ลำดับตอนที่ #22
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ดำเนินตามแผน
"อ้าว ! อบร้า แล้วที่มันบอว่าให้ถาม 'บิ๊ แฮมเมอร์ โ' ล่ะ !?" เป็นรอัปันหนวถามึ้น
หนุ่มผมทอหัวเราะเบา ๆ “ พวนายอย่าโ่ไปหน่อยเลยน่า นายิว่าไอ้นั่นมันะบอวามริเราหรือไ มันรู้ีว่าถ้าบอวามริมัน้อาย โหไปมั่ว ๆ อย่าน้อยยัยืีวิไปไ้ ”
พวรอัปันหลายนมอหน้าันอย่าเห็น้วย
"ั้นแสว่าที่เ้านั่นอ้าถึ บิ๊ แฮมเมอร์ โ อะไรนั่น็แปลว่าโห ล่ะสิ”
อรินาเอ็หัวเราะเหมือนัน ส่ายหน้าไปมา
“็ไม่เสมอไปหรอ ิว่าที่มันอ้าื่อนะเป็นื่อริ ถึไม่ใ่ัวารให่เ้าบิ๊อะไรนั่นมีส่วนร่วมเหมือนัน”
หลายน็ัเริ่มับำพูอทั้สอน
“เอาน่า ๆ เี๋ยว็ไ้รู้ันแล้ว” อบร้าว่า
ายหนุ่มผมทอยแน้ายที่เป็นแนเทียมอนึ้น เปิ่อว่าร้อมือที่เป็นสายรั้อมือสีำเ้ึ้น
"ว่ายัไเอเิ้ล นายรู้ที่อยู่อมันหรือยั ?" อบร้าถามลไป
มีเสียทุ้มอบึ้นมาา้อมืออเา
"รู้แล้วรับอบร้า ที่เ้านั่นไปมันห่าาำแหน่อุราว ๆ 75 ิโลเมรเท่านั้น"
“โอเ นายส่แผนที่เ้ามาในหน่วยวามำใน้อมืออัน็แล้วัน” อบร้าสั่
ายหนุ่มผมทอึิาร์ออาปาเราพูเสียั ๆ ึ้น
“ไ้ารแล้วพวเรา เี๋ยวันะพาสาวน้อยนนี้ไปึ้นยานนาเล็อันแล้ว พวนายรออีัั่วโมว่า ๆ ็ยอเรือามไปบุ่วยัปันอนาย็แล้วัน”
ลูน้ออัปันสลัเอลเวียนโ้็ร้อานอบรับ
อบร้าูมือสาวน้อยอรินารีบไปที่อยานนาเล็อเาที่เาสั่ให้มาอเทียบท่าเรียบร้อยแล้วั้แ่แร
พวเาไม่รอ้ารีบลไปนั่ที่ประำำแหน่ ึ่มีแ่ 2 ที่นั่พอี
เรื่อยน์อเรือนาเล็ทำานเสียัลั่น ึพุ่ัวออไปาหลัออมสลัเอลเวียนโ้ทันที
เมื่อพวเาสอนหนีห่าออมาารัออมสลัเอลเวียนโ้ไ้สัพัอรินาึพูึ้นเสียั
"อบร้า ทำไมนายหลอพวเาอย่านั้นแหละ" อรินาถามึ้น
ายหนุ่มผมทอำเลือเหล่มาที่สาวน้อยนสวยแล้วเา็หัวเราะออมาเสียั
"เธอลาริ ๆ ันหลอเธอไม่ไ้สินะ" อบร้าสารภาพ
อรินายิ้ม ลาหว่าิ้วอเธอมีประายสีาวปราึ้น
"เป็นเพราะว่านายรู้อยู่แล้วใ่ไหมล่ะว่า เอลเวียนโ้เาายไปนานแล้ว ?"
อบร้าสะุ้ !
"โห … นสวย เธอเาไ้เ่นานี้เียวหรอเนี่ย" เาร้อ
อรินาไม่อบอะไรแ่้อมอหน้าเา สอสายาสอส่อประายปัาเิ้า
อบร้ายิ้มแหย ๆ เพราะเารู้สึเหมือนับเห็นแววาอเบรน เพื่อนรัผู้าลาที่สุอเาอยู่ในนั้น
ั้แ่แรมา สาวน้อยนสวยนนีู้เหมือนไม่มีอะไรเลย แ่พอเพรทั้สามเม็เลือเธอเป็นที่สถิเป็นประูเปิสู่พลัอมะ พลัอเพรทั้สาม่วยทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นนละนเลยทีเียว
"ใ่ ถูอเธอ อรินา ันหลอพวมัน เพื่อเหุผลบาประาร" อบร้าสารภาพอี
อรินายิ้มละไม เธอเอื้อมมือไปับที่บ่าอันแน่นไป้วยมัล้าม แล้วเอานิ้วเล่นผมสีทออเา
"ให้ันเานะ …" เธอว่า "มัน้อเี่ยวับเพรเม็่อไปแน่ ๆ เลย"
อีรั้ที่อบร้าระเบิเสียหัวเราะออมาลั่นทั้ยาน เามอหน้าอันสวยสามอสาวน้อยนนี้อย่าเอ็นูและทึ่
"ถูอีแล้ว แหม เธอนี่อัริยะริ ๆ" เามเย
"อย่าทาย่อไปเลย เอาเป็นว่าเธอรู้ันรู้ แล้วเราทำามแผนที่ันิีว่าลไหม" เาว่า
เป็นรั้แรที่อบร้าเห็นสาวน้อยสุสวยหัวเราะเสียเื้อยแ้วสุเ็ี่ที่สุในสายาอเา
เาเห็นว่าเธอไม่อบอะไรอี แ่ยมือวาเอานิ้วี้ับนิ้วโป้ประบันเป็นรูปัวโอ แถมยิบา้าเียว ทำปาเบี้ยวล้ายับาบิาร์เลียนแบบเา็ทำเอาอมสลัอย่าเาแทบสำลัน้ำลาย
"ไป ! เราไปเอาเพรเม็่อไปันีว่า …. ย๊า … ฮู๊ววว !" อบร้าร้อเสียัเปิปุ่มเร่เรื่อให้แรว่าเิมสอเท่า
ยานนาเล็ออบร้าพุ่ไป้าหน้าอย่ารวเร็ว เาำเป็น้อเร่มือเพราะว่าถ้าอยานลูน้อออมสลัเอลเวียนโ้ปะทะับานบัาารให่อพวสลัิล์บนาวเสาร์เี๋ยววามแะยุ่
เราร์แบบพิเศษที่ิบนยานอเอเิ้ลอเาไ้รายานวามเลื่อนไหวทั้หมอทุฝ่ายมาที่้อมือเทียมอเาและส่่อมายัหน้าออยานนาเล็ที่เาำลับัับอยู่นี่
"อีไม่เิน 10 ิโลเมร เราะถึเป้าหมายแล้ว" เาพูึ้น
"นายหมายถึที่ฝัอเอลเวียนโ้ใ่ไหม ?" อรินาถาม
"ฮ่า ๆ ๆ อีแล้ว ปิเธอไม่ไ้ริ ๆ" เาหัวเราะ
"ว่าแ่ว่า ทำไมเธอรู้ีนานี้ล่ะันไม่เยบอเธอเลยนี่นา ?" อบร้าพูึ้น
อรินาหัวเราะ "อย่าลืมสิว่า เพรอันเป็นีวิอเบรนอยู่ที่หว่าิ้วอัน"
"เออ … ริอเธอ อนนี้ร่าอเบรนลายเป็นเพรสีาวไปแล้ว ันั้นวามลาและ้อมูลทุอย่าที่เามีในหัว ึลายเป็นอเธอไป้วย" อบร้าว่า
พวเาสอนหยุุยันแ่นี้เพราะว่า้าหน้า เป็นหุบเามระที่อยู่ในเาะลม ๆ ในมหาสมุทรไฮโรเน
อรินาพลิ้อมือูที่สายรั้อมืออเธอบ้า เพียแ่แะสายรัล่อหน็ปราึ้น
"เรามีเวลาแ่ยี่สิบนาทีใ่ไหมะ อบร้า ?" เธอถาม
"ใ่แล้ว เรามีเวลาแ่นี้ริ ๆ" เาเรีย
และแล้วยานนาเล็็ลอเ้าไปในหุบเาทรลมอันน่าลัว
แล้วทั้สอน็เ้าไปนอนในแปูลเลือบผิว เพื่อให้ร่าายทนทาน่อสภาวะอาาศรวมทั้รอออิเนเพื่อใ้ในารหายใ้วย
านั้น็พาันเินเ้าไปในหุบเามระ
อบร้าุะเียไฟฟ้าที่เรียมมา้วย แสสว่าราวับลาวันส่อไปทั่วบริเว อรินาแม้ว่าะมีเพรทั้สามเม็อยู่ในร่า แ่ผู้หิ็ยัเป็นผู้หิ
เธอเาะแนออบร้าแน่น้วยวามลัว นเาุ่ม่ำหัวใ เพราะว่า้อนเนื้อที่นุ่มนิ่มสุามที่่าล้นเหลืออเธอมันเบียเ้าับแนอันเป็นเลือเนื้ออเาเ็ม ๆ
"ฮ่า ๆ ๆ อย่าลัวไปเลยสาวน้อย มันไม่มีอะไรหรอ เป็นแ่สุสานเ่าเท่านั้น" อบร้าพูปลอบ
นสวยยิ่เอาหน้าอหน้าในาให่อัวเอเบียแนเาเ้าไปอีนไอ้หนุ่มผมทอหายใไม่ทั่วท้อ
ยิ่เินเ้าไป็ยิ่มื
ทันในั้นสาวน้อยอรินา็รู้สึแปล ๆ เหมือนับว่ามีพลัอะไรบาอย่าเ้ามารอบร่าอเาทั้สอนเพื่อเรียมะทำร้าย
ใ่แล้ว !
"มีพลัมน์มายาส่มาเพื่อทำร้ายเราสอน แ่ว่าทำอะไรไม่ไ้เพราะว่าเพรสีำที่อยู่รท้ายทอยอเรา ส่พลัมาปป้อเอาไว้" เธอิ
ใ่ อรินาพูถูแล้ว ะนี้รอยสัสีำรท้ายทอยอเธอเปล่ประายวิบวับ ไม่หยุ
"อบร้า !" เธอร้อเรีย
ายหนุ่มผมทอหันมามอหน้าอเธอทันที้วยวามพิศว
"นายรู้ัวไหมว่า้าหน้ามันมีเวทย์มน์มายาอันรายเ็มไปหม ?" เธอถาม
อบร้าหัวเราะ "รู้สิ ็ ..."
เาถือวิสาสะลูบลำผิวเนียนอเธอา้านหลัแล้วลูบไล้ไปเรื่อย ๆ นถึท้ายทอย
เาเลิผมยาวำลับสวยอเธอออ เผยให้เห็นรอยสัรูปเพรสีำส่พลัแสประายแวววาวออมาไม่หยุหย่อน
"นี่ยัไล่ะนสวย รอยสัที่ถูปิมิิอเธอ มันทำานแล้วอย่าเร่่วนเสีย้วย" เาพูยิ้ม ๆ
สาวสวยนลุู่เมื่อมือหยาบอเาไล้ลูบไปามผิวเนียนอเธอ
อรินาหน้าแ่ำ ับมืออเาเอาไว้่อนที่มันะรุล้ำเ้าไปใ้บิินี่ที่มีนาเล็มา
"อย่า่ะ อย่า …" เธอห้ามเสียแพร่า
อบร้าหันลับมาทาสาวสวย เา้อเธอ้วยแววาปรารถนา
นสวยเลยหน้ามอเาาแป๋วอย่าื่นเ้น หัวใที่่อนอยู่ในหน้าออูมอวบสะท้อนึ้นลเห็นอย่าัเน
หนุ่มผมทอหัวเราะเบา ๆ “ พวนายอย่าโ่ไปหน่อยเลยน่า นายิว่าไอ้นั่นมันะบอวามริเราหรือไ มันรู้ีว่าถ้าบอวามริมัน้อาย โหไปมั่ว ๆ อย่าน้อยยัยืีวิไปไ้ ”
พวรอัปันหลายนมอหน้าันอย่าเห็น้วย
"ั้นแสว่าที่เ้านั่นอ้าถึ บิ๊ แฮมเมอร์ โ อะไรนั่น็แปลว่าโห ล่ะสิ”
อรินาเอ็หัวเราะเหมือนัน ส่ายหน้าไปมา
“็ไม่เสมอไปหรอ ิว่าที่มันอ้าื่อนะเป็นื่อริ ถึไม่ใ่ัวารให่เ้าบิ๊อะไรนั่นมีส่วนร่วมเหมือนัน”
หลายน็ัเริ่มับำพูอทั้สอน
“เอาน่า ๆ เี๋ยว็ไ้รู้ันแล้ว” อบร้าว่า
ายหนุ่มผมทอยแน้ายที่เป็นแนเทียมอนึ้น เปิ่อว่าร้อมือที่เป็นสายรั้อมือสีำเ้ึ้น
"ว่ายัไเอเิ้ล นายรู้ที่อยู่อมันหรือยั ?" อบร้าถามลไป
มีเสียทุ้มอบึ้นมาา้อมืออเา
"รู้แล้วรับอบร้า ที่เ้านั่นไปมันห่าาำแหน่อุราว ๆ 75 ิโลเมรเท่านั้น"
“โอเ นายส่แผนที่เ้ามาในหน่วยวามำใน้อมืออัน็แล้วัน” อบร้าสั่
ายหนุ่มผมทอึิาร์ออาปาเราพูเสียั ๆ ึ้น
“ไ้ารแล้วพวเรา เี๋ยวันะพาสาวน้อยนนี้ไปึ้นยานนาเล็อันแล้ว พวนายรออีัั่วโมว่า ๆ ็ยอเรือามไปบุ่วยัปันอนาย็แล้วัน”
ลูน้ออัปันสลัเอลเวียนโ้็ร้อานอบรับ
อบร้าูมือสาวน้อยอรินารีบไปที่อยานนาเล็อเาที่เาสั่ให้มาอเทียบท่าเรียบร้อยแล้วั้แ่แร
พวเาไม่รอ้ารีบลไปนั่ที่ประำำแหน่ ึ่มีแ่ 2 ที่นั่พอี
เรื่อยน์อเรือนาเล็ทำานเสียัลั่น ึพุ่ัวออไปาหลัออมสลัเอลเวียนโ้ทันที
เมื่อพวเาสอนหนีห่าออมาารัออมสลัเอลเวียนโ้ไ้สัพัอรินาึพูึ้นเสียั
"อบร้า ทำไมนายหลอพวเาอย่านั้นแหละ" อรินาถามึ้น
ายหนุ่มผมทอำเลือเหล่มาที่สาวน้อยนสวยแล้วเา็หัวเราะออมาเสียั
"เธอลาริ ๆ ันหลอเธอไม่ไ้สินะ" อบร้าสารภาพ
อรินายิ้ม ลาหว่าิ้วอเธอมีประายสีาวปราึ้น
"เป็นเพราะว่านายรู้อยู่แล้วใ่ไหมล่ะว่า เอลเวียนโ้เาายไปนานแล้ว ?"
อบร้าสะุ้ !
"โห … นสวย เธอเาไ้เ่นานี้เียวหรอเนี่ย" เาร้อ
อรินาไม่อบอะไรแ่้อมอหน้าเา สอสายาสอส่อประายปัาเิ้า
อบร้ายิ้มแหย ๆ เพราะเารู้สึเหมือนับเห็นแววาอเบรน เพื่อนรัผู้าลาที่สุอเาอยู่ในนั้น
ั้แ่แรมา สาวน้อยนสวยนนีู้เหมือนไม่มีอะไรเลย แ่พอเพรทั้สามเม็เลือเธอเป็นที่สถิเป็นประูเปิสู่พลัอมะ พลัอเพรทั้สาม่วยทำให้เธอเปลี่ยนไปเป็นนละนเลยทีเียว
"ใ่ ถูอเธอ อรินา ันหลอพวมัน เพื่อเหุผลบาประาร" อบร้าสารภาพอี
อรินายิ้มละไม เธอเอื้อมมือไปับที่บ่าอันแน่นไป้วยมัล้าม แล้วเอานิ้วเล่นผมสีทออเา
"ให้ันเานะ …" เธอว่า "มัน้อเี่ยวับเพรเม็่อไปแน่ ๆ เลย"
อีรั้ที่อบร้าระเบิเสียหัวเราะออมาลั่นทั้ยาน เามอหน้าอันสวยสามอสาวน้อยนนี้อย่าเอ็นูและทึ่
"ถูอีแล้ว แหม เธอนี่อัริยะริ ๆ" เามเย
"อย่าทาย่อไปเลย เอาเป็นว่าเธอรู้ันรู้ แล้วเราทำามแผนที่ันิีว่าลไหม" เาว่า
เป็นรั้แรที่อบร้าเห็นสาวน้อยสุสวยหัวเราะเสียเื้อยแ้วสุเ็ี่ที่สุในสายาอเา
เาเห็นว่าเธอไม่อบอะไรอี แ่ยมือวาเอานิ้วี้ับนิ้วโป้ประบันเป็นรูปัวโอ แถมยิบา้าเียว ทำปาเบี้ยวล้ายับาบิาร์เลียนแบบเา็ทำเอาอมสลัอย่าเาแทบสำลัน้ำลาย
"ไป ! เราไปเอาเพรเม็่อไปันีว่า …. ย๊า … ฮู๊ววว !" อบร้าร้อเสียัเปิปุ่มเร่เรื่อให้แรว่าเิมสอเท่า
ยานนาเล็ออบร้าพุ่ไป้าหน้าอย่ารวเร็ว เาำเป็น้อเร่มือเพราะว่าถ้าอยานลูน้อออมสลัเอลเวียนโ้ปะทะับานบัาารให่อพวสลัิล์บนาวเสาร์เี๋ยววามแะยุ่
เราร์แบบพิเศษที่ิบนยานอเอเิ้ลอเาไ้รายานวามเลื่อนไหวทั้หมอทุฝ่ายมาที่้อมือเทียมอเาและส่่อมายัหน้าออยานนาเล็ที่เาำลับัับอยู่นี่
"อีไม่เิน 10 ิโลเมร เราะถึเป้าหมายแล้ว" เาพูึ้น
"นายหมายถึที่ฝัอเอลเวียนโ้ใ่ไหม ?" อรินาถาม
"ฮ่า ๆ ๆ อีแล้ว ปิเธอไม่ไ้ริ ๆ" เาหัวเราะ
"ว่าแ่ว่า ทำไมเธอรู้ีนานี้ล่ะันไม่เยบอเธอเลยนี่นา ?" อบร้าพูึ้น
อรินาหัวเราะ "อย่าลืมสิว่า เพรอันเป็นีวิอเบรนอยู่ที่หว่าิ้วอัน"
"เออ … ริอเธอ อนนี้ร่าอเบรนลายเป็นเพรสีาวไปแล้ว ันั้นวามลาและ้อมูลทุอย่าที่เามีในหัว ึลายเป็นอเธอไป้วย" อบร้าว่า
พวเาสอนหยุุยันแ่นี้เพราะว่า้าหน้า เป็นหุบเามระที่อยู่ในเาะลม ๆ ในมหาสมุทรไฮโรเน
อรินาพลิ้อมือูที่สายรั้อมืออเธอบ้า เพียแ่แะสายรัล่อหน็ปราึ้น
"เรามีเวลาแ่ยี่สิบนาทีใ่ไหมะ อบร้า ?" เธอถาม
"ใ่แล้ว เรามีเวลาแ่นี้ริ ๆ" เาเรีย
และแล้วยานนาเล็็ลอเ้าไปในหุบเาทรลมอันน่าลัว
แล้วทั้สอน็เ้าไปนอนในแปูลเลือบผิว เพื่อให้ร่าายทนทาน่อสภาวะอาาศรวมทั้รอออิเนเพื่อใ้ในารหายใ้วย
านั้น็พาันเินเ้าไปในหุบเามระ
อบร้าุะเียไฟฟ้าที่เรียมมา้วย แสสว่าราวับลาวันส่อไปทั่วบริเว อรินาแม้ว่าะมีเพรทั้สามเม็อยู่ในร่า แ่ผู้หิ็ยัเป็นผู้หิ
เธอเาะแนออบร้าแน่น้วยวามลัว นเาุ่ม่ำหัวใ เพราะว่า้อนเนื้อที่นุ่มนิ่มสุามที่่าล้นเหลืออเธอมันเบียเ้าับแนอันเป็นเลือเนื้ออเาเ็ม ๆ
"ฮ่า ๆ ๆ อย่าลัวไปเลยสาวน้อย มันไม่มีอะไรหรอ เป็นแ่สุสานเ่าเท่านั้น" อบร้าพูปลอบ
นสวยยิ่เอาหน้าอหน้าในาให่อัวเอเบียแนเาเ้าไปอีนไอ้หนุ่มผมทอหายใไม่ทั่วท้อ
ยิ่เินเ้าไป็ยิ่มื
ทันในั้นสาวน้อยอรินา็รู้สึแปล ๆ เหมือนับว่ามีพลัอะไรบาอย่าเ้ามารอบร่าอเาทั้สอนเพื่อเรียมะทำร้าย
ใ่แล้ว !
"มีพลัมน์มายาส่มาเพื่อทำร้ายเราสอน แ่ว่าทำอะไรไม่ไ้เพราะว่าเพรสีำที่อยู่รท้ายทอยอเรา ส่พลัมาปป้อเอาไว้" เธอิ
ใ่ อรินาพูถูแล้ว ะนี้รอยสัสีำรท้ายทอยอเธอเปล่ประายวิบวับ ไม่หยุ
"อบร้า !" เธอร้อเรีย
ายหนุ่มผมทอหันมามอหน้าอเธอทันที้วยวามพิศว
"นายรู้ัวไหมว่า้าหน้ามันมีเวทย์มน์มายาอันรายเ็มไปหม ?" เธอถาม
อบร้าหัวเราะ "รู้สิ ็ ..."
เาถือวิสาสะลูบลำผิวเนียนอเธอา้านหลัแล้วลูบไล้ไปเรื่อย ๆ นถึท้ายทอย
เาเลิผมยาวำลับสวยอเธอออ เผยให้เห็นรอยสัรูปเพรสีำส่พลัแสประายแวววาวออมาไม่หยุหย่อน
"นี่ยัไล่ะนสวย รอยสัที่ถูปิมิิอเธอ มันทำานแล้วอย่าเร่่วนเสีย้วย" เาพูยิ้ม ๆ
สาวสวยนลุู่เมื่อมือหยาบอเาไล้ลูบไปามผิวเนียนอเธอ
อรินาหน้าแ่ำ ับมืออเาเอาไว้่อนที่มันะรุล้ำเ้าไปใ้บิินี่ที่มีนาเล็มา
"อย่า่ะ อย่า …" เธอห้ามเสียแพร่า
อบร้าหันลับมาทาสาวสวย เา้อเธอ้วยแววาปรารถนา
นสวยเลยหน้ามอเาาแป๋วอย่าื่นเ้น หัวใที่่อนอยู่ในหน้าออูมอวบสะท้อนึ้นลเห็นอย่าัเน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น