ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สาวรอยสัก
เราะีวะที่รัษาร่าออรินาพุ่ึ้นาท่อทาลที่เรื่อุเาะไฟฟ้าสร้าึ้น เหาะออาปาทาึ้นไปบนฟ้า ท่ามลาหิมะโปรยปราย
้านล่ารอบ ๆ ท่อุเาะมีายหลายนในุอมมานโปิบัใบหน้านอนายเพราะโนแสเลเอร์าไโันออบร้าเือบ 20 น
เราะีวะเบรนพาัวออบร้าลมายืนบนพื้นิน ใบหน้าอเราะเป็นรูปทรเียวับอรินาแ่มีสภาพล้ายหุ่นยน์
อบร้ามอหน้าเราะีวะทำให้เานึถึเลี้ ู่หูหุ่นอาร์เมอร์รอย์ที่อนนี้แอบไปทำธุระส่วนัวที่าวอัาร
เราะีวะเบรนมอไปรอบ ๆ เห็นผลานอเพื่อนรั็หัวเราะออมา
"มือยัแน่เหมือนเิมนี่หว่าไอู้เียว ฮ่า ๆๆ"
ท่ามลาหิมะที่ำลัลมาแรึ้นเรื่อย ๆ บนเาที่ยัมีหิมะหนา ยืนอยู่้วยายร่าำยำุสีแับร่าอหุ่นยน์รูปร่าสาวสวยเ็ี่
"เออนี่ เบรน แล้วเราะเอายัไันี สมบัิาลายแทที่นาย้นหาอยู่็ยัไม่พบเลย" อบร้าพูึ้น
"เราพบแล้ว ..." เสียเบนับอรินาพูึ้นพร้อมัน
หนุ่มผมทอทำหน้าเหรอหรา วย
"หมายวามว่ายัไัน แล้วทำไมพวนาย้อพูพร้อมัน้วย"
"หมายวามว่าอย่านี้ยัไล่ะเพื่อน ..." เบรนพู
พลันเราะีวะเบรน็แออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อยอีรั้ เผยร่าหุ่นสุเ็ี่ในุบิินีุ่เิมอสาวอรินาาวโพลน
เราะีวะรวมัวบีบอัแน่นแล้วส่อแสสว่าอีรั้เป็นแสสีาว สว่ามา เลื่อนัวไปที่ หว่าิ้วอหิสาว
และแล้วแสสีาว็พุ่เ้าไปนาบิับุหว่าิ้วอเธอแบบเียวับเพรสีน้ำเินที่นาบับหว่าทรวออเธอ
อบร้าอ้าปาหวอ เาพอะเ้าใแล้วว่าเพื่อนอเาลายเป็นเพรสีาวเสียแล้ว แ่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
บันี้หิสาวอรินามีรอยสั เป็นเพรสีน้ำเินที่หว่าทรวอับเพรสีาวที่หว่าิ้ว
ประายาอหิสาวสาส่อประายปัาแบบเียวับเบรนเลย
อนนี้ในหัวอเธอมี้อมูลวิ่เ้ามาทำให้เธอเ้าใเรื่อราว วามิ วามรู้สึ วามรู้ ทุอย่าอเบรน่าพรั่พรูอยู่ในหัวอเธอ
"อบร้าะ ันพอะเ้าใเรื่อราวแล้ว อนนี้ เบรนลายเป็นเพรสีาวเป็นเพรแห่ปัา และที่หว่าทรวออันมีเพรสีน้ำเินือเพรแห่รัษาและุ้มรอ
"ามำนานโบรา มีพลัธรรมาิที่ลึลับ่อนเร้นอยู่ในห้วอวาศมา้านาน นานนประมาาลเวลาไม่ไ้
"ำภีร์โบราารึไว้เหมือนันถึ่วเวลาที่นานแสนนาน นับหน่วยเวลาเป็นัปป์ ัลป์ นับเป็นอายุอาแลี่ทีเียว
"พลัานอมะเิาารสะสมอผู้มีพลัิสูที่เลยระับปุถุน เมื่อร่าสลายะลายเป็นพลัานอมะแฝอยู่ในอวาศ
"ผู้รู้ผู้มีพลัิสูรวบรวมุแไสู่พลัอมะอยู่ในรูปเพรหสี เพรที่เิมาพร้อมับผู้ที่ถูเลือ ..."
อรินาพูออมาาม้อมูลที่ผ่านเ้ามาในหัว แ่เธอรู้ีว่ามาาเพรสีาว เพรแห่ปัา ุแอหนึ่ที่ไสู่วามลับอพลัอมะ หรือ็ือสมออเบรนนั่นเอ
อบร้านิ่ฟัอย่าั้ใ สอาอเาหรี่ล วามทรำ่อนหน้านี้ย้อนหวนึ้นมาอีรั้
หลัาเลี้อัวแยไปทำธุระที่าวอัาร เา็ไ้าริ่อาเพื่อนเ่า บูล ระทิบูล นั้าอเ่าที่าวสแลฟ ให้รีบมาหาบอเาแ่ว่ามีเรื่อสำัอยาอวาม่วยเหลือ
แ่เาไปไม่ทัน บูลถูศัรูาม่า แ่โยัีที่เามาพบในนาทีสุท้าย
เพื่อนระทิอเาแอบบอวามลับบาอย่าที่เารับรู้ำนานโบราหลัาประมูลเพรสีน้ำเินไ้
เมื่อบูลสัมผัสับเพรประหลามันไ้ส่้อมูลเ้าในหัวอเาโยร บอวามลับถึพลัลึลับที่สามารถเปลี่ยนแปลัรวาลไ้
เพรไ้เื่อมโยถึผู้หิสาวนหนึ่ เธอะเป็นเสมือนเรือนแหวนเพร เป็นที่สถิอเพรทั้ห
เพรสีน้ำเินเรียร้อหาเธอ และเธอ็อยู่ที่าวสแลฟนี่เอ
นั่นเป็นสาเหุที่บูลถูเลือให้เป็นผู้รัษาเพรสีน้ำเิน
หลัาที่บูลายิอเาถูึเ้าสถิในเพรสีน้ำเินในานะผู้รัษาและุ้มรอ
เพรสีน้ำเินเรียร้อหาเพริ้น่อไป ือเพรสีาวนั่นเอ
วามรู้สึออบร้าถูึลับมาปัุบัน เาึิาร์ออแล้วพ่นวันลอยึ้นเป็นทายาวแล้วาบ่อ
ยานเอเิลทะยานพุ่ออาโลอย่ารวเร็ว อบร้าหันลับไปมอบนเียนอน
สาวน้อยอรินา นอนหลับยาว้วยวามอ่อนเพลียาารเป็นัวรอรับเพรทั้สอ
"สาวน้อย เธอมีวามสำัอย่านี้เอ ..." เาพึมพำ
ทันในั้น็มีสัาเือนเสียั อบร้าสะุ้ใ เารีบพุ่ัวไปที่อนโลบัับยานทันที
สัาเือนภัยบนอเราร์อวาศ มีวัถุแปลปลอมำลัพุ่มาที่ยานเอเิลอเา
"ไม่ไ้ารแล้ว มันเป็นยานรบะ้วย" อบร้าร้อ
"เอเิล ! บอลัษะอยานรบพวนี้มาหน่อยสิ" เาร้อถามอมพิวเอร์วบุม
"เป็นยานอวาศผลิาลัแส อาาศยานอาวพลูโรับ ..." เอเิลบอ
อบร้ามวิ้วย่น "นายหมายถึยานอพวสลัิล์น่ะสิ" อบร้าพูเสียเรีย เพราะาวพลูโเป็นรัให่อสลัิล์
"ถูแล้วรับเ้านาย เรียมัวรับศึเถอะรับะเอาไ็ว่ามา" เอเิลร้ออบ
หนุ่มผมทอัฟันแน่น "ปล่อยมันเ้ามา เอเิล เรียมอาวุธทั้หมอเราให้พร้อมแล้วัน"
าำอเา็มีเสียเรื่อยน์ยับเยื้อน สรรพวุธอยานเอเิลเรียมพร้อมแล้ว
ไม่ี่อึใเสียอยานอวาศทั้สิบว่าลำ็พุ่เ้ามารายล้อมยานออบร้านรอบทิศ
ทันในั้น บูสเอร์ันทั้สิบระบอรอบยาน็ระเบิเสียออมาอย่ารวเร็ว
ยานอสลัิล์ระเบิไปเือบหม ยานเอเิลเสียหายเล็น้อยเพราะมีบาเรียุ้มัน
เอเิลหนีเ้าไฮเปอร์สเปทันทีที่ระเบิยานลำสุท้ายอิล์
อบร้าบัับยานอยู่หน้าอนโล เาพ่นวันิาร์ออมาาปา
"ทำไมมันามเรามาถูนะ หรือว่า ไอ้พว อมมานโที่มันเรียม่าเราในถ้ำในอุทยานไเ็สึั น่าะใ่ มันมีนรอายส่สัาบอพรรพวให้ามเรามา" เาสันนิษาน
ายหนุ่มผมทอยมือลูบาัวเอ "นั่นแปลว่าพวสลัิล์็รู้เรื่อพลัอมะอะไรนี่้วยสิ"
"มัน็ไม่น่าแปลอะไรเพราะว่าำนานพวนี้มันแพร่หลายั้นานแล้ว" อบร้ายัไหล่
"แ่ถึระนั้น พวมัน็ไม่น่าะรู้ละเอียว่าเราเ้ามาหาเพรสีาวาที่อุทยานนี้ไ้เลยนี่ะ อบร้า" เสียแหลมเย็นพูึ้น้านหลั
อบร้าหันลับไปมอเห็นอรินาในุบิินี่วาบหวามยืนเ่น สอาส่อประายปัา
เายับิาร์ออาปา "ริอย่าเธอว่าสาวน้อย ว่าแ่มันรู้ไ้ยัไนะ ?"
หนุ่มผมทอมอเห็นแววาอเบรนภายในวาออรินาสาส่อประาย
ท่าทาอาารออรินาเหมือนับท่าทาอเบรนเพื่อนรัที่ำลัใ้วามิเป๊ะ ทำให้เา เื่อมั่นว่าเบรน สหายสนิทที่มีหัวสมออัริยะมา ไม่ไ้ทิ้เาไปไหน
"ันว่าน่าะเป็นเพราะว่าพวสลัิล์มันไ้เพรสีอื่นเม็ใเม็หนึ่ในำมือแล้วแน่ ๆ มันถึสามารถามหาเพรสีอื่น
"ที่เป็นเ่นนี้เป็นเพราะว่าเพรแ่ละเม็ที่เป็นุแไสู่พลัอมะ สามารถสัมผัสไ้ถึเพรเม็อื่นไ้้วย"
อรินาี้แพร้อมยัวอย่าอื่นประอบ
"แล้วป่านนี้พวสลัิล์มันไม่รวบรวมเพรที่เหลือไ้่อนเราแล้วเหรอ ?" อบร้าสสัย
หิสาวส่ายหน้า "ไม่หรอ่ะอบร้า เป็นเพราะว่าเพรที่อยู่ในัวอันทั้ 2 เม็สัมผัสไ้ว่าเพรุแไสู่วามลับ ปราอยู่แ่ 3 เม็เท่านั้น"
"นั่นแปลว่า ..." อรินาพูทิ้ท้าย
อบร้ายือึ้นยิ้มที่มุมปาึิาร์ออมาแล้วลอยหน้าลอยาพ่นวัน
"มัน็แปลว่า่อานี้เราะโนพวอทัพสลัิล์าม้นอยู่ลอเวลานั่นสินสวย หึหึ"
้านล่ารอบ ๆ ท่อุเาะมีายหลายนในุอมมานโปิบัใบหน้านอนายเพราะโนแสเลเอร์าไโันออบร้าเือบ 20 น
เราะีวะเบรนพาัวออบร้าลมายืนบนพื้นิน ใบหน้าอเราะเป็นรูปทรเียวับอรินาแ่มีสภาพล้ายหุ่นยน์
อบร้ามอหน้าเราะีวะทำให้เานึถึเลี้ ู่หูหุ่นอาร์เมอร์รอย์ที่อนนี้แอบไปทำธุระส่วนัวที่าวอัาร
เราะีวะเบรนมอไปรอบ ๆ เห็นผลานอเพื่อนรั็หัวเราะออมา
"มือยัแน่เหมือนเิมนี่หว่าไอู้เียว ฮ่า ๆๆ"
ท่ามลาหิมะที่ำลัลมาแรึ้นเรื่อย ๆ บนเาที่ยัมีหิมะหนา ยืนอยู่้วยายร่าำยำุสีแับร่าอหุ่นยน์รูปร่าสาวสวยเ็ี่
"เออนี่ เบรน แล้วเราะเอายัไันี สมบัิาลายแทที่นาย้นหาอยู่็ยัไม่พบเลย" อบร้าพูึ้น
"เราพบแล้ว ..." เสียเบนับอรินาพูึ้นพร้อมัน
หนุ่มผมทอทำหน้าเหรอหรา วย
"หมายวามว่ายัไัน แล้วทำไมพวนาย้อพูพร้อมัน้วย"
"หมายวามว่าอย่านี้ยัไล่ะเพื่อน ..." เบรนพู
พลันเราะีวะเบรน็แออเป็นิ้นเล็ิ้นน้อยอีรั้ เผยร่าหุ่นสุเ็ี่ในุบิินีุ่เิมอสาวอรินาาวโพลน
เราะีวะรวมัวบีบอัแน่นแล้วส่อแสสว่าอีรั้เป็นแสสีาว สว่ามา เลื่อนัวไปที่ หว่าิ้วอหิสาว
และแล้วแสสีาว็พุ่เ้าไปนาบิับุหว่าิ้วอเธอแบบเียวับเพรสีน้ำเินที่นาบับหว่าทรวออเธอ
อบร้าอ้าปาหวอ เาพอะเ้าใแล้วว่าเพื่อนอเาลายเป็นเพรสีาวเสียแล้ว แ่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
บันี้หิสาวอรินามีรอยสั เป็นเพรสีน้ำเินที่หว่าทรวอับเพรสีาวที่หว่าิ้ว
ประายาอหิสาวสาส่อประายปัาแบบเียวับเบรนเลย
อนนี้ในหัวอเธอมี้อมูลวิ่เ้ามาทำให้เธอเ้าใเรื่อราว วามิ วามรู้สึ วามรู้ ทุอย่าอเบรน่าพรั่พรูอยู่ในหัวอเธอ
"อบร้าะ ันพอะเ้าใเรื่อราวแล้ว อนนี้ เบรนลายเป็นเพรสีาวเป็นเพรแห่ปัา และที่หว่าทรวออันมีเพรสีน้ำเินือเพรแห่รัษาและุ้มรอ
"ามำนานโบรา มีพลัธรรมาิที่ลึลับ่อนเร้นอยู่ในห้วอวาศมา้านาน นานนประมาาลเวลาไม่ไ้
"ำภีร์โบราารึไว้เหมือนันถึ่วเวลาที่นานแสนนาน นับหน่วยเวลาเป็นัปป์ ัลป์ นับเป็นอายุอาแลี่ทีเียว
"พลัานอมะเิาารสะสมอผู้มีพลัิสูที่เลยระับปุถุน เมื่อร่าสลายะลายเป็นพลัานอมะแฝอยู่ในอวาศ
"ผู้รู้ผู้มีพลัิสูรวบรวมุแไสู่พลัอมะอยู่ในรูปเพรหสี เพรที่เิมาพร้อมับผู้ที่ถูเลือ ..."
อรินาพูออมาาม้อมูลที่ผ่านเ้ามาในหัว แ่เธอรู้ีว่ามาาเพรสีาว เพรแห่ปัา ุแอหนึ่ที่ไสู่วามลับอพลัอมะ หรือ็ือสมออเบรนนั่นเอ
อบร้านิ่ฟัอย่าั้ใ สอาอเาหรี่ล วามทรำ่อนหน้านี้ย้อนหวนึ้นมาอีรั้
หลัาเลี้อัวแยไปทำธุระที่าวอัาร เา็ไ้าริ่อาเพื่อนเ่า บูล ระทิบูล นั้าอเ่าที่าวสแลฟ ให้รีบมาหาบอเาแ่ว่ามีเรื่อสำัอยาอวาม่วยเหลือ
แ่เาไปไม่ทัน บูลถูศัรูาม่า แ่โยัีที่เามาพบในนาทีสุท้าย
เพื่อนระทิอเาแอบบอวามลับบาอย่าที่เารับรู้ำนานโบราหลัาประมูลเพรสีน้ำเินไ้
เมื่อบูลสัมผัสับเพรประหลามันไ้ส่้อมูลเ้าในหัวอเาโยร บอวามลับถึพลัลึลับที่สามารถเปลี่ยนแปลัรวาลไ้
เพรไ้เื่อมโยถึผู้หิสาวนหนึ่ เธอะเป็นเสมือนเรือนแหวนเพร เป็นที่สถิอเพรทั้ห
เพรสีน้ำเินเรียร้อหาเธอ และเธอ็อยู่ที่าวสแลฟนี่เอ
นั่นเป็นสาเหุที่บูลถูเลือให้เป็นผู้รัษาเพรสีน้ำเิน
หลัาที่บูลายิอเาถูึเ้าสถิในเพรสีน้ำเินในานะผู้รัษาและุ้มรอ
เพรสีน้ำเินเรียร้อหาเพริ้น่อไป ือเพรสีาวนั่นเอ
วามรู้สึออบร้าถูึลับมาปัุบัน เาึิาร์ออแล้วพ่นวันลอยึ้นเป็นทายาวแล้วาบ่อ
ยานเอเิลทะยานพุ่ออาโลอย่ารวเร็ว อบร้าหันลับไปมอบนเียนอน
สาวน้อยอรินา นอนหลับยาว้วยวามอ่อนเพลียาารเป็นัวรอรับเพรทั้สอ
"สาวน้อย เธอมีวามสำัอย่านี้เอ ..." เาพึมพำ
ทันในั้น็มีสัาเือนเสียั อบร้าสะุ้ใ เารีบพุ่ัวไปที่อนโลบัับยานทันที
สัาเือนภัยบนอเราร์อวาศ มีวัถุแปลปลอมำลัพุ่มาที่ยานเอเิลอเา
"ไม่ไ้ารแล้ว มันเป็นยานรบะ้วย" อบร้าร้อ
"เอเิล ! บอลัษะอยานรบพวนี้มาหน่อยสิ" เาร้อถามอมพิวเอร์วบุม
"เป็นยานอวาศผลิาลัแส อาาศยานอาวพลูโรับ ..." เอเิลบอ
อบร้ามวิ้วย่น "นายหมายถึยานอพวสลัิล์น่ะสิ" อบร้าพูเสียเรีย เพราะาวพลูโเป็นรัให่อสลัิล์
"ถูแล้วรับเ้านาย เรียมัวรับศึเถอะรับะเอาไ็ว่ามา" เอเิลร้ออบ
หนุ่มผมทอัฟันแน่น "ปล่อยมันเ้ามา เอเิล เรียมอาวุธทั้หมอเราให้พร้อมแล้วัน"
าำอเา็มีเสียเรื่อยน์ยับเยื้อน สรรพวุธอยานเอเิลเรียมพร้อมแล้ว
ไม่ี่อึใเสียอยานอวาศทั้สิบว่าลำ็พุ่เ้ามารายล้อมยานออบร้านรอบทิศ
ทันในั้น บูสเอร์ันทั้สิบระบอรอบยาน็ระเบิเสียออมาอย่ารวเร็ว
ยานอสลัิล์ระเบิไปเือบหม ยานเอเิลเสียหายเล็น้อยเพราะมีบาเรียุ้มัน
เอเิลหนีเ้าไฮเปอร์สเปทันทีที่ระเบิยานลำสุท้ายอิล์
อบร้าบัับยานอยู่หน้าอนโล เาพ่นวันิาร์ออมาาปา
"ทำไมมันามเรามาถูนะ หรือว่า ไอ้พว อมมานโที่มันเรียม่าเราในถ้ำในอุทยานไเ็สึั น่าะใ่ มันมีนรอายส่สัาบอพรรพวให้ามเรามา" เาสันนิษาน
ายหนุ่มผมทอยมือลูบาัวเอ "นั่นแปลว่าพวสลัิล์็รู้เรื่อพลัอมะอะไรนี่้วยสิ"
"มัน็ไม่น่าแปลอะไรเพราะว่าำนานพวนี้มันแพร่หลายั้นานแล้ว" อบร้ายัไหล่
"แ่ถึระนั้น พวมัน็ไม่น่าะรู้ละเอียว่าเราเ้ามาหาเพรสีาวาที่อุทยานนี้ไ้เลยนี่ะ อบร้า" เสียแหลมเย็นพูึ้น้านหลั
อบร้าหันลับไปมอเห็นอรินาในุบิินี่วาบหวามยืนเ่น สอาส่อประายปัา
เายับิาร์ออาปา "ริอย่าเธอว่าสาวน้อย ว่าแ่มันรู้ไ้ยัไนะ ?"
หนุ่มผมทอมอเห็นแววาอเบรนภายในวาออรินาสาส่อประาย
ท่าทาอาารออรินาเหมือนับท่าทาอเบรนเพื่อนรัที่ำลัใ้วามิเป๊ะ ทำให้เา เื่อมั่นว่าเบรน สหายสนิทที่มีหัวสมออัริยะมา ไม่ไ้ทิ้เาไปไหน
"ันว่าน่าะเป็นเพราะว่าพวสลัิล์มันไ้เพรสีอื่นเม็ใเม็หนึ่ในำมือแล้วแน่ ๆ มันถึสามารถามหาเพรสีอื่น
"ที่เป็นเ่นนี้เป็นเพราะว่าเพรแ่ละเม็ที่เป็นุแไสู่พลัอมะ สามารถสัมผัสไ้ถึเพรเม็อื่นไ้้วย"
อรินาี้แพร้อมยัวอย่าอื่นประอบ
"แล้วป่านนี้พวสลัิล์มันไม่รวบรวมเพรที่เหลือไ้่อนเราแล้วเหรอ ?" อบร้าสสัย
หิสาวส่ายหน้า "ไม่หรอ่ะอบร้า เป็นเพราะว่าเพรที่อยู่ในัวอันทั้ 2 เม็สัมผัสไ้ว่าเพรุแไสู่วามลับ ปราอยู่แ่ 3 เม็เท่านั้น"
"นั่นแปลว่า ..." อรินาพูทิ้ท้าย
อบร้ายือึ้นยิ้มที่มุมปาึิาร์ออมาแล้วลอยหน้าลอยาพ่นวัน
"มัน็แปลว่า่อานี้เราะโนพวอทัพสลัิล์าม้นอยู่ลอเวลานั่นสินสวย หึหึ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น