงโครมครามก็ดังมาจากประตูฝั่งตรงข้าม ซึ่งเป็นห้องน้ำชาย
ด้วยปฏิกิริยาอันฉับไว ทำให้ฉันรีบเบี่ยงตัวหลบทันที
โครม!
ผู้ชายคนหนึ่งกระเด็นมากระแทกประตูห้องน้ำหญิงก่อนจะทรุดตัวรูดลงไปกองกับพื้น
หน้าตาแตกยับ ชนิดหมอศัลยกรรมยังหนักใจ
“แกคิดว่าแกเป็นใครถึงมาหาเรื่องกับฉัน
ไอ้กระจอก!” ผู้ชายอีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำชาย
“เฮ้ยย แกทำอะไรเพื่อนฉันวะ!!” เสียงแหกปากอีกเสียงดังขึ้น
“ก็อัดไอ้กระจอกจนมันกองอยู่กับพื้นนี่ไง
ตาบอดเรอะ” ผู้ชายที่เดินออกมาจากห้องน้ำตะโกนกลับ หลังจากนั้นฉันก็เห็นขวดโซจูลอยมากลางอากาศ
มันพุ่งตรงมาที่หัวของคนพูดอย่างแม่นยำ
เพล้ง!
“อ๊ากกกก” เขาร้องลั่น เมื่อขวดโซจูแตกกระจาย เลือดสีแดงข้นไหลออกมาจากโคนผมบริเวณหน้าผาก
ไหลออกมาเป็นทางยาว “ใครกล้าปาขวดโซจูใส่หัวฉัน!!”
“พ่อแกไง!” เสียงตอบดังมาจากหลังฝูงชนเกาหลีมุง
“ไม่ว่าแกจะเป็นใคร แกตายแน่!!” ผู้ชายที่ถูกขวดโซจูปาหัวแตกแหกปากลั่น
ก่อนจะแหวกฝูงชนชาวเกาหลีมุงทั้งหลายเพื่อไปจัดการตามที่พูด
และเพียงแค่หนึ่งนาทีเท่านั้น
ผับทั้งผับก็เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้อง เสียงตะโกนด่ากันดังให้ลั่นไปหมด
ฉันมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างงงๆ
ผู้คนวิ่งให้วุ่นไปหมด พวกผู้หญิงก็เอาแต่กรี๊ดๆ เหมือนกินนกหวีดเป็นอาหารหลัก จนหูฉันจะอือไปหมดแล้ว
พวกผู้ชายก็กระโจนเข้าหากันอัดกันเละ ไม่รู้ใครพวกใคร ขวดโซจูบินว่อนอยู่ในอากาศเป็นระยะๆ
นี่มันวันซวยอะไรเนี่ยยยยยยย
ฉันร้องในใจอย่างหงุดหงิด วันนี้ฉันทำอะไรไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง ต้องแพ้มยองมุน
แถมพออยากจะเข้าห้องน้ำก็เข้าไม่ได้ เพราะไอ้บ้าสองตัวดันมีเรื่องกันซะนี่
ฉันเดินผ่านพวกที่กำลังทะเลาะกัน
ต้องคอยก้มหลบขวดโซจูที่บินหวืดไปหวืดมาอยู่บนหัวอย่างระมัดระวัง
ฉันไม่สนหรอกว่าคนพวกนี้จะฆ่ากันตายหรือเปล่า
แต่ตอนนี้ฉันแค่อยากจะออกไปจากที่บ้าๆ นี่ก็เท่านั้น
หวังว่านายเฮซองจะลากยัยจูอาออกไปจากผับนรกนี่ได้แล้วนะ
ขณะที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้น จู่ๆ
ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเซถลามาทางฉัน ด้วยสัญชาตญาณป้องกันตัวและความหงุดหงิดเล็กๆ
ทำให้ฉันเหวี่ยงหมัดออกไปอัดกระแทกหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างแรง
จนเขาหมุนไปสองตลบก่อนจะล้มหัวกระแทกโต๊ะเสียงดังสนั่น
ชิ! สมน้ำหน้า
“ยัยบ้าเอ๊ย! แกเป็นพวกชอยจีวูใช่ไหม!!” ผู้ชายคนหนึ่งร้องขึ้น ทำให้อีกหลายๆ
คนที่อยู่ใกล้ๆ หันมามองฉันทันที
สายตาแต่ละคนบอกฉันได้เป็นอย่างดีว่าพวกเขาพร้อมจะตรงมาจัดการฉัน
แล้วไอ้ชอยจีวูนี่มันใครกันล่ะ
ช่างเถอะ เขาจะเป็นใครก็ช่าง ก่อนหน้านี้ฉันอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว แล้วยังมาโดนเรียกด่าทั้งๆ
ที่ฉันไม่ผิดอีก ทำให้ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป
ฉันเดินตรงเข้าไปหาผู้ชายที่ด่าฉันก่อนจะจัดการกระแทกหมัดอัดใส่หน้าเขาอย่างแรง
ด้วยอารมณ์ที่ฉุนขาดสุดๆ และผลที่ได้ก็นับว่าน่าพอใจ
เพราะคนที่บังอาจมากล่าวหาฉันตอนนี้สลบเหมือดลงไปนอนกองอยู่แทบเท้าฉันแล้ว
“นายมันซวยเองนะ
ที่มายุ่งกับฉันตอนฉันกำลังอารมณ์ไม่ดี”
ฉันพูดก่อนจะเดินข้ามผู้ชายที่ฉันต่อยจนสลบไป ไม่หันกลับมาสนใจอีก
แต่ดูเหมือนเพื่อนของคนที่ฉันต่อยสลบไปจะไม่ยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ
พวกเขาเข้ามาดักหน้าฉันเมื่อฉันเดินไปได้เพียงสองก้าว “หลีกไปดีกว่าน่า
ฉันไม่สนว่าพวกนายมีเรื่องอะไรกัน แต่ตอนนี้ฉันหงุดหงิดมาก ฉันขอเตือน!”
“เธอคิดว่าเธอต่อยจองซูแล้วจะเดินหนีไปง่ายๆ
หรือไง” ผู้ชายคนหนึ่งตะโกนร้องลั่น และเพื่อนอีกสองคนของเขาก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย
“ก็เพื่อนนายมาหาเรื่องฉันเองนี่
ฉันเดินของฉันมาเฉยๆ”
“พวกฉันเห็นเต็มตาว่าเธอต่อยจองซู!!” อีกคนพูดบ้าง
“ตกลงพวกนายจะไม่หลีกสินะ” ฉันถามย้ำอีกครั้ง อย่างน้อยฉันก็ใจดีเปิดโอกาสรอดให้ทั้งสามคนแล้ว
“ผู้หญิงคนเดียวอย่างเธอจะทำอะไรได้
พวกเราลุย!” สิ้นเสียงสั่ง
พวกเขาสามคนก็ย่างสามขุมเข้ามาหาฉันทันที
ฉันมองทั้งสามคนอย่างระอา
แต่ฉันก็ไม่ประมาทหรอก ฉันสำรวจอาวุธของทั้งสามคนแล้ว มือเปล่าหนึ่ง ขวดโซจูหนึ่ง
ไม้หน้าสามหนึ่ง
ผู้ชายที่ถือไม้หน้าสามเข้ามาถึงตัวฉันก่อน
เขาเงื้อมไม้หน้าสามขึ้นจนสุดแขน ถึงจะมีอาวุธดี แต่โง่ไป
เพราะเขาควรจะฟาดเลยไม่ใช่เปิดช่องให้ฉันถีบ
ผลัก!
ฉันเหยียดขาและถีบอัดท้องเขาเต็มฝ่าเท้า
ไม้หน้าสามร่วงจากมือ ขณะที่เจ้าของไม้ก็ค่อยๆ ทรุดลงไปนอนจุกบนพื้น ฉันยังไม่ทันจะมีเวลาชื่นชมผลงานตัวเอง
ผู้ชายที่ถือขวดโซจูก็เดินเข้ามาใกล้ฉันในระยะเอื้อมซะแล้ว
ฉันจึงก้มตัวหลบขวดโซจูที่เหวี่ยงหวืดมา มันเฉียดหูฉันไปนิดเดียวเท่านั้น
ซึ่งมันทำให้ฉันโกรธเข้าไปใหญ่
ฉันย่อตัวลงต่ำอีกนิด ตวัดปลายขาเกี่ยวขาของเจ้าของขวดโซจู
ทำให้เขาล้มลงไปนอนหงายกับพื้น ฉันไม่เสียเวลารอ แต่ทิ้งตัวอัดศอกเข้าที่หน้าอกด้วยน้ำหนักฉันทั้งตัว
“อั๊ก!”
อา! ช่างเป็นเสียงที่ไพเราะซะจริงๆ ฉันคิดอย่างสะใจ
ก่อนจะต้องหยุดความคิดนั่นเมื่อแขนของใครบางคนเข้ามาล็อกคอฉันเอาไว้ และดึงฉันให้ลุกขึ้นยืน
“ถึงสองคนนั้นจะเสียท่าเธอ
แต่ฉันไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่” เสียงแหบต่ำ
ฟังทรมานหูดังขึ้น
ฉันยังคงยืนอยู่นิ่งๆ
พยายามทำใจให้เวลาคนโชคที่ร้ายได้หัวเราะไปก่อน
“จะว่าไปเธอนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะ
หุ่นก็ดี” และมันก็ไม่พูดเปล่า แต่ยังเอาอีกมือมาโอบเอวฉันด้วย
ปึ๊ด!
สติฉันขาดเต็มพิกัดแล้วนะเฟ้ยยยยยย
ฉันจัดการส่งศอกไปก่อน ตามด้วยการยกทุ่มไอ้ลามกหื่นกามลงไปนอนหลังแอ่นกับพื้น
ปิดด้วยรัวบาทาซ้ำๆ กันอีกชุดใหญ่ ไอ้ลามกหื่นกามผู้ชายร้ายร้องแทบไม่ได้ศัพท์
เพราะมันร้องได้แค่ อ๊อก อั๊ก แอ๊ก เท่านั้น
“โทษฐานที่แกบังอาจแตะต้องตัวฉัน!” ฉันตวาดใส่หน้ามัน
พร้อมสะบัดผมที่ตกลงมาปรกหน้าขึ้น และตอนนั้นเองที่หางตาฉันเห็นอะไรบางอย่างลอยมา
ฉันรีบกระโดดถอยหลังหลบขวดโซจูที่ปลิวมาจากไหนก็ไม่รู้ขึ้นไปยืนบนโต๊ะ
แต่ฉันก็ต้องสะดุ้ง เพราะทันทีที่ฉันกระโดดขึ้นไปหลังฉันก็ชนเข้ากับหลังของใครบางคนเข้าอย่างจัง
ฉันรีบกลับหลังหันไปมองทันที
เพราะไม่รู้ว่าคนที่เอาหลังมาชนฉันเป็นมิตรหรือศัตรู
แต่แล้วฉันก็ต้องเบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อสายตา
“เธอ/นาย!!” เราสองคนร้องพร้อมกัน
ความคิดเห็น