[FanFic Kuroko no Basket] Married to the Barbarian (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : ราคาของสันติภาพ

 

หากไม่เสียสละซึ่งบางสิ่ง เราก็จะไม่ได้บางอย่างมา

 

ท่ามกลางสงครามและการแย่งชิงนี้ จะมีอะไรที่เป็นของเราเองได้บ้างนะ...

 

.....

 

ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าตัวเขากำลังจะแต่งงาน

 

คุโรโกะมองเข้าไปในกระจกที่ตั้งอยู่ตรงหน้า แต่ทว่ากลับเป็นแววตาที่เฉยเมยของคนอื่นจ้องกลับมา ภาพของเด็กหนุ่มในชุดผ้าสีขาวยาวถึงข้อเท้า เอวผูกด้วยเชือกป่านสีน้ำตาลขับให้ผิวขาวและชุดสีขาวสะอาดตาให้ดูสว่างเด่น ข้อมือมีกำไลทองเล็กๆ ซึ่งเครื่องประดับประจำตัวของเขาเอง บนเรือนผมสีฟ้าอ่อนนุ่มมีมาลัยดอกไม้สีหวานประดับอยู่ เขาสำรวจร่างในกระจกอย่างเศร้าใจ เด็กหนุ่มในกระจกคนนั้นกำลังจะเป็นเจ้าสาวในพิธีวิวาห์ กับชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก

 

"เท็ตสึคุง"

 

เสียงอ่อนหวานของหญิงสาวเรียกดังมาจากด้านหลังทำให้เขาตื่นจากภวังค์  หญิงสาวร่างสะโอดสะองค์ก้าวเข้ามาในห้องเขาอย่างไม่มั่นใจ แววตาของเธอเหมือนน้ำพุที่เอ่อท้นไปด้วยความเศร้าที่กักเก็บไว้ ไม่อาจปล่อยให้ล้นออกมา ดวงตาสีชมพูมองมาที่เขาอย่างเป็นกังวล ริมฝีปากสวยของเธอเม้มเป็นเส้นตรงเพราะมีถ้อยคำมากมายที่อยากเอ่ย แต่ทว่าไม่แน่ใจว่าควรพูดออกมา

 

"ขอโทษนะ เท็ตสึคุง...ถ้าเพียงแต่ฉัน.."

 

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ โมโมอิซัง นี่คือสิ่งที่ผมเลือกเอง"

 

.....มันเป็นสิ่งที่เขาเลือกเอง  เขาไม่อยากให้เธอต้องแต่งงาน

 

"ผมเป็นคนขออิมาโยชิซังไว้เอง ว่าทำยังไงก็ได้ เพื่อไม่ให้คุณต้องแต่งงานอยู่ที่นี่ คุณเป็นเจ้าหญิงรัชทายาทที่ทั้งอาณาจักรภูมิใจนะครับ"

 

"นั่นไม่ใช่เรื่องที่สำคัญนะ เท็ตสึคุง ฉันน่ะ-"

 

"ผมก็แค่เจ้าชายปลายแถวเท่านั้นเอง โมโมอิซัง ผมไม่ยอมให้คุณต้องแต่งงานอยู่ในแดนเถื่อนนี่หรอก"

 

ใช่ เขาเป็นคนเลือกเอง
 

 

แม้ว่าเขาจะไม่คิดว่ามันออกมาในรูปแบบนี้ก็ตาม... 


 

 

=-=-=-=-=-=-=-=-=-==-=-=--=-==-



 

 

ดวงตาสีฟ้าจับจ้องไปยังเบื้องหน้า บอกตัวเองว่าจะต้องไม่เสียใจ

 

               "แม่ฮะ ตอนแม่แต่งงานแม่รู้สึกอย่างไรเหรอฮะ" เด็กชายดวงตาสีฟ้าแป๋วเอ่ยถาม

 

               "ทุกอย่างเป็นสีขาวไปหมดเลยจ้ะ ทั้งชุดแต่งงาน ทั้งของตกแต่ง ดอกไม้ เค้กก้อนใหญ่ก็เป็นสีขาว ทุกอย่างดูสวยงามจ้ะลูกรักเหมือนแม่อยู่ในสวนเอเดนในสวรรค์เลยจ้ะ"

 

ที่นี่ไม่มีอะไรเหมือนการแต่งงานที่เขาเคยเห็นและรู้จัก
 

 

พื้นเป็นดินทรายแห้งผาก รอบด้านคือกระโจมชั่วคราวของชนเผ่าเร่ร่อน
 

 

ไม่มีชุด เสื้อผ้าสวยๆ หรือแขกผู้มีเกียรติ ไม่มีใบหน้าของญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิทที่รู้จักมาร่วมแสดงความยินดี มีเพียงเหล่าผู้คนแปลกหน้า ซ้ำยังต่างถิ่น ผิวสีแทน ร่างสูงใหญ่ แต่งตัวกึ่งเปลือยกาย ประดับร่างด้วยขนนก เชือกป่าน รอยสักสีแดงและดำ บทเพลงที่ไม่คุ้นหู การร่ายรำที่ไม่รู้จัก แรงกดดันและสายตาที่จับจ้องมาที่เขาราวกับอยากจะฆ่ากันให้ตาย

 

คนเถื่อนไม่เคยชอบคนขาว เขารู้ดี 

 

เบื้องหน้าของเขาคือชายที่แข็งแกร่งที่สุดของชนเผ่าเสือ ชายผู้ชนะในการประลองและปลิดชีวิตของผู้ที่ท้าชิงตำแหน่งจนหมด ชายร่างสูงเกือบสองเมตรที่มีผมสีแดงเลือดหมู คิ้วสองแฉกและนัยน์ตาดุดัน ห่มหนังเสือโคร่งตัวใหญ่ที่พิชิตชัยมาได้ด้วยคมดาบของตัวเอง ร่างนั้นจ้องมองลงมาที่ตัวเขา เจ้าชายผิวขาวจากแดนอื่นที่ไม่ได้เชื้อเชิญมา 

 

               "แม่มีความสุขใช่ไหมฮะ"

 

               "เท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะมีได้จ้ะ"

 

 

"ตามที่ตกลงกันนะ ท่านไทกะ เราอยากมอบเจ้าสาวให้เพื่อเป็นการผูกมิตร ด้วยความหวังว่าแผ่นดินเทย์โคว และแผ่นดินเซย์รินจะเป็นน้ำหนึ่งเดียวกัน ปราศจากการรุกรานของกันและกัน" ลอร์ดอิมาโยชิ แห่งเทย์โควกล่าว และเดินมายืนข้างตัวเจ้าชายหนุ่ม โดยไม่มองมาที่เขา ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยน หรือส่งสายตาให้กำลังใจ ไม่มีความรู้สึกความผูกพันธ์ใดๆ คุโรโกะพยายามมองลงต่ำโดยไม่ก้มหน้า เขาไม่อยากเห็นหน้าใครเลยในที่นั้น แต่ก็ต้องชูคอขึ้นไว้ ไม่อาจก้มลงมองพื้นดินแล้วนึกจินตนาการให้แผ่นดินแยกออกแล้วสูบเขาให้หายไปได้ ไม่ว่าคนทั้งหมดในที่นี้จะมองเขาอย่างไร เขาก็ยังเป็นเจ้าชาย เป็นตัวแทนของอาณาจักรอันยิ่งใหญ่และอุดมสมบูรณ์กว่าที่นี่ เขาเป็นเจ้าชายของเทย์โคว

 

"ทางเราเสนอการแต่งงานกับเจ้าหญิงนกยูงที่งามที่สุดในอาณาจักรให้ แต่ท่านได้ขอเลือกเจ้าชายของเรา ซึ่งก็ถือได้ว่า เราต่างก็ได้สิ่งที่ต้องการทั้งสองฝ่าย เราหวังว่าท่านจะมีความสุขในคืนแต่งงานนี้"

 

.....ตัวเขาเป็นแค่เจ้าชาย เจ้าชายจืดจาง รัชทายาทลำดับท้ายๆ ที่เกิดจากราชาคนก่อนและหญิงจากเผ่างู...เทียบไม่ได้กับเจ้าหญิงโมโมอิ เจ้าหญิงนกยูงผู้เป็นรัชทายาทอันดับสาม....เทย์โควย่อมยินดีที่จะได้เจ้าหญิงคืน.. แม้จะต้องอับอาย ที่ขายเจ้าชายออกไปให้เป็นเจ้าสาว.....

 

......ตัวเขาก็คงถูกตราหน้าว่าเป็นพวกวิปริต เผ่าเสือเองที่ถูกมองว่าเป็นพวกป่าเถื่อนอยู่แล้วก็คงไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรมาก ..ใช่แล้ว การแต่งงานเพื่อผูกมิตรที่ตัวเขาก็ไม่ได้เห็นด้วยนี้ ย้อนมาทำร้ายเขาเพียงแค่คนเดียว.... เจ้าชายวิปริตผิดเพศที่ถูกขายไปบำเรอคนเถื่อน... มีแค่เขาที่โชคร้ายเพียงคนเดียว...แลกกับความสงบสุขในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

 

......เขาไม่เห็นด้วยกับการแต่งงาน......กลับต้องยืนอยู่แบบนี้...มองหัวหน้าคนเถื่อนที่ถูกลอร์ดจอมเจ้าเล่ห์ยุให้เลือกเขาเป็นเจ้าสาว เพื่อดูถูกและเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเทย์โคว อาณาจักรใหญ่ที่ไร้พลัง แต่พยายามเรียกอำนาจให้ตัวเองโดยการส่งให้ผู้หญิงออกมาแต่งงาน ....แล้วตอนนี้เองที่เขาต้องกลายเป็นคนรับเคราะห์..ยืนทื่อทำเป็นทองไม่รู้ร้อนต่อสายตาตำหนิต่อว่า......ซ้ำยังเหม่อลอยนึกไปถึงตอนที่ตัวเองยังเด็กและไร้เดียงสา...ขอให้แม่เล่าเรื่องการแต่งงาน

 

 

               "แม่รักพ่อหรือเปล่าฮะ"

 

               "ลูกถามทำไมเหรอจ้ะ เท็ตสึยะ"

 

               "วันนี้ นิจิมุระซังพาผมไปเจอเด็กคนอื่นเยอะแยะหลายคนเลย เขาบอกว่าเราทุกคนมีพ่อคนเดียวกัน มีแม่คนละคนกัน แต่ก็เป็นพี่น้องกัน ทำไมพ่อถึงมีลูกเยอะขนาดนั้นล่ะฮะ ทำไมพ่อถึงไม่ได้มีแม่คนเดียวล่ะฮะ"

 

.....เขาได้แต่หวัง ว่าตอนที่แม่ของเขาแต่งงานจะรู้สึกดีกว่าที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้...

 

.....และก็หวังว่าการแต่งงานในอนาคตของเจ้าหญิงโมโมอิ พี่สาวต่างแม่คนเดียวที่รักเขาจะดีและมีความสุขมากกว่านี้ ......

 

คุโรโกะรู้สึกว่ามือของลอร์ดอิมาโยชิกระตุกเรียกสติเขาเบาๆ 

 

"ไปนั่งข้างเจ้าบ่าวได้แล้วเจ้าชาย การแต่งงานของพวกเสือไม่มีพิธีอะไรมากหรอก นั่งเฉยๆ ดูพวกการแสดง เดี๋ยวก็จบแล้ว"

 

เท้าของเขาก้าวไปข้างหน้า แต่หัวใจเขาปิดกั้นเสียงรอบตัวทุกอย่างแล้วจมลงสู่อดีต

 

 

               แม่ของเขาถอนหายใจเฮือกนึง เธอคงนึกตำหนิคนที่เอาเรื่องยากๆ มาบอกให้เด็กเล็กให้งุนงงอยู่ในใจ แม่ของเขาที่แสนดีและเอาใจใส่

 

               "ฟังนะ เท็ตสึยะ เมื่อก่อนน่ะเคยมี...สงครามใหญ่..." 

 

               "สงครามเป็นยังไงเหรอฮะ"

 

               "ลูกเคยเห็นคนทะเลาะกันไหมล่ะจ้ะ"

 

               "เหมือนที่แม่ครัวเราเคยทะเลาะกับลุงคนสวนใช่ไหมฮะ"

 

               "ใช่จ้ะ แต่ร้ายแรงกว่านั้นอีก เมื่อก่อนเคยมีคนทะเลาะกันเยอะแยะเลย"

 

               "ทะเลาะกันเรื่องอะไรเหรอฮะ"

 

 

.....ถ้าเป็นตัวเขาตอนนี้จะพูดเรื่องสงครามแย่งดินแดนกับเด็กห้าขวบว่ายังไงนะ....

 

 

               "เรื่อง...ที่ทุกคน....อยากได้ความรักจากพ่อของเท็ตสึยะจ้ะ"

 

               "เอ๋ คุณพ่อเป็นที่รักขนาดนั้นเลยหรือฮะ"

 

               "ใช่จ้ะ ลูกเห็นไหมว่าอาณาจักรของเรามีตั้งหลายเผ่า"

 

               "มีแมวป่า หมาป่า พี่หมี นกยูงสวยๆ มีเต่า งู แล้วก็มังกรใช่ไหมฮะ"

 

               "ถูกต้องเลยจ้ะ เท็ตสึยะ ลูกจำได้ทั้งเจ็ดเผ่าเลย ขอแม่หอมแก้มทีสิ!"

 

               "แม่ฮะ อย่าเพิ่งหยุดเล่าสิฮะ" เขาโวยวายที่ถูกแม่หยอกเพื่อเปลี่ยนเรื่อง

 

               "จ้ะๆ เล่าต่อก็ได้จ้ะ คนดีของแม่ ...เพราะพระราชาคือคนจากเผ่ามังกร ทุกคนจึงกลัวว่าถ้าพระราชารักทั้งเจ็ดเผ่าไม่เท่ากัน จะทำให้ทุกเผ่าไม่ได้รับความยุติธรรมน่ะสิจ้ะ"

 

               "แล้วพ่อทำยังไงฮะ"

 

               "พ่อก็เลยให้ทุกเผ่าส่งผู้หญิง....ผู้หญิงที่ชอบพ่อมาแต่งงานด้วยจ้ะ"

 

               "ทุกคนชอบพ่องั้นเหรอฮะ"

 

               "ใช่จ้ะ" ......ไม่มากก็น้อยล่ะนะ.....

 

               "แม่ก็ด้วยเหรอฮะ"

 

               "ชอบสิจ้ะ ก็พ่อน่ะอยากให้ทุกอาณาจักรมีแต่สันติ แล้วเขาก็ให้เด็กดีๆ อย่างเท็ตสึยะกับแม่ไงจ้ะ"

 

               "สรุปแม่รักผม หรือพ่อมากกว่ากันเนี่ย ฮ่ะๆๆๆๆ อย่าจั๊กจี้ผมแบบนั้นสิฮะแม่"

 

               "แหม ก็เท็ตสึยะถามอะไรยากๆ นี่นา"

 

 

เขาแต่งงานเพื่อสันติภาพ แต่ตอนนี้ตรงหน้ากลับเป็นเวทีที่ละเลงไปด้วยเลือด


 

 

"ว้ายยย" เจ้าหญิงผมสีชมพูอุทานด้วยความตกใจ ทหารองครักษ์ข้างๆ กำอาวุธแน่น แต่ไม่ได้ขยับเพราะท่านลอร์ดซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลยกมือห้ามไว้

 

"ขออภัย ท่านไทกะ คนของเราไม่ค่อยชินกับการแสดงแบบของท่านเท่าไหร่" ลอ์ดอิมาโยชิเอ่ยกับหัวหน้าเผ่า
 

 

หญิงสาวเผ่าเสือผมสั้นที่นั่งข้างกายหัวหน้าเอ่ยกระซิบแปลคำพูดของท่านลอร์ดหมาป่าเป็นภาษาเผ่า ซึ่งตัวเขาไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว

 

"[@$#%%^&*]" ไทกะ คือชื่อเรียก หมายถึงหัวหน้าเผ่า เพราะคุโรโกะนั่งอยู่ข้างไทกะ จึงได้ยินเสียงร่างนั้นงึมงำอะไรบางอย่างตอบกลับไป

 

....สงสัยคงบ่นอะไรล่ะมั้ง....
 

 

"ไทกะบอกว่า ไม่เป็นไร ที่นี่การเมาแล้วทะเลาะกันในงานรื่นเริง หรือฆ่ากันตายบนแผ่นดินนี้ไม่ใช่เรื่องผิด ที่นี่งานรื่นเริงจะขาดคนตายไม่ได้ พวกเขาจะทะเลาะกันเรื่องเหยียบเท้า หรือจะตั้งใจแย่งผู้หญิงกัน เราก็หาสนใจไม่ นักรบของเราแม้ยามเมาก็ต้องมีฝีดาบคมกริบ ถ้าพลาดพลั้งก็ถือว่าดีไปที่ไม่ต้องไปทำขายขี้หน้าในสนามรบ"

 

คำเอ่ยนั้นเหมือนกับตอกตะปูลงกลางใจ และตอกย้ำเขาอีกครั้งว่า...

 

                       ....ที่นี่ไม่มีอะไรเหมือนกับที่ที่เขาจากมาเลยสักนิดเดียว.....

 

"ถ้างั้นก็ถือได้ว่า ท่านไทกะตาแหลมมากที่เลือกเจ้าชายของเรา เจ้าหญิงของเราเคยอยู่แต่ในเคหาสน์สถานใหญ่โต ไม่ค่อยชินกับเลือดหรือคนตายสักเท่าไหร่ แต่ถ้าเป็นองค์ชาย ก็ต้องเคยออกค่ายล่าสัตว์ หรือสู้รบมาบ้าง เรื่องนี้ไม่ทำให้เจ้าชายหวั่นวิตกได้หรอก"

 

คุโรโกะรู้สึกได้ว่าล่ามสาวหันมามองเขาด้วยสายตาไม่เชื่อถือนัก ก่อนจะเอ่ยแปลเป็นภาษาเผ่าเสือให้ไทกะได้รับรู้ เจ้าชายหนุ่มรู้สึกได้ว่าหัวหน้าเผ่ามองมาที่เขาเช่นกันหลังจากที่ได้ฟังความหมายของถ้อยคำก่อนหน้าแล้ว และก็คงไม่เชื่อสักเท่าไหร่เช่นกัน เพราะเจ้าชายหนุ่มไม่มีลักษณะของนักรบหรือนักล่าอย่างคนในเผ่าเสือเลย แต่คุโรโกะรู้ถึงความหมายของมันดีกว่า ลอร์ดอิมาโยชิไม่ได้แกล้งเฉไฉเพื่อช่วยเจ้าหญิงโดยการหาเรื่องชมหรือยกยอหัวหน้าเผ่า แต่ลอร์ดหนุ่มต้องการสื่อสารอ้อมๆ กับเจ้าชายของเทย์โคว เพราะคุโรโกะไม่เคยชื่นชอบการล่าสัตว์หรือสู้รบ ถ้าถามว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร เขาคงบอกว่ากลัว เขากลัวความคิดของคนที่นี่ เขากลัวโลกที่เขาไม่รู้จัก

 

'อย่าแสดงความกลัวออกมา'

 

คุโรโกะรับรู้เช่นนั้น และเติมไปอีกว่า

 

'อย่า - โดย - เด็ด - ขาด'

 

"ในเมื่องานเลี้ยงของเราก็มีคนตายครบองค์ประกอบแล้ว ทำไมเราไม่ข้ามไปหาตอนจบของมันเลยล่ะ" ลอร์ดหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยกแก้วเหล้าชูขึ้นสูง "แด่คางามิ ไทกะ ผู้เกรียงไกร และแด่คู่บ่าวสาว ...ขอให้สันติสุขยั่งยืนนาน"

 

"แด่คางามิ ไทกะ และคู่บ่าวสาว" เจ้าหญิงและทหารเทย์โควชูแก้วเหล้าแล้วขานเบาๆ คุโรโกะชูแก้วเหล้ารับเป็นมารยาทก่อนดื่มให้กับตัวเองและค่ำคืนที่โหดร้ายที่รออยู่เบื้องหน้า

 

แด่ ชีวิตอันโหดร้ายของผม....

 

 

 

               "เท็ตสึยะ วันหนึ่งถ้าเกิดลูกต้องแต่งงานกับใครสักคน ลูกก็ต้องดูแลพวกเขาดีๆ นะ"

 

               "ฮะ"

 

               "ไม่ใช่ทุกคนที่แต่งงานเพราะรักกันหรอกนะ"

 

               "?"

 

               "บางคนก็แค่ชอบกัน บางคนก็อาจจะอยากดูแลกัน ปกป้องกัน หรืออยากมีอนาคตร่วมกัน หรือ...อะไรประมาณนั้นน่ะ"

 

               "ไม่ใช่ความรัก แต่ก็ใกล้เคียงใช่ไหมฮะ?"

 

               "ใช่จ้ะ ใกล้เคียงมากๆ..." 

 

               หญิงสาวผมสีฟ้าอ่อนเงียบไป และกำชับแขนที่โอบกอดเขาไว้แน่นขึ้น 

 

               "อย่าเกลียดเรื่องแบบนี้เลยนะ เท็ตสึยะ บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องทำเรื่องบางอย่าง และเมื่อลูกเป็นผู้ชาย ลูกก็จะปกป้องและทำให้คู่แต่งงานลูกมีความสุขของ สัญญากับแม่นะ"

 

               "สัญญาฮะ"

 

               "เพราะถ้าหากทุกๆ คนมอบความสุขให้กัน โลกนี้ก็จะมีแต่คนที่มีความสุข จริงไหมจ้ะ.. เท็ตสึยะ"

 

 

 

ขอโทษนะครับแม่ ดูเหมือนว่าชีวิตแต่งงานของผมจะไม่เป็นเหมือนที่แม่หวังไว้สักเท่าไหร่  ขอให้แม่ช่วยคุ้มครองผมจากบนสวรรค์ด้วยนะครับ.....

 

 

แด่ ชีวิตอันโหดร้ายของผม....

 

 

...ขอให้สันติสุข คงอยู่ชั่วนิรันดร์....

 

 

 

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=