Fic Knb [Kuroko no basket] - Black's Lust ความปรารถนาสีดำ

เนื้อเรื่อง

Fic Knb [Kuroko no basket] - Black's Lust ความปรารถนาสีดำ

 

 

ทุกครั้งที่หลับตาลง ผมมักจะเห็นภาพนั้นอยู่เสมอ ภาพนั้นแจ่มชัดราวกับเพิ่งเกิดขึ้น ภาพของทุกคนในชุดนักกีฬาสีขาวลายฟ้า เพื่อนร่วมทีมที่น่าอัศจรรย์และเขาคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ชายที่รักบาสเกตบอลมากกว่าใคร ดวงตาของเขาจ้องมองมาที่ผม คนธรรมดาที่ไม่มีใครเห็นค่า สายตาของเขาทั้งอ่อนโยนและให้กำลังใจ และส่งยิ้มที่เจิดจ้าให้ผม

 

 

เขาเป็นแสงสว่างสำหรับผม

 

 

เมื่อผมลืมตาขึ้น อดีตล่มสลายลง

 

 

เมื่อนึกถึงเขา มันมีเพียงภาพของชายที่เบื่อหน่ายและชิงชังโลกนี้เท่านั้น ชายที่เหมือนสูญเสียทุกอย่าง สูญเสียความฝัน สูญเสียหัวใจ คนที่เป็นทุกอย่างของผม เป็นฮีโร่ของผม เป็นความหวังของผม เป็นเพื่อนคนแรกของผม เป็นคนที่ช่วยให้ผมได้ก้าวสู่โลกที่มีแสงสว่างที่ผมฝันใฝ่ พาผมเดินไปยังสนามแข่ง จับมือผมไว้ในวันที่ผมยอมแพ้ เขาไม่ได้มองมาที่ผมอีกแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของเขา เขาเพียงแค่หมดหวัง แต่ผมที่อยู่ตรงนั้น กลับทำอะไรเพื่อเขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย.. 

 

"เฮ้ คุโรโกะ" 

 

ภาพของชายผมสีแดงในชุดนักเรียนกักคุเอ็นสีดำมองมาด้วยสีหน้าหงุดหงิดเต็มทน เป็นคนทำอะไรคิดอะไรก็ตรงๆซื่อๆไปหมด คนที่อบอุ่น อยู่ด้วยแล้วสบายใจ

 

"เฮ้ คุโรโกะ ฉันเรียกนายตั้งหลายทีแล้วนะ ตื่นดีหรือยังเนี่ย??" 

 

"ขอโทษครับ" 

 

"ช่างเถอะ รีบไปซ้อมกันดีกว่า" ร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่แสดงความดีใจเมื่อคิดว่าจะได้สัมผัสกับลูกบาสและเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าที่เสียดสีกับพื้นไม้ขัดเงา

 

คางามิเป็นแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง เป็นเหมือนพระเจ้าคนที่สองที่แม้จะมีรัศมีที่อ่อนพลังกว่า แต่กลับอบอุ่นยิ่งกว่าแสงแดดในฤดูหนาว

 

ผมไม่ได้จะให้คางามิคุงแทนที่เขาคนนั้น แต่คางามิปรากฎตัวขึ้นมาตรงนั้น ทั้งเจิดจ้าและไม่ยอมแพ้ เขาขับไล่ความหนาวเหน็บออกจากหัวใจของผม

 

ผมผิดหรือเปล่าที่อยากจะอยู่ใกล้ๆ แสงนั้น คอยช่วยอยู่ข้างๆ ผมไม่ยอมให้เขามอดดับไป

 

ผมอยากจะเป็นคนที่มอบแสงให้คุณมาก แต่ผมไม่ใช่คนที่จะเปล่งแสงนั้นเข้าไปหาคุณได้

 

 

..ผมต้องมีคางามิคุงเพื่อเข้าไปช่วยคุณ...
 

 

 

คุณจะโกรธไหม ถ้าคุณรู้ว่าผมอบอุ่นที่ได้อยู่ใกล้เขา

 

 

คุณจะโกรธไหม ถ้าคุณรู้ว่าผมใช้เวลากับเขาอย่างมีความสุขไปมากแค่ไหน ขณะที่คุณยังคงหลงทาง

 

 

 

 

อ่า.. แล้วเขาล่ะ

 

 

 

เขาจะโกรธผมไหม ที่ผมใช้เขาเป็นเครื่องมือที่จะเข้าหาคุณ

 

 

เขาจะโกรธผมไหม ที่ผมคิดถึงคุณแม้จะอยู่กับเขา

 

 

คุณไม่เข้าใจผมหรอกว่าการอยู่แบบนี้ผมรู้สึกผิดแค่ไหน

 

 

 

ไม่ว่าผมจะอยู่กับคุณ หรือกับเขา คุณรู้ไหมว่าผมมีความสุขและก็ขณะเดียวกันก็เจ็บปวดมากแค่ไหน

 

 

 

"เฮ้! คุโรโกะ"

 

 

คุณและเขาคือแสงสว่างของผม

 

 

ผมอาจจะโลภมากก็ได้...

 

 

 

 

....และผมก็ช่างอ่อนแอเหลือเกิน..

 

 

 

 

...ที่ต้องการความรักจากคุณทั้งสองคน....

 

 

 

 

จนความฝันนั้นเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

 

 

 

 

"..เท็ตสึ"

 

 

ฝันที่คุณและเขารุกคืบเข้ามาหาผมในห้องล็อคเกอร์รูม

 

หากคุณรู้ว่าผมฝันแบบนี้ พวกคุณจะรังเกียจผมไหมนะ  หรือจะแค่

 

หัวเราะและตบหัวผมเบาๆ พร้อมกับพูดว่า ฝันเป็นตุเป็นตะเชียว

 

 

พวกคุณยิ้มให้ผมและโอบกอดผมไว้ทั้งจากด้านหน้าและด้านหลัง พร้อมกับเรียกชื่อของผมด้วยเสียงที่อ่อนโยน

 

อาโอมิเนะคุงจูบที่ปากของผมก่อน ส่วนคางามิคุงจูบผมที่หลังใบหู ลมหายใจของผมสั่นไหว

 

คางามิคุงกระซิบบอกผมว่า นี่คือความจริง พวกเราไม่เคยคิดจะทิ้งนาย

 

มือของพวกคุณอบอุ่นและสัมผัสไปบนผิวของผม ทำให้มันร้อนผ่าวท่ามกลางความหนาว

 

อาโอมิเนะคุงบอกว่า จะไม่ปล่อยผมไว้คนเดียวอีก

 

ลมหายใจของทั้งสองคนเป่ารดบนตัวผม เร่งให้ผมหายใจเร็วขึ้น คางามิจูบผมที่ปาก ส่วนอาโอมิเนะก็ไล่จูบเบาๆ ไปตามแก้มและต้นคอ กล้ามเนื้อของผมเริ่มเกร็ง ขาผมเริ่มอ่อนแรงจนต้องพิงแผ่นอกกว้างของคางามิคุง และจับไหล่ของอาโอมิเนะคุงเป็นที่ยึด คางามิยอมปล่อยริมฝีปากของผมให้เป็นอิสระเมื่อผมเริ่มหายใจในสภาพนั้นไม่ไหวและยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ในขณะที่ดวงตาสีน้ำเงินของอาโอมิเนะที่วาวโรจน์อยู่ตรงหน้าส่องประกายเต็มไปด้วยความปรารถนาอย่างไม่ปิดบังและเลียริมฝีปากราวกับเสือดำที่จะเข้าขย้ำเหยื่อ

 

"พวกเราจะเป็นแสงของนาย" อาโอมิเนะพูด "พวกเราจะสนุกด้วยกันได้แน่ๆ" เขาพูดแบบนั้นขณะที่มือข้างหนึ่งโอบรอบเอวของผม ส่วนอีกข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะอยู่ที่ขอบกางเกงของผมเหมือนจะดึงมันออก แต่ก็เปลี่ยนไปลูบไล้บนเนื้อผ้าและขยับต่ำลงเรื่อย ๆ ขณะมองผมด้วยสายตาเย้ายวนอย่างเฝ้ารอคำตอบ

 

"จะไม่มีใครถูกทิ้ง ไม่มีใครเจ็บปวด" คางามิคุงพูดเช่นนั้น "พวกเราจะอยู่ด้วยกัน" มือข้างหนึ่งของคางามิโอบอยู่ใต้อกผม ส่วนอีกข้างหนึ่งสอดเข้ามาใต้เสื้อนักกีฬาและขยับจากหน้าท้องสูงขึ้นมาเรื่อย ๆ  

 

 

ทั้งคู่กำลังทรมานผมด้วยความหอมหวาน เพราะพวกเขาทำให้ผมไม่อยากตื่นจากฝัน

 

ลมหายใจของผมสั่นเครือ มือของพวกเขาสัมผัสไปทั่วจนผมเริ่มบอกไม่ถูกว่ามือใครกำลังอยู่ตรงไหน พวกเขาทำมันอย่างช้าๆ แต่ทำจนแน่ใจว่าปลุกเร้าผมไปทุกที่ที่สัมผัสนั้นผ่าน ลมหายใจและสัมผัสร้อนเป่าไปทั่วร่าง ความปรารถนาพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายจนผมทนไม่ได้และต้องครางออกมา พวกเขายังไม่ถอดเสื้อผ้าผมออกเพราะยังรอให้ผมพูดบางอย่างออกมาอยู่ ซึ่งผมต้องพูดมัน

 

"ผมต้องการพวกคุณ"

 

คุณทั้งคู่ยิ้มรับและเคลื่อนไหวกันเร็วขึ้น เสื้อผ้าของพวกเราทุกคนหลุดออกจากตัวกันอย่างรวดเร็ว เราย้ายลงมาบนพื้นเพราะผมยืนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เราทั้งหมดแลกจูบกัน ผมยังคงอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา ปล่อยให้เสียงครางและเสียงลมหายใจที่สั่นเครือผ่านออกมาจากปาก มือของพวกปรนเปรอความสุขให้ผมอย่างไม่รู้เบื่อ ปากของพวกเขาเหมือนอยากจะไล่จูบไปบนตัวผมทั่วทุกตารางนิ้วที่ไวต่อสัมผัส ดวงตาของพวกเขาจับจ้องใบหน้าของผมที่เต็มไปด้วยความปรารถนาที่น่าอายและเอ่ยถ้อยคำหยาบคายที่ปลุกเร้าอารมณ์ พร้อมทั้งพร่ำเอ่ยชื่อผมราวกับเป็นมนตรา

 

เราสัมผัสกันแนบชิดยิ่งขึ้น

 

แต่พวกเขาก็ยังพอใจที่จะปลุกเร้าผมต่อ อยากให้ผมเป็นบ้าไปกับสัมผัสเหล่านั้นและโยนความละอายทิ้งไป ผมเริ่มพูดกับพวกเขา ขอร้องพวกเขา และบอกพวกเขาว่าผมต้องการสิ่งนี้ขนาดไหน

 

"เท็ตสึ.. แยกขาออกสิ"

 

ผมเริ่มกรีดร้องด้วยความทรมานและด้วยความสุข

 

อาโอมิเนะแทรกกายเข้ามาในตัวของผม แน่นอนมันเจ็บ แต่ผมไม่สนใจ ถึงเขาจะดูเถื่อนแต่เขาก็เอาใจใส่ผมมากทีเดียว เขาพยายามยั้งตัวเองขณะที่คางามิจูบหน้าผากผมเพื่อปลอบโยน แต่ผมเรียกร้องให้เขาเร่งความเร็วขึ้นเพราะผมไม่สนความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น ผมอยากเป็นของพวกเขาก็เท่านั้น

 

และผมก็ร้องไห้ออกมา

 

เพราะมันเจ็บแต่ผมก็ต้องการมัน ผมละทิ้งความอายไปและครางเสียงดังขึ้น และพยายามจะเป็นฝ่ายปรนเปรอพวกเขาบ้าง พวกเขาแค่นยิ้มที่ผมพยายามไปปลุกอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายในตัวของพวกเขา มันยากจะยั้งเพราะพวกเขาเป็นพวกมือไวและไม่ได้มีความอดทนมากนัก ผมอยากจะเป็นของพวกเขาทั้งสองคนเร็วๆ อยากให้พวกเขาสัมผัสเข้ามาถึงสิ่งที่อยู่ลึกที่สุดในตัวผม ผมกำลังรอความเจ็บปวดที่จะเกิดขึ้น และหวังว่ามันจะตราตรึงไปบนร่างกายของผมในยามตื่น

 

เพราะผมรู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่มีวันเป็นจริง

 

 

พวกคุณคงไม่รู้สึกถึงความรู้สึกเหล่านี้ของผม

 

ไม่รู้ถึงตัณหาราคะมากมายที่เปี่ยมล้นในตัวของผม

 

ช่วยผมด้วยเถอะ อย่าให้ผมตายด้วยความรักอันแสนเจ็บปวดนี้เลย

 

 

 

Fin

 

//คนเขียนผู้เพ้อฝัน เด็กฝึกงานที่แอบพิมพ์ฟิคเกย์ในที่ทำงาน นอนตายอย่างเป็นสุข R.I.P. นิสัยไม่ดีเลยโดนสรรค์ทำร้าย T__T โพสต์ลงตั้งแต่เมื่อวานต้องมานั่งแปะใหม่ เพราะใช้ MS Word