wonderful love รักมหัศจรรย์ข้ามดินแดน

1

            พระจันทร์ครึ่งเสี่ยวในยามราตรี ทอแสงสีเหลืองนวลส่องลอดผ่านพ้นเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกสลักเป็นลวดลายไว้อย่างงดงามที่สุด  กระทบกับร่างบางของหญิงสาวที่ตกอยู่ในห้วงนิทราอันแสนยาวนาน ภาย ใต้ผ้าห่มสีแดงเพลิงผืนสวยนั้น  ร่างบางเคลื่อนไหวร่างกายพลิกไปพลิกมาอยู่หลายครั้ง

                กุบกับ กุบกับ

                เสียงอะไรน่ะ

                หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวยาว  นัยน์ตาเป็นประกายสีน้ำเงินเข้มฉายแววมุ่งมั่น  จมูกโด่งเป็นสันสวยได้รูป ริมฝีปากบางเป็นกระจับที่มีสีแดงระเรื่อ กำลังสบถคำหงุดหงิดถึงที่มาของเสียง  เมื่อรบกวนเวลาผักผ่อนของเธอ  หญิงสาวลงจากเตียงสีแดงเพลิงแสนสวยอย่างเร่งรีบ  ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบชุดคลุมสีแดง  แล้วสวมทับไว้อย่างลวกๆ พลางเร่งฝีเท้า   แล้วเดินตรงไปที่ระเบียงหน้าห้อง   ผ้าม่านสีแดงเพลิงพลิ้วไหวไปตามกระแสลมอ่อน แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางระเบียงนอกห้องนั้น มีอยู่เพียงน้อยนิด  แต่นั่นก็พอให้เห็นเงาตะคุ่มๆ รางๆ บางอย่าง ที่มีรูปร่างขนาดใหญ่  หากหญิงสาวกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด  แต่กลับเป็นสิ่งที่ทำให้เธอ รีบไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

                ไง ม้ายูนิคอร์นประสาทกลับ ทำบ้าอะไรอยู่

                เสียงของฉันที่เอ่ยขึ้น  ทำให้สัตว์ในตำนานที่อยู่ในท่ายกขาหน้าทั้งสองข้าง ต้องค่อยๆ สลดลงจน กระทั่งกลับมายืนสี่ขาเหมือนม้าปกติทั่วไป และฉีกยิ้มยิงฟันขาวเรียงสวยมาให้ฉัน =_=^

                โอ้ พระเจ้า ช่วยบอกทีว่านี่คือม้ายูนิคอร์น บ้าเข้าขั้นดีจริงๆ

                ฉันว่าพลางตบกระบาลตัวเองแรงๆ ถึงสองที    นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของฉันยังคงจับจ้องมองมาที่ม้ายูนิคอร์น สัตว์ในตำนานที่เป็นพลังแห่งความดี ขนสีเงินเป็นประกายที่มีสีขาวสะอาดตา ตัวแทนแห่งความบริสุทธิ์ เขาที่งอกยาว แหลมออกมาตรงหน้าผากนั้น เป็นลักษณะที่โดดเด่นที่สุด  รูปร่างที่แลดูสง่างาม ขนสีเงินสวยเปล่งเป็นประกายเจิดจร้า ยามที่ต้องกับแสงจันทร์ในคืนแห่งรัตติกาลเช่นนี้

                มันจะดูงดงามมาก ถ้าจะไม่เป็นม้าผิดเพศ -_-

                ให้ตายเถอะพอนึกถึงข้อนี้ขึ้นมาฉันก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้แฮะ

                ฮ่าๆ  ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่านี่ คือม้ายูนิคอรน์

           #160;    ขำอะไรเคนเตอร์เซีย  อิจฉาในความสง่างามของฉันหรือไงกันยะ

                =_=  พอเหอะ ยูนิซัส เห็นแล้วมัน...ทำใจไม่ได้...แล้วเจ้าทำไมป่านนี้ มันเป็นเวลานอนของข้านะ

                ว่าที่สวามีข้า  เจ้าชายเกรเซียสเธีย ต้องการพบท่าน เจ้าหญิงเคนเตอร์เซีย

                -_-  นี่ ให้มัน พอดีๆ หน่อย เจ้าชายเกรเซียสเธีย น่ะ เป็นพี่ชายข้านะ

                ก็ใครสั่ง ให้ท่านมีพี่ชายรูปงามปานนั้นกัน ดูน้องสาวสิ...หน้าตาเหมือนแทรกพระแม่ธรณีมาเกิด -_-+

                ยูนิซัส เจ้าเป็นพาหนะข้า และข้าเป็นถึงเจ้าหญิง เจ้าต้องให้เกียรติข้า

                ฉันตะคอกเสียงแข็ง นี่....ฉันคงจะตามใจยูนิซัสมากเกินไป  ยูนิซัสเบ้ปากให้นิดหนึ่งก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลง  เมื่อเห็นว่าฉันขึ้นมาบนหลังของมันแล้ว มันจึงกระโจนตัวขึ้นบนฟ้า พร้อมกับกระพือปีกสีเงินสวย    แล้วเริงร่าไปพร้อมกระแสลมอ่อนราวกับล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ถึงแม้ยูนิซัสจะเป็นพาหนะที่ดูเหมือนจะไม่ลงรอยกับฉันมากนัก  แต่นั่น ในใจฉันก็รู้ดี ว่ายูนิซัสกับฉันผูกพันกันเกินกว่าที่จะรู้ตัว ^^

                ผมสีฟ้าสวยลู่ไปพร้อมกับกระแสลมที่พัดผ่าน วิวเบื้องล่างนั้นสวยงามกว่าที่คิด เมืองหลวงอย่างลอนดอนในประเทศอังกฤษ กลายเป็นวิถีชีวิตที่เคนเตอร์เซียรู้สึกคุ้นเคยมากที่สุดเพราะเธอมาอยู่ที่โลกมนุษย์กับพี่เลี้ยงของเธอ เดวีน่า เคนเตอร์เซียมักจะไปๆ มาๆ ระหว่างโลกมนุษย์กับดินแดน เซียเมเลียต ดินแดนที่เธอถือกำเนิดขึ้น.....

                ข้าขอร้องเหอะ เจ้าหญิงเคนเตอร์เซีย ท่านกลับมาอยู่ที่ เซียเมเลียต ยังจะดีกว่าไอ้ดินแดนบ้าๆ บอๆ แบบนั้นนะยะ

                =_= ^เจ้าขี้เกียจบินไปบินมาใช่มั้ย ข้าชอบที่เที่ยวของโลกมนุษย์มากกว่าที่เซียเมเลียต....ยูนิซัสเจ้ายังไม่รู้อะไร ท่านพี่เกรเซียสเธียน่ะ ควงสาวในโลกมนุษย์ไปเที่ยวด้วยบ่อยๆ นะ

                กรี๊ดดด ไม่จริง

                =_= ฉันผิดหรือไงที่จะพูดความจริง นี่ยูนิซัสคิดจะจริงจังกับพี่ชายฉัน จริงๆ ๆ เหรอเนี่ย 

บรื้อออ >0< ไม่อยากจะคิดเลยถ้าพี่ชายฉัน กับยูนิซัสเกิดอยากจะแต่งงานด้วยกันจริงๆ ขึ้นมาล่ะ...ว่าแต่ ฉันคิดเรื่องนี้ได้ไงเนี่ย =_=

                เซียเมียเรโอ

               ฉันหยุดความคิดบ้าๆ ไว้เพียงแค่นั้น เมื่อเสียงของยูนิซัสที่เอ่ยขึ้น เปรียบเสมือนสัณญาณว่ายูนิซัสกับฉันคงจะเข้ามาถึงเขตแดน เซียเมเลียตแล้ว...เมื่อประตูมิติที่เชื่อมระหว่างโลกแห่งจิตนาการ กับโลกมนุษย์ถูกเปิดออก ยูนิซัสก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที ภายใต้ดินแดนที่เต็มไปด้วยปุยเมฆสีเทาดำยามค่ำคืนช่างงดงามยิ่งนัก  พระจันทร์ครึ่งเสี่ยวสีเลืองนวลส่องสว่างเจิดจร้าทั่วท้องฟ้าสวยสีดำเทา ปราสาทงดงามดั่งเทพนิยายตั้งตะหง่าน

อยู่ไม่ไกลนัก บ้านเรือนทุกหลังถูกปิดตาย ด้วยเจ้าของบ้านกำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา  ยูนิซัสพาฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าปราสาท ฉันไม่รอช้าที่จะรีบจ่ำอ้าวขึ้นไปบนปราสาททันที...แล้วตรงไปที่ห้องทำงานของท่านพี่เกรเซียสเธีย...ธุระอะไรกันนะที่ทำให้ท่านพี่ มีธุระเร่งด่วนนาดนที่ยูนิซัสต้องบินไปรับฉัน..จนฉันต้องมาที่นี่ในยามวิกาลเช่นนี้  ถ้ามันไม่สำคัญนะ  ฉันจะงับหูท่านพี่ขาดจริงๆ ด้วย  ฉันเป็นพวกเกลียดการตื่นกลางดึกซะด้วยสิ -_-

                ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเรียวยาว   ดวงตาเป็นประกายนัยน์ตาสีฟ้าใส  ผมสีน้ำเงินเข้มที่ยาวระต้นคอ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นกระจับที่มีสีแดงระเรื่อ ข้างๆ ชายหนุ่มกันนั้น คือเจ้าของ ใบหน้าเรียวยาวอีกคน นัยน์ตาสีดำสนิทที่ดูยากจะหยั้งถึงว่าเจ้าของกำลังคิดอะไรอยู่ จมูกโด่งเป็นสันสวยได้รูป ริมฝีปากบางเป็นกระจับ เส้นผมสีแดงเพลิงที่ยาวระต้นคอ ....ช่างงดงามราวกับเทพบุตรบนสรวงสวรรค์...ทันทีที่นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มฉายแววมุ่งมั่นของเคนเตอร์เซีย   เหลือบมองผ่านร่างของพี่ชายเธอไป   ไปสะดุดมองร่างกำยำของบุรุษชายอีกคนที่อยู่ในห้อง เธอก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงคนนั้นเป็นผู้ชายที่เธอไม่อาจลืม

                เคนเตอร์เซีย เจ้ามาช้า!

                เสียงห้าวทุ้มใหญ่ของผู้ที่เป็นพี่ชายฉัน ไม่ได้ทำให้ฉันที่ตอนนี้กำลังตกอยู่ในภวังค์ ตื่นจากภวังค์นั้นของตนเองได้เลย แต่เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบางสวยของฉันที่พึมพำออกมานั้น กลับหาเป็นคำตอบ ที่จะให้กับผู้ที่เป็นพี่ชายไม่    

                ไรออน...

                ไม่ได้เจอกันนานนะ เคนเตอร์เซีย

                สายตาของฉันยังคงจับจ้อง ไปที่เจ้าของผมสีแดงเพลิง..เส้นผมที่ฉันเคยหลงใหล เพราะฉันชอบสีแดงอย่างไงล่ะ... ให้ตายสิไม่ว่าเวลาจะผ่านไปอีกนานแค่ไหน..ฉันก็ไม่เคยลืมเขาเลย ผู้ชายที่ทำให้ฉันรู้จักคำว่ารักและเจ็บปวดจนเจียนตาย ผู้ชายที่แค่หลอกคบกับฉันและเขาก็เป็นคนทิ้งฉันไป สี่ปีแล้วสินะที่ฉันห่างจากผู้ชายคนนี้ 

                ท่านพี่ ท่านเรียกมามีธุระอะไร ถ้าไม่มี ...ขอตัว

                ธุระน่ะมีแน่ อย่าเพิ่งใจร้อนสิ คือพี่อยาก...ให้เจ้า...แต่งงาน...กับไรออน

                อะไรนะ...แต่งงาน...กับไรออนเนี่ยนะ..ให้ตายเถอะ..ท่านพี่บ้าไปแล้วหรือไง..อย่างไงฉันก็จะไม่แต่งเด็ดขาด ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะดีใจ  แต่ตอนนี้เรื่องของฉันกับไรออนมันจบไปแล้ว และมันไม่ได้เกิดจากความรัก...แต่งกันไปก็เท่านั้น...

                แต่งงาน...นี่ท่านพี่จะให้เคนเตอร์เซียแต่งงานกับผู้ชายคนนี้...งั้นเหรอ !

                ฉันพูดตะคอกเสียงแข็งและดังมาก ฉันเดินไปเดินมาในห้องอย่างหัวเสีย...ให้ตายเถอะห้องทำงานของท่านพี่มันก็ไม่ได้กว้างเท่าไหร่หรอกนะ..แต่ความรู้สึกของฉันในตอนนี้ฉันอยากให้มันกว้างพอๆ กับความสูงของยอดเขาเอวะเลสเลยทีเดียว ฉันจะได้เดินหายไปจากตรงนี้ไปเลยอยางไงล่ะ..อะไรกันที่ทำให้ท่านพี่คิดเรื่องบ้าๆ แบบนี้ขึ้นมา...ถึงอยากให้น้องสาวแต่งงานกับผู้ชายเลวพักนี้...นี่ท่านพี่ไม่เห็นสภาพตอนที่ผู้ชายคนนี้ทำลายจิตใจฉันหรืออย่างไงกันนะ!!!

                ไรออน ข้าอยากให้เจ้าออกไปรอข้างนอกก่อน...ข้าจะขออยู่คุยกับเคนเตอร์เซีย เรื่องที่ต้องแต่งงานกับเจ้าตามลำพัง...

                ไรออนไม่ได้พูดอะไร แต่กลับเดินออกไปอย่างเงียบๆ ก่อนจะปลายตามองที่ฉัน เมื่อฉันมองตามสายตาของไรออนก็ต้องตกใจ ..ให้ตายเถอะ...ฉันอยากจะทิ่มตาเขาให้แตกจริงๆ ผู้ชายอะไรลามกไม่ได้ดูสถานที่เลย...เมื่อชุดนอนที่ฉันใส่ค่อนข้างบางเบา ถึงจะมีชุดคลุมข้างนอกสวมทับไว้อย่าลวกๆ แต่นั่นมันก็ไม่อาจปิดบังถึงขนาดเนินอกที่โผล่พ้นออกมาชุดคลุมนั้นได้เลย ฉันจึงดึงกระชับเสื้อตัวนอกเข้าหาตัวอย่างรวดเร็ว...ฉันปรายตามองท่านพี่เกรเซียสเธีย...นี่เขายังจะยัดเยียดฉันให้กับไรออนอีกเหรอ.. ฉันก็พอใจนิดหนึ่งเมื่อพบว่าพี่ชายฉันก็ไม่พอใจกับกิริยาท่าทางของไรออนเลยสักนิด ...เมื่อเห็นว่าไรออนออกไปแล้ว

                ออร์เพดิโอ

                ท่านพี่ ได้ใช้ไม้กายาสิทธิ์เสกเวทไม่ให้คนอื่นได้ยินนอกจากฉันกับท่านพี่เพียงสองคน แต่นั่นมันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าไรออนจะเปิดประตูเข้ามาตอนไหน -_-  นั่นแหละในเมื่อไม่มีใครจะได้ยินเรื่องที่ฉันกับท่านพี่จะคุยกัน ระเบิดฉันก็ลงทันที -_-

                ท่านพี่ ท่านเห็นสายตาหื่นๆ ของไรออนมั้ย ..! รู้แบบนี้แล้วทำไมถึงยังจะให้เคนเตอร์เซียไปแต่งงานกับเขาล่ะ

                ไม้กายสิทธิ์เอเวนอลหายไป

                อะไรนะ....ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอลหายไป...ไม่จริงน่า!!!ก็เวทมนต์แน่นหนาเสียขนาดนั้น

                ใช่ เวทมนต์เรามีระบบป้องกันไว้อย่างแน่นหนา เมื่อตอนนี้พี่ไม่ใช่ จอมเวทที่มีพลังที่แข็งแกร่ง...ที่สุดในโลกเวทมนต์อีกต่อไป

                อะไรนะคะ ก็ไหน ท่านพี่เป็นผู้ที่มีพลังเวทแข็งแกร่งที่สุดในโลกเวทมนต์

                ตอนนั้นใช่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ตำแหน่งของพี่อีกต่อไปแล้ว เมื่อการประลองเวทที่เจ้าไม่ได้มาดูเมื่อสามวันที่แล้ว ที่เจ้าโมแต่ไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นอะไรนั่น พี่แพ้ แล้วคนที่ชนะพี่กลับเป็น

ไรออนชายหนุ่มที่มีอายุเพียง 19 ปีเท่านั้น และรู้ใช่ไหม่ว่า โลกของเรา ไม่ว่าหญิงหรือชายทีมีอายุครบ 19 ปีบริบูรณ์พลังเวทจะเต็มพิกัด ตอนที่พี่อายุครบ 19 ปีใหม่ๆ พี่ยังไม่มีพลังเวทขนาดนี้เลย พี่ชนะครั้งล่าสุดเมื่อตอนอายุ 22 ปี ซึ่งตอนนั้น พี่ต้องฝึกฝนพลังเวทอยู่นานถึงสามปี...ไรออน ไม่ธรรมดาจริงๆ  ที่สามารถเอาชนะพี่ได้ด้วยอายุเพียงแค่ 19 ปี

                ตอนนี้ฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์... ให้ตายสิ ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอล หายไปนั่น!!! ไม่ใช่เรื่องดี !! คนที่ทำลายเวทมนต์ที่คอยอารักขา ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอล ได้เพียงผู้เดียวในตอนนี้ก็คือ..ไรออน! เมื่อไรออนชนะท่านพี่เกรเซียสเธียได้ ก็แสดงว่าพลังเวทของไรออนนั้นแข็งแกร่งกว่าท่านพี่เกรเซียสเธีย จึงไม่ใช่เรื่องยากที่ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอลที่ใครๆ อยากได้มากมายนั้น...จะเป็นฝีมือของไรออนที่จะเอามันไปจากเซียเมียเลียต!!!

                ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอลในอดีตกาลนั้นเป็นไม้กายาสิทธิ์ที่สวยงามรวมทั้งเป็นไม้กายาสิทธิ์ที่มีพลังมากที่สุดในโลก คนที่ได้ไม้กายาสิทธิ์เอเวนอลนั้น จะกลายเป็นผู้ที่มีพลังเวทที่แข็งแกร่งที่สุดรวมทั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกเวทมนต์

                ก่อนอดีตกาลที่โลกเวทมนต์จะถือกำเนิดขึ้น  บรรพบุรุษของฉัน ชื่อ เพนโซ่ ได้ต่อสู้กับเทพ โพริส เทพ เอไท้ เทพ โกเธียส เทพ ออร์เลส เทพ เอโรล่า ที่เป็นหญิง และเทพองค์สุดท้ายคือเทพ โอเรกโซ่ บรรพบุรุษของไรออน...

                 เพื่อแย่งชิงไม้กายาสิทธ์จากเทพ เอเวไนซ์ เทพแห่งสงรามที่มีพลังเวทมากที่สุดในโลกต้นเหตุแห่งศึก คือเทพเอเวไนซ์ ได้รวมพลังเวทของเขาทั้งหมด..ไว้ในไม้กายาสิทธิ์ของเขา ก่อนที่เทพเอเวไนซ์จะปิดชีพตนเอง... สงครามระหว่างเจ็ดเทพที่ต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงไม้กายาสิทธิ์ ดำเนินไปจนถึง 400 ปี ผลสุดท้ายเทพ เพนโซ่ บรรพบุรุษของฉันก็กลายเป็นผู้ชนะ เทพเพนโซ่จึงเนรมิตเมืองขึ้นมา โดยอีกเจ็ดเทพที่เหลือ ก็สร้างขึ้นมาเช่นกัน หลังจากนั้นความสัมพันธ์ของทั้งเจ็ดเทพ ที่ดูเหมือนจะไม่ลงรอยกัน กาลเวลาที่ได้ผ่านพ้นไปอีกนับหมื่นปี ก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนบ้านที่ดีต่อกัน โดยมีเซียเมเลียตเป็นจุดศูนย์กลาง ในขณะที่ความบาดหมางระหว่างบรรพบุรุษของฉันกับไรออนไม่ได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเลย โดยสงครามครั้งล่าสุดที่เกิดขึ้นระหว่างเซียเมียเลียตกับแอนแลนเทอร์คือเมื่อสองร้องปีก่อน..หลังจากนั้น เหตุที่ล้มเลิกการทำสงครามคงเพราะอิทธิพลจากโลกมนุษย์ที่ได้แพร่ขยายเข้ามา ที่มีการใช้การเจรจามากกว่า นั่นทำให้เซียเมียเลียตกับแอนแลนเทอร์เลิกทำสงครามกันมาตั้งแต่นั้น แต่ความบาดหมางก็ไม่เคยเลือนหายไป...

                จนกระทั่งเมื่อสี่ปีก่อน ทางคณะเวทได้จัดโครงการเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างเซียเมียเลียตกับแอนแลนเทอร์ขึ้น นั่นจึงทำให้ฉันพบกับไรออน โดยที่ตอนนั้นฉันกับไรออนอายุเพียง15 ปี

ตอนนั้นฉันหลงไรออนมาก ฉันยอมรับเลยว่าไรออนเป็นคนที่สง่างามมาก เขาดูดีสุดๆ สิ่งที่ไรออนทำให้ฉันหลงเขามากๆ คงจะเป็นเส้นผมสีแดงเพลิง ฉันชอบนะทีเวลาที่นิ้วมือฉันโดนเส้นผมของเขา เส้นผมไรออนนุ่มมาก..ฉันกับไรออคบกันแบบลับๆ เพราะงานเชื่มความสัมพันธืไมตรีที่ทางคณะเวทจัดขึ้นมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยน่ะสิ =_= ล่มไม่เป็นท่า..

                ฉันใช้เวลาคบกับไรออนประมาณสามเดือน..ไรออนกับฉันมักจะไปเที่ยวด้วยกันแบบลับๆ โดยจะลงไปในโลกมนุษย์ เกือบทุกวัน โดยที่ไม่มีใครรู้หรือเข้ามาเกี่ยวข้องเลย ที่รู้ก็มีแต่ยูนิซัสที่เป็นพาหนะของฉัน กับอัคเซ็นย่าห์ที่เป็นพาหนะของไรออน  เพราะฉันกับไรออนต้องพึ่งเจ้าสองตัวนี้ไปโลกมนุษย์น่ะ -_- ...แต่ฉันก็มารู้ทีหลังว่าไรออนหลอกคบกับฉัน มันเป็นเพียงความสะใจของเขาที่สามารถทำให้ฉันเจ็บเพราะเขาได้..และไรออนก็ทำมันได้ดีซะด้วย..ไรออนไม่เคยรักฉันเลย มีแต่ฉันที่โง่ไปรักเขาเพียงข้างเดียว...แต่นั่นมันก็ไม่เท่าไหร่..ที่ฉันเจ็บสุด...ก็ตอนที่ฉันเห็นไรออนมีอะไรกับ โอเธียโรส เจ้าหญิงจาก เอโรล่าแลน นั่นยิ่งทำให้ฉันแทบเป็นบ้า  ไอ้ที่เห็นน่ะไม่เท่าไหร่แต่ทั้งสองคนกลับรุมด่าและรุมว่าฉัน ที่โง่เหลือเกินไม่รู้เลยว่า นอกจากไรออนจะคบกับฉันแล้วเขาก็ยังไปมีผู้หญิงอีกคน และไรออนช่างเลือกคนได้เหมาะเจาะจริงๆ เพราะฉันก็ไม่ถูกกับ โอเธียโรสเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หลังจากนั้นฉันก็งมาอยู่โลกมนุษย์ถาวรจนติดศัพท์ของโลกมนุษย์ไปแล้ว

                พี่สงสัยว่าจะเป็น ไรออน ที่มาเอามันไปจาก เซียเมเลียต ถ้าท่านพ่อกับท่านแม่รู้เรื่องนี้ต้องไม่สบายใจแน่ๆ พี่เลยจัดงานแต่งระหว่างเจ้ากับไรออนขึ้นมาบังหน้า

                ท่านพี่เกรเซียสเธียเอ่ยขึ้น ให้ตายเถอะฉันคงจะคิดถึงอดีตมากเกินไปแล้ว นึกขึ้นมาทีไรมันรู้สึกเจ็บทุกที...ท่านพี่เกรเซียสเธียเพิ่งจะมารู้ว่าฉันกับไรออนเคยคบกัน เพราะท่านพี่จับสังเกตกิริยาฉันได้ในตอนที่มีการจัดแข่งขันประลองเวทเมื่อสามปีก่อนโดยการจัดประลองเวทจะมีขึ้นทุกสามปี ...ในตอนที่ท่านพี่ชนะการประลองเวทใหม่ๆ ที่ท่านพี่รู้ก็ตอนที่ไรออนกับโอเธียโรสมาทักฉันฉันทนเห็นภาพไรออนกับโอเธียโรสไม่ไหว ฉันจึงซบอกท่านพี่เกรเซียสเธียแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างเงียบๆ วันนั้นฉันยังจำสายตาที่ไรออนมองมาที่ฉันได้ มันเป็นสายตาที่ดูเหมือนเยาะเย้ยและสมน้ำหน้าฉันในขณะที่สายตาของโอเธียโรสมันเป็นสายตาที่เธอสมเพสฉัน.. ถึงมันจะเป็นเพียงช่วงระยะเวลาสั่นๆ ที่ฉันคบกัยไรออนแต่ฉันก็ไม่สามารถปฎิเสธใจของตัวเองได้เลยว่า ฉันรักไรออนชนิดที่ถอนตัวไม่ขึ้นจริงๆ           

                เคนเตอร์เซีย พี่เป็นห่วงเจ้านะ แต่ไม้กายาสิทธิ์เอเวนลถูกขโมยไป และมันก็เป็นสิ่งที่ปู่ย่าตายายดูแลมันมาคู่กับ เซียเมเลียต พี่อยากให้เจ้าแต่งงานกับไรออนแล้วล้วงความลับว่าไรออนเอา ไม้กายาสิทธิ์เอเวนลไปไว้ที่ไหน ก็แค่นั้น เจ้าต้องเสี่ยงดูเคนเตอร์เซีย

                ในเมื่อไม่มีทางเลือก...เคนเตอร์เซียก็จะแต่งงานกับไรออน

                ประตูที่ถูกเปิดออก โดยผู้ชายเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิง ดูเหมือนว่าไรออนจะได้ยินคำตกลงของฉัน เพราะไรออนกระตุกยิ้มมุมปากอย่างจ้าเหล่ ก่อนจะเดินมาคว้ามือของฉันขึ้น ก่อนจะประทับรอยจูบบนฝ่ามือเรียวของฉันอย่างแผ่วเบา...ฉันเตรียมใจไว้แล้ว ต่อให้เจ็บปวดขนาดไหนที่ต้องทนเห็นหน้าไรออน...แต่ฉันก็ต้องทำเพื่อเซียเมียเลียต..

                ต่อไปนี้ คงไม่ต้องเกรงใจกันแล้วสินะเคนเตอร์เซีย

                ฉันรีบชักมือกลับทันที ก่อนจะเดินหนีออกไป ในเมื่อข้อตกลงได้แล้วฉันก็จะกลับได้สักทีไรออนมองตามฉันที่เดินสวนเขาไปก่อนจะเดินตามฉันมา โดยที่ฉันไม่ได้สังเกตนัยน์ตาสีฟ้าใสของผู้ที่เป็นพี่ชายที่มองตามอย่างกังวลใจ

                ภายใต้ดวงจันทร์ที่ทอแสงสว่างในคืนแห่งราตรีเช่นนี้ ดวงดาวนับล้านดวงที่ส่องประกายระยิบระยับ อันไกลโพ้น นัยน์ตาสีน้ำเงินสวยที่ทุกครั้งจะฉายแววมุ่งมั่น ครั้งนี้กลับไม่มีแววตาแบบนั้นมีแต่เพียงความอ้างว้างที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจของเคนเตอร์เซีย

                นี่ฉันจะต้องแต่งงานกับไรออน ผู้ชายที่ทำได้สารพัดรูปแบบ เพื่อให้ได้สิ่งที่ตนเองต้องการจริง ๆ เหรอ...

                 เธอเปลี่ยนไปเยอะนะ เคนเตอร์เซีย

                เสียงแหบพร่าที่เอ่ยขึ้นทำให้ฉันเลิกสนใจกับดวงดาว ก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียงเมื่อพบว่าเป็นชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิง... มันก็ทำให้ฉันกลอกตาไปมาโดยอัติโนมัติแบบเซ็งๆ ก่อนที่ฉันจะผละเดินหนี

                ฉันถามเธอ ไม่ได้ยินหรือไง และอย่าเดินหนีฉันแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ

                ให้ตายเถอะ ...ไรออนคิดจะทำบ้าอะไรของเขานะ ...ไรออนพยายามใช้สรรพนามบนโลกกับฉัน ...และนั่นมันทำให้ฉันคิดถึงตอนที่ฉันคบกับเขา  เพราะตอนที่ฉันคบกับไรออนฉันเราทั้งคู่ใช้สรรพนามบนโลกมนุษย์ ด้วยเพราะว่ามันฟังแล้วดูดีกว่า ข้า และเจ้าล่ะสิ...  

                ฉันถาม  ไม่ได้ยินหรือไง!!

                ได้ยิน แต่ฉันไม่อยากตอบ และอย่ามาตะคอกให้ฉันแบบนีอีก!

                หยิ่ง!

          <     ฉันไม่ได้หยิ่ง!

                ฉันมองหน้าไรออนอย่าง เอาเรื่อง เห็นชัดๆ ว่าไรออนอากหาเรื่องฉัน และฉันก็อยากจะมีเรื่องกับเขาอยู่เหมือนกัน -_- ฉันมองตามสายตาของไรออน

                ฉันขอเตือนนะ ไรออน อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น

                ทำไม...จะมองไม่ได้...ก็ในเมื่อเธอมีรูปร่างเชิญชวนฉันแบบเนี่ย แล้วฉันกับเธอก็กำลังจะแต่งงานกัน อย่างไงซะมันก็ต้องมี...เรื่องอย่างว่าอยู่แล้ว

                ไรออน..! หยุดพูดจาแบบนั้นสักที ฉันไม่ชอบ และฉันก็จะไม่ยอมมีอะไรกับนายเด็ดขาด

                ไรออนได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะ หึๆ ในลำคอ

                อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่าจุดประสงค์ที่เธอแต่งงานกับฉันเพราะอะไร...ฉันว่า...ฉันไปสู่ขอเธอเล่นๆ ด้วยซ้ำ ไม่นึกเลย ว่าพี่ชายของเธอจะยกเธอให้ฉัน อย่างง่ายดายแบบนี้ ทั้งๆ ที่เซียเมเลียตกับแอนแลนเทอร์ไม่ถูกกันอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าเราจะเคยคบกัน แต่น่าแปลกนะ ที่ฉันกลับไม่ได้รักเธอเลยเคนเตอร์เซีย

                ไรออนว่าพลางเดินออกไป ทิ้งเอาไว้ฉันที่คิดหนักอยู่เบื้องหลัง ในเมื่อหัวใจของนายมันไม่ได้มีฉันอยู่เลยตั้งแต่เริ่มต้น...แล้วทำไมถึงจะต้องมาพูดตอกย้ำให้เจ็บแบบนี้...สู่ขอฉันไปแต่งงานเล่นๆ เพียงแค่นั้น...งั้นเหรอ นี่นายเห็นฉันเป็นของเล่น สินะไรออน   ทำไม...ต่อจากนี้ฉันก็จะทำเหมือนว่านายตายจากฉันไปนานแล้ว

                ฉันหันไปทองไรออนที่เดินทิ้งห่างออกไปอีกครั้ง

                อัคเซ็นย่า

                เสียงของไรออนที่เอ่ยขึ้น..ก็ปรากฏร่างของสิงโตขนาดใหญ่ที่แลดูสง่างามยิ่งนัก ใช่..อัคเซ็นย่าเป็นพาหนะของไรออน และมันกับฉันก็สนิทกันมาก ฉันมองอัคเซ็นย่าด้วยความคิดถึง แต่ดูเหมือนอัคเซ็นย่าจะไม่ได้หันมามองฉันเลยเซียเลยสักนิด ฉันค่อยๆละสายตาจากอัคเซ็นย่าไป มองนายของมัน ถึงแม้ฉันจะเจ็บปวดมากมายเพราะผู้ชายคนนี้ แต่เมื่อมองรูปร่างของไรออน ก็อดที่จะใจเต้น ไม่ได้ ไรออนสง่างามกว่าแต่ก่อน จนฉันต้องตบหน้าเรียกสติตัวเองอยู่หลายรอบ

-_-

                ทำอะไร โอเรนเซียอยู่ๆ ก็ตบหน้าตัวเอง...ต่อให้ตบให้ตายเจ้าก็ไม่มีวันสวยสง่างามเท่าข้าหรอกยะ

                ฉันมองเจ้าของเสียง ที่ดัดด้วยเสียงม้าที่พยายามจะเน้นเสียงให้เป็นม้าเพศเมีย แบบนี้ด้วยความหมั่นไส้ -_- กรรมอะไรของฉันนะที่จ้องมีพาหนะเป็นม้ายูนิคอรห์ ถึงมันจะดูดีก็เถอะที่มีพาหนะเป็นม้ายูนิคอร์ห แต่ม้าเป็นแต๋วเนี่ยสิ ทำใจจริงๆ =_=

                ฉันเป็นมนุษย์ และฉันก็เป็นผู้หญิง ซึ่งนั่นก็ต่างกับเจ้ายูริซัส...ที่เป็นสัตว์ชั้นสูงและก็เป็นเพศผู้

                ข้าเป็นเพศเมียไม่ใช่ เพศผู้พูดให้มันเข้หูข้าหน่อยสิยะ

                ฉันกรอกตาไปมา อย่างเบื่อๆ ก่อนจะเดินหายลับเข้าไปในปราสาททิ้งให้ยูนิซัสฮึดฮัดอยู่อย่างนั้น

                เดี๋ยว เคนเตอร์เซีย เจ้าจะไม่กลับไอ้โลกบ้าๆ บอๆ นั่นแล้วเหรอ

                ไม่ มันดึกแล้วฉันจะค้างที่นี่ ตอนเช้าเจ้ามารับฉันก็แล้วกัน

                ยูนิซัสเมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว ก็กระพือปลีกสีเงินสวยแล้วทะยานขึ้นสู้ท้องฟ้า บัดนี้ได้มีแสงเรืองรองมาจากพระอาทิตย์ที่ขึ้นมาแทนที่พระจันทร์เสียแล้ว