แหล่งรวมความฟินของฟาร์ FaSiA

ลำดับตอนที่ #2 : ความคิดที่ถูกถ่ายทอด 1

ก็อย่างที่เขียนไป... ที่นี่คือแหล่งรวมของข้าพเจ้านั่นเองจึงอยากให้สมดังใจ เอ้ย ไม่ใช่ 5555+ ก็แนะนำอีกครั้ง.... หากคิดว่าผู้เขียนบ้า และรับไม่ได้... กด x ได้เลยค่ะ ^^ เพราะเราก็บ้าจริงๆ (ฮา)
................................................................................................

สาวน้อยร่างบางหยุดยืนอยู่ท่ามกลางเปลวเพลิงที่แผดเผาทุกสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าและเบื้องหลังให้พินาศมลายหายไปเสมือนว่ามันไม่มีตัวตนอยู่ตรงบริเวณ ณ ที่แห่งนั้น.... เปลวไฟที่ลอยออกมาแม้ว่ามันจะร้อนหนักหนาสาหัสเพียงใด แต่เธอผู้นี้กลับยืนหยัดได้เสมือนว่าไม่มีอะไรทำให้รู้สึกเช่นนั้น....เธอมองเหตการณ์รอบๆตัวเธอนั้นอย่างโศกเศร้ายิ่งนักเมื่อนึกถึงผู้ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้

"ทำไมถึงเป็นอย่างนี้..." เสียงหวานๆราวกระซิบ เธอนั่งยองๆและก้มหน้าเพื่อปกปิดน้ำตาที่กำลังคลอและไหลรินออกมา แม้ว่าจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอเอ่ยออกมาเพราะว่าทุกคนนั้น......ได้ตายไปแล้ว

ได้ยินไม่ผิดหรอก..ใช่ พวกเขาเหล่านั้นได้ตายไปแล้ว..เพราะความผิดพลาดแค่เสี้ยวเดียวก็ทำให้พวกเขาต้องมีชะตากรรมเช่นนี้ ทั้งที่พวกเขานั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไร.. แต่'เขา' กลับทำมันอย่างหน้าอำมหิต

"ฮึก....ฮึก" เสียงสะอึกสะอื้น ของสาวน้อยที่บ่งบอกได้ว่า เธอกำลังร้องไห้กับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่....... เสียงนั่นไม่มีทีท่าที่จะหยุด กลับมีน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างไม่ขาดสายและทะนก็พรั่งพรูยิ่งกว่าเดิม ตัวเธอนั้นสั่นอย่างไม่มีทางหยุด เป็นอย่างนั้นอยู่นานสองนาน ก่อนจะหยุดและปาดน้ำตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อได้ยินสีเท้าเบาๆดังขึ้นจากหน้าด้านของเธอ... และเมื่อเงยหน้าและลุกขึ้นมา....... สีหน้าที่ขาวซีดอยู่แล้วกลับยิ่งซีดลงไปทุกขณะที่เขากำลังเดินเข้ามา แม้ว่าจะหยุดยิ่ง แม้ว่าจะขยับไหวใดๆ เธอจะได้แต่หยุดอยู่กับที่...... มีแต่เปลวเพลิงที่กำลังเผาทุกอย่างให้เป็นจุล

เขายืนหยุดนิ่งจากที่ห่างกับเธอมาก แต่ตอนนี้ก็เดินมาหยุดถึงกึ่งกลางจากตอนแรก เขาหยุดมองเธอด้วยสายตาที่อ่านยากก่อนจะเอ่ยเสียงทุ้มที่ดูเหมือนจะเรียกสติคนตรงหน้าเสียมากกว่า

"ไม่ได้เจอกันนานนะ" เสียงที่ดูห่วงใยแต่สำหรับเธอ....มันไม่ใช่ ความรู้สึกที่เธอมีให้ต่างออกไป

เขาตรงหน้าที่ไม่ได้คิดจะเจอเธอ แต่ความบังเอิญและสิ่งที่เรียกว่า 'คิดถึง' ในใจทำให้เขาต้องการมาเจอเธอ แม้ว่าจะทำให้เธอตรงหน้านี้...เกลียดเขาก็ตาม........ และเมื่อเขาก้าวเดินเข้ามา สิ่งที่ทำให้เขาชะงักและก้าวต่อไปไม่ได้ คือ น้ำตา...

น้ำตาที่ไหลออกมา...... เหมือนครั้งแรกและดูจะหนักกว่าครั้งก่อนที่เรียกความสั่นสะท้านและเข็มดังลาวา ปักทิ่มอทงเขาราวกับจะฆ่าเขาทั้งเป็น...... แต่สิ่งที่แปลกออกไป..คือ การหยุดนิ่ง ทุกสิ่งรอบๆตัวเธอไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่นิด แม้แต่ร่างกายของเธอ... แม้ว่าจะร้องไห้หรือเข้มแข็งขนาดไหน มันต้องมีอาการอย่างน้อยเรียกว่าสั่น เม้มปากเพื่อสะกดเสียง หรือเสียงสะอื้นน้อยๆที่น่าจะดังออกมา... แต่เธอคนนี้..กลับไม่มีอะไรเลย หยุดทุกอย่างเหมือนกับหุ่นยนต์ที่ไม่สั่นไหว ไม่ได้โดนคำสั่ง มีแต่น้ำตาที่ไหลรินออกมาเหมือนน้ำไหลที่ไม่ได้ออกมาจากตา... ไม่มีการสั่นไหว ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหรือปากที่เม้มไว้.. เธอเป็นหุ่นยนต์โดยสมบูรณ์.. ในตอนนี้ เขาแทบพุ่งเข้าไปกอด.. ตัวเขาหรอกที่สั่นสะท้าน ตัวเขาหรอกที่อยากจะขอโทษ ตัวเขาหรอกที่อยากจะปลอบเธอผู้นี้ให้หายเศร้าและลืมความเจ็บปวดทั้งหมด

และเมื่อตัดสินใจก้าวเดินไม่หาเธอ..อย่างรวดเร็ว..น้ำตาของเธอนั้นก็ยิ่งไหลออกมาอย่างมากมาย แต่สิ่งที่ตามมา คือ เท้าบางๆที่ก้าวถอยหลังอย่างช้าๆ เหมือนต้องการหนีสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ใช่...เธอกลัว..เธอกลัวคนผู้นี้ ตั้งแต่เขาจากไป...จากไปในที่ที่เธอไม่สามารถเอื้อมถึง... ไม่ใช่เพราะเขาจากไปในที่ที่แสนไกล แต่เป็นเพราะเขาได้ทำเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ และเมื่อเธอเห็นมัน เธอกลัว...กลัวว่าคนตรงหน้า จะทำเรื่องแบบนั้นอีก..แบบที่เธอต้องเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง

"อย่า..."

เสียงห้ามอย่างแผ่วเบาแต่มันสายเกินไป เขาเดินเข้ามาถึงตัวเธอแล้ว แค่เขาไม่ได้จับหรือแตะต้องตัวเธอเลยทั้งสิ้น

"เป็นอะไรไป..มองหน้าผมสิ" เขาที่พยายามให้เธอตอบกลับ หรือกลับมาเป็นคนเดิม คนเดิมที่ไม่ใช่แข็งกระด้างอย่างนี้

"...." สุดท้ายตัวเธอนั้นก็ไม่ได้ตอบอะไร... ปล่อยให้เขาคะยั้นคะยอถามอย่างเดียว

"มองผมสิ"

"....."

"คุณเป็นอะไรไป ตอบผมสิ"

"...."

"ผมขอโทษ..."

"...."

"ขอกอดได้ไหม?"

ไม่ว่าจะคำถามอะไร จะชวนใจเต้นแค่ไหน...เธอก็ได้แต่นิ่งงัน ฟังคำเขาอย่างเดียว สิ่งเดียวที่ตอบกลับ คือ ดวงตาที่ว่างเปล่าราวกับน้ำแข็งที่เกาะกุมมานานนับพันปี 

เขาที่ไม่ได้ต้องการให้เป็นอย่างนี้ เขาพยายามแล้วพยายามเล่าที่จะทำให้เธอกลับมาร่าเริง หรือตอบกลับความรู้สึกและโต้ตอบเขากลับ อย่างน้อยถึงจะร่าเริงไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่เขาก็ต้องการให้เธอตอบกลับ..ไม่ใช่...อย่างนี้

ฟึบ! และเมื่อความพยายามของเขาหมดลง ทำให้ความโกรธ หวุดหวิดที่คนตรงหน้าแข็งราวกับหุ่นที่ไม่มีหัวใจ เขาตวาดและขึ้นเสียงอย่างน่ากลัว อย่างที่ไม่เคยเป็น แต่เคยทำให้พวกนั้น..พวกที่ถูกฆ่าอย่างอำมหิต

"ตอบฉันซะ! เธอกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า ตอบเดี๋ยวนี้..ตอบ!!!!!" และเมื่อคำสุดท้ายกล่าวจบ เขามองด้วยสายตาที่อาฆาตแค้นและในวินาทีนั้น โลกและวินาทีของเขาแทบหยุด! ในเมื่อเสียงที่เขสตวาดไปนั้น ทำกลายเป็นระเบิดที่ทำให้น้ำแข็งตรงหน้านี้แตกและสั่นไหวอย่างรุนแรงเหมือนมันกำลังจะแตกสลาย วินาทีนั้น เธอสะดุ้งสุดแรงและเงยหน้าพร้อมกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว..... แต่เขาไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป ในเมื่อเธอทำอย่างนี้ เธอต้องถูกลงโทษ!!!!! 

แต่เขาก็ได้แค่นั้น เมื่อเขาพยายามจับเธอและบีบเธอให้แน่นเพื่อต้องการให้เธอหยุด แต่มันกลับกันยิ่งเขาทำรุนแรงและมองด้วยสายตาที่ดุดัน เธอก็ยิ่งปัดป้องมากขึ้นเท่านั้น แต่แล้วสุดท้าย เมื่อเขานั้นชะงักทันที เมื่อรู้ตัวว่าเขาเผลอผลักคนตรงหน้าอย่างไม่รู้ตัว ผลที่เขานั้นทำไปทำให้เขาเห็น......

อาการสะดุ้งที่เผยออกมาเต็มที่พร้อมน้ำตาที่ไหลรินออกมาเหมือนตอนแรก แต่สิ่งที่ทำเขาช็อค คือการสั่น สายหน้าที่แสดงให้เห็นว่ากลัวคนตรงหน้าอย่างจับใจ พร้อมหาทางหนีอย่างไม่คิดชีวิต ทำให้เขาแทบสั่นสะท้านและใจหายยวบเมื่อตัวของเธอเริ่มเปล่งแสงจางๆ

"นี่..มันหมายความว่าไง" เขากล่าวออกมาอย่างไม่เป็นภาษาก็ในเมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรเธอ... และเมื่อถึงจุดนั้น อาการที่แสดงออกมันก็มากยิ่งขึ้น เรียกได้ว่า เธอคนนั้นแทบบ้า เพราะกลัวคนตรงหน้าจะหายไปอย่างสุดหัวใจ

เขาที่เห็นรีบก้าวเท้าหาเธออย่างสุดกำลัง เมื่อถึงแล้ว เขาไม่รอช้า คว้าเธอและผวาเข้ากอดอย่างแน่น แม้เธอจะดิ้นอย่างสุดแรง แต่กลับไม่สามารถออกจากอ้อมแขนตรงนี้ไม่ไป แม้ว่าเธอจะคิดถึง และโหยหามาเป็นปี แต่เพราะความกลัวที่แผ่ซ่านเข้ามาในจิตใจ จึงทำให้เธอดิ้นและสู้ทุกวิถีทางที่ให้ได้ออกจากอ้อมแขนนี่... สุดท้ายก็ต้องแพ้แรง หยุดอยู่ตรงนั้นให้เขากอดและปลอบอย่างนั้นอยู่นานแสนนาน ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธอเริ่มกอดตอบเขาอย่างอ่อนโยนโดยมีแต่เสียงสะอื้นและน้ำตาที่ไหลออกมาให้เขาเห็นอย่างไม่ขาดสาย

"ผม...อาจจะไม่ใช่คนดี ผมเป็นคนเลว..คนเลวที่สมควรที่จะคู่กับคุณ แต่ผมอยากจะกลับมาขอโทษ...ในสิ่งที่ทำไป แม้ว่ามันจะสายเกินไปแล้วก็ตาม...ผมแค่อยากเจอหน้าคุณ... แม้ว่าอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ตาม....ผม.."

คำที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ เพราะทัน จุก ที่คอ อย่างอึดอัด ส่วนเธอที่อยู่ในอ้อมแขนก็ได้แต่ฟังเสียงนั้นอย่างใจเต้นแรง
และสุดท้าย..เสียงที่เอ่ยออกมาที่ทำให้เขาดีใจ

"ฉัน.....คิดถึงคุณ......."

เขากอดหญิงสาวไว้แน่นราวกับไม่อยากจะปล่อยให้เธอนั้นหายไป แต่ในเวลานั้น..กลับไม่เป็นดั่งใจหวัง

"คุณ...เป็นอะไร" เพราะแสงในตัวเธอเริ่มเปล่งจ้าขึ้นเรื่อยๆ

"ฉัน..ขอโทษ..ที่...ฉันไม่สามารถให้อภัยนายได้..ฉันกลัว..กลัวถ้าคุณจะมาทำร้ายฉันอีกครา...แต่ตอนนี้...ฉันอยากจะบอก อยากจะกอดเธอ...ก่อนที่ฉัน..จะไม่มีวันได้สัมผัสคุณอีกครั้ง ก่อนที่ฉันจะหาย.....อุ้บ"

เสียงที่ดังออกมาและขาดหายไปเพราะถูกริมฝีปากของเขาครอบครอง เขามอบจูบที่อ่อนโยนให้กับเธอ..คนที่เขารักดังสุดหัวใจ ผ่านไป... แสงก็เริ่มสว่งจ้ายิ่งขึ้น และร่างที่เริ่มโปร่งแสงทำให้ทำให้ใจหายอย่างสะท้าน กลัวว่าเธอจะจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา....ตลอดกาล

"อย่า...." ไม่ทันได้จบคำ เธอยื่นนิ้วเรียวงานขึ้นมาแตกปากของเขาอย่างนุ่มนวลก่อนจะกล่าวด้วยเสียงที่อ่อนโยน

"สายไปแล้ว...นะ ฉันไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว..ขอโทษ..แทนพวกเขาด้วยนะ หากตื่นมาแล้วไม่พบฉัน...เขาจะต้องอยู่และคุณจะต้องไป..ไปในที่ที่คุณอยู่.ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น ขอย่าได้คิดจนเกิดเรื่องแบบนี้ ฉันไม่อยากเห็น..คนรัก ต้องเจ็บอย่างนี้อีกแล้ว ฉัน..รักคุณค่ะ แจ็ค" ชื่อของเขา...ชื่อที่ไม่ได้ยินและถูกลืมเลือนมาแสนนานได้ถูกเรียกอีกครั้งโดยเธอที่รัก แต่มันจะมีความหมายอะไรในเมื่อเธอ..กำลังจะจากไป

"ไม่...ไม่..อย่า..อย่าไป....อย่าไปนะ..ไม่....ไม่....ไม่... วิน........ฉัน..รัก..." ไม่ทันได้จบคำ เธอส่งยิ้มทั้งน้ำตาและจางหายไปกับสายลมเหมือนมันพัดพาเะอไป..ไปในที่แสนไกล..ที่ที่เขาไม่สามารถ..ได้ไต่เต้าขึ้นไปหาได้อีกแล้ว... สิ่งที่เขาทำได้ในตอนนี้ก็คือ..

"..รัก..เธอ...วินเนีย" คำที่ไม่จบประโยค ถูกส่งออกมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้..เธอผู้นั้นกลับไม่ได้ยิน ไม่สิ..ไม่มีทางที่จะได้ยิน เขาทรุดอ่อนยวบพร้อมปล่อยน้ำตาและระบายความรู้ที่อัดอั้นนั้นออกมา พยายามที่จะส่งถึงแม้มันจะไม่มีทางเป็นไปได้แม้แต่นิดเดียว แต่ความหวังที่แทบไม่มีก็ขอให้มันส่งถึง เขาลุกขึ้นพร้อมกับหันหลังกลับไปพร้อมเงยหน้าขึ้นมองท้องนภาที่กว้างใหญ่ ที่ตอนแรกถูกย้อมด้วยสีเลือด แต่ตอนนี้กลับสว่างใสเหมือนเดิม..เหมือนเธอคนนั้น และเอ่ยวาจาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากส่งไปแม้มันจะไม่ถึงก็ตามที

"ฉันรักเธอ..รักมาก..รักตลอดไป...รักตลอดกาล..และจะไม่รักและไม่ลืมเธอตลอดชั่วนิจนิรันดร์ วินเนีย เจ้าของหัวใจฉัน"

แต่แล้วเหมือนปาฏิหาริย์ที่เขาต้องการ เมื่อมีเสียงราวกับกระซิบจากด้านหลังและเมื่อหันไปเขาเห็นร่างบางๆของคนๆนั้นก่อนจะสลายหายลับไปอีกครั้งอย่างเหมือนเคย

"ฉันก็จะรักคุณ...ทุกคำ..มันจะเป็นปาฏิหาริย์สำหรับคุณ..เมื่อถึงเวลาแจ็ค"

"งั้นหรอ...ฉันจะรอวันนั้น..วันที่สายลมจะมาบรรจบกับตัวฉันอีกครั้ว เช่นวันวานที่เคยผ่านมา วินเนีย"

ใช่ เขาจะรอวันนั้น..วันที่เขาจะได้คู่กับเธออีกครั้ง

รอวันแห่งปาฏิหาริย์ที่จะช่วยคนเลวๆอย่างเขาได้คู่กับนางฟ้าอย่างเธอ วินเนีย....~~

......................................................................................

จบแล้วล่ะ คิกๆ บอกแล้วนะว่าเพ้อ..แหม...จะเอาไปปรับแต่งได้นะ
ไม่สงวนแต่ช่วยบอกว่าจะเอาหน่อยก็ดี หากไม่...
ไม่เป็นไรมันเป็นความบ้าของตัวเองที่เก็บกดมานาน 55555
แล้วเจอกันใหม่นะ