[Fanfic One Piece] โจรสลัดน้อยแห่งกลุ่มหมวกฟาง
ตอนที่ 9 : ตอนที่ 5 : อิจฉาและเหงา
"เอาละ เสร็จแล้ว!"พ่อครัวประจำเรือทยอยวางอาหารมื้อใหญ่จนเต็มโต๊ะ ฝีมื้อทำอาหารระดับซันจิแล้วแน่นอนว่ามีอาหารหลากหลายประเภท แต่หากสังเกตุดูดีๆทั้งหมดนั้ล้วนเป็นเนื้อปลาทั้งหมด คงไม่ต้องบอกหรอกนะปลาอะไร (ก็ไอ้ตัวปัญหาจากตอนที่แล้วนั้นล่ะ : ไรต์)
"ว้าว! น่ากินชะมัดเลยยย "ลูฟี่มองอาหารตาเป็นประกายแล้วร้องออกมาอย่างดีใจตามเคย
"ทำเยอะกว่าปกติรึเปล่าเนี่ยซันจิ"อุซปหันไปถามพ่อครัวหนุ่มที่ยังอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ครัว
"ก็นะ อุสาห์ได้(ซาก)ปลาตัวเบ้อเริ่มมาทั้งที แถมคืนนี้มีแขกมาเพิ่มอีกตั้งเยอะด้วย" ซันจิหันไปมองลอว์ที่นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับพวกเขาก่อนจะเหล่ออกไปทางประตูที่มีเสียงเจี้ยวดังจากข้างนอก พวกลูกเรือของลอว์ก็ขึ้นมากินข้าวที่เรือหมวกฟางเช่นกัน
"โทษทีที่เจ้าพวกนั้นเสียงดังไปหน่อย"ลอว์พูดออกมานิ่งๆ
"เฮ้ย ช่างเถอะๆแบบนี้ครึกครื้นดีจะตาย!"ลูฟี่ตอบกลับลอว์ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"เออ จะว่าไปลักส์ล่ะ?"
"สงสัยยังตกใจอยู่ล่ะมั้งพึ่งเจอเรื่องแบบนั้นไปนี่นา"
ตึกๆๆ
"คงไม่ใช่หรอกมั้ง"โรบินที่นั่งข้างลอว์เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งจากข้างนอกก็ยิ้มที่มุมปากทันที
ปัง!
"มาแล้วค่า!~~"เสียงใสน่ารักมาพร้อมกับร่างเล็กๆของเด็กน้อยทั้งสาม
"โอ้! มาแล้วๆ"
"ลักส์จังไม่เป็นไรแล้วเหรอ?"
"ค่ะ! หนูหิวสุดๆเลยล่ะ~~"เด็กน้อยพูดพลางวิ่งไปนั่งบนตักพ่อของเธอซึ่งเป็นที่ประจำอยู่แล้ว
"ฮ่ะๆ งั้นเหรอๆ งั้นก็มากินกันให้อิ่มไปเลย!"ลูฟี่พูดพลางส่งแซนวิชปลาให้ลูกสาว
"นึกว่าจะยังกลัวอยู่ซะอีก กะจะยกอาหารไปให้แล้วเชียวน้า"นามิมองสองพ่อลูกแล้วยิ้มออกมาบาง
"ตื่นมาก็บอกว่าหิวเลยล่ะครับ"นาจิลงมานั่งข้างนามิกำลังจะลงมือกินอาหารแต่ก็ชะงักเพราะอีกคนที่จู่ก็มานั่งข้างๆตน
"นายมานั่งตรงนี้ทำไมซิก?"
"นั่งตรงนี้ผิดหรือไงกัน"เด็กหนุ่มผมสีทมิฬตอบพลางกินเบอร์เกอร์ปลาที่อยู่ในมือ
"ไม่ใช่แบบนั้น...พ่อนายมาทั้งทีไม่ไปนั่งข้างเขาล่ะ?"ท่อนหลังนาจิกระซิบเบาๆให้เฉพาะซิกได้ยิน
"เรื่องของฉัน"
"ซิกมานั่งตรงนี้สิ..."โรบินเรียกซิกให้มานั่งใกล้ๆตนแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจากเด็กหนุ่ม
"อะไรกันไม่เจอกันแปปเดียวถึงวัยต่อต้านแล้วรึไงกัน"ลอว์ยกยิ้มเย้ยลูกตัวเองเล็กน้อย ทำให้ซิกต้องล่ะออกจากเบอร์เกอร์ในมือจ้องเขม่นมาทางพ่อของตน
"เกือบปีนึงน่ะนะแปปเดียว?"
ฉึก!
"โอ๊ะ เมื่อกี่เหมือนฉันจะได้ยินอะไรโดนแทง ฉึกๆเลยล่ะ"อุซปเอ่ยออกมาเชิงล้อเลียน
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณอุซป แบบนั้นมันยิ่งเจ็บปวดนะครับ โย้โฮโฮโห่"
"พวกแกอยากตายใช่ไหม!"ลอว์ไม่รอช้าเต็มชักดามคู่ใจที่อยู่ด้านหลัง แต่กลับชักไม่ออกเพราะมือมากมายจากผลฮานะ ฮานะ คอยล็อกดาบนั้นเอาไว้
"พวกแกน่ะพอซักทีเถอะ! ถ้ายังไม่หยุดก็ออกไปข้างนอกเลยไป๊!"ซันจิที่ฟังอยู่นานอย่างเหลืออดรีบเข้ามาห้ามก่อนที่ห้องครัวของเขาจะฟังไปซะก่อน
"ให้ตายสิพวกนายไม่อายเด็กบ้างรึไง แม้แต่ลูฟี่เองก็ยังนั่งอย่างสงบ..."ไซบอร์กร่างใหญ่หันไปมองกัปตันแต่ก็ต้องตะลึงที่อาหารกว่าครึ่งโต๊ะแทบจะไม่เหลือไว้ให้ใครกินแล้ว
"เอาอีกแล้วเหรอเจ้าบ้า!"โซเลโพ้นมาก่อนคนแรก
"นั้นมันส่วนของฉันนะเฟ้ย!"
"เผลอไม่ได้เลยนะนายเนี่ย!"และอีกหลายเสียงที่กำลังต่อว่าหนุ่มยางยืดที่เคี้ยวอาหารตุ่ยๆ
"ใช่ที่ไหนเล่า! ฉันให้ลักส์กินต่างหากล่ะ จะได้แข็งแรงยิ่งขึ้นไง"
"อย่าใช้ลูกมาเป็นข้ออ้างเซ่!!!"ทุกคน(ยกเว้นโรบินกับเด็กๆ)พูดออกมาพร้อมกัน
"...."ในระหว่างชุลมุนซิกก็แอบแยกตัวออกไปคนเดียวเงียบๆ แต่ก็ไม่อาจพ้นสายตาของเด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดคนนี้ไปได้
"โอ๊ะ อิ่มแล้วเหรอลักส์?"ลูฟี่ทักขึ้นเมื่อสูกสาวตัวน้อยกระโดดลงจากตักของตัวเอง
"อื้อ! หนูจะออกไปเล่นข้างนอกนะค่ะ!"
"อย่าไปเล่นตรงขอบเรืออีกนะ"นามิรีบเตือนลักส์ทันที ก็นะพึ่งจะตกจากเรือไปหมาดๆก็ต้องเป็นห่วงไปธรรมดา
"ไม่เด็ดขาดเลยค่ะ!"เด็กสาวรับปากอย่างว่าง่ายทั้งที่ร่างกายยังแอบสั่นอยู่หน่อยๆ (ไรต์: เห็นดี้ด้านึกว่าไม่กลัวซะอีก / ลักส์ : กลัวสิค่ะ! แค่แอ๊บไว้เฉยๆ) ว่าจบลักส์ก็วิ่งออกไปข้างนอก
ตะวันลับฟ้าไป กลางวันกลายเป็นกลางคืน อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว แต่ซิกก็ไม่ได้ใส่ใจ เขานอนลงดูดาวบนพื้นหญ้าท่ามกลางดอกไม้ที่แม่ของเขาปลูกที่บัดนี้กลายเป็นส่วนที่ใหญ่มากพอตัว ถึงจะบอกว่าดูดาวอยู่แต่เหมือนเขากำลังครุ่นคิดเรื่องอื่นอยู่จนไม่ได้ทันรู้สึกถึงอีกคนที่เข้ามา
"แบร่!!!"
"!!!"
"เจอคนร้ายแล้ว!"
"...ทำอะไรของเธอเนี่ยลักส์?"ซิกมองเด็กสาวผมสีทมิฬที่กำลังห้อยหัวลงมาจากต้นส้มแสนรักของนามิ มองเด็กหนุ่มด้วยดวงตาบ่องแบ๊ว
"ก็อยากแกล้งให้ซิกคุงตกใจอ่ะ แถมสำเร็จด้วย!"
"ไม่ได้ตกใจซักหน่อย"ซิกปฏิเสธทันควัน
"อย่ามาหลอกกันเลยเห็นนะว่าตกใ- หวาๆๆ!!"ขาที่เกี่ยวกิ่งไม้ไว้ของลักส์ค่อยๆหลุดจากพัธนาการ ทำให้ร่างของเธอค่อยๆหล่นลงมาทีละนิด
"เดี๋ยวสิ อย่าดิ้นสิเฮ้ย!"ซิกรีบอุ้มเด็กสาวลงมาจากต้นไม้ทันที
"ก...เกือบไปแล้ว"
"เธอเนี่ยชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงเลยนะ"
"แหะๆ"ลักส์มองซิกที่อุ้มตนไว้ก่อนจะถามไปอย่างซื่อๆ
"ซิกคุงทะเลาะกับลุงโทราโอะเหรอ?"ซิกสะอึกเล็กน้อย เขาตอบเด็กสาวทั้งที่ไม่ได้มองใบหน้าของเธอ
"เปล่าทะเลาะนะ"
"แล้วทำไมถึงไม่คุยกันล่ะ?"ลักส์ซักถามไม่หยุดแต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญกับเขา แต่ทำให้เขายิ่งคิดหนักกว่าเดิม
นั้นสิ...ทำไมถึงต้องโกรธด้วยนะ...รู้อยู่แล้วล่ะว่าการออกทะเลทีกว่าจะได้เจอกันก็นานหลังจากนี้อาจจะเป็นปีๆกว่าจะได้เจอกันอีก...อาจจะเป็นความเหงาก็ได้มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นะแต่ก็ไม่ใช่แค่เรา...แม่เองก็ไม่ต่างกันเราเองก็ทำใจกับเรื่องนี้ไว้แล้วนี่นา...อันอาจเป็น
"ฉันอาจจะอิจฉาก็ได้"
"อิจฉาเหรอ?"ลักส์เอียงคออย่างสงสัย
"ฉันน่ะ...ที่ผ่านมาไม่ว่าอะไรก็ทำได้หมด...ความรู้ที่แม่สอนก็มั่นใจว่าไม่แพ้ใครๆ...แต่วันนี้ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลยต้องรอให้เขามาช่วย...ความอิจฉากับความเหงาเลยทำให้เคืองๆเขาล่ะมั้ง"
"นี่ฉันบ่นอะไรให้เด็ก 5 ขวบฟังกันเนี่ย"เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแล้วยังหลบตาเธออยู่(ไรต์ : นายก็เด็กนะ / ซิก : เงียบไปซะยัยไรต์) แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงมืออุ่นๆนุ่มของเด็กน้อยที่เขาอุ้มอยู่
"หนูน่ะนะ...ไม่เคยได้เจอแม่จ๋าเลยล่ะ"คำพูดของเด็กสาวทำให้ซิกสะอึกครั้ง
"พ่อจ๋าบอกว่าแม่เป็นเจ้าหญิงมีงานเยอะแยะที่ต้องทำ...แล้วก็มีเหตุผลที่อยู่แม่จ๋าไม่ได้...หนูเหงามากเลยล่ะ...ก็ทั้งซิกและนาจิมีคุณแม่อยู่ใกล้ๆนี่นา"เด็กน้อยซบลงที่อกของซิก
"เพราะงั้นซิกคุงอย่าทะเลาะกับลุงโทราโอะเลยนะ"ครั้งนี้เขาก้มลงมาสบตาเด็กน้อยที่ยิ้มอย่างเศร้าๆ
"เฮ้อ....เข้าใจแล้วๆจะไม่ทะเลาะแล้วล่ะ"เขาถอนหายใจออกมา ลักส์ยิ้มกว้างให้เขา
"แล้วก็ๆ...เมื่อกี้หนูพูดผิดไปหน่อยด้วยล่ะ!"
"หืม...อะไรผิดล่ะ?"
"ไม่ใช่ 'คนร้าย' แต่เป็น 'ฮีโร่' ต่างหากล่ะ!"
"ฮีโร่?"ซิกขมวดคิ้วมาชิดกันอย่างงงๆ หมายถึงเขางั้นเหรอ?....
"ก็วันนี้ซิกคุงช่วยหนูถึงสองครั้งเลยนะ ทั้งตอนตกเรือและเมื่อกี้ที่หนูจะตกต้นไม้ ไม่ว่าตอนไหนซิกคุงก็มาช่วยหนูเสมอเหมือนฮีโร่เลยไง!"
"!!"เขาเบิกตากว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะมีใครพูดคำนี้กับเขา และยิ่งไม่คาดคิดว่าคนพูดจะเป็นสาวน้อยตัวเล็กคนนี้
...ดีใจเหมือนกันแฮะ
"หึ...ขอบใจนะ"เขายิ้มบางๆให้เล็กน้อย
"ไม่นึกว่าต้องให้เด็ก 5 ขวบมาปลอบนะเนี่ย"
"เอ๋...ไม่เห็นเป็นไรเลยซิกคุงเป็นพี่ชายของลักส์นี่นา ถ้าพี่ชายเศร้าน้อยสาวก็ต้องช่วยปลอบสิ! เนอะ~"
"ฮึๆ ครับๆ"
.
.
.
อีกด้านนึงเหล่าบุคคลที่แอบมองอยู่
"เป็นพี่น้องที่น่ารักจังเลยน้าาาา"ช๊อปเปอร์มองด้วยสาตายอันอบอุ่น
"ลูกไม่ไปแจมกับเขาด้วยเหรอ"นามิสะกิดนาจิ
"ให้ลักส์ปลอบน่ะดีแล้วครับ"ก็นะให้ผู้ชายไปปลอบผู้ชายมันออกจะ...
"แหม่สมเป็นลูกสาวฉันจริงๆรู้จักเป็นห่วงเป็นใยพวกพ้องด้วย!"ลูฟี่ยืดออกอย่างภูมิใจก่อนจะหันไปมองหนุ่มหมวกลายจุด
"เป็นอะไรไปโทราโอะ?"
"ไม่นึกเลย...ไม่นึกเลยว่าเจ้านั้นจะรู้สึกแบบนี้"เขาเอามือหนาของต้นกุมขมับพลางปิดหน้าไปด้วย
"ดีใจอยู่ล่ะสิ"โรบินแซวสามีของต้นเบาๆ
"หนวกหูน่า!"
"ว้าว! น่ากินชะมัดเลยยย "ลูฟี่มองอาหารตาเป็นประกายแล้วร้องออกมาอย่างดีใจตามเคย
"ทำเยอะกว่าปกติรึเปล่าเนี่ยซันจิ"อุซปหันไปถามพ่อครัวหนุ่มที่ยังอยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์ครัว
"ก็นะ อุสาห์ได้(ซาก)ปลาตัวเบ้อเริ่มมาทั้งที แถมคืนนี้มีแขกมาเพิ่มอีกตั้งเยอะด้วย" ซันจิหันไปมองลอว์ที่นั่งร่วมโต๊ะกินข้าวกับพวกเขาก่อนจะเหล่ออกไปทางประตูที่มีเสียงเจี้ยวดังจากข้างนอก พวกลูกเรือของลอว์ก็ขึ้นมากินข้าวที่เรือหมวกฟางเช่นกัน
"โทษทีที่เจ้าพวกนั้นเสียงดังไปหน่อย"ลอว์พูดออกมานิ่งๆ
"เฮ้ย ช่างเถอะๆแบบนี้ครึกครื้นดีจะตาย!"ลูฟี่ตอบกลับลอว์ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้
"เออ จะว่าไปลักส์ล่ะ?"
"สงสัยยังตกใจอยู่ล่ะมั้งพึ่งเจอเรื่องแบบนั้นไปนี่นา"
ตึกๆๆ
"คงไม่ใช่หรอกมั้ง"โรบินที่นั่งข้างลอว์เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งจากข้างนอกก็ยิ้มที่มุมปากทันที
ปัง!
"มาแล้วค่า!~~"เสียงใสน่ารักมาพร้อมกับร่างเล็กๆของเด็กน้อยทั้งสาม
"โอ้! มาแล้วๆ"
"ลักส์จังไม่เป็นไรแล้วเหรอ?"
"ค่ะ! หนูหิวสุดๆเลยล่ะ~~"เด็กน้อยพูดพลางวิ่งไปนั่งบนตักพ่อของเธอซึ่งเป็นที่ประจำอยู่แล้ว
"ฮ่ะๆ งั้นเหรอๆ งั้นก็มากินกันให้อิ่มไปเลย!"ลูฟี่พูดพลางส่งแซนวิชปลาให้ลูกสาว
"นึกว่าจะยังกลัวอยู่ซะอีก กะจะยกอาหารไปให้แล้วเชียวน้า"นามิมองสองพ่อลูกแล้วยิ้มออกมาบาง
"ตื่นมาก็บอกว่าหิวเลยล่ะครับ"นาจิลงมานั่งข้างนามิกำลังจะลงมือกินอาหารแต่ก็ชะงักเพราะอีกคนที่จู่ก็มานั่งข้างๆตน
"นายมานั่งตรงนี้ทำไมซิก?"
"นั่งตรงนี้ผิดหรือไงกัน"เด็กหนุ่มผมสีทมิฬตอบพลางกินเบอร์เกอร์ปลาที่อยู่ในมือ
"ไม่ใช่แบบนั้น...พ่อนายมาทั้งทีไม่ไปนั่งข้างเขาล่ะ?"ท่อนหลังนาจิกระซิบเบาๆให้เฉพาะซิกได้ยิน
"เรื่องของฉัน"
"ซิกมานั่งตรงนี้สิ..."โรบินเรียกซิกให้มานั่งใกล้ๆตนแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจากเด็กหนุ่ม
"อะไรกันไม่เจอกันแปปเดียวถึงวัยต่อต้านแล้วรึไงกัน"ลอว์ยกยิ้มเย้ยลูกตัวเองเล็กน้อย ทำให้ซิกต้องล่ะออกจากเบอร์เกอร์ในมือจ้องเขม่นมาทางพ่อของตน
"เกือบปีนึงน่ะนะแปปเดียว?"
ฉึก!
"โอ๊ะ เมื่อกี่เหมือนฉันจะได้ยินอะไรโดนแทง ฉึกๆเลยล่ะ"อุซปเอ่ยออกมาเชิงล้อเลียน
"อย่าพูดแบบนั้นสิครับคุณอุซป แบบนั้นมันยิ่งเจ็บปวดนะครับ โย้โฮโฮโห่"
"พวกแกอยากตายใช่ไหม!"ลอว์ไม่รอช้าเต็มชักดามคู่ใจที่อยู่ด้านหลัง แต่กลับชักไม่ออกเพราะมือมากมายจากผลฮานะ ฮานะ คอยล็อกดาบนั้นเอาไว้
"พวกแกน่ะพอซักทีเถอะ! ถ้ายังไม่หยุดก็ออกไปข้างนอกเลยไป๊!"ซันจิที่ฟังอยู่นานอย่างเหลืออดรีบเข้ามาห้ามก่อนที่ห้องครัวของเขาจะฟังไปซะก่อน
"ให้ตายสิพวกนายไม่อายเด็กบ้างรึไง แม้แต่ลูฟี่เองก็ยังนั่งอย่างสงบ..."ไซบอร์กร่างใหญ่หันไปมองกัปตันแต่ก็ต้องตะลึงที่อาหารกว่าครึ่งโต๊ะแทบจะไม่เหลือไว้ให้ใครกินแล้ว
"เอาอีกแล้วเหรอเจ้าบ้า!"โซเลโพ้นมาก่อนคนแรก
"นั้นมันส่วนของฉันนะเฟ้ย!"
"เผลอไม่ได้เลยนะนายเนี่ย!"และอีกหลายเสียงที่กำลังต่อว่าหนุ่มยางยืดที่เคี้ยวอาหารตุ่ยๆ
"ใช่ที่ไหนเล่า! ฉันให้ลักส์กินต่างหากล่ะ จะได้แข็งแรงยิ่งขึ้นไง"
"อย่าใช้ลูกมาเป็นข้ออ้างเซ่!!!"ทุกคน(ยกเว้นโรบินกับเด็กๆ)พูดออกมาพร้อมกัน
"...."ในระหว่างชุลมุนซิกก็แอบแยกตัวออกไปคนเดียวเงียบๆ แต่ก็ไม่อาจพ้นสายตาของเด็กสาวที่อายุน้อยที่สุดคนนี้ไปได้
"โอ๊ะ อิ่มแล้วเหรอลักส์?"ลูฟี่ทักขึ้นเมื่อสูกสาวตัวน้อยกระโดดลงจากตักของตัวเอง
"อื้อ! หนูจะออกไปเล่นข้างนอกนะค่ะ!"
"อย่าไปเล่นตรงขอบเรืออีกนะ"นามิรีบเตือนลักส์ทันที ก็นะพึ่งจะตกจากเรือไปหมาดๆก็ต้องเป็นห่วงไปธรรมดา
"ไม่เด็ดขาดเลยค่ะ!"เด็กสาวรับปากอย่างว่าง่ายทั้งที่ร่างกายยังแอบสั่นอยู่หน่อยๆ (ไรต์: เห็นดี้ด้านึกว่าไม่กลัวซะอีก / ลักส์ : กลัวสิค่ะ! แค่แอ๊บไว้เฉยๆ) ว่าจบลักส์ก็วิ่งออกไปข้างนอก
ตะวันลับฟ้าไป กลางวันกลายเป็นกลางคืน อุณหภูมิลดลงอย่างรวดเร็ว แต่ซิกก็ไม่ได้ใส่ใจ เขานอนลงดูดาวบนพื้นหญ้าท่ามกลางดอกไม้ที่แม่ของเขาปลูกที่บัดนี้กลายเป็นส่วนที่ใหญ่มากพอตัว ถึงจะบอกว่าดูดาวอยู่แต่เหมือนเขากำลังครุ่นคิดเรื่องอื่นอยู่จนไม่ได้ทันรู้สึกถึงอีกคนที่เข้ามา
"แบร่!!!"
"!!!"
"เจอคนร้ายแล้ว!"
"...ทำอะไรของเธอเนี่ยลักส์?"ซิกมองเด็กสาวผมสีทมิฬที่กำลังห้อยหัวลงมาจากต้นส้มแสนรักของนามิ มองเด็กหนุ่มด้วยดวงตาบ่องแบ๊ว
"ก็อยากแกล้งให้ซิกคุงตกใจอ่ะ แถมสำเร็จด้วย!"
"ไม่ได้ตกใจซักหน่อย"ซิกปฏิเสธทันควัน
"อย่ามาหลอกกันเลยเห็นนะว่าตกใ- หวาๆๆ!!"ขาที่เกี่ยวกิ่งไม้ไว้ของลักส์ค่อยๆหลุดจากพัธนาการ ทำให้ร่างของเธอค่อยๆหล่นลงมาทีละนิด
"เดี๋ยวสิ อย่าดิ้นสิเฮ้ย!"ซิกรีบอุ้มเด็กสาวลงมาจากต้นไม้ทันที
"ก...เกือบไปแล้ว"
"เธอเนี่ยชอบหาเรื่องใส่ตัวจริงเลยนะ"
"แหะๆ"ลักส์มองซิกที่อุ้มตนไว้ก่อนจะถามไปอย่างซื่อๆ
"ซิกคุงทะเลาะกับลุงโทราโอะเหรอ?"ซิกสะอึกเล็กน้อย เขาตอบเด็กสาวทั้งที่ไม่ได้มองใบหน้าของเธอ
"เปล่าทะเลาะนะ"
"แล้วทำไมถึงไม่คุยกันล่ะ?"ลักส์ซักถามไม่หยุดแต่ก็ไม่ได้สร้างความรำคาญกับเขา แต่ทำให้เขายิ่งคิดหนักกว่าเดิม
นั้นสิ...ทำไมถึงต้องโกรธด้วยนะ...รู้อยู่แล้วล่ะว่าการออกทะเลทีกว่าจะได้เจอกันก็นานหลังจากนี้อาจจะเป็นปีๆกว่าจะได้เจอกันอีก...อาจจะเป็นความเหงาก็ได้มันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นะแต่ก็ไม่ใช่แค่เรา...แม่เองก็ไม่ต่างกันเราเองก็ทำใจกับเรื่องนี้ไว้แล้วนี่นา...อันอาจเป็น
"ฉันอาจจะอิจฉาก็ได้"
"อิจฉาเหรอ?"ลักส์เอียงคออย่างสงสัย
"ฉันน่ะ...ที่ผ่านมาไม่ว่าอะไรก็ทำได้หมด...ความรู้ที่แม่สอนก็มั่นใจว่าไม่แพ้ใครๆ...แต่วันนี้ฉันกลับทำอะไรไม่ได้เลยต้องรอให้เขามาช่วย...ความอิจฉากับความเหงาเลยทำให้เคืองๆเขาล่ะมั้ง"
"นี่ฉันบ่นอะไรให้เด็ก 5 ขวบฟังกันเนี่ย"เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแล้วยังหลบตาเธออยู่(ไรต์ : นายก็เด็กนะ / ซิก : เงียบไปซะยัยไรต์) แต่เขากลับสัมผัสได้ถึงมืออุ่นๆนุ่มของเด็กน้อยที่เขาอุ้มอยู่
"หนูน่ะนะ...ไม่เคยได้เจอแม่จ๋าเลยล่ะ"คำพูดของเด็กสาวทำให้ซิกสะอึกครั้ง
"พ่อจ๋าบอกว่าแม่เป็นเจ้าหญิงมีงานเยอะแยะที่ต้องทำ...แล้วก็มีเหตุผลที่อยู่แม่จ๋าไม่ได้...หนูเหงามากเลยล่ะ...ก็ทั้งซิกและนาจิมีคุณแม่อยู่ใกล้ๆนี่นา"เด็กน้อยซบลงที่อกของซิก
"เพราะงั้นซิกคุงอย่าทะเลาะกับลุงโทราโอะเลยนะ"ครั้งนี้เขาก้มลงมาสบตาเด็กน้อยที่ยิ้มอย่างเศร้าๆ
"เฮ้อ....เข้าใจแล้วๆจะไม่ทะเลาะแล้วล่ะ"เขาถอนหายใจออกมา ลักส์ยิ้มกว้างให้เขา
"แล้วก็ๆ...เมื่อกี้หนูพูดผิดไปหน่อยด้วยล่ะ!"
"หืม...อะไรผิดล่ะ?"
"ไม่ใช่ 'คนร้าย' แต่เป็น 'ฮีโร่' ต่างหากล่ะ!"
"ฮีโร่?"ซิกขมวดคิ้วมาชิดกันอย่างงงๆ หมายถึงเขางั้นเหรอ?....
"ก็วันนี้ซิกคุงช่วยหนูถึงสองครั้งเลยนะ ทั้งตอนตกเรือและเมื่อกี้ที่หนูจะตกต้นไม้ ไม่ว่าตอนไหนซิกคุงก็มาช่วยหนูเสมอเหมือนฮีโร่เลยไง!"
"!!"เขาเบิกตากว้างขึ้นอย่างประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะมีใครพูดคำนี้กับเขา และยิ่งไม่คาดคิดว่าคนพูดจะเป็นสาวน้อยตัวเล็กคนนี้
...ดีใจเหมือนกันแฮะ
"หึ...ขอบใจนะ"เขายิ้มบางๆให้เล็กน้อย
"ไม่นึกว่าต้องให้เด็ก 5 ขวบมาปลอบนะเนี่ย"
"เอ๋...ไม่เห็นเป็นไรเลยซิกคุงเป็นพี่ชายของลักส์นี่นา ถ้าพี่ชายเศร้าน้อยสาวก็ต้องช่วยปลอบสิ! เนอะ~"
"ฮึๆ ครับๆ"
.
.
.
อีกด้านนึงเหล่าบุคคลที่แอบมองอยู่
"เป็นพี่น้องที่น่ารักจังเลยน้าาาา"ช๊อปเปอร์มองด้วยสาตายอันอบอุ่น
"ลูกไม่ไปแจมกับเขาด้วยเหรอ"นามิสะกิดนาจิ
"ให้ลักส์ปลอบน่ะดีแล้วครับ"ก็นะให้ผู้ชายไปปลอบผู้ชายมันออกจะ...
"แหม่สมเป็นลูกสาวฉันจริงๆรู้จักเป็นห่วงเป็นใยพวกพ้องด้วย!"ลูฟี่ยืดออกอย่างภูมิใจก่อนจะหันไปมองหนุ่มหมวกลายจุด
"เป็นอะไรไปโทราโอะ?"
"ไม่นึกเลย...ไม่นึกเลยว่าเจ้านั้นจะรู้สึกแบบนี้"เขาเอามือหนาของต้นกุมขมับพลางปิดหน้าไปด้วย
"ดีใจอยู่ล่ะสิ"โรบินแซวสามีของต้นเบาๆ
"หนวกหูน่า!"
...........................................................................................
ก็ไม่มีอะไรมาก ไรต์แค่อยากจะบอกว่า
...
ขอโทษที่อัพช้าค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ก็ไม่มีอะไรมาก ไรต์แค่อยากจะบอกว่า
...
ขอโทษที่อัพช้าค่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
น่ารักง่ะะ>< งื้อๆๆ เมื่อไหร่ลักส์จะได้เจอแฮนค็อกเนี่ยย