ชายตาบอดกับหมาคู่ใจเเนวเกาหลี

ลำดับตอนที่ #1 : ขอเตียงเพิ่ม

นอกเรื่อนิดส์นะจ้ะ

           หวัดค่ะคุณ chanatetika เรื่องที่ระชอบนางเอกของเรื่องรึเปล่า อันนี้ตอบไม่ได้นะ เด๋วรู้กันหมด เหอะๆ   แล้วก็หวัดดีคุณ kodomo ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ชื่อน่ารักจังเลย ตามที่ขอนะคะ จะมาอัพบ่อยๆ (ถ้ามีเวลา อิอิ)

ป่วนรัก ป่วนใจ นายคู่หมั้น

ตอนที่ 17

(นอกเรื่อง +) ขอเตียงเพิ่ม

         'อ้าว นายตื่นแล้วหรอ' ฉันว่าพลางมองชายตรงหน้าที่มีรอยแผลอยู่บนหน้าผาก

'ครับ' เขายิ้มบางๆ  นี่ไม่คิดจะโกรธกันบ้างหรอเนี่ย ฉันเป็นคนทำนายเป็นแผลนะ

'ไม่โกรธชั้นหรอไง' ฉันว่าพลางนั่งลงที่โซฟาข้างๆเตียงคนไข้

'ไม่หรอกครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ตั้งใจ' เขายิ้มบางๆ ก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน

'ถึงชั้นจะไม่ได้ตั้งใจก็จิง แต่ชั้นก็เป็นคนทำให้นายเจ็บ'

'ไม่เป็นไรหรอกครับ' เขายิ้มจนตาหยี อีกครั้งเมื่อเห็นฉันสำนึกผิด

'เอาเหอะๆ ไหนๆนายก็ไม่โกรธชั้น งั้นชั้นไปก่อนละกัน' ฉันว่าพลางก้าวเท้าไปนอกห้อง

'เดี๋ยวครับ....' เขาตะโกนดังก้อง จนฉันต้องหยุดชะงัก

'มีอะไร' ฉันหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงร้องห้าม

'อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนสิครับ' เขายิ้มอย่างสดใส

'ก็ได้'

..... เขาลืมกินยาเขย่าขวดป่าวเนี่ย ..... ฉันว่าพลางนั่งลงที่โซฟา

..... หรือว่าเขาเผลอไปกินกระทิงแดง เกินวันละ 2 ขวด เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ อย่างนี้มันต้อง ติดโรคจากแจกันใบนั้นแน่ๆเลย .....

ฉันจินตนาการไปเรื่อยๆ อย่างสนุกสนาน

'นี่แก ผู้หญิงคนนั้นยังไม่ออกจากห้อง ICU เลยว่ะ รอนานเป็นบ้าเลย' เสียงนายระดังขึ้นมาขัดความคิดของชั้น ก่อนจะนั่งลงข้างๆชั้นทันที

'อย่ามองชั้นแบบนั้นดิ'

'แกนี่แรงเยอะชะมัดเลย' เขาว่าพลางขยี้หัวฉันเล่นเบาๆ

'นี่ชั้นเป็นลูกพี่แกนะ' ฉันว่าพลางปัดมือเขาทันที

'ทำไม ชั้นจะเล่นหัวแกไม่ได้' เขาว่าพลางขยี้หัวชั้นแรงขึ้นอีก

'หยุดนะ' ฉันว่าพลางปัดมือเขาเบาๆ ก่อนจะเขกหัวเขาเบาๆ

'พี่เมทขา' เสียงแหลมหวานๆ ของสาวคนหนึ่ง ดังมาจากทางประตู

'.........' ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากบุคคลที่ท่านเรียก เพราะบุคคลที่ท่านเรียก นอนหลับไปแล้วค่ะ

'พี่เมทขา' เสียงเดิมลอดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับเจ้าของเสียง

'มิ้นท์' ฉันอุทานเบาๆ ฉันนึกว่ายัยนี่จะตายไปแล้วนะเนี่ย

'อ้าว ยัย11 มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย' เขาทักมิ้นท์ อย่างเป็นกันเอง (รึปล่า??) ก่อนจะแสยะยิ้มบางๆที่มุมปาก

'นี่ ชั้นไม่ได้ชื่อ 11 นะ นายนั่นแหล่ะ ไอตาถั่ว' มิ้นท์โต้กลับอย่างไม่ลดละ

'ตาถั่วมันก็ยังดีกว่า 11 อย่างเธอก็แล้วกัน'

'อ๊ายยยย ชั้นบอกแล้วว่าชั้นไม่ได้ 11'

'ยอมรับความจริงหน่อยสิ เธอมัน 11 ชัดๆ'

'ชั้นไม่ได้ 11 นะไอ้ตาถั่ว'

'โอ๊ย! พอๆๆๆ' ฉันตะโกนลั่นห้อง จนคนป่วยที่นอนอยู่ฟื้นคืนสติอีกครั้ง

'ถ้าพวกเธอยังไม่เลิกเถียงกันล่ะก็ ชั้นจะอัดพวกเธอติดข้างฝาเลย คอยดูสิ' ฉันว่าพลางลุกขึ้นชี้หน้าระกับมิ้นท์

'บีม แกกล้าอัดชั้นหรอ' ระ เดินเข้ามาทางชั้น ก่อนจะชี้ไปที่ตัวเอง

'ใช่ ชั้นกล้า แล้วชั้นก็จะอัดนาย ตอนนี้ด้วย' ฉันพูดพร้อมกับต่อยไปที่ท้องของนายระอย่างจัง

'โอ๊ย...' ระลงไปนอนโอดครวญก่อนจะต่อยกลับ

หมับ.... ฉันกำหมัดใหญ่ของเขาไว้ได้ทันควัน

'คิดจะสู้กับชั้นหรอ' ฉันว่าพลางทุบไปที่หลังเขาเต็มแรง

'โอ๊ย...' เขาร้องโอดครวญอีกครั้ง ก่อนจะคว้ามีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกง

'ชั้นไม่นึกเลย ว่าเธอจะทำอย่างนี้กับชั้นได้' เขาว่าพลาง จ่อมีดมาที่ชั้น

'ไม่นึกก็นึกซะสิ' ฉันเตะข้อมือของเขาทันที แล้วในที่สุดมีดเล่มนั้นมันก็ตกลงสู่พื้นข้างๆชั้น

'เสร็จชั้นหล่ะ' ฉันว่าพลางคว้ามีดพกเล่มนั้น แทงไปที่ขาของเขาทันที

'เสร็จ! ฉันลุกขึ้น ก่อนจะมองหน้ายัยมิ้นท์

'นี่เธอไปเรียกหมอให้ชั้นหน่อยสิ' ฉันว่าพลางทิ้งมีดที่เปื้อนเลือดเล่มนั้นลงถังขยะทันที

'เรื่องอะไรชั้นจะเรียกหมอให้เธอหล่ะ'

'ก็ได้ งั้นเธอก็ช่วยแบกนายนี่ขึ้นไปนอนบนโซฟาให้ชั้นหน่อยได้มั้ยหล่ะ' ฉันว่าพลางชี้ไปที่ชายที่นอนอย่างไร้สติบนพื้น

'ได้' ยัยมิ้นท์รับปากเบาๆ ก่อนจะค่อยๆพยุงนายระ ขึ้นโซฟาไปอย่างโซซัดโซเซ

'หมอคะ' ฉันตะโกนเรียกหมอที่หน้าห้องทันที

'มีอะไรให้ช่วยหรอครับ'

'ชั้นขอเพิ่มเตียงอีกเตียงหนึ่งในห้องนี้ได้รึเปล่าคะ'

'เห็นทีจะไม่ได้หรอกนะครับ'

'งั้นหรอคะ แล้วคุณหมอสนใจจะเป็นคนไข้ในห้อง ICU รายต่อไปมั้ยคะ' ฉันถามอย่างยียวน

'คุณครับ ทางเราทำไม่ได้หรอกนะครับ'

'หรอคะ' ฉันว่าพลางคว้ามีดพกคู่ใจของชั้น ออกมาจี้คอเขาทันที

'ว่าไง จะเพิ่มเตียงให้ชั้นรึเปล่า?'

'กะ...ก็ได้คะ..ครับ'คุณหมดพูดตะกุกตะกัก ก่อนจะเรียกพยาบาลให้เพิ่มเตียงทันที

'เร็วๆด้วยหล่ะ' ฉันสั่งกำชับ ก่อนจะเก็บมีดแล้วเดินเข้าห้องไปทันที

ไม่นานนัก นายเมท กับ นายระ ก็ได้นอนห้องเดียวกัน แต่คนละเตียง

'ยัยซาดิสก์' ยัยมิ้นท์ตะโกนดังลั่นห้อง ก่อนจะชี้มือมาที่ชั้น

'ปากดีนี่ อยากจะนอนเป็นคนป่วยแบบนายระมั้ยหล่ะ'ฉันว่าพลางชี้นิ้วไปที่นายระ

'ว่าไง สนใจมั้ยล่ะ'

'ไม่ล่ะ' ยัยมิ้นท์ตอบสั้นๆ ก่อนจะนั่งลงบนโซฟาข้างๆชั้น

'ทำตัวเป็นเด็กดีหน่อยละกัน ชั้นขี้เกียจไปขอเตียงเพิ่มอีก' ฉันพูดตัดบทง่ายๆ ก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตาลง