หัวขโมยแห่งบารามอส : เปิดตำนานใหม่แห่งป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #1 : สาน์สจากท่านจ้าว(รีไรท์)

-*-*-*-*-*-*-*-*-*

รีไรท์แล้ว ปรับเปลี่ยนเนื้อหาเล็กน้อย เพิ่มบทพูดบทอะไรนิดหน่อย

 

หวังว่าจะดูดีกว่าเก่า

-*-*-*-*-*-*-*-*-*

คืนหนึ่งที่ห้องหัวหน้าป้อมอัศวิน

คืนที่พระจันทร์ทอแสงเต็มดวง แสงนวลส่องผ่านกรอบหน้าต่างสีเหลี่ยมลงมาที่บนเตียงนุ่มที่มีร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลที่นั่งหงอยเหงา อยู่คนเดียว เพื่อนของเธอก็หลับอยู่ข้างๆ  ใบหน้าเนียนมีคราบน้ำตา เนื่องจากฝันร้าย

สักพักเด็กหนุ่มตัดสินใจนอนลงอย่างเดิม แล้วพึมพำเหมือนละเมอว่า

\"เมื่อไรจะได้เจอ พี่......\"

-----------------------------------------

แสงแดดของรุ่งอรุณส่องผ่านหน้าต่าง ทำให้คนตื่นง่ายลุกขึ้นอย่างรู้หน้าที่ คนผู้นั่นคือเด็กหนุ่มผู้มีผมสีเงินสลวยสะท้อนกับแสงแรกอรุณ ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นจากเตียงก่อนพับผ้าห่มเรียบร้อยอย่างเป็นกิจวัตร ดวงตาสีฟ้าแหลมคมปราดไปมองอีกสองร่างที่ยังคงหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา ก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับท่านอนสุดพิลึกพิสดารที่เพิ่มความแปลกใหม่มาทุกวันของเพื่อนรัก (?) ผมสีน้ำตาลที่นอนอยู่เตียงติดหน้าต่าง

"คิลตื่นแล้ว" เพียงแค่เอ่ยเบาๆคนประสาทดีอย่างนักฆ่าแห่งซาเรส คิล ฟีลมัสก็ลุกขึ้น ใบหน้าที่หล่อเหลายังติดเค้าความงัวเงียอย่างคนทั่วไป ผมสีดำชี้โด่เด่ไม่เป็นทรงก็ดูจะยุ่งกว่าทุกทีในยามเพิ่งตื่นเช่นนี้

 

“อรุณ..” ยังไม่ทันที่คิลจะเอ่ยอรุณสวัสดิ์จบกับร่างที่ตื่นก่อนแล้ว ร่างของคนตื่นแรกก็เดินลิ่วเข้าห้องน้ำไปซะแล้ว

 
เด็กหนุ่มผมสีดำส่ายหัวอย่างปลงๆกับท่าทางที่ไม่ค่อยอะไรของเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปมองปัญหาชิ้นใหญ่ตรงหน้า

 

....หน้าที่ปลุกเพื่อนอีกคน.....

"เฟริน ตื่นเถอะ เฟริน" คิลเริ่มลุกไปเขย่าตัวหญิงสาวนิทราอย่างเอือมๆ ก็เพื่อนสาวคนนี้เคยตื่นง่ายซะที่ไหนล่ะ

\"อื้อ...\" คนถูกปลุกครางพร้อมใช้มือปัดสิ่งรบกวนอย่างขัดใจ ก่อนขยับตัวหนีซุกใบหน้าจมลงไปบนหมอน

"เฟริน ตื่นเดี๋ยวนี้"

  ปั๊ก!!!

แข้งทองกระแทกอั๊กเข้าเต็มท้องของนักฆ่าด้วยความแรงดุจเหวี่ยงขวานจนร่างที่เคยงัวเงีย ตื่นเต็มตา ลงไปนอนกุมท้องอยู่ที่พื้น ส่วนคนผิดดูจะยังไม่รู้สึกตัวเสียอีกและการตอบสนองเมื่อกี้ก็..

 

 ละเมอ!!!

(ถีบจริงจะขนาดไหนเนี่ย)

"ไอ้เฟรินนนนน" นักฆ่าผมดำเหวอย่างอารมณ์เสีย อาการงัวเงียเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง ยกขาขึ้นจะถีบแก้แค้นให้สาใจแต่ก็ต้องชะงักเมื่อ...

"มีอะไรคิล" ชายผมเงินซึ่งเพิ่งออกมาจากห้องน้ำถามขึ้น มือของเจ้าตัวกำลังจัดชุดเครื่องแบบนักเรียนให้ดูเรียบร้อย

"ปลุกเจ้าหญิงของแกซิ ฉันจะอาบน้ำแล้ว โอ้ย" คิลเอ่ยแล้วค่อยๆเกาะกำแพง ลากสังขารเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างลำบาก (ก็มันจุกนิ)

 

ใบหน้าขาว ผินไปทางภาระ(?)กองโตที่วางอยู่ตรงหน้า ก่อนถอนหายใจอย่างปลงๆ และเริ่มปฏิบัติภารกิจ Mission แทบImposible แต่นแต้น

"เฟรินตื่นสิ" คาโลเริ่มเขย่าตัว (ทั้งที่รู้ว่าทำมากี่ครั้งก็ไม่เคยได้ผล) เด็กหนุ่มที่ในความจริงหญิงสาวที่มียศฐานันดรเหนือกว่าท่าทางสัวๆของเจ้าตัว ในใจของชายหนุ่มผู้ดูท่าจะตกที่นั่งลำบากอยู่ทุกเช้าเริ่มขุดลูกเล่นที่ดูจะประนีประนอบต่อแฟน (?) สาวอย่างมาก อย่างตีฉิ่งตีกลองที่ดูจะไม่ (เคย)ได้ผล

 
"งืมๆ" เฟรินยังคงซุกตัวอยู่บนเตียงอุ่นๆอย่างสบายใจเฉิบในคณะที่พระคู่หมั้นกำลังเหนื่อยหน่ายใจ

"เฟริน อ.วิงกี้มา"มุขใหมาคิดสดถูกยกขึ้นมาใช้ทันที เรียกให้ร่างบางที่ประสาทดีกลับเรื่องบางเรื่องผุดลุกขึ้นมา

"หา ว่าไงนะ" ร่างของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลลุกพรวดขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนมองไปรอบๆอย่างหวาดกลัว

"เฮ้อ ตื่นซะที" คาโลถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะเขาต้องสรรหาสาระพัดอย่างมาปลุกทุกเช้า เพราะขี้เซาหนัก ถ้าไม่ปลุกมันคงตื่นเที่ยง

"คาโล!!" เฟรินโวยขึ้นเมื่อรู้ว่าถูกหลอก "ดูดิ แกทำฉันขนลุกหมด"

"ก็นายอยากตื่นยากเอง" คาโลเอ่ยเสียงเรียบ

"คอยดูเหอะ ถ้าฉันเก่งเวทย์ล่ะก็ จะสาปแกคนแรกเลย"

"ถ้าแกทำได้นะ"

"หนอย อย่าดูถูกให้มากนักนะ"

 

“นายก็ตื่นเช้าให้ได้ก่อนสิ”

 

“ก็ช่วยไม่ได้นีน่า เมื่อคืนมันฝัน...”

"องค์หญิง องค์หญิงของข้า" เสียงเรียกดังขึ้นทำให้ประโยคคำพูดไม่ได้สานต่อจนจบ แต่ดูเหมือนจะไม่สำคัญแล้วล่ะ (มั้ง) สรรพนามการเรียกที่เป็นเอกลักษณ์ที่ไม่ต้องหันไปมองว่าเป็นใครดังขึ้น

"เจ้ากวาง" เฟรินหันไปตามเสียงด้วยอารมณ์บูดๆ “มานี่มาให้ระบายอารมณ์ซะดีๆ โกโดม”

 

เจ้าคนแคระเขากวางตัวกระจิ๊ดโดดหลบพ้นฝ่ามืออรหันต์ชั้นเทพได้อย่างหวุดหวิด (เริ่มชินแล้วล่ะสิ ต่อไปเปิดโรงเรียนเซียนหลบชั้นเทพได้เลยนะ)

 

คนแคราะประหลาดที่มีเขากวางอันเล็กงอกขึ้นบนหัวกระโดดหลบหวืดไปซ่อนหลังชายหนุ่มผมสีเงิน ก่อนเอ่ยว่า

"องค์หญิงอย่าแกล้งข้าเลย (> <) ข้าเอาสาสน์จากท่านจ้าวมาส่ง” โกโดมเอ่ยพร้อมกับยื่นม้วนกระดาษขนาดไม่ใหญ่มากส่งให้เด็กหนุ่ม

 

เฟรินรีบคว้ามา แล้วเปิดอ่านทันที

ถึง เฟลิโอน่าลูกรัก

     พ่อได้ของชิ้นหนึ่งมาจากราชินีจันทรา พ่อคิดว่าลูกคงชอบ แต่พ่อไม่ให้ลูกง่ายๆหรอก พอส่งคนหนึ่งที่เป็นผู้ถือของขวัญ และส่งตัวหลอกที่ไม่รู้เรื่องอีก 4คนไปเข้าโรงเรียนลูก ลูกต้องหาเองว่าใครเป็นผู้ถือของขวัญ ขอให้โชคดีในการหานะ

 

ปล.อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นผู้ชายนะ

                                                                                                พ่อสุดที่รัก
                                                                           เอวิเดส

"โธ่ พ่อนี่ก็ให้ของไม่เห็นต้องทำอย่างเงี้ย" เฟรินบ่นอุบอิบกับตัวเอง พลางนึกในใจ จินตนาการถึงของรูปร่างประหลาดๆ ที่ดูจะเข้ากับดินแดนปีศาจอย่างเดมอส

"...." ไม่มีคำเอ่ยจากเจ้าชายข้างตัว

"เจ้ากวาง พ่อจะส่งใครมา คงไม่เอาสัตว์ประหลาดเดมอสหรอกนะ" เฟรินเอ่ยก่อนนึกไพล่ไปตอนที่เธอเดินทางไปเดมอสครั้งเมื่อตอนปิดภาคเรียนตอนปี 1 (เล่ม2) ทั้งป่าต้องห้าม เมืองยักษ์ หุบเขาหัวกะโหลกที่ดูจะเป็นหมู่บ้านคนแคระกินคนสุดสยองขวัญพิลึกพิลั่นที่เธอคิดว่า ต้องไปทิ้งชีวิตไว้ที่นั่น.....

 

แล้วคราวนี้จะมีสัตว์ประหลาดอะไรอีกมาโผล่ในชีวิตอันแสนสุขของเธอ!!!

 

“ไม่ไม่ไม่ ไม่เอาอะไรเทือกนั้นทั้งน้านนนนน ต่อให้เอาของขวัญมาให้ก็เถอะ!!!”

 

ต่อให้เอาของขวัญที่ดีที่สุดในโลกมา แต่คนถือเป็นมนุษย์หมาป่าที่กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่หวังจะกินเนื้อเธอ ต่อให้มันมีพันธะสัญญาว่าจะไม่กินเธอก็เถอะ..........

 

 ไม่เอาเด็ดขาด!!!!!

"โธ่ องค์หญิงไม่ใช่สัตว์ประหลาดหรอก ปีศาจต่างหากพะยะค่ะ ปีศาจแท้ๆ 2 ตนพะยะค่ะ"

"หา!? 2ตนเลย" เฟรินร้องลั่น

"องค์หญิง ข้าต้องไปแล้ว ขอให้สนุกในการหา" โกโดมเอ่ยครั้งสุดท้าย ส่ายหัวอย่างกังวลเล็กน้อยก่อนแล้วก็หายไป

"เฮ้ เฟริน เมื่อกี้เจ้ากวางมีอะไรหรอ" คิลเพิ่งออกจากห้องน้ำมาถาม

แล้วเฟรินก็เล่าให้คิลฟัง

"อือ อย่างนี้นี่เอง" คิลเอ่ยออกมาเมื่อฟังจบ

"นายคิดว่าไง" เฟรินหันไปถามความเห็น

"นายหาเอาเองละกัน ฉันไม่เกี่ยว"

"คิล เพื่อนกันช่วยกันหน่อยสิ" เฟรินเริ่มออดอ้อน แต่ยังไม่ทัยงัดมารยาพันล้านเล่มเกวียนขึ้นมา เพื่อนรักของเธอก็ยื่นคำขาด

"หาเอาเองเถอะ!!"

ใบหน้าของเด็กหนุ่มหันไปหาที่พึ่งสุดท้าย แต่ก็ต้องพบกับสายตาเย็นๆที่ดูจะไม่ใจอ่อนแน่!

"เชอะ ไม่ง้อนายก็ได้ ฉันหาเอง" เฟรินพูดพร้อมกับลุกไปอาบน้ำ

+++++++++++++++++++++++++++++++