The Ordinary Princess (ปิดการสมัคร)

ลำดับตอนที่ #4 : Charter 1 โชคชะตาครั้งใหม่

แปะๆ ซา!! ครืน!

เสียงฟ้าร้องดังขึ้นพร้อมกับสายฝนที่ตกลงมารุนแรงอย่างไม่เคยมีมาก่อนในฤดูที่ไม่ใช่ฤดูพายุของอาณาจักรอาร์เคียรีอัสแห่งนี้ ทำให้หลายๆคนถึงกับตกใจและรีบพากันหาที่หลบฝนโดยด่วน

“อะไรกันเนี่ย”
ชายผมเขียวที่เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำจนต้องรีบเข้ามาหลบฝนที่ร้านเหล้าอุทานออกมาอย่างหัวเสีย แย่ชะมัด เมื่อกี้ท้องฟ้าก็ยังสดใสอยู่เลยแท้ๆ แบบนี้เขาก็กลับพระราชวังไม่ได้นะสิ
“แบบนี้ตรงกับคำทำนายเป๊ะเลย”
ชายคนที่สองเอ่ยต่อ ทั้งสองอยู่ในร้านเหล้าร้านหนึ่งซึ่งตอนนี้ไร้ลูกค้าเนื่องจากต่างคนต่างกลับไปยังบ้านของตนหมดแล้ว
“คำทำนายอะไรหรือขอรับ?”
ชายผมเขียวถามขึ้นทำเอาชายคนที่สองส่ายหน้า
“ไม่รู้เหรอไอ้หนู โบราณเขาว่ากันว่าหากวันไหนมีเด็กทารกต้องสาปคลอดล่ะก็ วันนั้นจะมีภัยวิบัติยังไงล่ะ”
ชายคนที่สองตอบพลางยกแก้วเหล้าขึ้นซด
“เอ๋ แล้วภัยวิบัติที่ว่าเป็นยังไงเหรอขอรับ”
อีกฝ่ายถามต่อด้วยความอยากรู้
“ไม่รู้สินะแต่ว่าถ้าลองฝนตกหนักแบบนี้มันก็เหมือนกับภัยวิบัติสำหรับพวกเรานั่นแหละ”
ชายคนนั้นตอบ ใช่แล้ว เขาและคนในหมู่บ้านแห่งนี้ต่างก็เป็นชาวนาชาวไร่กันทั้งนั้น หากฝนยังตกแบบนี้จะทำให้กล้าข้าวที่เพิ่งปลูกไปไม่นานเสียหายอย่างแน่นอนและสิ่งที่ตามมาคือพวกเขาจะไม่มีอาหารและเงินใช้
“ถ้างั้นใครคลอดลูกวันนี้ก็ซวยนะสิขอรับ”
“ก็คงงั้นมั้ง”
ชายคนที่สองตอบแบบตัดรำคาญ ไม่มีใครเขาจะคลอดลูกกันตอนฝนตกพายุเข้าแบบนี้หรอกน่า เขาคิด

            ณ ปราสาทพระราชวังชั้นกลาง
“อดทนอีกนิดนะพะยะค่ะองค์ราชินี”   “เบ่งอีกนิดนะเพคะ”
เสียงชายชรากับหญิงสาวดังขึ้นในห้องๆหนึ่ง ส่วนหน้าห้องนั้นมีชายผมสีเงินนั่งกังวลก้มหน้า สองมือทำท่าประสานอยู่กลางหน้าอกเหมือนกำลังสวดภาวนาอยู่อย่างไงอย่างนั้น
‘องค์ราชินี’
“อิกคาเรส! โซเฟียเป็นยังไงบ้าง!?”
ชายผมสีน้ำตาลเข้มวิ่งมาด้วยความเร็วที่ตนวิ่งได้เร็วที่สุด ตัวเขายังคงสวมเสื้อเกราะซึ่งเปื้อนของเหลวสีแดงข้นบ่งบอกได้ว่ารีบกลับมาจากสนามรบขนาดไหนและบนตัวเขายังมีร่องรอยของบาดแผลและเลือด
“องค์ราชาท่านบาดเจ็บ!?”
ชายผมเงินร้องด้วยความตกใจเมื่อเห็นสภาพของคนเพิ่งมา
“แค่นี้นะช่างมันเถอะ แล้วลูกข้าล่ะ?” “คือว่า…”
“…อุแว้!!!”
เสียงร้องไห้ดังขึ้นทำเอาสองชายสะดุ้งตกใจ “แบบนี้ก็หมายความว่า…”
ปึง! ชายชราเดินออกมาพร้อมกับหญิงสาวที่สวมชุดเหมือนพยาบาล เสื้อผ้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงเฉกเช่นเดียวกับชายผมน้ำตาล
“ท่านหมอ โซเฟียเป็นอย่างไรบ้าง? ลูกข้าล่ะ?”
“ทั้งสามปลอดภัยขอรับองค์ราชา” “เอ๋? สาม?”
ชายผมเงินย้ำคำอย่างแปลกใจกับจำนวนที่ได้ยิน
“ขอรับ ท่านได้ลูกแฝดหญิงชายขอรับ”
“จริงเหรอ! ข้าเข้าไปดูได้ไหม?” “เชิญเลยขอรับ”
สิ้นคำอนุญาติทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที บนเตียงที่เพิ่งเปลี่ยนผ้าปูมีหญิงสาวสวยผมสีทองนอนอยู่ ท่าทางของเธอดูอิดโรยและอ่อนเพลียมากๆ
“โซเฟีย!” “…คาซึกิคุง”
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยขอรับองค์ราชินี” “จ้ะอิกคาเรส” เธอตอบและยิ้มส่งให้ชายทั้งสองอย่างอ่อนแรง
“พักซะนะคนดี เจ้าต้องหลับให้มากๆนะ”
ชายผมน้ำตาลจูบหน้าผากของหญิงผมทองอย่างรักใคร่
“ค่ะ คาซึกิคุง”
ทั้งสองจับมือกันจนหลับไปทั้งคู่
“เฮ้อ ต่างคนต่างก็เหนื่อยล่ะนะ”
อิกคาเรสมองภาพคู่รักทั้งสองนอนกอดกันอย่างมีความสุขก่อนจะหยิบผ้าห่มคลุมร่างทั้งสองและเดินออกไป

“หือมีอะไรหรือเจราล?”
ชายผมเงินที่เดินจนเกือบมาถึงห้องของตนถามกับชายหนุ่มผมเขียวที่เอาแต่มองดูท้องฟ้า
“ท่านอิกคาเรสขอรับ วันนี้พระเจ้าลงโทษหรือขอรับ”
“เจ้าไปเอาความคิดนั้นมาจากไหนกันหือ? ไม่สมกับเป็นศิษย์ของข้าเลยนะ”
ชายผมเงินว่าพลางเข้าไปขยี้หัวลูกศิษย์แสนรัก
“ข้าไปที่หมู่บ้านฝั่งตะวันตกมานะขอรับ แล้วก็ไปติดฝนที่นั้นเลยคิดว่าจะรอให้ฝนเพลาเสียก่อนเลยไปนั่งรอที่ร้านเหล้านะขอรับ แล้วก็ได้ยินเรื่องทารกต้องสาปมานะขอรับ”
“อืม นั่นเป็นแค่ความเชื่อนะเจราล”
“จริงนะขอรับ ข้ารู้สึกไม่ค่อยดีเลย”
ถึงแม้จะได้ยินคำพูดที่แน่ชัดจากอาจารย์แต่หนุ่มน้อยก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย
“เจราล…เข้าใจแล้วข้าจะลองตรวจสอบดูละกัน”
“ขอบคุณขอรับท่านราชครู”
ชายผมเขียวยิ้มหน้าบานก่อนจะรีบโค้งและวิ่งออกไป ชายผมเงินจึงเข้าไปในห้องของตนและหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่ดูเก่ามากๆออกมาจากชั้นวางหนังสือ

“โอม ข้าแต่หนังสือโบราณ เอ็กซ์โอครูด้า ข้า ‘อิกคาเรส โฟเจอร์’ขอบัญชาให้เจ้าตื่นจากการหลับใหล ณ บัดนี้!”

ฉับพลันหนังสือเล่มนั้นก็เปล่งแสงสีทองสว่างวาบทั่วทั้งห้อง พอแสงเหล่านั้นหายไป หนังสือเล่มเก่าก็หายไปเหลือไว้แต่หนังสือเล่มหนึ่งที่ดูใหม่และเปล่งไปด้วยอำนาจ
“มีอะไรหรือไงเจ้าหนู?”
หนังสือเล่มนั้นเปล่งเสียงแหบๆน่ากลัวๆออกมา
“กระผมมีเรื่องอยากจะถามท่านเอ็กซ์โอครูด้าขอรับ”
“เห๋ เรียกข้ามาแถมไม่มีเครื่องเซ่นแบบนี้ยังคิดจะถามข้าอีกหรือไง?”
เสียงแหบๆนั่นบอกด้วยสำเนียงไม่พอใจเล็กน้อย
“เรื่องนี้ด่วนมากขอรับ”
“…เออก็ได้เรื่องไรล่ะ?”
หนังสือเงียบไปก่อนจะเอ่ยถึงเรื่องที่ชายหนุ่มต้องการ
“เกี่ยวกับทารกต้องสาปขอรับ พอจะมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้องบ้าง?”
“อ้อ เรื่องนี้นะเองเหรอ” “มีจริงหรือขอรับ!?”
“ตามที่บันทึกไว้เมื่ออดีตกาลนานมาแล้วได้มีเจ้าปีศาจตนหนึ่งผงาดคิดจะครอบครองโลกใบนี้ แต่พระเจ้าก็ได้ทรงลงมาจัดการกับมัน แต่ก็ไม่สำเร็จ พระเจ้าจึงผนึกมันและสาปปีศาจตนนั้นว่าเมื่อใดที่เจ้ากลับมาเกิดใหม่ เมื่อนั้นจะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่และข้านี่แหละที่จะไปลงโทษเจ้าอีกครา แต่ไม่รู้ว่าจริงไม่จริงหรอกนะ ก็แค่คำจารึกโบราณๆ”
หนังสือเก่าๆตอบตัดรำคาญ
“แล้วพอจะทราบหรือไม่ว่าเมื่อใดที่เจ้าปีศาจตนนั้นจะเกิดใหม่”
“อาเจ้านี่ยุ่งยากชะมัด ตามที่บันทึกเอาไว้รู้สึกจะวันที่ 7 เดือน 7 ของสักปีนั่นแหละ”
สิ้นคำพูดชายผมเงินก็พลันตกใจ วันนี้วันที่ 7 เดือน 7 เหมือนกันนี่นา!!
“หือ เป็นอะไรไปนะไอ้หนู” หนังสือถามเมื่ออีกฝ่ายนึงไม่ยอมพูดต่อ
“มะ ไม่มีอะไรขอรับ ที่ผมอยากถามมีแค่นี้แหละขอรับ”
“อา งั้นข้านอนต่อละนะลาล่ะ” พูดจบหนังสือก็พลันเปล่งแสงอีกครั้งและกลับเป็นเหมือนเดิม
“ไม่น่าเชื่อ…ถ้างั้นก็หมายความว่า…เด็ก 1ใน 2 นั่นก็เป็นร่างที่เกิดใหม่ของปีศาจตนนั้นนะสิ!?”