4 Peice Clover โคลเวอร์ 4 แฉก หัวใจ 4 ดวง

ลำดับตอนที่ #2 : [ตอน1]ดอกทานตะวันที่แย้มบาน

ในเช้าที่สดใสมีเด็กผู้หญิงผมสีทองยาวประมาณบ่าคนหนึ่งกำลังเดินดู

ดอกทานตะวันในทุ่ง ตาที่เป็นประกายสีฟ้ากำลังจ้องไปที่ดอกทานตะวัน รอยยิ้มที่หน้า

ของเธอดูอ่อนโยน 

                                                ทันใดนั้น 
                    กริ๊งงงงง!!!!! เสียงนาฬิกาปลุกของฉันดังขึ้น

ฉันรีบตื่นมาดูนาฬิกา พอเห็นว่าสายแล้วจึงรีบตื่นไปอาบนําแปรงฟัน อาหารเช้าในวันรีบๆ

แบบนี้ของฉันคือขนมปังทาเนย ไม่ทันไรฉันรีบหยิบกระเป๋า ในปากคาบขนมปังแล้วขึ้นรถ

ไปโรงเรียน ฉันชื่อ เทียร์น่า ฟาเลนเซีย เป็นแค่เด็กสาว ม.ต้น ธรรมดาๆ
                                              
                                         เมื่อถึงโรงเรียน
 พี่สาวไม่แท้ของฉันยืนรออยู่หน้าประตู 

''เทียร์น่า!!สวัสดีจ้า''พี่สาวเรียก

''สวัสดีค่ะพี่สาว''ฉันทัก ขณะเดินเข้าห้องฉันกับพี่มักเดินไปคุยกันไปอย่างสนุกสนานเสมอ 

ส่วนพี่สาวไม่แท้ของฉัน เพสเซีย ฮิซันน่า
                                           
                                     โครม!!
 เสียงฉันตกบันได
''เทียร์น่าเป็นอะไรมากไหม''พี่สาวถาม''ออปล่าวค่ะ''ฉันตอบ

''เห ดูเหมอๆนะ''ฉันสะดุ้งเพราะมัวแต่คิดถึงความฝันเมื่อตอนเช้า

''ออคิดถึงตอนเด็กๆอาค่ะ คิดถึงทุ่งทานตะวันที่ฉันไปเล่นเป็นประจำ''ฉันมักจะพูดแบบนี้เวลาเหมอ
     
   พอถึงห้อง ฉันก็เจอเด็กผู้หญิงที่ฉันไม่รู้จักคนหนึ่งผมเธอสีดำยาวสลวย ฉันคิดในใจว่า สวยอย่างกับนางฟ้าแหนะ ฉันจึงเดินเข้าไปทัก

''สวัสดีค่ะ ฉัน เทียร์น่า ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ'' ฉันทัก

''ดาเนียร์ เทลสวิช''ผู้หญิงคนนั้นพูด

ในใจฉันได้แต่คิดว่า ทำไมหน้าก็สวยแต่พูดจาดูเย็นชาได้ขนาดนี้ ฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่แล้วก็รู้สึกเหมือนมีคนมาสะกิด พอหันไป

''โย่วเทียร์น่า '' เพื่อนสนิทของฉัน มิเรีย ทัก

''โย่ว มิเรีย''ฉันตอบ

''เทียร์นั่นนักเรียนที่ย้ายมาใหม่หรอ''มิเรียถาม

'' ดาเนียร์ เทลสวิช'' ฉันพูดด้วยนําเสียงล้อเลียน

''เทียร์ไปอารมเสียมาจากไหนนั่น''มิเรียถาม

''ปล่าวหรอกแค่คุยกับคุณเทลสวิช''

ตั้งแต่นั้นฉันก็เริ่มไม่ชอบหน้า ดาเนียร์ เทลสวิช

หลังเลิกเรียนฉันจะไปเจอกับที่สวนสาธารณะซึ่งหลังเลิกเรียนวันนี้ฉันก็ไปเช่นเดิมแต่ก็

ต้องประหลาดใจที่เห็นพี่เพสเซียกับดาเนียร์คุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันจึงเดินเข้าไป

ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานฉันจึงทักขึ้นเพื่อขัดจังหวะ

''ไงค่ะพี่เพสเซีย ดาเนียร์'' ฉันทัก

''อ้าว!!มาแล้วหรอ เทียร์ร่า'' พี่เพสเซียถาม

''งั้นพี่ไปก่อนน่ะดราเนียร์''พี่เพสเซียลาดาเนียร์เพราะจะเดินกลับบ้านพร้อมกับฉัน

''ฉันไปด้วยได้ไหมค่ะ''ดาเนียร์ถาม

''ได้สิ ยินดีเสมอจ้าดาเนียร์''พี่เพสเซียตอบ

ฉันคิดในใจว่าดาเนียร์ เทลสวิช ทีพูดกับพี่เพสเซียพูดดีเชียวนะ

พี่เพสเซียกับดาเนียร์เดินนำหน้าคุยกันอย่างสนุกสนานส่วนฉันได้เเต่เดิมตามแล้ว

อึ้งกับอึ้งพูดอะไรไม่ถูกจึงบอกพี่เพสเซียว่า

''พี่เพสเซียค่ะเดี๋ยวหนูขอวิ่งกลับก่อนน่ะค่ะ''

''อ้าวรีบไปไหนจ๊ะ''พี่เพสเซียถาม

''ออพอดีวันนี้ปวดหัวอาค่ะ''ฉันตอบ ความจริงมันก็เป็นแค่ข้ออ้างที่ฉันชอบพูด

ขณะวิ่งกลับฉันวิ่งไปร้องไห้ไป ทันใดนั้นฉันเจอเด็กชายผมสีนําตาลอ่อนคนหนึ่งยืน

ข้างหน้าฉัน ฉันเกือบวิ่งไปชนเขา

''ขอโทษค่ะ''ฉันพูดด้วยหน้าตาที่ข้อนข้างอาย

''ไม่เป็นไรครับ อ่ะนี่ผมให้ครับ''เขายื่นสร้อยรูปใบโคลเวอร์มา

''เห ให้จริงหรอค่ะ''ฉันถาม

''เผื่อจะได้โชคดีขึ้นบ้าง''เขาตอบ

ทันใดนั้นฉันทำตัวไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเสียใจดีเลยขอบคุญเขาไป

แล้วรีบเดินออกไป

พอถึงบ้านฉันก็นั่งร้องทั้งๆที่ในใจคิดว่าร้องไปก็ไม่ได้อะไรดีขึ้น แต่มันก็ห้ามนําตาไม่ไหว

ฉันจึงรีบหลับ'เผื่อนี่จะเป็นความฝัน'ฉันปลอบใจตัวเอง

พอรุ่งเช้าแสงแดดส่องมาทางหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง

ฉันคิดในใจว่ามันคงเป็นฝัน แต่ก็รู้ตัวตอนไปถึงโรงเรียนเห็นพี่เพสเซียเดินไปกับดาเนียร์

พอไปถึงห้องฉันก็แกล้งทำเป็นทักดาเนียร์

''สวัสดีค่ะคุณ เทลสวิช''ฉันทัก

''หึ ฉันไม่สนใจคนอย่างเธอหรอก''เขาตอบ

''แหม เมื่อวานก็เห็นพูดดีเชียวนะค่ะไหงเปลี่ยนไวจัง''ฉันถามด้วยอารมค่อนข้างฉุน

''หึ มันก็แค่ละครตกตา''ดาเนียร์ตอบด้วยนําเสียงรำคาญ

''หรอค่ะ''

''ใช่สิ''ดาเนียร์พูด

''ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างคุณเทลสวิช จะเล่นละครตกตาคนอื่นอย่างนี้''

''เลิกยุ่งกัยฉันซักทีได้ไหม!!!!!!''ดาเนียร์ตวาด

''ได้สิเธอก็เลิกยุ่งกับฉันกับพี่เพสเซียด้วย''ฉันบอก

''กับเธอหนะได้แต่พี่เพสเซียอย่าฝันและจำไว้ ฉันจะเเย่งทุกอย่างไปจากเธอ''ดาเนียร์
ตอบ

''ได้ดาเนียร์ เทลสวิช เธอจะแย่งทุกอย่างไปจากฉันก็ตามใจแต่มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

แน่''ฉันตอบทั้งๆที่จริงฉันไม่ได้คิดอะไรเลย 

ดาเนียร์หันไปมองเด็กชายข้างๆแล้วบอกว่า

''ฝากนี่ไปให้พี่เพสเซียด้วยค่ะ'' เธอพูดพร้อมสายตายิ้มๆ

''อยากรู้ไหม ฉันส่งอะไรไป''ดาเนียร์ถาม

''อื้ม อะไร?''

''มันเป็นใบเชิญเข้าชมรมที่ฉันเป็นประธานถ้าเธอสนใจก็ไปได้นะ''ดาเนียร์ยื่นใบสมัครให้ฉัน

''ให้ฉัน? ดาเนียนร์จริงๆเธอก็ไม่ใช่คนไม่ดีนี่''

''เปล่าหรอก ฉันให้ใบเธอไปและบอกว่าไปสมัครได้แต่คงไม่รับ''ดาเนียร์บอก

ทันใดนั้นฉันอึ้งไปซักพักแล้วพึ่งรู้ตัวว่าโมโห

หลังจากนั้น 1 ชม

มีเสียงใสๆดังมาจากหลังห้อง

''ดาเนียร์จ๊ะพี่สนใจ''เสียงพี่เพสเซียนั่นเอง

''ค่า พี่เพสเซียชวนคนอื่นด้วยก็ได้นะค่ะ''ดาเนียร์พูด

''จ้า เดี๋ยวไว้พี่จะช่วยนะ''พี่เพสเซียพูด

ฉันหันไปมองแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก