LOVE MATCH เกมรักพิชิตใจนายมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 ++ แผนซ้อนแผน (100%)

ตอนที่ 4

“นะ นาย...” ตอนนี้ฉันพูดอะไรมากกว่านี้ไม่ออกจริงๆ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำเอาฉันอึ้ง ทึ่ง และงงงันไปหมดแล้ว และไม่ใช่แค่ฉันหรอกนะ นักเรียนที่อยู่ในห้องก็ยังอึ้งแข็งค้างเป็นหินไปตามๆ กัน

“ไงจ๊ะ ลูกแมวน้อย” เขาพูดเมื่อเดินมาหยุดตรงหน้า ทิ้งสะโพกพิงโต๊ะฉัน โน้มหน้าลงมาใกล้ๆ

โครม!

เสียงเก้าอี้ล้มดังสนั่นเมื่อฉันลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ถอยหลังกรูหนีผู้ชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

“อ้าว ทำไมทำท่ากลัวฉันแบบนั้นล่ะ เธอจะกลัวว่าที่เจ้าบ่าวของเธอแบบนั้นไม่ได้นะลูกแมวน้อย” เขาพูดพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานเลี่ยน

ใช่! เขาคือว่าที่เจ้าบ่าวของฉัน เขาคือยูนมยองมุน ใบหน้าเขาใช่ แต่ท่าทางมันไม่ใช่นี่หน่า!

ตอนนี้ฉันขอสารภาพเลยว่าฉันกลัวผู้ชายตรงหน้ามาก! ยิ่งคำพูดของเขามันก็ยิ่งทำให้ฉันกลัว!!

ลูกแมวน้อยบ้าบออะไรของเขา!!

“นายโดนฮันมีโซกัดมาหรือไง ถึงติดเชื้อบ้ามาแบบนี้!” ฉันร้องถามพร้อมถอยหลังให้ห่างจากระยะเอื้อมของมยองมุน

“จุ๊ๆ พูดอะไรแบบนั้นกันฮึ ไม่เพราะเลย” มยองมุนยังคงยิ้มหวาน แต่พอดูไปดูมาแล้วมันเหมือนเขากำลังแสยะยิ้มมากกว่า

“นายกำลังเล่นตลกอะไร ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ!” ฉันตวาดลั่น

“ฉันไม่ได้เล่นตลกอะไรเลย แต่จู่ๆ สมองอันชาญฉลาดของฉันก็เกิดคิดได้ว่า ทำไมฉันต้องหนีการเป็นเจ้าบ่าวของเธอด้วย ทั้งๆ ที่เธอก็ออกจะน่ารักขนาดนี้ แถมยังเป็นถึงแชมป์ยูโดระดับประเทศอีกต่างหาก มันเท่ดีออกไม่ใช่หรือไง” มยองมุนตอบหน้าตาเฉย ท่าทางจริงจังมากซะด้วย

ฉันมองเขาอย่างตื่นๆ งงๆ

และมยองมุนก็ทำให้ฉันต้องแตกตื่นยกกำลังสองเข้าไปอีกเมื่อเขาหันไปมองจูอาที่นั่งอ้าปากค้างอยู่ข้างๆ

“สวัสดีเธอเป็นเพื่อนของอึนยอง...ชื่อ...จู...ออนสินะ”

“ใช่” ยัยจูอารับหน้าตาเฉย

ยัยจูอาเธอบ้าไปแล้วหรือไง มยองมุนเพิ่งเรียกเธอว่า จูออน นะ ยัยเพื่อนบ้า! เป็นคนดีๆ ไม่ชอบ เขาเปลี่ยนให้เป็นผี ก็ยอมซะงั้น ถึงจะเพ้อก็ให้มีขอบเขตหน่อยเซ่!

ฉันมองเพื่อนคนเดียวของฉันอย่างอึ้งๆ อยากเข้าไปเขกหัวสักทีเพื่อเรียกสติจูอาสติกลับมา แต่ดูท่าทางแล้วคงยาก  

ปล่อยจูอาเอาไว้อย่างนี้ก่อนก็ได้ เพราะตอนนี้มีคนอื่นน่ากลัวกว่า และเขาก็ตอกย้ำความน่ากลัวนั้นมากขึ้นไปอีกด้วยการพูดประโยคต่อมา

“เธอเองก็น่ารักนะ ถึงฉันจะเป็นเจ้าบ่าวเธอไม่ได้ แต่ฉันเป็นกิ๊กเธอได้นะ”

“ฉันยอมทุกอย่างเลย” ยัยจูอาตอบอย่างรวดเร็ว หน้าตาเคลิ้มสุดๆ

อ๊ากกกก คิมจูอาเธอบ้าไปแล้วหรือไง

“ฉันกำลังฝัน ฉันกำลังฝันร้าย” ฉันหลับตาแน่น พึมพำออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

นี่มันต้องเป็นฝันร้ายแน่ๆ หรือไม่มยองมุนก็ติดเชื้อบ้าเพราะถูกนายมีโซกัดจริงๆ   

เฮือก!

ถึงจะหลับตาอยู่ แต่ฉันก็รู้สึกได้ ความรู้สึกและความอบอุ่นที่แผ่ออกจากตัวใครบางคนซึ่งเข้ามายืนประชิดตัวฉัน ฉันลอบกลืนน้ำลาย ก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ

“ตาเธอสวยมากเลยรู้ตัวหรือเปล่า” มยองมุนไม่พูดเฉยๆ นะ เขายังเอานิ้วชี้มาเชยคางฉันอีกต่างหาก

ฉันกระโดดถอยหลังไปอีกสองก้าว ตอนนี้หลังฉันก็ติดกำแพงแล้ว ฉันมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างกลัวๆ มองซ้าย มองขวา และสุดท้ายก็ตัดสินใจว่าวิ่งหนีเลยดีกว่า

แต่ฉันออกวิ่งยังไม่ทันได้สองก้าวเลย มยองมุนก็ถลาเข้ามาประชิดตัวซะแล้ว เขาเอามือยันกำแพงดักหน้าเอาไว้ก่อนที่ฉันจะวิ่งไปถึงประตู พอฉันจะหันไปอีกด้าน เขาก็ยกแขนอีกข้างยันกำแพงดักอีกครั้ง ตอนนี้ฉันจึงติดอยู่ระหว่างกำแพงกับมยองมุน

เอื๊อก

ฉันกลืนน้ำลาย กลัวอย่างที่ไม่เคยกลัวมาก่อน ฉันบอกตามตรงว่ามยองมุนโหดๆ อย่างเมื่อก่อนยังไม่น่ากลัวเท่ามยองมุนตอนติดเชื้อบ้าของนายมีโซอย่างตอนนี้เลย

“จะหนีไปไหนเหรอ...ลูกแมวน้อย”

โอ้ยยย ขนลุก ลุกมากด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!!

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ กลัวฉันเหรอ” เขาพูดพร้อมโน้มหน้าเข้ามาใกล้ฉัน

หน้าเราใกล้กันมากจนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขา จมูกเราเกือบจะชนกันอยู่แล้ว และฉันก็รู้สึกว่าพวกนักเรียนในห้องต่างลุ้นกันตัวโก่งตามไปด้วยเหมือนกัน

“นะ...นาย...จะ...ทำอะไร?” ฉันร้องออกไปอย่างตื่นๆ รู้สึกเลยว่าเสียงตัวเองสั่น

มยองมุนไม่ตอบ แต่ริมฝีปากคลี่ยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกาย

ตึกตัก ตึกตัก

แล้วทำไมใจฉันมันต้องเต้นแรงอย่างนี้ด้วยเนี่ย ตอนนี้ฉันแทบจะหายใจไม่ออกแล้วนะ

“แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำอะไรล่ะ” มยองมุนกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูฉัน แก้มเราสองคนแทบจะแนบกัน

ยูนมยองมุนนายเป็นอะไรไปเนี่ย!!!

“หัวใจเต้นแรงจังเลยนะ” มยองมุนกระซิบอีก คราวนี้มันตามด้วยเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆ ชวนขนลุกอีกด้วย

อ๊ากกก ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยย

ผลัก!

ฉันรวบรวมแรงเท่าที่จะมี เอามือยันออกมยองมุนแล้วผลักเขาออกอย่างแรง รู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด ฉันขยับหนีมยองมุนไปที่ประตูทันที เอานิ้วชี้หน้าเขาเอาไว้ กันไม่ให้เขาเข้ามาใกล้ ขาก็ก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ

“ยะ อย่าเข้ามานะ!”

“กลัวอะไรเหรอจ๊ะ ลูกแมวน้อย” มยองมุนพูดเสียงหวาน

“อ๊ากกกกกกกกกก” ฉันตะโกนออกมาดังๆ แล้วรีบวิ่งหนีออกมาทันที

ฉันไม่สนใจอีกแล้วว่าข้างหลังจะเกิดอะไรขึ้น ฉันวิ่งไปเรื่อยๆ ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันต้องวิ่ง วิ่งหนีผู้ชายที่ชื่อยูนมยองมุน!

ฉันวิ่งมาได้สักพักก็หันรีหันขวางไม่รู้จะไปไหนดี สุดท้ายก็เลือกที่จะพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ ล็อกตัวเองอยู่ในนั้น

หวังว่ามันคงเป็นที่ซ่อนที่ดีที่สุด เพราะอย่างน้อยเขาก็เข้ามาในห้องน้ำหญิงไม่ได้

หลังจากนั่งทำใจอยู่สักพักฉันก็เริ่มหายใจคล่องขึ้น ถึงแม้อากาศจะไม่ค่อยบริสุทธิ์ก็ตามที แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันหนีจากผู้ชายบ้าคนนั้นได้ ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้ขนาดนั้น และการเปลี่ยนแปลงแบบนั้นฉันก็ไม่ชอบเลยสักนิด มันทำให้ฉันขนลุกไปหมด

แต่ส่วนลึกๆ ในใจก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าท่าทางแบบนั้นของเขามันก็น่ารักดีเหมือนกัน

ไม่! ไม่เอาหรอก ยูนมยองมุนแบบนั้นน่ะฉันไม่เอาหรอก ไม่เอาเด็ดขาดเลย!!

แกร๊ก

เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออก ตอนแรกฉันก็ไม่ได้จะสนหรอก ถ้าไม่เพราะเสียงคุยที่ดังขึ้นเป็นเสียงผู้ชาย!

“นายว่ามยองมุนมันเป็นบ้าอะไรของมันวะ”

ฉันก็อยากรู้เหมือนพวกนายนั่นแหละ

“ไม่รู้สิ แต่แชอึนยองวิ่งแน่บเลย เห็นแล้วก็ตลกดี” เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้น ฟังจากเสียงแล้ว เขาคงเข้ามาสองคนเท่านั้น

“นั่นสิ แต่พูดแล้วก็น่าเสียดายนะ แชอึนยองสวยมากเลย ถ้าแชอึนยองชี้ให้ฉันเป็นเจ้าบ่าวของเธอล่ะก็ ฉันจะคุกเข่าเดี๋ยวนั้นเลยล่ะ” เสียงผู้ชายคนแรกพูดต่อ

ฝันไปเถอะย่ะ!

“ก่อนจะคุกเข่า ฉันว่านายคงโดนเข่าของแชอึนยองกระแทกปากก่อนแน่ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

ถูกต้องแล้วค่ะ!

ว่าแต่พวกนายรีบๆ ทำธุระให้เสร็จกันเร็วๆ แล้วรีบๆ ออกไปซะทีเซ่ ฉันจะได้ออกไปบ้าง

ฮือออออ นี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ย คนแรกก็ฮันมีโซ คนที่สองก็มยองมุนที่ติดเชื้อบ้านายมีโซ แถมพอวิ่งหนี ฉันยังวิ่งเข้าผิดที่ แทนที่จะเข้าไปหลบในห้องน้ำหญิง กลับมาโผล่อยู่ในห้องน้ำชาย ฮืออออออ

เสียงพูดคุยดังขึ้นอีกสองสามประโยค ก่อนจะมีเสียงเปิดปิดประตูดังขึ้น ฉันรอจนแน่ใจว่าในห้องน้ำไม่มีใครแล้ว จึงเปิดประตูออกมา มองซ้ายมองขวา เห็นว่าทางสะดวก ฉันจึงรีบวิ่งไปที่ประตูทันที

แต่ฉันก็ต้องเบรกเอี๊ยดตัวโก่ง เมื่อลูกบิดประตูถูกหมุนก่อนที่ฉันจะทันได้แตะมันด้วยซ้ำ

ฉันรีบหันหลังกลับ กระโดดสามก้าว ถึงห้องน้ำที่เพิ่งวิ่งออกมา แล้วพาตัวเองเข้าไปในนั้น จัดการล็อกกลอนทันพอดีที่เสียงประตูถูกเปิดออก

แกร๊ก

ฉันเอามือทาบอกอย่างโล่งอก แต่ก็ตื่นเต้นจนหัวใจแทบจะวายตายเหมือนกัน

“ฉันบอกแล้วว่าแผนฉันได้ผล” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น

เสียงเขาฟังดูคุ้นหูมากทีเดียว เหมือนเคยได้ยินที่ไหน

“แต่ฉันว่าก็น่าสงสารเธอเหมือนกันนะ” เสียงทุ้มติดเซ็กซี่เอ่ยตอบเสียงแรก

เอ๊ะ! เสียงนี่มันคุ้นๆ นะ เสียงชวนขนหัวลุกแบบนี้ทั้งโรงเรียนนี้มีแค่ เขา คนเดียว

“มีโซ นายคิดจะเข้าข้างยัยนั่นหรือไง” เสียงห้าวเข้มสวนขึ้นทันที และคำว่า มีโซ ที่ออกจากปากเขาก็ทำให้ฉันมั่นใจว่าเสียงที่สองนั้นเป็นเสียงของเขาแน่ๆ

จะเป็นใครไปได้นอกจาก ฮันมีโซ!

ถ้าเสียงที่สองเป็นเสียงของนายมีโซ เสียงห้าวๆ ก็ต้องเป็นมยองมุนแน่ๆ แต่เสียงแรกฉันยังไม่แน่ใจ

“ฉันไม่ได้จะเข้าข้างอึนยอง ถึงยังไงฉันก็เป็นเพื่อนนายนะมยองมุน ฉันยินดีช่วยและยืนข้างนายเสมอนั่นแหละ” เสียงนายมีโซตอบกลับ

“แต่เหมือนนายจะไม่เต็มใจ” เสียงมยองมุนสวนกลับทันที

“ความจริงนายไม่ต้องแกล้งอึนยองถึงขนาดนี้ก็ได้ เพราะยังไงซะฉันก็มั่นใจว่านายไม่มีทางแพ้อึนยองแน่ๆ ต่อให้ยัยนั่นเข้ามาเล่นงานนายทีเผลอก็เถอะ” เสียงนายมีโซตอบ

หืมมมม เล่นงานฉันเหรอ? แกล้งฉันงั้นเหรอ?

“มีโซ นายอย่าไปสงสารยัยนั่นเลย ถ้าฉันเป็นมยองมุนฉันก็ต้องทำทุกวิถีทางเหมือนกัน แต่จะว่าไปยัยนั่นตลกดีนะ ยิ่งตอนที่ยัยนั่นทำหน้าตื่นๆ ตอนที่มยองมุนเรียกยัยนั่นว่าลูกแมวน้อยด้วยแล้วนะ โอ้ยยย แค่คิดฉันก็หยุดหัวเราะไม่ได้แล้ว” เสียงแรกที่ฉันยังไม่แน่ใจดังขึ้นอีก

จากที่ฟังทั้งสามคนคุยกัน ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับผู้ชายที่ชื่อยูนมยองมุน ถ้าให้ลำดับเหตุการณ์ล่ะก็ ก่อนฉันไปกินข้าว นายมีโซเข้ามาบอกว่าชอบฉัน ฉันก็ตะโกนใส่หน้าเขาว่าฉันไม่ชอบเพลย์บอยอย่างเขา พอกินข้าวเสร็จ อีตาบ้ามยองมุนก็สวมวิญญาณนายมีโซมาหาฉันทันที

เพราะฉันมัวแต่ตกใจเลยไม่ทันคิด ทำให้ตกหลุมพรางของทั้งสามจนได้!

หน็อยยยย เจ็บใจนัก เจ้าแผนการเหลือเกินนะยูนมยองมุน!

“แล้วพวกนายจะทำยังไงต่อ?” เสียงนายมีโซดังขึ้นอีกครั้ง

“ฉันกะว่าตอนเย็นจะแวะไปแกล้งยัยนั่นอีก จะว่าไปมันก็ตลกอย่างที่แทซองบอกนั่นแหละ ตอนยัยนั่นทำหน้าเหวอๆ ดูไปแล้วมันก็น่ารักดีเหมือนกัน ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงมยองมุนตอบกลับ และเขาก็เปิดเผยชื่อผู้ร่วมขวบนการคนสุดท้ายมาด้วย

ยูนมยองมุน ฮันมีโซ ชเวแทซอง!

ออดดดดดดดดด

เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น ก่อนที่ทั้งสามคนจะทันได้พูดอะไรอีก

“รีบไปกันเถอะ ถ้าเข้าห้องเรียนช้า ยัยโฮยอนได้กระโดดกัดหูแน่” เสียงนายแทซองดังขึ้นอีกครั้ง และก็ตามด้วยเสียงฝีเท้าทั้งสามคู่เคลื่อนขบวนออกจากห้องน้ำไป

ปัง!

ทันทีที่เสียงประตูปิดลง ฉันก็ออกมาจากห้องน้ำที่ซ่อนตัวอยู่ สายตาจับนิ่งไปที่ประตูซึ่งทั้งสามคนเพิ่งจะเดินออกไปอย่างหมายมั่น

หน็อยยยย แสบนักนะยูนมยองมุน เย็นนี้จะมาหางั้นเหรอ ได้สิ พวกนายประเมินความแสบของฉันต่ำไปซะแล้ว คอยดูเถอะฉันจะแสดงให้พวกนายเห็นเองว่าแชอึนยองน่ะไม่ได้เป็นหมูให้พวกนายจัดการง่ายๆ หรอกนะ

ทันทีที่ออกมาจากห้องน้ำ ฉันก็บอกจูอาให้ไปบอกนายเฮซองว่าวันนี้ฉันจะไม่เข้าชมรมยูโดแล้ว เปลี่ยนเป็นวันพรุ่งนี้แทน เพราะวันนี้ฉันมีธุระสำคัญต้องจัดการ จูอาทำหน้างงๆ แต่ก็ยอมทำตามที่ฉันบอก และเธอก็ยังพร่ำเพ้อถึงท่าทางของมยองมุนด้วย

“เขาเป็นแบบนั้นก็เท่ดีนะ แล้วเขาก็พูดกับฉันด้วย”

ยังจะดีใจอีกนะ ที่โดนเขาเรียกว่าเป็นผีจูออนน่ะ

“นี่ แต่เธอแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร เห็นร้องลั่นวิ่งหนีไปเลย”

“ฉันสติแตกนิดหน่อย ตอนนี้ควบคุมได้แล้ว ไม่ต้องห่วง และเย็นนี้ก็จะอารมณ์ดีกว่าตอนนี้อีกร้อยเท่า”

จูอาเอียงคอมองฉันอย่างงงๆ แต่เธอก็ไม่ซักถามอะไร เพราะอาจารย์เข้าห้องมาพอดี

ยูนมยองมุนเย็นนี้ฉันจะตั้งตารอนายเชียวล่ะ!

คาบเรียนบ่ายวันนี้เป็นคาบเรียนที่ฉันมีความสุขที่สุด ฉันไม่สามารถหุบยิ้มลงได้เลย ยิ่งเวลาผ่านไปเท่าไร รอยยิ้มฉันก็กว้างขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ

สามคาบสุดท้ายก่อนเลิกเรียน...

หุหุ มยองมุน ฉันอยากเห็นสีหน้านายจริงๆ เลย

สองคาบสุดท้ายก่อนเลิกเรียน...

เขาจะรู้ไหมนะว่าแผนการของเขากำลังจะล้มเหลวและตัวเองกำลังจะโดนเอาคืนแบบที่ต้องจำไปจนวันตาย แบบไม่คิดจะเป็นเพลย์บอยมยองมุนอีกเลย

หนึ่งคาบสุดท้ายก่อนเลิกเรียน

เฮอะ เฮอะ เฮอะ

“เอ่อ...อึนยอง เธอแน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไร?” เสียงจูอาถามขึ้น ทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าเธอ

“ไม่มีอะไรต้องห่วง ฉันสบายดีทุกอย่าง ก็แค่ตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์ดีสุดๆ ก็เท่านั้นเอง” ฉันตอบกลับ และจูอาก็มองฉันกลับมาด้วยสายตาหวาดๆ เหมือนไม่แน่ใจว่าจะเข้าใกล้ฉันดีหรือเปล่า

“แน่ใจนะ ว่าไม่ได้สติแตกไปแล้วเพราะเหตุการณ์เมื่อกลางวัน เพราะตั้งแต่เธอกลับเข้าห้องมา เธอก็เอาแต่นั่งยิ้มตลอด จนคนทั้งห้องเขากลัวกันหมด แม้แต่อาจารย์ยังไม่กล้าเข้าใกล้เธอเลย”

ถ้าเป็นเวลาอื่น ยัยจูอาต้องโดนสักเพียะสองเพียะเป็นการสั่งสอนแน่ๆ แต่ตอนนี้ฉันอารมณ์เกินกว่าจะใส่ใจ

ฉันหันกลับมาเก็บของของตัวเอง สายตาก็เหลือบมองไปที่หน้าประตูเป็นระยะ ฉันพยายามถ่วงเวลาเก็บของให้นานที่สุด เพื่อให้โอกาส เพลย์บอยมือใหม่ อย่างมยองมุนได้เตรียมตัว

“อ้าว ไม่รีบเก็บของเหรอ ไหนว่ามีธุระต้องจัดการด่วนไง?”

“ก็รออยู่นี่แหละ” ฉันตอบกลับ และยังไม่ทันขาดคำ ธุระ ก็โผล่เข้าหน้ามาแทบจะทันที

มยองมุนยืนอยู่ที่หน้าประตู แขนข้างหนึ่งยันกับขอบประตูไว้ พอฉันหันไปมอง เขาก็สะบัดหน้าขึ้น ริมฝีปากประดับด้วยรอยยิ้ม เรียกเสียงกรี๊ดสนั่นได้อย่างไม่ยากนัก

แต่สำหรับฉันตอนนี้ ฉันได้แต่กำกระเป๋าตัวเองแน่น เพราะต้องพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ พยายามตีหน้าตายเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

“ว่ายังไงจ๊ะที่รัก รอฉันอยู่หรือเปล่า?” มยองมุนเดินมาหยุดตรงหน้าฉันพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะหันไปมองจูอาที่ตอนนี้เข้าโหมดเพ้อไปแล้ว “แล้วเธอล่ะจูออน วันนี้ไปหาอะไรดื่มด้วยกันไหม”

“ได้สิ ได้ทุกอย่างเลย ให้ไปตายก็ได้” ยัยจูออน เอ๊ย! จูอาตอบเสียงเคลิ้มฝัน

มยองมุนยังฉีกยิ้มกว้าง สายตาเลื่อนกลับมามองฉัน ตอนนี้นักเรียนทั้งห้องก็กำลังจับจ้องมองพวกเราอยู่อย่างสนใจ จากหางตาของฉัน ฉันก็เห็นนายมีโซเพลย์บอยตัวอย่างของมยองมุนกับนายแทซองผู้บัญชาการแผนยืนอยู่ที่หน้าประตูเหมือนมาคอยสังเกตการณ์

“ว่ายังไงจ๊ะ หวังว่าเธอคงไม่วิ่งหนีฉันเหมือนเมื่อกลางวันหรอกนะ ฉันเสียใจมากเลยที่เธอวิ่งหนีฉันไปแบบนั้น” มยองมุน กำมือหลวมๆ ขึ้นมาปิดที่จมูก ก้มหน้านิดๆ ทำท่าเหมือนเศร้าใจเสียเต็มประดา

งั้นเหรอ นาย เศร้า มากเลยนะยูนมยองมุน และการแสดงอาการเศร้าของนายก็คือการหัวเราะลั่นห้องน้ำใช่ไหม

“ฉันขอโทษ” ฉันเอ่ยในที่สุด และมันก็สร้างความตกใจให้แก่ทุกคน โดยเฉพาะมยองมุน

มยองมุนเงยหน้าขึ้นมามองฉันอย่างตื่นๆ จูอาหันมามองฉันด้วยดวงตาเบิกกว้าง นายแทซองยังอ้าปากค้าง ส่วนนายมีโซเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย มือที่กอดอกอยู่ปล่อยลงข้างตัว

จากสีหน้าของเขามันบอกได้อย่างดีว่าเขารู้ว่าหายนะกำลังมาเยือนเพื่อนเขาแล้ว

ฮันมีโซ ดูเหมือนนายจะฉลาดเหมือนกันนี่ แต่ช้าไปแล้ว เพราะฉันจะไม่ยอมปล่อยเพื่อนนายไปทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แก้แค้นแน่ๆ

ชเวแทซองดูเอาไว้ซะ แชอึนยองคนนี้จะทำให้ผู้บัญชาการแผนการอย่างนายพูดไม่ออกอีกเลย

“มะ แหมมม อย่าคิดมากสิ ฉันพร้อมจะให้อภัยเธอเสมอคนสวย” มยองมุนยังทำใจดีสู้

หึหึ นายเสร็จแน่!

ฉันเดินตรงเข้าไปหามยองมุนซึ่งกำลังเลิกคิ้วเข้มๆ ของเขาขึ้น ดวงตาบ่งบอกอาการตื่นๆ และตกใจ ฉันเดินจนกระทั่งมาหยุดตรงหน้าเขา ระยะของเราสองคนเหลือไม่เกินหนึ่งก้าว

ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้น ใช้นิ้วชี้และนี้วกลางช้อนปกเสื้อมยองมุนขึ้นมานิดนึง ก่อนจะลากทั้งสองนิ้วไต่ขึ้นไปเรื่อยๆ ฉันรู้สึกได้เลยว่ามยองมุนตัวแข็งเกร็ง แทบจะไม่กล้ากระดิกตัว

“จะว่าไปแล้ว...” ฉันแกล้งลากเสียงหวาน มยองมุนถึงกับกลืนน้ำลายเอื๊อก “นายเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ หรือว่าไง...คุณหมาป่าที่รัก!”

“หะ หา!” มยองมุนพูดไม่ออกได้แต่เบิกตากว้างมองฉัน

“ก็แหมมมม นายเรียกฉันว่าอะไรนะ...ลูกแมวน้อยใช่ไหมล่ะ...ฉันว่ามันก็น่ารักดี...ฉันคิดอยู่นานเลยนะกว่าจะได้ชื่อนี้มา...คุณหมาป่าที่รัก” ฉันพูดพร้อมส่งยิ้มหวานช้อนตามองเขา

มยองมุนตัวสั่นอย่างเห็นได้ชัดและที่ตลกกว่านั้นก็คือตอนนี้คุณหมาป่าของฉันอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกซะแล้ว

หึ! นี่ไงผลตอบแทนที่นายบังอาจทำให้ฉันตกใจแทบหัวใจวายตาย ยูนมยองมุน!

“ธะ เธอ…”

“ไม่เอานะไม่เอา” ฉันพูดขัดเขา พร้อมเอานิ้วชี้จุ๊ปากเขาเอาไว้ “เรียกฉันว่า ลูกแมวน้อย สิ”

หน้ามยองมุนตอนนี้ทำเอาฉันแทบหลุดเก๊ก เพราะใบหน้าของเขามันแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขา กลัว ฉัน

“เอ๊ะ! นี่เราก็มัวแต่หยอกกันเล่น ดูสิ คนทั้งห้องมองใหญ่เลย ฉันอายนะเนี่ย” ฉันแหย่อีก พร้อมเอามือควงแขนเขา มยองมุนก็สะดุ้งเฮือกอีกรอบ

คิก! โอ้ยยยย อยากจะหัวเราะใจจะขาดแล้วนะ

ฉันเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋ามาถือไว้ ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้มยองมุนอีกครั้ง “ไปกันเถอะ เราไปหาที่นั่งคุยแบบส่วนตั๊วส่วนตัวกันนะ”

“ปะ…ปล่อย!!” มยองมุนตวาดลั่น พร้อมกระชากแขนออกจากการควงของฉัน กระโดดถอยหลังทีเดียว ก็ทำให้เขาอยู่ห่างจากฉันชนิดสุดระยะเอื้อม

“ทำไมล่ะ...” ฉันแกล้งทำหน้าเสีย ปากเบะนิดๆ “คุณหมาป่ารังเกียจลูกแมวน้อยแล้วเหรอ”

“หุบปาก! โธ่เว้ย เธอ เธอมัน…” มยองมุนตะโกนลั่น ชี้หน้าฉันอย่างอาฆาต

“ฉันสวย”

“บ้าฉิบ!” มยองมุนสบถลั่นอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งหายออกจากห้องไป ท่ามกลางนักเรียนที่ยืนมองอ้าปากค้างไปตามๆ กัน

“คุณหมาป่าจะรีบไปไหนล่ะ รอลูกแมวน้อยด้วยยยยย” ฉันป้องปากตะโกนไล่หลังมยองมุน ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างสะใจเมื่อได้ยินเสียงสบถของมยองมุนด่ากลับมา

เป็นยังไงล่ะยูนมยองมุน รู้หรือยังว่าเมื่อตอนกลางวันฉันรู้สึกยังไง

ฉันหัวเราะอยู่สักพักก็เดินตรงไปหาจอมแผนการที่ยังยืนหน้าเอ๋ออยู่ที่ประตูห้อง ข้างๆ เขานายมีโซก็ยังยืนอยู่ด้วย สายตาที่มองมาที่ฉันเป็นประกายสดใส

และไม่ต้องคิดว่ามันเป็นเพราะเขามีดวงตาที่สวยนะ แต่เพราะน้ำตาที่มันคลอจวนจะเล็ดแล้วต่างหาก!

นี่เขาคงกลั้นหัวเราะอย่างถึงขีดสุดเลยสินะ

แต่ช่างเขาก่อน เพราะฉันไม่คิดจะสนเขา คนที่ฉันสนคือเพื่อนเขาต่างหาก

“นี่!” ฉันร้องขึ้น นายแทซองถึงกับสะดุ้งตกใจ รีบถอยไปยืนด้านหลังนายมีโซทันที

หน็อยย ตอนนี้มาทำท่ากลัวหัวหด ทีตอนอยู่ในห้องน้ำเมื่อกลางวันหัวเราะสะใจดังลั่นซะหูฉันแทบหนวก

“ชเวแทซอง!”

“จ๋า!”

ไม่ต้องมาลากเสียงหวานเลยอีตาบ้า!

“เป็นยังไงล่ะ แผนการของนายน่ะ สะใจไหม!”

นายแทซองได้แต่อ้าปากค้าง ทำปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก

“ฉันขอเตือนไว้เลยนะ ถ้านายยังเป็นกุนซือคิดแผนบ้าๆ ขึ้นมาอีกล่ะก็ ฉันไม่ปล่อยนายแน่!!”

“จ๊ะ ไม่ทำแล้วจ้ะ” นายแทซองตอบรับเสียงอ่อย

ฉันหรี่ตามองเขาอย่างคาดโทษ ก่อนจะกลับหลังหันเดินกลับเข้าไปในห้อง หยิบกระเป๋าของตัวเองและของจูอา จูอาได้แต่มองมาทางฉันด้วยดวงตาเบิกกว้าง เหมือนวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว

“ไปกันเถอะ ฉันอยากกินไอติม!” ฉันพูดจบก็ลากจูอาให้ออกเดินทั้งๆ ที่เธอยังยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น

...........................................................................................................................................