Secret Of Creature แฟนซอคซี ฟาทานผจญภัย

ลำดับตอนที่ #4 : ความมืด ดับลง

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งทั่วความมืดมิด "นี่ผมอยู่ไหน"�

ฟ้าธารลุกขึ้นยืนในความมืดมิด แม้ก้มมองขาก็ไม่เห็นพื้น มองซ้ายไม่อาจเจอแสงใดใด ทิศทางไหนก็เวิ้งคว้าง

� � เขาค่อยๆ ทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมา แต่ในหัวสมองเล็กนี้ตันตึ๊บ คิดเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ทั้งๆ ที่สะบัดหัวจน

มึนหลายครั้ง�

� � เขาพยายามอีกหลายครั้ง คลานไปทางซ้าย กระโดนไปทางขวา ดึงเหลี่ยมฟ้าในกระเป๋าข้างออกมา 'เอ๊ะ!' ความคิด

สะดุดกึกเสี้ยววินาที เหมือนมีอะไรบางอย่างมาสะกิดความทรงจำ แต่ก็จางหายไป ดึงเหลี่ยมฟ้าออกมา ปาออกไปในความมืด�ที่ว่างเปล่า เสียงของมันบินผ่านไป เหมือนไม่กรีดสิ่งใด แม้กระทั่งอากาศ

เวลาผ่านไปกี่เพลานาที เขาไม่รู้ แค่มันนานเหลือเกิน�

แล้วความมืดมิดค่อยๆ จางหายไป.. แทนที่ด้วยแสงสีส้ม ตะวันตกดิน ริมทะเลแห่งหนึ่ง

"รุกเข้ามา รุกเข้ามา!" เสียงฟ้าทะเลรุกเร้าเขา

"ไม่ฮะ ผมไม่เอาแล้ว เหนื่อยยย" เขารู้สึกหมดเรี่ยวแรงทันที เมื่อตัวเองมาอยู่ในฉากนี้ เขาจำได้ นี่คือ อดีตของเขา

ตอนที่แม่ยังอยู่...

"อย่ายอมแพ้เจ้าหนู อย่ายอมมม ลุกขึ้นมา ลุก"

"ฮือๆ ๆ ไม่เอา ไม่เอา" แล้วเขาก็โยนก้นตัวเองลงบนพื้นดิน เสียงลมหายใจยาว ๆ นั้นถี่ยิบ

"ฟ้าทะเล เจ้าอย่าเร่งเร้าดวงใจลูกเช่นนี้สิ" เสียงอ่อนโยนของหนูที่เดินมานั้นทำเอาหัวใจของฟ้าธารตอนนี้�

ชื้นสบาย..แล้ว ...พรึ๊บบ!

�

เอ๊ะ ! ภาพค่อยๆ เบลอเข้ามา และชัดขึ้น เขาจำได้ว่า โดนอะไรบางอย่างเสียบเข้าร่าง เขาหรี่ตาในความมืด

สมาธิทุกอย่าง พลังงานทุกหน่วยระดมไปยังสมอง "อ๊ากก!" เขารู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาบริเวณหน้าอกด้านซ้าย เหมือนมีอะไร

บางอย่างปักคาอยู่ แล้วจู่ๆ "โอ้ยย!" ความเจ็บพุ่งซ่านไปทั่วร่าง จิตวิญญาณของเขากำลังโหยหวน ภาพความมืดมิด ยิ่งมืดดำ

ความมืดกำลังเปลี่ยนสี เป็น...สีแห่งความว่างเปล่าาา..

"ลูกต้องสู้นะ เจ้าต้องสู้" เสียงสองเสียงผสานพร้อมกัน 'พ่อ แม่...' แล้วสติของเขาก็หลุดลอย ไม่มีแม้แต่ความ "มืดมิด"

�

"เจ้าหนูตื่นแล้ว" เสียงอบอุ่นของชายแก่คนหนึ่งดังขึ้น

"ไหนๆ ขอมี่ดูหน่อย" เสียงนุ่มนวลตามมาติดๆ ปนความรู้สึกกังวล

"ห่ะ ! พวกคุณคือใคร" ฟ้าธารลุกขึ้นพรวดด้วยความตกใจ "อ๊ากก! เจ็บ"

"เจ้าหนู"