ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : ติดอยู่มิติอื่น
ไม่นานอบร้า็ื่นึ้นมาอย่า ๆ
“นี่มันที่ไหนันเนี่ย” เาเอ่ยึ้นอย่าลอย ๆ
“อีมิิหนึ่รับ ท่านอบร้า” เป็นเอเิ้ลพูึ้น
ายหนุ่มผมทอทวนำอบอเอเิ้ลยิ่ทำให้
“แรระเบิในทะเลไฮโรเน ทำให้เรารีบร้อนวาร์ปออมา แ่แทนที่เราะหลุออมาาาวเสาร์เ้าสู่ในอบ่ายอสุริยะัรวาล ลับลายเป็นว่าเราทะลุไปอีมิิหนึ่ที่เป็นู่นานับสุริยะัรวาลอเราน่ะสิะ อบร้า” อรินาอบมาอีน
สิ่ที่สาวน้อยอบมาล้วนแ่เป็นวามรู้ที่ไ้มาาเพรสีาวอเบรน
“อ่า ริเหรอเนี่ย” อบร้ารา
“แล้วเราะลับไปสุริยะัรวาลอเราไ้ยัไล่ะนสวย” อบร้าถามอี
“อันนี้ัน็ไม่แน่ใเหมือนันนะะุอบร้า แ่ถ้าให้เาเพรสีเียวอเราน่าะเป็นัวารที่พาเรามาที่นี่” อรินาอบ
หิสาวสุเ็ี่ยมือ้ายลูบไปที่าอ่อน้านนอที่มีรอยสัเป็นรูปเพรสีเียว
ายหนุ่มผมทอทำาโอย่าไม่เื่อ เาึ้มหน้าลไปมอที่าอ่อนาวผ่ออหิสาวอย่าั้ใและทำท่าทำทาเหมือนับสสัยเสียเ็มประา
“าวั อิอิ” อบร้ายัยียวน
สาวน้อยหน้าแ่ำผลัหน้าที่บานให่อเาออไปไล ๆ
“อนาะเป็นยัไยัไม่รู้ยัะมาล้อเล่นอีเหรอะ อบร้า หืมม !?” อรินา่อว่า
ใหนุ่มผมทอยสอมือประสานที่ท้ายทอย เอนายพิพนัสบาย ๆ
“แล้วทำไมเราะ้อไปลุ้มใอี้วยหล่ะนสวย นเราเมื่อถึที่็้อายเอทั้นั้นแหละไม่มีใรหนีพ้น ริป่ะ ?” อบร้าอบอย่าปรัา
ำพูอำว่าทำเอาสาวน้อยอรินาผูุ้้นเยับศาสนาพุทธ ถึับอึ้ไป
นี่ระมัที่เรียว่าเป็นประสบาร์ อนที่ผ่านวามายมาหลายรั้
“ริอุ้วยสิะอบร้า ลุ้มใไป็ไม่เิประโยน์อะไร รัแ่ทำให้สิปัาอ่อนโทรมลเสียอี” นสวยอบออมา
“ถ้าให้ีเรามา่อย ๆ ิหาำอบันีว่า หรือะให้ีว่านั้นเรามาหาอะไรินเพื่อให้สมอแ่มใส ะไ้ิอะไรออีไหมนสวย” อบร้าอบยิ้ม ๆ
อรินาอำับมุลอเาไม่ไ้ เธอแะ เ็มันิรภัยออแล้วเินเ้าไปในห้อรัวอยาน เพื่อทำับ้าวมาเลี้ยูัน
“เธอไม่้อห่วหรอว่าเราะมีออิเนเหลือพอหรือเปล่า เพราะว่ายานเอเิ้ลถูออแบบมาให้สามารถรออาาศหรือ๊าทุอย่าแปลมาเป็นออิเนไ้” อบร้าพูึ้นาประูรัวที่เาเินามนสวยเ้ามา
“อืมม ั้นีเลย เรามาทำับ้าวินให้อิ่มอร่อยันีว่าเผื่อว่าะทำให้สมอแล่นิอะไรออ ” นสวยพูึ้น
“อ่า ไ้ินออร่อยาฝีมือสาวสวยนี่มันสุยอแห่วามสุไปเลยนะ” อบร้าาเป็นประายทั้าสาวสวยและอาหารสุอร่อย
อรินาเปิู้เย็นอยาน็พบวัถุิบมามาย แ่าาเมื่ออนแร ๆ อย่าหน้ามือเป็นหลัมือ
อบร้าเินเ้ามาใล้สาวน้อย เาพูึ้นว่า
“ั้แ่รั้แรที่เธอมาอยู่ับัน และอนแรที่เธอทำับ้าวให้ันิน ในยานอันไม่มีอะไรเหลืออินอะไรเลยนอาเนื้อ ัน็เลยิว่าหาวัถุิบให้แม่รัวนเ่อันเอาไว้ใ้านะีว่า”
อรินาหน้าแ่ำเล็น้อย มอใบหน้าบานให่และลบันอเาอย่าึ้ใ
สาวสวยรีบเินไปหยิบอแล้วเลือ ๆ มาิเมนู โยมีอบร้าหนุ่มผมทอเป็นลูมือ
“อ่า ไ้แล้ว่ะอบร้า เรามาินสเ๊ปลาทอับไ่อบันีว่า” อรินาร้อึ้น
อบร้าทำมูฟุฟิ “อ้าา แ่ฟั็ไ้ลิ่นแล้วล่ะ นสวย อิอิ”
สาวสวยหัวเราะิ อบร้า่ามีสเน่ห์ับสาว ๆ ริ ๆ
ในที่สุโ๊ะอาหารประำยานเอเิ้ล็เ็มไป้วยสเ็ปลาทอราอสหอมรุ่นับไ่อบน้ำผึ้อันหอมหวาน
หนุ่มผมทอถือส้อมับมีเรียมพร้อม ในาเป็นประายวิบวับ เามอทั้อาหารบนโ๊ะับเรือนร่าสุเ็ส์ี่อสาวสวย
อบร้าเปิไวน์แรินใส่แ้วไวน์ทรสู เาทำหน้าที่บริรให้อรินานั่พัหลัาแสฝีมือเ็มที่
สอมืออเาับไหล่อเธอ แล้วนวเบา ๆ
“อืมมม ุนวเ่ั” อรินาเลิบเลิ้ม
“ใ่ ผมเรียนมาน่ะ” อบร้าอบทำเอาสาวสวยยิ้มำ
“ริเหรอะ” เธอพูเสียเบา
อบร้ายิ้ม นว่อ “ริสิสาวน้อย สมัย่อนันเยนวให้แม่อนเ็ ๆ”
อรินาเผลอหัวเราะออมา
“ันเหมือนแมุ่มานัเหรอะ” สาวสวยถาม
ถึรอบหนุ่มผมทอหัวเราะบ้า
“ไม่นานั้นหรอ แุ่ทำอาหารเ่เหมือนท่าน” อบร้าพูยิ้ม ๆ
เาเินลับไปนั่ยัอีฟาอโ๊ะ ทรุัวลนั่อย่าหรู หยิบแ้วไวน์ึ้นู
“แ่ สาวน้อยนสวยอัน” อบร้าพูเสียนุ่ม
หิสาวยิ้มหวาน เิหน้าึ้น “แ่พลัอมะแห่เพรทั้ห”
อบร้าหัวเราะเบา ๆ
“ถูแล้ว ยัไ็้ออให้เพรสีเียว เพรแห่ารเลื่อนไหวและารเปลี่ยนแปล่วยพาพวเราพ้นามิิลี้ลับนี้้วยเถิ"
แล้วทั้สอ็ะัารับอาหารทั้โ๊ะนเรียบ
ไม่นานพวเา็มาปราอีทีบนห้ออนโลบัับบัาอยานเอเิ้ล
“พร้อมนะ ?” อบร้าหันมาถามอรินา
สาวามพยัหน้ารับ
ยิ้มแยเี้ยวัารเินเรื่ออยานเอเิ้ลสุำลั
เสียเรื่อยน์ที่เยเรียบนิ่ลับทวีมเสียำลัึ้นมาอย่ารุนแร
บรึ้มมมมมมมมม !!
อรินาหลับานิ่ สำรวมิเพ่พลัไปสู่เรอยสัเพรสีเียว
ทันในั้น เพรสีาว สีน้ำเินและสีำ เปล่ประายออมาพร้อม ๆ ัน
ห้อทั้ห้อ็สว่าไสว้วยแสหลาย ๆ สี ระารา
แสที่เปล่ออมาารอยสัทั้สามทาส่อแสเิ้าอีรั้อย่ารุนแร
ว่าบบบบ !
แสทั้สามสี่าส่พลัแล่นเ้าไปสู่รอยสัที่าอ่อนอสาวสวยทันที
เมื่อไ้รับพลัาเพรทั้สามพร้อมัน เพรสีเียว็ทำาน
แสสีเียวสว่าออมาและ่อย ๆ เพิ่มอย่า้า ๆ นสาส่อสว่าไสวราวับเป็นเวลาลาวัน
ว้า !!
เสียาพลัเลื่อนย้ายมิิอเพรสีเียว็เริ่ม้นระบวนาร
แสสีเียวพุ่เป็นลำออาร่าออรินาออไปายานเอเิ้ล แล้วหมุนวนเป็น้นหอย ออไปทา้าน้ายอยาน เป็นระยะห่า 150 ิโลเมร
้นหอยพลัเมื่อรวบรวมพลัไ้มันึเริ่มหมุนามเ็มนาฬิาา้า ๆ ทีละน้อย ๆ และเริ่มเร็วึ้น ๆ นแผ่ยายวออไป
ว้นหอยยายเรื่อยนมีรัศมีนับ 100 ิโลเมร
อบร้าับอรินา้อมอปราาร์้วยวามื่นาื่นใ
ปราาร์นี้เิึ้นอยู่นานนระทั่ …
“เร็วเ้าอบร้า ุรีบบัับยานพุ่เ้าไปใน่อรลาและเร็วเ้า” อรินาร้อึ้น
“ไ้เลยสาวน้อย … ไป เอเิ้ล ไอ้เพื่อนยา ว้าวว !” อบร้าร้อานรับ้วยวามะนอ
เรื่อเ็ททำานอย่ารุนแรส่ให้ยานเอเิ้ลพุ่ทะยานไป้าหน้า้วยวามรวเร็ว
ยานอวาศออบร้าวิ่ฝ่าไปในรัศมีอ้นหอยมิิฝ่าเ้าสู่มิิปิอโลมนุษย์ในระบบสุริยะัรวาลไ้ในที่สุ
“นี่มันที่ไหนันเนี่ย” เาเอ่ยึ้นอย่าลอย ๆ
“อีมิิหนึ่รับ ท่านอบร้า” เป็นเอเิ้ลพูึ้น
ายหนุ่มผมทอทวนำอบอเอเิ้ลยิ่ทำให้
“แรระเบิในทะเลไฮโรเน ทำให้เรารีบร้อนวาร์ปออมา แ่แทนที่เราะหลุออมาาาวเสาร์เ้าสู่ในอบ่ายอสุริยะัรวาล ลับลายเป็นว่าเราทะลุไปอีมิิหนึ่ที่เป็นู่นานับสุริยะัรวาลอเราน่ะสิะ อบร้า” อรินาอบมาอีน
สิ่ที่สาวน้อยอบมาล้วนแ่เป็นวามรู้ที่ไ้มาาเพรสีาวอเบรน
“อ่า ริเหรอเนี่ย” อบร้ารา
“แล้วเราะลับไปสุริยะัรวาลอเราไ้ยัไล่ะนสวย” อบร้าถามอี
“อันนี้ัน็ไม่แน่ใเหมือนันนะะุอบร้า แ่ถ้าให้เาเพรสีเียวอเราน่าะเป็นัวารที่พาเรามาที่นี่” อรินาอบ
หิสาวสุเ็ี่ยมือ้ายลูบไปที่าอ่อน้านนอที่มีรอยสัเป็นรูปเพรสีเียว
ายหนุ่มผมทอทำาโอย่าไม่เื่อ เาึ้มหน้าลไปมอที่าอ่อนาวผ่ออหิสาวอย่าั้ใและทำท่าทำทาเหมือนับสสัยเสียเ็มประา
“าวั อิอิ” อบร้ายัยียวน
สาวน้อยหน้าแ่ำผลัหน้าที่บานให่อเาออไปไล ๆ
“อนาะเป็นยัไยัไม่รู้ยัะมาล้อเล่นอีเหรอะ อบร้า หืมม !?” อรินา่อว่า
ใหนุ่มผมทอยสอมือประสานที่ท้ายทอย เอนายพิพนัสบาย ๆ
“แล้วทำไมเราะ้อไปลุ้มใอี้วยหล่ะนสวย นเราเมื่อถึที่็้อายเอทั้นั้นแหละไม่มีใรหนีพ้น ริป่ะ ?” อบร้าอบอย่าปรัา
ำพูอำว่าทำเอาสาวน้อยอรินาผูุ้้นเยับศาสนาพุทธ ถึับอึ้ไป
นี่ระมัที่เรียว่าเป็นประสบาร์ อนที่ผ่านวามายมาหลายรั้
“ริอุ้วยสิะอบร้า ลุ้มใไป็ไม่เิประโยน์อะไร รัแ่ทำให้สิปัาอ่อนโทรมลเสียอี” นสวยอบออมา
“ถ้าให้ีเรามา่อย ๆ ิหาำอบันีว่า หรือะให้ีว่านั้นเรามาหาอะไรินเพื่อให้สมอแ่มใส ะไ้ิอะไรออีไหมนสวย” อบร้าอบยิ้ม ๆ
อรินาอำับมุลอเาไม่ไ้ เธอแะ เ็มันิรภัยออแล้วเินเ้าไปในห้อรัวอยาน เพื่อทำับ้าวมาเลี้ยูัน
“เธอไม่้อห่วหรอว่าเราะมีออิเนเหลือพอหรือเปล่า เพราะว่ายานเอเิ้ลถูออแบบมาให้สามารถรออาาศหรือ๊าทุอย่าแปลมาเป็นออิเนไ้” อบร้าพูึ้นาประูรัวที่เาเินามนสวยเ้ามา
“อืมม ั้นีเลย เรามาทำับ้าวินให้อิ่มอร่อยันีว่าเผื่อว่าะทำให้สมอแล่นิอะไรออ ” นสวยพูึ้น
“อ่า ไ้ินออร่อยาฝีมือสาวสวยนี่มันสุยอแห่วามสุไปเลยนะ” อบร้าาเป็นประายทั้าสาวสวยและอาหารสุอร่อย
อรินาเปิู้เย็นอยาน็พบวัถุิบมามาย แ่าาเมื่ออนแร ๆ อย่าหน้ามือเป็นหลัมือ
อบร้าเินเ้ามาใล้สาวน้อย เาพูึ้นว่า
“ั้แ่รั้แรที่เธอมาอยู่ับัน และอนแรที่เธอทำับ้าวให้ันิน ในยานอันไม่มีอะไรเหลืออินอะไรเลยนอาเนื้อ ัน็เลยิว่าหาวัถุิบให้แม่รัวนเ่อันเอาไว้ใ้านะีว่า”
อรินาหน้าแ่ำเล็น้อย มอใบหน้าบานให่และลบันอเาอย่าึ้ใ
สาวสวยรีบเินไปหยิบอแล้วเลือ ๆ มาิเมนู โยมีอบร้าหนุ่มผมทอเป็นลูมือ
“อ่า ไ้แล้ว่ะอบร้า เรามาินสเ๊ปลาทอับไ่อบันีว่า” อรินาร้อึ้น
อบร้าทำมูฟุฟิ “อ้าา แ่ฟั็ไ้ลิ่นแล้วล่ะ นสวย อิอิ”
สาวสวยหัวเราะิ อบร้า่ามีสเน่ห์ับสาว ๆ ริ ๆ
ในที่สุโ๊ะอาหารประำยานเอเิ้ล็เ็มไป้วยสเ็ปลาทอราอสหอมรุ่นับไ่อบน้ำผึ้อันหอมหวาน
หนุ่มผมทอถือส้อมับมีเรียมพร้อม ในาเป็นประายวิบวับ เามอทั้อาหารบนโ๊ะับเรือนร่าสุเ็ส์ี่อสาวสวย
อบร้าเปิไวน์แรินใส่แ้วไวน์ทรสู เาทำหน้าที่บริรให้อรินานั่พัหลัาแสฝีมือเ็มที่
สอมืออเาับไหล่อเธอ แล้วนวเบา ๆ
“อืมมม ุนวเ่ั” อรินาเลิบเลิ้ม
“ใ่ ผมเรียนมาน่ะ” อบร้าอบทำเอาสาวสวยยิ้มำ
“ริเหรอะ” เธอพูเสียเบา
อบร้ายิ้ม นว่อ “ริสิสาวน้อย สมัย่อนันเยนวให้แม่อนเ็ ๆ”
อรินาเผลอหัวเราะออมา
“ันเหมือนแมุ่มานัเหรอะ” สาวสวยถาม
ถึรอบหนุ่มผมทอหัวเราะบ้า
“ไม่นานั้นหรอ แุ่ทำอาหารเ่เหมือนท่าน” อบร้าพูยิ้ม ๆ
เาเินลับไปนั่ยัอีฟาอโ๊ะ ทรุัวลนั่อย่าหรู หยิบแ้วไวน์ึ้นู
“แ่ สาวน้อยนสวยอัน” อบร้าพูเสียนุ่ม
หิสาวยิ้มหวาน เิหน้าึ้น “แ่พลัอมะแห่เพรทั้ห”
อบร้าหัวเราะเบา ๆ
“ถูแล้ว ยัไ็้ออให้เพรสีเียว เพรแห่ารเลื่อนไหวและารเปลี่ยนแปล่วยพาพวเราพ้นามิิลี้ลับนี้้วยเถิ"
แล้วทั้สอ็ะัารับอาหารทั้โ๊ะนเรียบ
ไม่นานพวเา็มาปราอีทีบนห้ออนโลบัับบัาอยานเอเิ้ล
“พร้อมนะ ?” อบร้าหันมาถามอรินา
สาวามพยัหน้ารับ
ยิ้มแยเี้ยวัารเินเรื่ออยานเอเิ้ลสุำลั
เสียเรื่อยน์ที่เยเรียบนิ่ลับทวีมเสียำลัึ้นมาอย่ารุนแร
บรึ้มมมมมมมมม !!
อรินาหลับานิ่ สำรวมิเพ่พลัไปสู่เรอยสัเพรสีเียว
ทันในั้น เพรสีาว สีน้ำเินและสีำ เปล่ประายออมาพร้อม ๆ ัน
ห้อทั้ห้อ็สว่าไสว้วยแสหลาย ๆ สี ระารา
แสที่เปล่ออมาารอยสัทั้สามทาส่อแสเิ้าอีรั้อย่ารุนแร
ว่าบบบบ !
แสทั้สามสี่าส่พลัแล่นเ้าไปสู่รอยสัที่าอ่อนอสาวสวยทันที
เมื่อไ้รับพลัาเพรทั้สามพร้อมัน เพรสีเียว็ทำาน
แสสีเียวสว่าออมาและ่อย ๆ เพิ่มอย่า้า ๆ นสาส่อสว่าไสวราวับเป็นเวลาลาวัน
ว้า !!
เสียาพลัเลื่อนย้ายมิิอเพรสีเียว็เริ่ม้นระบวนาร
แสสีเียวพุ่เป็นลำออาร่าออรินาออไปายานเอเิ้ล แล้วหมุนวนเป็น้นหอย ออไปทา้าน้ายอยาน เป็นระยะห่า 150 ิโลเมร
้นหอยพลัเมื่อรวบรวมพลัไ้มันึเริ่มหมุนามเ็มนาฬิาา้า ๆ ทีละน้อย ๆ และเริ่มเร็วึ้น ๆ นแผ่ยายวออไป
ว้นหอยยายเรื่อยนมีรัศมีนับ 100 ิโลเมร
อบร้าับอรินา้อมอปราาร์้วยวามื่นาื่นใ
ปราาร์นี้เิึ้นอยู่นานนระทั่ …
“เร็วเ้าอบร้า ุรีบบัับยานพุ่เ้าไปใน่อรลาและเร็วเ้า” อรินาร้อึ้น
“ไ้เลยสาวน้อย … ไป เอเิ้ล ไอ้เพื่อนยา ว้าวว !” อบร้าร้อานรับ้วยวามะนอ
เรื่อเ็ททำานอย่ารุนแรส่ให้ยานเอเิ้ลพุ่ทะยานไป้าหน้า้วยวามรวเร็ว
ยานอวาศออบร้าวิ่ฝ่าไปในรัศมีอ้นหอยมิิฝ่าเ้าสู่มิิปิอโลมนุษย์ในระบบสุริยะัรวาลไ้ในที่สุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น