[FanFic Kuroko no Basket] Short fic in Fantasy World (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : [MuraKuro] The Sweet Beast in the Witch's House

          เหล่าเด็กๆ ในหมู่บ้านต่างหายไปในบ่ายวันหนึ่ง เด็กๆที่เหลืออยู่ต่างเชื่อว่าเด็กกลุ่มนั้นไปตามหาบ้านขนมหวานในป่าลึก สามวันผ่านไปแล้วแต่ไม่มีเด็กคนไหนได้กลับมา พ่อแม่ของเด็กๆต่างร่ำไห้ที่สูญเสียลูกและนักล่าแม่มดคนหนึ่งก็ผ่านมา เขาเชื่อว่าบ้านขนมหวานหลังนั้นต้องเป็นของแม่มดแน่ๆ จึงรับปากว่าจะช่วยเด็กๆ ออกมาจากที่นั่น ป่านั้นเต็มไปด้วยอันตรายต่างๆ ทั้งต้นไม้พิษ และทางเดินวกวนให้หลวงทาง นักล่าหนุ่มร่างสูงบุกป่าฝ่าดงไปข้างหน้าอย่างไม่ย่อท้อ จนไปถึงบ้านที่สร้างด้วยขนมหวานสำเร็จ นักล่าหนุ่มคาดหวังว่าเขาจะเจอกับแม่มดใจร้ายที่ชอบล่อหลอกเด็กๆ ด้วยขนม หรืออสูรร้ายตัวใหญ่หน้าตาน่าเกลียด แต่เขากลับพบปีศาจที่เฝ้าบ้านให้กับแม่มดของบ้านขนมหวาน ปีศาจตนนั้นที่อยู่ในคราบของเด็กหนุ่มผู้มีเรือนผมและดวงตาสีฟ้า-

 

 

                    "เดี๋ยวสิ ทำไมคุโรจินถึงเป็นปีศาจในบ้านขนมหวานล่ะ" มุราซากิขัดขึ้น
                              ทำให้คุโรโกะหยุดมือเงยหน้าขึ้นจากเรื่องที่กำลังเขียน

 

                    "ถ้าไม่ทำให้ตัวร้ายผิดจากความคาดหมายก็ไม่น่าตื่นเต้นสิครับ" คุโรโกะตอบ
                              ด้วยเสียงราบเรียบก่อนจะหันกลับไปเขียนต่อ

 

                    "แล้วมันจะสนุกตรงไหนล่ะ"

 

                    "การเล่นกับความคาดหวังของคนอ่านก็คือกลยุทธ์และเทคนิคในการเขียนที่ดึง
                              ความสนใจคนอ่านได้ดีนะครับ"  

 

                    "ตัวร้ายที่ดูไร้พิษภัยแบบนั้นก็ไม่ทำให้เรื่องตื่นเต้นอยู่ดีนั่นแหละ" ร่างสูงว่า
                              พร้อมกับแย่งปากกาในมือคนตัวเล็กกว่ามาตั้งท่าจะเขียนซะเอง "ยังไงฉันก็
                              เหมาะกับบทปีศาจในบ้านขนมหวานมากกว่าเห็นๆ"

 

 

          ในบ้านขนมหวานคือปีศาจผู้ชื่นชอบการกินขนมหวาน ปีศาจตนนั้นชอบกินทั้งคุกกี้ เยลลี่ เค้ก ช็อคโกแลต ไอศกรีม มองบลังค์ ขนมอบกรอบ ลูกอม น้ำหวาน น้ำอัดลม และกินโดยตลอดเวลาจนมีร่างกายสูงใหญ่เกินกว่ามนุษย์คนไหนๆ ทำให้นักล่าตัวกระจ้อยร่อยผมสีฟ้าถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว

 

 

                    "ผู้กล้าไม่ควรจะกลัวสิครับ มุราซากิบาระคุง อีกอย่าง คุณไม่ควรทำให้คนเข้าใจ
                              ผิดว่าการกินของหวานจะทำให้สูงนะครับ!" คุโรโกะแย้ง แต่มุราซากิบาระ
                              ไม่สนใจ

 

                    "หนวกหูน่า คุโรจิน ฉันกำลังช่วยให้งานของคุโรจินเสร็จนะ"

 

 

"คืนเด็กๆมาซะ เจ้าปีศาจ ข้าไม่กลัวแกกับแม่มดในบ้านขนมหวานหรอก" ผู้กล้าของเรื่องผู้เป็นนักล่าแม่มดร้อง

 

"ข้าจะกินเจ้าซะ เจ้ามนุษย์ตัวจิ๋ว แล้วข้าจะดูสิว่าตัวแกมีรสชาติเหมือนกลิ่นวานิลาที่อยู่บนตัวแกไหม?" นักล่าเล็งหน้าไม้และยิงลูกดอกใส่เจ้าปีศาจแห่งบ้านขนมหวาน แต่ทว่าเจ้าปีศาจเอี้ยวตัวหลบและจับนักล่าไว้ในมือได้อย่างง่ายดาย 

 

"แกจะต้องอร่อยแน่ๆ" ปีศาจเลียริมฝีปากและกินนักล่าเสีย.......จบ

 

 

                    "มุราซากิบาระคุง เรื่องจบแบบนี้ไม่ได้นะครับ นี่เป็นนิทานเพื่อสอนเด็กๆนะครับ
                              ตัวเอกตายแบบนี้ เด็กๆก็ไม่ได้เรียนรู้อะไรสิครับ"

 

                    "ก็เรียนรู้ว่าพวกเขาไม่ควรแส่ไปหาอันตรายทั้งๆที่ตัวเองเป็นแค่คนอ่อนแอไง"

 

                    "นิทานควรจะส่งเสริมความกล้าในการทำสิ่งที่ถูกต้องนะครับ แล้วตัวเอกก็เป็น
                              นักล่าแม่มดนะครับ"

 

                    "งั้นให้เจ้าปีศาจกินนักล่าแบบที่ฉันชอบกินคุโรจินก็ได้ กินแบบนั้นก็ไม่ตาย
                              ใช่ไหม"

 

                    "มุราซากิบาระคุง..นี่มันนิทานเด็กนะครับ จะเขียนเรื่องแบบนั้นได้ยังไง"

 

                    "ไม่ได้เหรอ?"

 

                    "ไม่ได้ครับ" คุโรโกะยืนยัน ทำให้ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย
                              คุโรโกะจึงฉวยปากกาในมือร่างสูงมาและขีดขีดฆ่าประโยคสุดท้ายออก
                              และเขียนต่อ

 

 

"ข้าไม่มีรสชาติเหมือนวานิลลาหรอก ผนังบ้านที่ประกอบขึ้นจากคุกกี้หอมๆของเจ้าต่างหากที่มีรสวานิลา" นักล่าแม่มดเอ่ย

 

"ใช่ๆ ผนังบ้านของข้าคือคุกกี้หอมๆ กลิ่นวานิลาที่ข้าอบอย่างตั้งใจ" เมื่อพูดแล้วเจ้าปีศาจก็รู้สึกหิวจึงเอื้อมมือไปคว้าผนังคุกกี้ใส่ปาก "เป็นรสวานิลลาที่หอมอร่อยสุดๆ"

 

"ใช่ๆ อร่อยมาก และคุกกี้วานิลาหอมๆ ก็ควรจะกินตู่กับแยมสตอเบอรี่หวานๆที่ขอบประตู" 

 

"ใช่ๆ คุกกี้หอมๆกับแยมหวานๆ เจ้าพูดถูกที่สุดเลย"

 

 

                    "นี่ คุโรจิน.... ทำไมเจ้าปีศาจต้องกินบ้านตัวเองด้วยล่ะ ซื่อบื้อจัง"

 

                    "ก็สอนให้เด็กๆ ใช้ไหวพริบและวาทะศิลป์ในการแก้ปัญหาไงครับ"

 

                    "อ๋อ แบบนี้นี่เอง คุโรจินนี่ฉลาดจังเลย"

 

 

"แล้วก็ขาดชาอุ่นๆหอมๆ  ไม่ได้ด้วย ให้ข้าชงชาที่อร่อยที่สุดในเมืองให้เจ้าไหมล่ะ" ผู้กล้าเอ่ยต่อ

 

"ทำไมข้าต้องปล่อยให้เจ้าเข้ามาในบ้านข้าด้วยล่ะ ถ้าข้าเผลอตัว เจ้าก็จะทำร้ายข้าใช่ไหม" เจ้าปีศาจเริ่มระแวง

 

"ในเมื่อมีของอร่อยอยู่รอบตัวแบบนี้ ใครจะอดใจไม่กินได้ล่ะครับ ทำไมเราไม่มานั่งกินขนมและชาร้อนๆ กันก่อน แล้วมาคุยกันดีๆล่ะครับ"

 

ด้วยความหิว เจ้าปีศาจจึงยอมตกลงและเชิญนักล่าเข้าไปในบ้าน ทั้งคู่ดื่มชากินขนมที่โต๊ะและพูดคุยเรื่องต่างๆ ด้วยกัน 

 

เมื่อเห็นว่าเจ้าปีศาจเริ่มจะอารมณ์ดีเวลาที่เขาเล่าถึงขนมอร่อยของเมืองต่างๆ นักล่าแม่มดหนุ่มก็ถามถึงเด็กๆ ที่หายไป

 

"ข้าไม่เคยชอบเด็กๆ หรอก พวกเขาน่ารำคาญ และชอบมาแกะบ้านของข้ากินโดยไม่ได้รับอนุญาต อย่างกับพวกกาหิวโซมารุมทึ้งบ้านข้ายังไงยังงั้น ข้าก็ไล่ไปอย่างทุกทีนั่นแหละ พวกแม่มดพูดกันว่าเด็ก ๆ น่ารำคาญไม่อร่อยหรอก"

 

"คุณไม่ได้จับพวกเด็กๆไปใช่ไหม"

 

"ไม่ พวกเขาอาจหลงอยู่ที่ไหนสักแห่งในป่า พวกแม่มดใช้เวทมนตร์เพื่อกันไม่ไห้พวกเขามาถึงบ้านได้ง่ายๆ บางทีพวกเขาก็ไม่รู้จักเข็ดเสียที" 

 

เมื่อได้ยินดังนั้น นักล่าหนุ่มจึงเสนอให้ปีศาจไปตามหาเด็กๆที่หายไป และส่งตัวคืนให้พ่อแม่เด็กโดยแลกเปลี่ยนกับขนมหวานอร่อยๆ จากนั้นก็ปล่อยให้พ่อแม่ไปอบรมลูกใหม่เสียเอง  

 

แล้วเมื่อเจ้าปีศาจแห่งบ้านขนมหวานได้พบปะและช่วยเหลือชาวบ้าน เขาก็กลายเป็นเพื่อนกับทุกๆคน และอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข....จบ

 

                    "ทำไมจบให้แฮปปี้เอนดิ้งด้วยกันทุกฝ่ายล่ะ คุโรจิน เรื่องนี้ไม่เห็นสนุกเลย"

 

                    "เด็กๆ ควรจะได้รู้จักการให้อภัยและการทำความเข้าใจกับคนอื่นๆ นะครับ
                              ใช่ว่าทุกคนจะทำตัวใจร้ายเพราะเป็นคนใจร้ายจริง ๆ เสียหน่อย คุณเองก็เคย
                              ใจร้ายกับผมนะ มุราซากิบาระคุง"

 

                    "ก็คุโรจินดูอ่อนแอน่าขย้ำนี่นา"

 

                    "แต่จริงๆ แล้วคุณก็ไม่ได้ชอบทำร้ายคนอื่นนี่นา มุราซากิบาระคุง พอได้รู้จักคุณ
                              จริงๆแล้ว คุณก็ใจดีและชอบแบ่งปันกับคนอื่น ๆ บางทีคุณก็แค่ไม่รู้ว่าจะปฏิบัติ
                              กับคนอื่นยังไงเท่านั้นเอง" 

 

                              คุโรโกะเอ่ยพร้อมกับเอนหลังพิงไหล่กว้างของร่างสูงกว่า เขาเพิ่งรู้สึกตัว
                              ว่ากำลังนั่งอยู่บนตักของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว บางทีอาจจะเผลอขยับเข้ามาชิดกัน
                              ตอนกำลังช่วยกันเขียนเรื่องล่ะมั้ง ดวงตาสีฟ้าเงยขึ้นมองร่างสูงกว่า พลางคิดถึง
                              เรื่องต่างๆที่พวกเขาผ่านมาด้วยกันตั้งแต่มอต้น เรื่องที่ร่างสูงเคยดูถูกรูปลักษณ์
                              และสไตล์การเล่นบาสของเขา เรื่องที่เคยแบ่งขนมให้เขา เวลาที่ร่างสูงทำตัว
                              เป็นผู้ใหญ่ที่หยาบคายกับคนอื่นๆ แต่ทำตัวเป็นเด็กเล็กๆกับ เพื่อนสนิท มีเรื่อง
                              ราวที่เกิดขึ้นมากมายกว่าพวกเขาจะมาถึงวันนี้ แต่กระนั้นเวลาที่เขามองหน้าของ
                              คนรักหนุ่ม เขาก็รู้สึกว่ายิ้มได้กับความเป็นตัวเองในแบบฉบับของเขาทุกครั้ง
                              แต่ดูเหมือนคนรักหนุ่มดูจะไม่รู้ตัวว่ากำลังถูกมองอยู่ เพราะยังไม่พอใจกับ
                              คำตอบที่เขาให้นัก

 

                    "ถ้าฉันเป็นปีศาจขนมหวานจริงๆ ฉันจะไม่ไว้ใจพวกนักล่าที่พยายามมาตีซี้
                              แบบนั้นหรอก" ร่างสูงตอบหลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง

 

                    "แม้ว่านักล่าคนนั้นจะเห็นด้านดีๆ ของปีศาจขนมหวานและหลงรักเขาหรือครับ" 

 

                    "หา?" ร่างสูงก้มลงมองร่างเล็กบนตักอย่างงุนงง และเห็นรอยยิ้มขี้เล่นฉายอยู่
                              บนหน้าของร่างนั้น

 

                    "แล้วคุณปีศาจขนมหวานจะตกหลุมรักนักล่าที่อ่อนแอคนนี้ไหมล่ะครับ"

 

                    "หืมมม.. ตอนนี้ฉันชักอยากกินคุโรจินแล้วสิ"

 

                    "ก็เอาสิครับ" คุโรโกะตอบพร้อมกับโอบแขนทั้งสองข้างรอบคอของร่างสูงกว่า
                              และดึงให้ใบหน้านั้นเขยิบเข้ามาใกล้ 

 

 

                                   "ก็ตอนนี้ไม่ใช่ส่วนที่เด็กๆ ต้องอ่านแล้วนี่ครับ"

 

 

....................................จบเถอะ..........................................

 

 

ตอนแรกคิดจะเขียนเรื่องสวีทบีสต์มุคคุงกับฮันเตอร์คุโรโกะจริงๆนะ แต่สุดท้ายก็ไปไม่รอดเลยมาลงเอยที่แบบนี้  จบซะหวานเลย....