คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ซิน คาล์มไซส์..........เฟคตัวพ่อ!
ไปสมัครเรื่องนี้มาค่ะ
Holy Horizon Project !
ประเดิมตัวแรกของบทความนี้ จะผ่านมั้ยหนอ ><
-----------------------------------------------------------------------------------------------
ใบสมัคร
รูป :: 
ลักษณะภายนอก :: ผมซอยสั้นสีน้ำตาลอ่อนดูนุ่มน่าขยุ้มซะไม่มี -^^- มีดวงตาเรียวสีน้ำตาลอ่อนเช่นเดียวกับสีผม ดวงหน้านวลเรียวรูปไข่ จมูกโด่งเล็กน้อยรับกับใบหน้า ริมฝีปากสีเนื้อมักประดับไปด้วยรอยยิ้ม คอยยาวระหง รูปร่างสูงโปร่ง สูงราว 190 เซนติเมตร (เสาไฟฟ้าเคลื่อนที่ได้!!!) การแต่งกายจะเป็นแนวสบายๆ เสื้อยืดกางเกงยีน สรุปโดยรวมคือหล่อ! ดูดี! อบอุ่น! น่าคบหา! หน้าตากินขาดทุกชายใด! แต่อย่าได้โดนสิ่งพวกนี้หลอกเอาเชียวล่ะ!!! เพราะนิสัยอันแท้จริงต่างกับรูปลักษณ์ที่เฟคไว้ภายนอกมากกกกกก~
ชื่อ :: ซิน คาล์มไซส์ [Sin Calmsize]
ชื่อเล่น :: ซิน (คงไม่มีชื่อไหนสั้นกว่านี้แล้วล่ะ)
ความหมายของชื่อ :: ตามตัวค่ะ sin แปลว่าบาป calm แปลว่าสงบ size แปลว่าขนาด รวมกันแล้วมันเป็นอ่ะหยังก่???
อายุ :: 19 ปี (ยังเอ๊าะๆ อยู่เลยนะ)
เพศ :: ชายครับ
นิสัย :: สุภาพบุรุษผุดออกมาจากนรกชัดๆ!!! คุณอ่านไม่ผิดหรอก...เป็นสุภาพบุรุษตรงหน้าตาและคำพูด ส่วนการกระทำนั้นเปรียบได้ดั่งนรก เอาล่ะ...เห็นหน้าใสใจดีแบบนี้ใครๆ ก็อยากเข้าใกล้จริงมั้ย? ภายนอกก็เหมือนรุ่นพี่แสนอบอุ่นคนหนึ่ง สุภาพกับผู้หญิงทุกคน พูดจาไพเราะมีลงท้ายด้วย ‘ครับ’ ทุกครั้ง กับพวกผู้ชายก็สงบเสงี่ยมเจียมตัวแถมเป็นกันเองเอามากๆ ใบหน้าของเขามักประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใสชวนเคลิบเคลิ้ม แต่...มันก็แค่รอยยิ้มอาบยาพิษ เขาไม่เคยเลยที่จะคบใครโดยไม่ ‘หลอกใช้’ แถมจะหลอกใช้แบบเนียนๆ ไม่ให้คนๆ นั้นรู้ตัวด้วย ตัวจริงของเขาน่ะเลวซะยิ่งกว่าเลว ชนิดที่ว่าฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรใดๆ ทั้งสิ้น แถมยังมีหน้าไปงานศพแสดงความเสียใจให้แก่คนที่เค้าฆ่าจนกลายเป็นที่รักใคร่ของผู้คนซะด้วยซ้ำ (ก็ไม่มีใครรู้หนิว่าเขาเป็นคนฆ่า และจะไม่มีทางได้รู้เลยด้วย) ทุกรอยยิ้ม...ทุกการกระทำ...ทุกคำพูด...ทุกๆ ความอบอุ่นและแสนดีที่เขาแสดงออกมามันก็เป็นแค่เรื่องหลอกลวง เพื่อหลอกให้คนอื่นไว้ใจและออกไปติดกับดักของเขาเท่านั้น มันไม่เคยเลยที่จะออกมาจากจิตใจจริงๆ ของเขา (อันที่จริงคงเพราะมันไม่มี)...อ้อ! อีกอย่าง เวลาเขาโกรธจะน่ากลัวมาก เพราะสิ่งที่เขาทำเวลาโกรธคือการยิ้มจนตาหยี ปากก็ค่อยๆ พูดคำว่า “ไม่เป็นไร” ออกมาด้วยเสียงทุ้มนุ่มนวล แต่ถ้าเขาพูดว่าไม่เป็นไรนั่นแหละคือหายนะ เพราะว่าเขาน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่คุณน่ะ...จะ ‘เป็นอะไร’ ไปในไม่ช้า และคุณจะไม่รู้ตัวเลยว่าคุณได้เป็นอะไรไป หึหึหึ อาจจะตื่นขึ้นมาอีกทีท่ามกลางบ้านที่โดนเผาเป็นตอตะโก หรือจับโยนลงบ่อส้วมทั้งๆ ที่ยังหลับอยู่ หรือ...หลับไปตลอดกาลไม่มีวันได้ตื่นขึ้นมาอีกเลย ระดับความโหดมันฮาก็จะขึ้นอยู่กับว่าเขา ‘ไม่เป็นไร’ มากน้อยแค่ไหน อ้อ...แล้วก็คงจะยากมากๆ ที่คุณจะเห็นตัวตนอันเลวทรามของเขา เพราะเขาจะเก็บมันเอาไว้แล้วเลือกที่จะเฟคอยู่ตลอดเวลา แม้กับลูกน้องในกลุ่ม Black Nightmare เองก็ตาม แรกๆ เด็กใหม่ก็จะหลงใหลได้ปลื้มในความหล่อและสุภาพของเขา แต่เมื่อได้ล่วงรู้ถึงอีกตัวตนความรู้สึกก็จะเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวแทน
ประวัติ :: ชีวิตจริงมันยิ่งกว่านิยายนะรู้มั้ย? เขาเกิดมาเป็นลูกเมียน้อย มีพ่อเป็นหัวหน้าของ Black Nightmare ซึ่งมีเมียเป็นสิบๆ คน ทุกคนก็ต่างล้วนแย่งกันที่จะแข็งแกร่งและเป็นลูกรักของพ่อเพื่อหวังที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าต่อจากพ่อ ด้วยความที่ตอนเด็กๆ เขาเป็นคนอ่อนแอแถมยังอายุน้อยที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งหมด ดังนั้นจึงทั้งถูกรังแกและกลั่นแกล้งสารพัด จนชื่อและตัวเขากระเด็นไปเป็นลูกลำดับสุดท้ายที่พ่อรัก (พูดง่ายๆ ว่าพ่อไม่รักนั่นแหละ) เขาเองก็น้อยใจเหมือนเด็กทั่วๆ ไปที่อยากได้ความรักและคำชมจากผู้เป็นพ่อ จนเขารู้สึกเกลียดโชคชะตาที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ แล้ววันหนึ่งเมื่อเขาอายุได้ 15 ปีและยังอ่อนแออยู่เช่นเดิม พี่ชายที่พ่อรักที่สุดจนทุกคนต่างคิดว่าเขาคนนั้นนั่นแหละที่จะสืบทอดตำแหน่งหัวหน้าของ Black Nightmare ต่อ พี่ชายบังเอิญเดินมาเจอเขากับแม่ที่ถูกแกล้งโดยการสาดน้ำล้างจานใส่ แล้วพี่ชายก็มองด้วยสายตาเหยียดหยามสุดฤทธิ์ก่อนพูดว่า “แม่มันอ่อนแอยังไง ลูกมันก็อ่อนแออย่างนั้น” ซึ่งมันก็จริง เพราะแม่ของเขานั้นอ่อนโยนจนดูอ่อนแอ และเป็นคนสั่งสอนเขาเองว่าอย่าไปสู้คนเพราะเดี๋ยวจะมีเรื่อง เขานอนๆ นั่งๆ คิดไตร่ตรองประโยคที่พี่ชายพูดอยู่เป็นเดือน สุดท้ายเขาจึงตัดสินใจ...ลงมือฆ่าแม่แท้ๆ ของตัวเอง แล้วพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้เขาดูแข็งแกร่งขึ้น จนนิสัยเขาเริ่มเปลี่ยนไปเป็นเหมือนเช่นในปัจจุบัน ซึ่งเขาก็ฆ่าพี่ๆ ของตัวเองไปเยอะทีเดียว รวมถึงพี่ชายที่พูดหยามเขาในวันนั้นด้วย แต่ก่อนที่พี่เขาจะหมดลมไปเขาก็ไม่ลืมกล่าวขอบคุณพี่ชายที่ช่วยสั่งสอนจนทำให้เขาตาแจ้งหรอกนะ ต่อจากนั้นเขาก็กลายเป็นลูกที่พ่อรักที่สุดไปด้วยความเลวที่กระโดดเตะตาผู้เป็นพ่อเข้าอย่างจัง จนปัจจุบันเขาอายุได้ 19 ปีก็รับตำแหน่งหัวหน้าใหญ่ไปครองท่ามกลางความรักจากผู้เป็นพ่อที่เขา ‘เคย’ ใฝ่หา
ชอบ :: ท้องฟ้าและดวงดาว นั่งส่องได้เป็นวันๆ เลยล่ะ รวมถึงการดูดวงด้วย เพราะเขาน่ะเชื่อในโชคชะตามากนะ...รู้มั้ย?
เกลียด :: พวกมีพลังจิตจำพวกอ่านความคิดอะไรพวกนี้ รู้มั้ยว่าพวกนั้นน่ะทำตัวน่ารำคาญขนาดไหน อยู่ใกล้ไม่ได้เป็นต้องโดนอ่านความคิดซะทุกที มันน่าจัดโยนบ่อส้วมจริงๆ เลยน๊า~
กลัว :: ฝันร้ายในยามที่เขายังเป็นเด็ก , ตัวเอง...คงไม่ผิดใช่มั้ยที่บางครั้งเขาก็รู้สึกกลัวตัวเองขึ้นมา?
เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์ครับ [ตรงนี้เปลี่ยนได้นะ ฝ้ายไม่รู้ว่าไรท์กำหนดอะไรรึเปล่า]
กลุ่ม :: Black Nightmare
ตำแหน่ง :: หัวหน้าใหญ่ของกลุ่ม
บท :: -
ความสามารถพิเศษ :: ความสามารถในการโกหก(หรือเฟค)ได้อย่างแนบเนียนราวกับว่ามันเป็นตัวตนของเขาจริงๆ สำหรับการโกหกคือจับไม่ติด สำหรับการเฟคก็แทบจะไม่มีใครเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดเป็นแค่สิ่งที่เขาแกล้งทำ แต่เชื่อเถอะ...เพราะความอ่อนโยนที่ใช้เรียกแทนความอ่อนแอทั้งหมดของเขาน่ะถูกเหยียบจมพสุธาไปตั้งแต่เขาตัดสินใจฆ่าแม่ตัวเองแล้ว
เพิ่มเติม :: คำพูดติดปากของซินคือ “รู้มั้ย?...” “รู้มั้ยว่า...” “รู้รึเปล่าว่า...” พูดง่ายๆ คือพูดเป็นประโยคคำถามน่ะค่ะ แบบที่ฝ้ายใช้ด้านรู้สึกจะเยอะเหมือนกัน อ้อ! ไม่รู้ว่าตัวละครมันจะดาร์คปนดราม่าเกินไปรึเปล่านะคะ เชิญไรท์ยำตามสบายค่า~ ><
คำถามสำหรับตัวละคร
Q1 :: คุณชื่ออะไรคะ?
A1 :: ‘ซิน คาล์มไซส์’ ครับ เรียกซินเฉยๆ ก็ได้ ชื่อผมมันแปลว่าว่าบาปน่ะครับ ชื่อเป็นมงคลดีเนอะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ...แล้วแต่คุณว่าจะลองมารู้จักกับ ‘บาป’ อย่างผมหรือเปล่า?
Q2 :: ทำไมถึงมาอยู่กลุ่มนี้ล่ะคะ?
A2 :: อืม...โชคชะตาล่ะมั้งครับ ถ้าไม่บังเอิญว่าผมเกิดมาเป็นลูกชายของหัวหน้ากลุ่มคนก่อน ไม่ได้โดนพี่ชายสั่งสอนมาดีจนฆ่าแม่ตัวเอง ไม่เป็นคนที่รู้จักเหยียบและหลอกใช้คนอื่น ผมคงไม่ได้มาอยู่กลุ่มนี้หรอกครับ ^_^
Q3 :: สำหรับคุณ กลุ่มที่คุณอยู่นี่ มีความหมายกับคุณแค่ไหนเหรอคะ?
A3 :: มันไม่ได้มีความหมายเท่าชีวิตหรอกครับ แต่มันป็น ‘ชีวิตของผม’ เลยต่างหาก ความหมายต่างกันนะ เพราะผมไม่รู้จะมีชีวิตไปเพื่ออะไรถ้าไม่ได้เป็นหัวหน้าของกลุ่ม สิ่งที่ผมทำมาทุกอย่างมันก็สูญเปล่าน่ะสิครับ
Q4 :: ขนาดนั้นเชียว? งั้นไม่มีอะไรแล้วค่ะ ขอให้โชคดี
A4 :: เช่นกันครับ อ้อ...ถ้าคุณรับผมเข้าในนิยายก็อาจมีการสับปนแนะนำเล็กๆ น้อยจาก ‘แม่’ ที่สร้างผมขึ้นมานะครับ อ้อ! รู้มั้ยว่าจากที่ผมดูมาเนี่ย...มีผู้ชายมาสมัครน้อยนะครับ ถ้าไม่อยากให้นิยายของตัวเองกลายเป็นแนว yuri ไปเนี่ยรับผมเข้าไปเพิ่มประชากรชายจะดีกว่าจริงมั้ยครับ? นี่ผมไม่ได้บังคับนะแค่ หลอก-ใช้-คน-อื่น-ให้-เป็น-ประ-โยชน์ ครับ ^^ [ฝ้าย :: รู้สึกเหมือนตัวเองจะโดนหลอกใช้ไปด้วยเลยแฮะ ^^” well come! (เวลคัม...เวรกรรม) โดนตัวละครที่เขียนขึ้นเองหลอกใช้]
คำถามสำหรับผู้ปกครอง
Q1 :: ไฮ ฮายยยยยย ย ชื่ออะไรคะ?
A1 :: ฝ้ายค่ะ ฝากเนื้อฝากตัว(ละคร)ไว้ด้วยนะคะ ^O^
Q2 :: ถ้าลูกคุณเกิด เสื่อม รั่ว หรืออะไรแบบนั้น จะรับได้มั้ยคะ?
A2 :: ก็อยากให้เป็นอยู่ค่ะ รู้สึกเขียนใบสมัครมาดราม่ามาก ไรท์จัดให้ฮาได้จะขอบคุณมากเลยค่ะ ><
Q3 :: ถ้าปรับเปลี่ยนลูกคุณ จะได้มั้ยคะ?
A3 :: เชิญเลยค่ะ (//ผายมือ) ยินดีเป็นอย่างยิ่ง ^^
Q4 :: ถ้าไม่ติดบทที่ต้องการจะรับลูกกลับหรือให้ยัดบทอื่นคะ?
A4 :: ยัดบทอื่นก็ได้ค่ะ รับกลับก็ไม่รู้จะไปส่งใครต่อ
Q5 :: ไรท์จะถามความเห็นของลูกคุณบ่อยๆ ดังนั้นห้ามทิ้งนะคะ?
A5 :: แน่นอนค่ะ ฝ้ายไม่ค่อยสมัครแล้วทิ้งหรอกค่า
Q6 :: งั้นขอให้โชคดีคะ
A6 :: เช่นกันค่ะ คงจะโชคดีมากถ้าตัวละครผ่านค่ะ 555+ (พูดเล่น...แต่คิดจริง)
-------------------------------------------------------------------------------------------------
เริ่มด้วยผู้ชายที่ตัวเองเเต่งไม่ถนัด เหอๆๆ พออ่านก็คิดว่าดีแล้วนะ แต่ไม่รู้ทำไมส่งไปทีไรก็ผ่านน้อยกว่าส่งผู้หญิงทุกที เซ็ง -*-
ความคิดเห็น