JusBU[Just Be You]แค่เป็นเธอ

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้เป็นแนวค่อนข้างธรรมดาค่ะ ฝนแค่อยากให้ทุกคนสัมผัสถึงความเป็นตัวของตัวเอง และความรักที่แท้จริงค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

-JusBU[Just Be You]แค่เป็นเธอ-

"พวกนายว่าสาวรร.เรา คนไหนสวยที่สุดวะ"

"ต้องเนเน่อยู่แล้ว สวย เซ็กซี่ ที่สำคัญ อึ๋มสุดยอด วันก่อนฉันบังเอิ๊น บังเอิญผ่านห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง หลังวิชาพละ..."

"พอๆ ไอตั้ม รสนิยมมรึงพวกฉันรู้ดี แต่ฉันว่าพี่ไฟก็สวยดีนะ"

"ใช่ๆ ดาวรร.คนสวยของพวกเรา ป๊อปทั้งรร.เราและรร.อื่นด้วย"

"หรอ....อืม...แล้วน้องสาวพี่ไฟ น้ำ ล่ะ พวกมรึงว่าไง"

"ยัยเฉิ่มห้องเราเนี่ยนะ ห่างไกลเนเน่ของฉันเลยเฟ่ย"

"งั้นมรึงก็ไปหาเนเน่ของมรึงเลยไป ไอตั้ม ฉันว่าน้ำก็น่ารักดีนะ"

"นั่นดิ ตั้งแต่แสดงละครภาษาอังกฤษของชมรมวิชาการ ก็ป๊อปมากเหมือนกัน"

"ถูกต้องนะคร้าบ ตอนแต่งชุดราตรีก็สวย เซ็กซี่ใช่เล่น นายว่าไง โย"

".... ...อย่าเอายัยน้ำไปเปรียบเทียบกับพี่ไฟ หรือเนเน่ไรนั่นเลย"

"ได้ยินใช่ม้า โยก็คิดเหมือนฉัน"

"มรึงเงียบไปเลย ไอ้ตั้ม"

"เอาเถอะๆ จะหน้าตาดีหรือขี้เหร่ น้ำเค้าก็มีพี่พีล่ะหน่า"

"อะไรนะ! พี่ดี่เกี่ยวอะไรกับยัยน้ำ"

"ใจเย็นๆ โย พี่พีเล่นเป็นพระเอก จำไม่ได้หรอ แล้วตั้งแต่การแสดงละครนั่น คนส่วนใหญ่เลยคิดว่าคู่นี้เหมาะสมกันดี"

"....เหมาะสมตรงไหน"

"ช่าย พี่พีไม่มีทางชอบยัยเฉิ่มนั่นหรอก"

"ไอ้ตั้ม ถ้ามรึงไม่เงียบ เจอดีแน่ ส่วนโย วันนี้นายเป็นอะไรเนี่ย นายไม่เคยพูดจาถึงผู้หญิงอย่างนี้"

พวกเขายังคงเถียงกันต่อไป ในห้องเรียนยามเย็นที่นร.คนอื่นๆกลับบ้านกันไปแล้ว โดยไม่รู้ว่าบทสนทนานี้ได้ผ่านเข้าหู น้ำ หญิงสาวผู้เป็นหัวข้อในการโต้เถียง

ฉันจะทำให้พวกนายเข้าใจเสน่ห์ของผู้หญิงอย่าแท้จริง โดยเฉพาะนาย โย

"เจ๊ไฟ เจ๊สอนน้ำแต่งหน้าทำผม ให้เช้งเหมือนเจ๊หน่อยดิ"

"หา ทำไมอยู่ๆเธอถึง..."

"แล้วจะช่วยไหมอ่ะ"

"อื้มๆ แน่นอนอยู่แล้ว แกก็รู้ว่าเจ๊อยากจัดการใบหน้ากับผมที่น่ารัก แต่ถูกแกทำซะเละนั่น"

"ง่ะ เค้าทำอะไร"

"เริ่มจากแว่นนี่ แกไม่ได้สายตาผิดปกติ เจ๊รู้ เพราะฉะนั้นเลิกใส่ได้แล้ว ไม่ต้องทำเป็นคงแก่เรียน แกก็บ้าเรียนอยู่แล้ว"

"งืมๆ"

"ต่อด้วยผมแก หัดหวีซะบ้าง ผมแกหยักโศกธรรมชาติ น่ารักเข้ากับใบหน้า แต่มันเป็นสังกะตังง่าย ดังนั้นต้องหมั่นหวี......."

เฮ่อ การเป็นสาวงามนี่ลำบากกว่าการสอบให้ได้4.0เสียอีก ใช้เวลานานมากอีกต่างหาก เจ๊ไฟบอกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ากว่านี้ด้วย

"นั่น...น้ำ สวยจัง"

"น้องน้ำสวยจริงๆ"

"สวยทั้งพี่ไฟและพี่น้ำเลย"

ตลอดทางขึ้นตึกไปยังห้องเรียน มีแต่คนพูดถึงฉัน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และรุ่นเดียวกัน แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดจะเป็นไปในทางที่ดี แต่ก็น่ารำคาญมิใช่น้อย

"วี้ด วิ่ว เด็กใหม่หรือจ๊ะ"

"เราอยู่ห้องเดียวกันมาเกือบปี น้ำเพิ่งรู้ว่าตั้มความจำปลาทอง"

"OoO….นะ น่ะ น้ำ"

"ดีจ้ะ บอล วิท เซต เรียว คอร์ด แล้วก็ โย"

"ดะ ดีครับ"

"วะ วันนี้ น้ำ สะ สวยมากเลยครับ"

"....ขี้เหร่ขึ้น"

"เฮ้ย ไอโย"เซตอุทาน พร้อมกับเอามือปิดปากโย

"มันสายตาไม่ค่อยดีครับ"เรียวแก้แทนเพื่อน

"งั้นหรอคะ เข้าเรียนกันดีกว่าค่ะ"เป็นคำพูดเพื่อตัดบทสนทนา

แต่ในใจ ฉันจะทำให้นายสายตาดีขึ้นเอง โย

ทุกๆวันที่ผ่านไปนั้น เรตติ้งฉันพุ่งกระฉูด ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็จะมีหนุ่มเข้ามาทักเข้ามาคุย แม้แต่นายตั้มตัวดี

"น้ำคร้าบ เย็นนี้ไปกินไอติมกันนะครับ"

"ขอโทษนะตั้ม น้ำมีนัดกับพี่พีแล้ว"ฉันปฏิเสธตั้ม แต่สายตาฉันมองไปยังโย บุคคลเดียวซึ่งปฏิบัติกับฉันเช่นเดิม หรืออาจแย่กว่าเดิมด้วย

ความจริงแล้ว 'นัด'ที่ฉันพูดถึงนั้น เป็นการประชุมของชมรมวิชาการ ซึ่งพี่พีเป็นประธานอยู่ ด้วยเหตุที่ละครคราวที่แล้วได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ชมรมวิชาการจึงตั้งใจจะจัดละครภาษาอังกฤษอีก ซึ่งจะแสดงหลังจากการสอบไฟนอลของทุกระดับชั้นสิ้นสุดลง

"ให้พี่พีเป็นพระเอก ส่วนน้องน้ำก็เป็นนางเอกเหมือนเดิมแล้วกันจ้ะ"พี่ฟีนเสนอ

"เออ ให้คนอื่นได้แสดงฝีมือบางดีกว่าค่ะ เพื่อจะเกิดดาวดวงใหม่ อีกอยางเดี๋ยวคนดูเบื่อแย่แล้วค่ะ"

"เบื่ออะไรกันครับ ตอนนี้พี่น้ำดังมากๆ ผมว่าจะเรียกผู้ชมได้มากขึ้นกว่าเดิมอีกนะครับ"

"นั่นสิๆ/อิม ใช่ๆ"

"งั้นตกลงตามนี้นะทุกคน"พี่ฟีนสรุป

หลังจากตกลงเรื่องที่จะแสดง พร้อมวางบทและแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

"น้ำๆ น้องน้ำครับ"ฉันหันหลังไปตามเสียงเรียก พบพี่พีกำลังวิ่งมาหาฉัน

"มีอะไรเหรอคะ พี่พี"

"นี่ก็ดึกพอสมควร ให้พี่ไปส่งดีกว่านะ"ฉันตั้งใจจะปฏิเสธ แต่ก็หันไปเห็นโยยืนอยู่หน้ารร.

"ถ้าพี่เต็มใจ น้ำก็ยินดีค่ะ"

ฉันกับพี่พีเดินไปตามทางเรื่อยๆ พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระ ทั้งเรื่องของชมรม การเรียน สิ่งที่ใฝ่ฝันไว้ในอนาคต ฯลฯ ตลอดเวลาฉันรู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับพี่พี แต่ในขณะเดียวกัน ภาพของโยก็โผล่มาทุกที

"ขอบคุณพี่พีมากค่ะ ที่เดินมาเป็นเพื่อนน้ำ"

"ไม่เป็นไรครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ ฝันดีครับ"

หลังจากที่มองพี่พีเดินไปจนลับตาแล้ว ฉันตัดสินใจเข้าบ้าน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า อาหารที่บ้านหมดแล้ว ฉันจึงเดินกลับไปซื้อที่มินิมาร์ทหน้าปากซอย พอเลือกซื้อของเสร็จ ฉันเดินผ่านสวนสาธารณะ สายตาฉันเหลือบไปเห็นชิงช้า อยู่ๆความรู้สึกอยากนั่งชิงช้าก็เข้ามา ขณะที่กำลังเดินไปยังชิงช้า พวกลุงเมาสุรา2-3คนก็โผล่มา

"มาเล่นอะไรสนุกๆกับพี่ดีไหม"

"ช่าย มามะๆ"

"น้องนางฟ้าคนสวยมาเร้ว มาเร็ว"

ฉันควรจะวิ่งหนีจากตรงนั้นไป แต่ขากมันดันไม่มีเรี่ยวแรงขยับเขยื้อนซะงั้น ฮือๆ ไม่นะ มายเวอร์จิ้นต้องเสียให้กับพวกลุงไม่เจียมบอร์ดี้พวกนี้หรอ แง TOT

ผั วะ พลั่ก โครม

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยิ่งขี้เหร่อยู่"การพูดจาแบบนี้มีอยู่คนเดียวในโลกจริงๆ และก่อนที่สมองฉนจะได้คิดอะไร ร่างกายฉันก็โถมเข้าหาโย

"เฮ่ย ยัยบ้า เสื้อฉันเปียกหมด"ถึงจะพูดออกมาอย่างนั้น แต่โยก็กอดฉันไว้

โยช่วยฉันถือของ แล้วเดินมาส่งฉันที่บ้าน ตลอดทางเราสองคนไม่มีใครปริปากพูดอะไร

"...ขอบคุณนะ โย"

"อะ อืม ไม่เป็นไร แค่เห็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่น่าสงสารเท่านั้นแหละ"

"ย่ะ ฉันมันลูกเป็ดขี้เหร่"ฉันพูดออกไปเล่นๆ แต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ

"รู้ตัวก็ดี เข้าบ้านได้แล้ว"

"นายก็กลับบ้านได้แล้วเหมือนกัน"

"ฉันจะรอให้เธอเข้าบ้านให้แน่ใจก่อน เพราะฉะนั้นรีบๆเข้าไปเร็วๆ ฉันจะได้กลับบ้าน"โยพูด พร้อมกับใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ

"เจ้าค่ะ กลับบ้านดีๆล่ะ อย่าไปหาเรื่องใครเข้า ปากนายยิ่ง..."ฉันเว้นคำพูดไว้ แล้วรีบชิ่งเข้าบ้าน แต่ก็ทันได้ยินประโยคๆหนึ่งจากชายหนุ่มเบื้องหลัง

"You're lovely as you are, so please just be yourself"

[เธอน่ารักในแบบที่เธอเป็น ดังนั้นโปรดแค่เป็นตัวเธอ ฉันขอร้อง]

วันเวลาผ่านไป น้ำยังคงเล่นบทดาวรร.คนสวยต่อไป แม้ประโยคนั้นของโยจะตราตรึงอยู่ในสมอง และวันนี้ก็เช่นกัน หญิงสาวยังคงอยู่ภายใต้หน้ากากนั้น เธอและคนทั้งรร.กำลังมุ่งหน้าไปยังเวทีใหญ่ของรร.

"น้ำๆ พีชที่ต้องร้องเพลง เขาเกิดไม่สบายขึ้นมา เธอมาร้องแทนเขาหน่อยนะ นะๆๆๆๆ"นายตั้มโผล่มาขอร้องพร้อมผองเพื่อน

"อ้าว แล้วจะร้องได้หรอ อยู่มาขอเนี่ย เพลงอะไรอ่ะ"

"เจ้าชายของฉัน...ของพัดชาอ่า"

และด้วยเหตุนั้น ฉันจึงต้องขึ้นมาร้องเพลง 'เจ้าชายของฉัน' ให้กับวงดนตรีของพวกโย น่าแปลกที่พอมาถึงท่อนฮุคสุดท้าย โยมายืนข้างหลังฉัน แล้วร้องเข้าไมค์ในมือฉัน ขณะที่ฉันยังคงอึ้งอยู่

"แค่เป็นเธอที่เป็นตัวเธอแค่นั้นพอ ไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าหญิงในฝัน แค่เป็นเธอที่เป็นแบบเดิม ให้เหมือนทุกๆวัน เพราะเจ้าหญิงของฉันนั้นยังเป็นเธอเสมอ"

เพลงนี้จึงกลายเป็นเพลง ' เจ้าหญิงของฉัน' ไปโดยปริยาย แต่ก็ได้รับเสียงกร๊ดสนั่นปฐพี และก็ทำให้ฉันเข้าใจถึงสิ่งที่โยพยายามบอกฉันมาโดยตลอด

วันรุ่งขึ้นฉันจึงมารร.ในสภาพ ใบหน้าไม่ได้รับการแต่งแต้มแต่อย่างใด เพียงทาแป้งเด็กนิดหน่อย และผมที่มัดเป็นหางม้าธรรมดา คงขาดแต่แว่นที่ฉันขี้เกียจใส่ เพราะเริ่มไม่ชินกับมันแล้ว ก็ไม่ได้ใส่มาตั้งนานแหนะ น่าแปลกที่เรตติ้งฉันยังเหมือนเดิม ไม่ได้ลดลงอย่างที่คิด

"เธอก็สวยธรรมชาติเหมือนกันนะเนี่ย"เจ๊ไฟแซว แต่ฉันรู้ดีว่า เจ๊พยายามทำให้ฉันมีความมั่นใจในตนเอง

"น้ำๆ น้ำจ๋า"เสียงที่เป็นเอกลักษณ์ดังมาแต่ไกล

"เพื่อนเรียกแล้วแหนะ งั้นเจ๊ไปก่อนนะจ๊ะ"แถมด้วยการขยิบตากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเจ๊ไฟก็จากไป ทิ้งให้ฉันต้องเผชิญกับกลุ่มของนายตั้มแต่เพียงลำพัง

"....คุณน้ำคนเดิม?"วิทพูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบของพวกเราที่เหลือ

"ค่ะ น้ำคนเดิมกลับมาแล้วค่ะ"พูดจบ ฉันก็หันไปหาโย

"แว่น...แล้วแว่นของเธอล่ะ"

"อะไรกัน โย ใส่คอนแทคอย่างนี้ก็ดีแล้ว"

"คอนแทค? ฉันไม่ได้ใส่คอนแทค เลนส์ซะหน่อย"ฉันบอกนายตั้ม จากนั้นจึงหันไปพูดกับโย " แว่นมันเกะกะอ่ะ แต่ก่อนใส่เพราะอยากดูเป็นเด็กเรียน"

"งั้นน้ำสายตาปกติหรอ"บอลถามบ้าง

"อื้ม"

วันนี้เป็นวันสอบไฟนอลสุดท้าย สำหรับนร.ม.3อย่างพวกเรานั้นน่าใจหายอยู่เหมือนกัน เพราะหลายคนจะไปเข้าม.4ที่อื่น พอคิดว่าปีหน้าจะไม่ได้เห็นหน้าบางคน มันรู้สึกเหงาๆ ไม่รู้พวกโยย้ายไปรร.อื่นไหม ตั้งแต่วันนั้นพวกเรายังไม่มีโอกาสพูดคุยกันอีก

"น้ำ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไปเปลี่ยนชุด เตรียมแสดงได้แล้ว"

"ค่ะ"ถึงเวลาแสดงแล้วหรอเนี่ย

การแสดงละครภาษาอังกฤษคราวนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาว2คนซึ่งเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ผู้เป็นพี่มีร่างกายอ่อนแอ โดยก่อนตายได้ขอให้น้องตามหาคนรักของเธอ แล้วช่วยเล่นเป็นเธอ คอยอยู่เคียงข้างเขาคนนั้น ด้วยความรักที่มีต่อพี่สาว คนเป็นน้องจึงได้ย้ายเข้าไปเรียนในรร.ของพี่สาว และได้พบกับคนรักของพี่สาว แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อว่า 'พีซ' ไม่นานหลังจากนั้น พีซสารภาพรักเธอ แม้ว่าเธอมีหน้าที่ต้องเล่นเป็นพี่สาว แต่ท้ายที่สุดเธอก็ค้นพบความเป็นตัวของเธอเอง เธอตัดสินใจเล่าเรื่องราวต่างๆให้พีซและคนรักของพี่สาวฟัง หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด คนรักของพี่สาวยึดมั่นในความรักที่มีให้ต่อพี่สาวของเธอ โดยไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแบบลึกซึ้งเลย และคอยไปเยี่ยมพี่สาวเธอที่สุสานเสมอ ส่วนเธอกับพีซก็เข้าใจซึ่งกันและกัน ความรักของทั้งสองคงมั่นไว้เสมอ เนี่องด้วยความเป็นตัวเองของทั้งคู่

แปะๆๆๆๆ

"กรี๊ด พี่พีหล่อที่สุด"

"น้องน้ำน่ารักมากเลยครับ"

"พี่พี พี่น้ำ เหมาะกันดีเนอะ"

"....... ..."

"น้ำ พี่มีอะไรจะสารภาพกับน้ำ ก่อนที่พี่จะจบจากรร.นี้ไป"พี่พีเข้ามาพูดกับฉันหลังเวที จริงสินะ พี่พีอยู่ม.6แล้ว หลังจากวันนี้พี่พีก็จะเป็นนักศึกษาในมหา'ลัย

"มีอะไรเหรอคะ"เรื่องอะไรกันนะ ถ้าเป็นเรื่องของชมรม พี่ฟีนก็รับดูแลต่ออยู่แล้วหนิ

"พี่อยากจะบอกน้ำว่า พี่รักน้ำ  น้ำรู้สึกอย่างไรกับพี่"พี่พีพูดอย่างจริงจังมาก ด้านหลังพี่พีฉันเห็นโยยืนอยู่ไม่ไกลนัก พอโยเห็นฉัน เขาก็หันหลังเดินหนีไป

"น้ำชอบพี่พีแบบพี่ชายอย่างจริงใจค่ะ และน้ำต้องขอโทษพี่พีจากใจจริงค่ะ"

หลังจากที่ฉันพูดออกไปอย่างนั้น พี่พีก็พูดว่า '....งั้นพี่ก็ขอดูแลน้ำอย่างพี่ชายกับน้องสาว ต่อจากนี้ถ้าใครทำอะไรน้ำ น้ำรีบบอกพี่เลยนะ' ฉันรับรู้ถึงความอบอุ่นในคำพูดของพี่พี และจากบทสนทนานี้ จึงทำให้ฉันมีความกล้าที่จะทำในสิ่งต่อไปนี้ โดยตอนนี้ฉันกำลังตามหาโยอยู่

"พี่พีดีกว่าฉัน อัจฉริยะทั้งการเรียน กีฬา และดนตรี เหมาะสมกับยัยนั่นจริงๆ"เสียงของโยหนิ ฉันมองไปยังต้นเสียง พบว่าโยเดินอยู่หลังตึกคนเดียว งั้นเขาพูดคนเดียวหรอนั่น? -_-

"เธอไม่จำเป็นต้องดีที่สุด แต่เธอสำคัญที่สุดสำหรับฉัน และเธอเท่านั้นที่ฉันต้องการ"ฉันร้องพร้อมกับสวมกอดโยจากด้านหลัง และต่อด้วยคำพูดว่า "ฉันรักนาย โย"

"น้ำ"โยหันมาด้วยความตกใจ

"หืม แล้วโยชอบฉันไหม"ฉันถามต่อไป ด้วยความหน้าด้านสุดขีด

"เธอคิดว่า ผู้ชายที่ไม่อยากเปรียบเทียบเธอกับพวกผู้หญิงที่สวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ผู้ชายที่รอเธอแล้วเดินตามเธอไปจนถึงบ้าน คอยดูว่าเธอเข้าบ้านอย่างปลอดภัย และอยากให้เธอแค่เป็นเธอ จะชอบเธอไหมล่ะ?....ไม่ล่ะ..ฉันรักเธอ น้ำ ตั้งนานก่อนหน้านี้แล้ว"

คำพูดของโยทำให้ฉันทั้งรู้สึกโล่ง ดีใจ ตื้นตัน และมีความสุขที่สุด แม้คำพูดของโยกับคำพูดของพี่พีจะเป็นคำสารภาพรักเหมือนกัน แต่กับคำพูดของพี่พี ฉันไม่มีความรู้สึกเหล่านี้เลย บางที 'เนื้อคู่' 'พรหมลิขิต' และ 'ด้ายแดง' อาจมีอยู่ในโลกใบนี้จริงๆด้วย

"ฮิ้ว วี้ด วิ่ว ฮะๆๆๆๆ"เหล่าเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายโผล่ออกมาพร้อมส่งเสียงเชียร์ และล้อเลียนกันอย่างสนุกสนาน

การมีคนรักที่เข้าใจ และเชื่อมั่นในตัวเรา ไม่ว่าจะเป็นในฐานะพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้อง หรือ แฟน ก็สามารถทำให้เรารู้สึกอบอุ่น และมั่นใจในตนเอง พร้อมที่จะผจญกับอุปสรรคต่างๆนานา

"เมื่อกี๊ นายว่าฉันสวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติใช่ไหม โย นายตาย"

"นายบอกว่าไม่อยากเปรียบเทียบฉันกับพวกผู้หญิงที่สวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ งั้นนายยังจะเปรียบเทียบฉันกับผู้หญิงสวยอย่างธรรมชาติทั่วๆไปหรอ ถ้านายมองผู้หญิงอื่น นายตายแน่ โย"

The End.

                                                                                                                                                                                                         

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องแรกของฝน ขอลงเป็นเรื่องสั้นก่อนค่ะ

เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องยาว และไม่ธรรมดาแน่นอนค่ะ

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน

ถ้าช่วยเม้นท์ให้หน่อยจะดีใจมั่กๆ

ไปเยี่ยมMy IDด้วยก็ดีนะ

http://my.dek-d.com/fayhell_pc/

-JusBU[Just Be You]แค่เป็นเธอ-

"พวกนายว่าสาวรร.เรา คนไหนสวยที่สุดวะ"

"ต้องเนเน่อยู่แล้ว สวย เซ็กซี่ ที่สำคัญ อึ๋มสุดยอด วันก่อนฉันบังเอิ๊น บังเอิญผ่านห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหญิง หลังวิชาพละ..."

"พอๆ ไอตั้ม รสนิยมมรึงพวกฉันรู้ดี แต่ฉันว่าพี่ไฟก็สวยดีนะ"

"ใช่ๆ ดาวรร.คนสวยของพวกเรา ป๊อปทั้งรร.เราและรร.อื่นด้วย"

"หรอ....อืม...แล้วน้องสาวพี่ไฟ น้ำ ล่ะ พวกมรึงว่าไง"

"ยัยเฉิ่มห้องเราเนี่ยนะ ห่างไกลเนเน่ของฉันเลยเฟ่ย"

"งั้นมรึงก็ไปหาเนเน่ของมรึงเลยไป ไอตั้ม ฉันว่าน้ำก็น่ารักดีนะ"

"นั่นดิ ตั้งแต่แสดงละครภาษาอังกฤษของชมรมวิชาการ ก็ป๊อปมากเหมือนกัน"

"ถูกต้องนะคร้าบ ตอนแต่งชุดราตรีก็สวย เซ็กซี่ใช่เล่น นายว่าไง โย"

".... ...อย่าเอายัยน้ำไปเปรียบเทียบกับพี่ไฟ หรือเนเน่ไรนั่นเลย"

"ได้ยินใช่ม้า โยก็คิดเหมือนฉัน"

"มรึงเงียบไปเลย ไอ้ตั้ม"

"เอาเถอะๆ จะหน้าตาดีหรือขี้เหร่ น้ำเค้าก็มีพี่พีล่ะหน่า"

"อะไรนะ! พี่ดี่เกี่ยวอะไรกับยัยน้ำ"

"ใจเย็นๆ โย พี่พีเล่นเป็นพระเอก จำไม่ได้หรอ แล้วตั้งแต่การแสดงละครนั่น คนส่วนใหญ่เลยคิดว่าคู่นี้เหมาะสมกันดี"

"....เหมาะสมตรงไหน"

"ช่าย พี่พีไม่มีทางชอบยัยเฉิ่มนั่นหรอก"

"ไอ้ตั้ม ถ้ามรึงไม่เงียบ เจอดีแน่ ส่วนโย วันนี้นายเป็นอะไรเนี่ย นายไม่เคยพูดจาถึงผู้หญิงอย่างนี้"

พวกเขายังคงเถียงกันต่อไป ในห้องเรียนยามเย็นที่นร.คนอื่นๆกลับบ้านกันไปแล้ว โดยไม่รู้ว่าบทสนทนานี้ได้ผ่านเข้าหู น้ำ หญิงสาวผู้เป็นหัวข้อในการโต้เถียง

ฉันจะทำให้พวกนายเข้าใจเสน่ห์ของผู้หญิงอย่าแท้จริง โดยเฉพาะนาย โย

"เจ๊ไฟ เจ๊สอนน้ำแต่งหน้าทำผม ให้เช้งเหมือนเจ๊หน่อยดิ"

"หา ทำไมอยู่ๆเธอถึง..."

"แล้วจะช่วยไหมอ่ะ"

"อื้มๆ แน่นอนอยู่แล้ว แกก็รู้ว่าเจ๊อยากจัดการใบหน้ากับผมที่น่ารัก แต่ถูกแกทำซะเละนั่น"

"ง่ะ เค้าทำอะไร"

"เริ่มจากแว่นนี่ แกไม่ได้สายตาผิดปกติ เจ๊รู้ เพราะฉะนั้นเลิกใส่ได้แล้ว ไม่ต้องทำเป็นคงแก่เรียน แกก็บ้าเรียนอยู่แล้ว"

"งืมๆ"

"ต่อด้วยผมแก หัดหวีซะบ้าง ผมแกหยักโศกธรรมชาติ น่ารักเข้ากับใบหน้า แต่มันเป็นสังกะตังง่าย ดังนั้นต้องหมั่นหวี......."

เฮ่อ การเป็นสาวงามนี่ลำบากกว่าการสอบให้ได้4.0เสียอีก ใช้เวลานานมากอีกต่างหาก เจ๊ไฟบอกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้ากว่านี้ด้วย

"นั่น...น้ำ สวยจัง"

"น้องน้ำสวยจริงๆ"

"สวยทั้งพี่ไฟและพี่น้ำเลย"

ตลอดทางขึ้นตึกไปยังห้องเรียน มีแต่คนพูดถึงฉัน ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และรุ่นเดียวกัน แม้ว่าสิ่งที่พวกเขาพูดจะเป็นไปในทางที่ดี แต่ก็น่ารำคาญมิใช่น้อย

"วี้ด วิ่ว เด็กใหม่หรือจ๊ะ"

"เราอยู่ห้องเดียวกันมาเกือบปี น้ำเพิ่งรู้ว่าตั้มความจำปลาทอง"

"OoO….นะ น่ะ น้ำ"

"ดีจ้ะ บอล วิท เซต เรียว คอร์ด แล้วก็ โย"

"ดะ ดีครับ"

"วะ วันนี้ น้ำ สะ สวยมากเลยครับ"

"....ขี้เหร่ขึ้น"

"เฮ้ย ไอโย"เซตอุทาน พร้อมกับเอามือปิดปากโย

"มันสายตาไม่ค่อยดีครับ"เรียวแก้แทนเพื่อน

"งั้นหรอคะ เข้าเรียนกันดีกว่าค่ะ"เป็นคำพูดเพื่อตัดบทสนทนา

แต่ในใจ ฉันจะทำให้นายสายตาดีขึ้นเอง โย

ทุกๆวันที่ผ่านไปนั้น เรตติ้งฉันพุ่งกระฉูด ไม่ว่าจะเดินไปไหน ก็จะมีหนุ่มเข้ามาทักเข้ามาคุย แม้แต่นายตั้มตัวดี

"น้ำคร้าบ เย็นนี้ไปกินไอติมกันนะครับ"

"ขอโทษนะตั้ม น้ำมีนัดกับพี่พีแล้ว"ฉันปฏิเสธตั้ม แต่สายตาฉันมองไปยังโย บุคคลเดียวซึ่งปฏิบัติกับฉันเช่นเดิม หรืออาจแย่กว่าเดิมด้วย

ความจริงแล้ว 'นัด'ที่ฉันพูดถึงนั้น เป็นการประชุมของชมรมวิชาการ ซึ่งพี่พีเป็นประธานอยู่ ด้วยเหตุที่ละครคราวที่แล้วได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ชมรมวิชาการจึงตั้งใจจะจัดละครภาษาอังกฤษอีก ซึ่งจะแสดงหลังจากการสอบไฟนอลของทุกระดับชั้นสิ้นสุดลง

"ให้พี่พีเป็นพระเอก ส่วนน้องน้ำก็เป็นนางเอกเหมือนเดิมแล้วกันจ้ะ"พี่ฟีนเสนอ

"เออ ให้คนอื่นได้แสดงฝีมือบางดีกว่าค่ะ เพื่อจะเกิดดาวดวงใหม่ อีกอยางเดี๋ยวคนดูเบื่อแย่แล้วค่ะ"

"เบื่ออะไรกันครับ ตอนนี้พี่น้ำดังมากๆ ผมว่าจะเรียกผู้ชมได้มากขึ้นกว่าเดิมอีกนะครับ"

"นั่นสิๆ/อิม ใช่ๆ"

"งั้นตกลงตามนี้นะทุกคน"พี่ฟีนสรุป

หลังจากตกลงเรื่องที่จะแสดง พร้อมวางบทและแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อย ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

"น้ำๆ น้องน้ำครับ"ฉันหันหลังไปตามเสียงเรียก พบพี่พีกำลังวิ่งมาหาฉัน

"มีอะไรเหรอคะ พี่พี"

"นี่ก็ดึกพอสมควร ให้พี่ไปส่งดีกว่านะ"ฉันตั้งใจจะปฏิเสธ แต่ก็หันไปเห็นโยยืนอยู่หน้ารร.

"ถ้าพี่เต็มใจ น้ำก็ยินดีค่ะ"

ฉันกับพี่พีเดินไปตามทางเรื่อยๆ พวกเราคุยเรื่องสัพเพเหระ ทั้งเรื่องของชมรม การเรียน สิ่งที่ใฝ่ฝันไว้ในอนาคต ฯลฯ ตลอดเวลาฉันรู้สึกสบายใจที่ได้คุยกับพี่พี แต่ในขณะเดียวกัน ภาพของโยก็โผล่มาทุกที

"ขอบคุณพี่พีมากค่ะ ที่เดินมาเป็นเพื่อนน้ำ"

"ไม่เป็นไรครับ เจอกันพรุ่งนี้นะ ฝันดีครับ"

หลังจากที่มองพี่พีเดินไปจนลับตาแล้ว ฉันตัดสินใจเข้าบ้าน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า อาหารที่บ้านหมดแล้ว ฉันจึงเดินกลับไปซื้อที่มินิมาร์ทหน้าปากซอย พอเลือกซื้อของเสร็จ ฉันเดินผ่านสวนสาธารณะ สายตาฉันเหลือบไปเห็นชิงช้า อยู่ๆความรู้สึกอยากนั่งชิงช้าก็เข้ามา ขณะที่กำลังเดินไปยังชิงช้า พวกลุงเมาสุรา2-3คนก็โผล่มา

"มาเล่นอะไรสนุกๆกับพี่ดีไหม"

"ช่าย มามะๆ"

"น้องนางฟ้าคนสวยมาเร้ว มาเร็ว"

ฉันควรจะวิ่งหนีจากตรงนั้นไป แต่ขากมันดันไม่มีเรี่ยวแรงขยับเขยื้อนซะงั้น ฮือๆ ไม่นะ มายเวอร์จิ้นต้องเสียให้กับพวกลุงไม่เจียมบอร์ดี้พวกนี้หรอ แง TOT

ผั วะ พลั่ก โครม

"หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยิ่งขี้เหร่อยู่"การพูดจาแบบนี้มีอยู่คนเดียวในโลกจริงๆ และก่อนที่สมองฉนจะได้คิดอะไร ร่างกายฉันก็โถมเข้าหาโย

"เฮ่ย ยัยบ้า เสื้อฉันเปียกหมด"ถึงจะพูดออกมาอย่างนั้น แต่โยก็กอดฉันไว้

โยช่วยฉันถือของ แล้วเดินมาส่งฉันที่บ้าน ตลอดทางเราสองคนไม่มีใครปริปากพูดอะไร

"...ขอบคุณนะ โย"

"อะ อืม ไม่เป็นไร แค่เห็นลูกเป็ดขี้เหร่ที่น่าสงสารเท่านั้นแหละ"

"ย่ะ ฉันมันลูกเป็ดขี้เหร่"ฉันพูดออกไปเล่นๆ แต่แฝงไปด้วยความน้อยใจ

"รู้ตัวก็ดี เข้าบ้านได้แล้ว"

"นายก็กลับบ้านได้แล้วเหมือนกัน"

"ฉันจะรอให้เธอเข้าบ้านให้แน่ใจก่อน เพราะฉะนั้นรีบๆเข้าไปเร็วๆ ฉันจะได้กลับบ้าน"โยพูด พร้อมกับใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ

"เจ้าค่ะ กลับบ้านดีๆล่ะ อย่าไปหาเรื่องใครเข้า ปากนายยิ่ง..."ฉันเว้นคำพูดไว้ แล้วรีบชิ่งเข้าบ้าน แต่ก็ทันได้ยินประโยคๆหนึ่งจากชายหนุ่มเบื้องหลัง

"You're lovely as you are, so please just be yourself"

[เธอน่ารักในแบบที่เธอเป็น ดังนั้นโปรดแค่เป็นตัวเธอ ฉันขอร้อง]

วันเวลาผ่านไป น้ำยังคงเล่นบทดาวรร.คนสวยต่อไป แม้ประโยคนั้นของโยจะตราตรึงอยู่ในสมอง และวันนี้ก็เช่นกัน หญิงสาวยังคงอยู่ภายใต้หน้ากากนั้น เธอและคนทั้งรร.กำลังมุ่งหน้าไปยังเวทีใหญ่ของรร.

"น้ำๆ พีชที่ต้องร้องเพลง เขาเกิดไม่สบายขึ้นมา เธอมาร้องแทนเขาหน่อยนะ นะๆๆๆๆ"นายตั้มโผล่มาขอร้องพร้อมผองเพื่อน

"อ้าว แล้วจะร้องได้หรอ อยู่มาขอเนี่ย เพลงอะไรอ่ะ"

"เจ้าชายของฉัน...ของพัดชาอ่า"

และด้วยเหตุนั้น ฉันจึงต้องขึ้นมาร้องเพลง 'เจ้าชายของฉัน' ให้กับวงดนตรีของพวกโย น่าแปลกที่พอมาถึงท่อนฮุคสุดท้าย โยมายืนข้างหลังฉัน แล้วร้องเข้าไมค์ในมือฉัน ขณะที่ฉันยังคงอึ้งอยู่

"แค่เป็นเธอที่เป็นตัวเธอแค่นั้นพอ ไม่ได้ขอให้เป็นเจ้าหญิงในฝัน แค่เป็นเธอที่เป็นแบบเดิม ให้เหมือนทุกๆวัน เพราะเจ้าหญิงของฉันนั้นยังเป็นเธอเสมอ"

เพลงนี้จึงกลายเป็นเพลง ' เจ้าหญิงของฉัน' ไปโดยปริยาย แต่ก็ได้รับเสียงกร๊ดสนั่นปฐพี และก็ทำให้ฉันเข้าใจถึงสิ่งที่โยพยายามบอกฉันมาโดยตลอด

วันรุ่งขึ้นฉันจึงมารร.ในสภาพ ใบหน้าไม่ได้รับการแต่งแต้มแต่อย่างใด เพียงทาแป้งเด็กนิดหน่อย และผมที่มัดเป็นหางม้าธรรมดา คงขาดแต่แว่นที่ฉันขี้เกียจใส่ เพราะเริ่มไม่ชินกับมันแล้ว ก็ไม่ได้ใส่มาตั้งนานแหนะ น่าแปลกที่เรตติ้งฉันยังเหมือนเดิม ไม่ได้ลดลงอย่างที่คิด

"เธอก็สวยธรรมชาติเหมือนกันนะเนี่ย"เจ๊ไฟแซว แต่ฉันรู้ดีว่า เจ๊พยายามทำให้ฉันมีความมั่นใจในตนเอง

"น้ำๆ น้ำจ๋า"เสียงที่เป็นเอกลักษณ์ดังมาแต่ไกล

"เพื่อนเรียกแล้วแหนะ งั้นเจ๊ไปก่อนนะจ๊ะ"แถมด้วยการขยิบตากับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วเจ๊ไฟก็จากไป ทิ้งให้ฉันต้องเผชิญกับกลุ่มของนายตั้มแต่เพียงลำพัง

"....คุณน้ำคนเดิม?"วิทพูดขึ้น ท่ามกลางความเงียบของพวกเราที่เหลือ

"ค่ะ น้ำคนเดิมกลับมาแล้วค่ะ"พูดจบ ฉันก็หันไปหาโย

"แว่น...แล้วแว่นของเธอล่ะ"

"อะไรกัน โย ใส่คอนแทคอย่างนี้ก็ดีแล้ว"

"คอนแทค? ฉันไม่ได้ใส่คอนแทค เลนส์ซะหน่อย"ฉันบอกนายตั้ม จากนั้นจึงหันไปพูดกับโย " แว่นมันเกะกะอ่ะ แต่ก่อนใส่เพราะอยากดูเป็นเด็กเรียน"

"งั้นน้ำสายตาปกติหรอ"บอลถามบ้าง

"อื้ม"

วันนี้เป็นวันสอบไฟนอลสุดท้าย สำหรับนร.ม.3อย่างพวกเรานั้นน่าใจหายอยู่เหมือนกัน เพราะหลายคนจะไปเข้าม.4ที่อื่น พอคิดว่าปีหน้าจะไม่ได้เห็นหน้าบางคน มันรู้สึกเหงาๆ ไม่รู้พวกโยย้ายไปรร.อื่นไหม ตั้งแต่วันนั้นพวกเรายังไม่มีโอกาสพูดคุยกันอีก

"น้ำ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ไปเปลี่ยนชุด เตรียมแสดงได้แล้ว"

"ค่ะ"ถึงเวลาแสดงแล้วหรอเนี่ย

การแสดงละครภาษาอังกฤษคราวนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับหญิงสาว2คนซึ่งเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน ผู้เป็นพี่มีร่างกายอ่อนแอ โดยก่อนตายได้ขอให้น้องตามหาคนรักของเธอ แล้วช่วยเล่นเป็นเธอ คอยอยู่เคียงข้างเขาคนนั้น ด้วยความรักที่มีต่อพี่สาว คนเป็นน้องจึงได้ย้ายเข้าไปเรียนในรร.ของพี่สาว และได้พบกับคนรักของพี่สาว แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ได้รู้จักผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อว่า 'พีซ' ไม่นานหลังจากนั้น พีซสารภาพรักเธอ แม้ว่าเธอมีหน้าที่ต้องเล่นเป็นพี่สาว แต่ท้ายที่สุดเธอก็ค้นพบความเป็นตัวของเธอเอง เธอตัดสินใจเล่าเรื่องราวต่างๆให้พีซและคนรักของพี่สาวฟัง หลังจากได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด คนรักของพี่สาวยึดมั่นในความรักที่มีให้ต่อพี่สาวของเธอ โดยไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนแบบลึกซึ้งเลย และคอยไปเยี่ยมพี่สาวเธอที่สุสานเสมอ ส่วนเธอกับพีซก็เข้าใจซึ่งกันและกัน ความรักของทั้งสองคงมั่นไว้เสมอ เนี่องด้วยความเป็นตัวเองของทั้งคู่

แปะๆๆๆๆ

"กรี๊ด พี่พีหล่อที่สุด"

"น้องน้ำน่ารักมากเลยครับ"

"พี่พี พี่น้ำ เหมาะกันดีเนอะ"

"....... ..."

"น้ำ พี่มีอะไรจะสารภาพกับน้ำ ก่อนที่พี่จะจบจากรร.นี้ไป"พี่พีเข้ามาพูดกับฉันหลังเวที จริงสินะ พี่พีอยู่ม.6แล้ว หลังจากวันนี้พี่พีก็จะเป็นนักศึกษาในมหา'ลัย

"มีอะไรเหรอคะ"เรื่องอะไรกันนะ ถ้าเป็นเรื่องของชมรม พี่ฟีนก็รับดูแลต่ออยู่แล้วหนิ

"พี่อยากจะบอกน้ำว่า พี่รักน้ำ  น้ำรู้สึกอย่างไรกับพี่"พี่พีพูดอย่างจริงจังมาก ด้านหลังพี่พีฉันเห็นโยยืนอยู่ไม่ไกลนัก พอโยเห็นฉัน เขาก็หันหลังเดินหนีไป

"น้ำชอบพี่พีแบบพี่ชายอย่างจริงใจค่ะ และน้ำต้องขอโทษพี่พีจากใจจริงค่ะ"

หลังจากที่ฉันพูดออกไปอย่างนั้น พี่พีก็พูดว่า '....งั้นพี่ก็ขอดูแลน้ำอย่างพี่ชายกับน้องสาว ต่อจากนี้ถ้าใครทำอะไรน้ำ น้ำรีบบอกพี่เลยนะ' ฉันรับรู้ถึงความอบอุ่นในคำพูดของพี่พี และจากบทสนทนานี้ จึงทำให้ฉันมีความกล้าที่จะทำในสิ่งต่อไปนี้ โดยตอนนี้ฉันกำลังตามหาโยอยู่

"พี่พีดีกว่าฉัน อัจฉริยะทั้งการเรียน กีฬา และดนตรี เหมาะสมกับยัยนั่นจริงๆ"เสียงของโยหนิ ฉันมองไปยังต้นเสียง พบว่าโยเดินอยู่หลังตึกคนเดียว งั้นเขาพูดคนเดียวหรอนั่น? -_-

"เธอไม่จำเป็นต้องดีที่สุด แต่เธอสำคัญที่สุดสำหรับฉัน และเธอเท่านั้นที่ฉันต้องการ"ฉันร้องพร้อมกับสวมกอดโยจากด้านหลัง และต่อด้วยคำพูดว่า "ฉันรักนาย โย"

"น้ำ"โยหันมาด้วยความตกใจ

"หืม แล้วโยชอบฉันไหม"ฉันถามต่อไป ด้วยความหน้าด้านสุดขีด

"เธอคิดว่า ผู้ชายที่ไม่อยากเปรียบเทียบเธอกับพวกผู้หญิงที่สวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ผู้ชายที่รอเธอแล้วเดินตามเธอไปจนถึงบ้าน คอยดูว่าเธอเข้าบ้านอย่างปลอดภัย และอยากให้เธอแค่เป็นเธอ จะชอบเธอไหมล่ะ?....ไม่ล่ะ..ฉันรักเธอ น้ำ ตั้งนานก่อนหน้านี้แล้ว"

คำพูดของโยทำให้ฉันทั้งรู้สึกโล่ง ดีใจ ตื้นตัน และมีความสุขที่สุด แม้คำพูดของโยกับคำพูดของพี่พีจะเป็นคำสารภาพรักเหมือนกัน แต่กับคำพูดของพี่พี ฉันไม่มีความรู้สึกเหล่านี้เลย บางที 'เนื้อคู่' 'พรหมลิขิต' และ 'ด้ายแดง' อาจมีอยู่ในโลกใบนี้จริงๆด้วย

"ฮิ้ว วี้ด วิ่ว ฮะๆๆๆๆ"เหล่าเพื่อนๆ รุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายโผล่ออกมาพร้อมส่งเสียงเชียร์ และล้อเลียนกันอย่างสนุกสนาน

การมีคนรักที่เข้าใจ และเชื่อมั่นในตัวเรา ไม่ว่าจะเป็นในฐานะพ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน รุ่นพี่รุ่นน้อง หรือ แฟน ก็สามารถทำให้เรารู้สึกอบอุ่น และมั่นใจในตนเอง พร้อมที่จะผจญกับอุปสรรคต่างๆนานา

"เมื่อกี๊ นายว่าฉันสวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติใช่ไหม โย นายตาย"

"นายบอกว่าไม่อยากเปรียบเทียบฉันกับพวกผู้หญิงที่สวยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ งั้นนายยังจะเปรียบเทียบฉันกับผู้หญิงสวยอย่างธรรมชาติทั่วๆไปหรอ ถ้านายมองผู้หญิงอื่น นายตายแน่ โย"

The End.

                                                                                                                                                                                                         

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องแรกของฝน ขอลงเป็นเรื่องสั้นก่อนค่ะ

เรื่องต่อไปจะเป็นเรื่องยาว และไม่ธรรมดาแน่นอนค่ะ

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาอ่าน

ถ้าช่วยเม้นท์ให้หน่อยจะดีใจมั่กๆ

ไปเยี่ยมMy IDด้วยก็ดีนะ

http://my.dek-d.com/fayhell_pc/