คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 6 : พ้นขีดอันตราย?
Chapter
Six
พ้นอันตราย?
ในขณะที่โดกำลังรักษาอยู่นั้นทุกคนต่างช่วยกันส่งเครื่องมือให้โดทีล่ะชิ้นผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมงงานก็เสร็จลง....แต่ทุกคนกลับมีสีหน้าที่หม่นหมอง
“พวกเขาจะรอดมั้ย?” อลิซที่พึ่งตื่นจากการหลับพูดขึ้น
“ผมทำสุดฝีมือแล้วครับ-ไม่รอดก็ให้มันรู้ไป” โดเช็ดเครื่องมือต่างๆเขามองคนไข้สองคนที่นอนแนบนิ่งแบบลุ้นๆ
....สิบห้านาทีผ่านไป
“โอ๊ย....”เสียงรินร้องขึ้นมาเบาๆ ทำให้สายตาทุกสายตาจับจ้องที่เธอ
“เป็นไงบ้างริน” เวลเฟอร์วิ่งลงมาดูอาการเพื่อนก่อน
“เจ็บอยู่นิดหน่อย” รินตอบ
“เร็นล่ะ....เร็นตื่นยัง” รินมองไปทางชายหนุ่ม
“ยังเลย....เขายังไม่ตื่น-แต่อาการดีขึ้นแล้ว” เวลเฟอร์มองดูชายหนุ่มที่หลับอยู่
“ทุกคน....คงจะหิวกันแล้วสินะคะ” มิเชลเอ่ยเสียงใสจากมุมห้อง เธอแบกขนมห้าซองวางลงตรงหน้าทุกคน
“เธอมีเยอะขนาดนี้เลยเหรอ....” เวลเฟอร์มองกองขนม
“เอาของฉันไปเสริมด้วย” ริกพูดก่อนวางขนมยี่ห่อเลย์ จากเมืองไทยที่โด่งดังทั่วโลกส่วนของมิเชลก็มีหลากหลายยี่ห้อซะจำชื่อยาก
“เฮ้อ....ได้อาหารตกถึงท้องสักที” เซอร์ซีพูดพร้อมกับแกะซองขนมช้าๆทันใดนั้นเอง!เร็นก็ลืมตาขึ้นมาก่อนที่จะ....
“ขนมเหรอกินด้วย” ทำให้ทุกคนงงไปสักพักมาเรียมองเร็นด้วยสีหน้าที่ดีใจกว่าใคร
“เธอฟื้นแล้ว” มาเรียจับมือเร็นเขย่าไปมาก่อนที่จะกอดเขา
“โอ๊ย....เจ็บนะ” เร็นบอกก่อนที่จะหันไปทางขนม ทุกคนต่างส่งสายตาไปที่ทั้งสองมาเรียกับเร็นเกิดน่าแดงขึ้นมาดื้อๆ
“แหม่-น่าอิจฉาคนมีคู่เนอะ” ริกพูดลอยๆ
“บ้าน่า....ผมขอกินขนมหน่อยล่ะกัน” เร็นเปลี่ยนเรื่อง
“ขอบคุณมากเลยนะครับ....สำหรับการรักษา” เร็นกล่าวขอบคุณพร้อมกับก้มหัวนิดๆ
“ไม่เป็นไรครับ-เป็นหน้าที่อยู่แล้ว” ทุกคนต่างมีความสุข กับการแลกเปลี่ยนความคิดกัน ผ่านไปสักระยะหนึ่ง เสียงสัญญาณจากวิทยุสื่อสารดังขึ้นเป็นขัดจังหวะ ริกยกมือห้ามอลิซก่อนที่จะเป็นคนลุกไปรับสายเอง
“ครับ?ผมริกพูดครับ”
[ดิชั้น....แองจีล่าเองค่ะ-ดิชั้นพึ่งทราบเรื่องที่มี-คนบาดเจ็บตอนนี้ปลอดภัยรึยังคะ]
“อ่อ....เรียบร้อยแล้วครับ-ว่าแต่เขาเป็นใครเหรอครับ-ไม่เคยเห็นในหน่วยเลย-นักวิจัยที่ไหนเหรอครับ”
[หลานชายแท้ๆ....ของเดวิท] เพียงปลายสายพูดถึงกับทำให้ริกอึ้งไป
“ครับ....”
[มีอะไร-รายงานมาได้ตลอดเลยนะคะ....พระเจ้าจะคอยคุ้มครองพวกคุณทุกคน-โชคดีค่ะ]
ริกเดินกลับมาในห้องก่อนที่จะนั่งลงมองโดอย่างพิจารณา
“มะ....มองผมทำไม” โดชี้ที่ตัวเองอย่างุนงง
“โด...เป็นหลานแท้ๆ ของเดวิท” ทำเอาทั้งห้องเงียบไป
“เดวิทคือใครเหรอคะ” เซอร์ซีถามพร้อมกับเล่นตุ๊กตากระต่ายของเธอ
“คนที่คิดไวรัสซีขึ้นมา” บรรยากาศห้องเงียบกว่าเดิม
“ก็ดีน่ะสิ...เพื่อจะได้ข้อมูลอะไรมาบ้าง” อลิซพูด
“คอยเล่าก็ได้...นายไปพักก่อนเถอะ” ริกพูดพร้อมกับยิ้มบางๆโดก้มหัวก่อนที่แยกตัวออกไปมุมของอีกด้านหนึ่ง
“ผู้ใหญ่นี่...เข้าใจยากเนอะ พี่มิเชลว่ามั้ย” เซอร์ซีกระซิบข้างหูมิเชล
“จ๊ะ” มิเชลตอบสั้นๆ พร้อมกับส่งยิ้มหวานๆ ให้กับเซอร์ซี
“พรุ่งนี้เช้าเราคงต้องออกไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุด” ริกพูดทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“รีบๆหายดีล่ะ” ริกพูดก่อนที่จะนอนบนกล่องไม้เก่าๆที่ไม่ได้ใช้งานมาแรมปี
ทุกคนต่างซุกตัวนอนบนกล่องต่างๆ หรือไม่ก็...ซอกเล็กๆ ที่มีกระดาษแข็งเป็นที่นอนนุ่มในจิตนาการ ก่อนที่ทุกคนจะหลับไปนั้น....มิเชลก็ลุดขึ้นพร้อมกับถูห้องจนสะอาดเอี่ยมและเธอก็หาผ้าเก่าๆมาทำเป็นที่นอนให้หนูเซอร์ซีกับตัวเองและคนที่ยังไม่นอน
“ขอบคุณค่ะ” เซอร์ซีขอบคุณมิเชล
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ....หนูเหมือนน้องสาวพี่มากเลย” มิเชลยิ้ม
“เหรอ....ดีจังมีคนเหมือนหนูด้วย” เซอร์ซีหัวเราะและเธอก็นั่งคุยกับมิเชลจนเผลอหลับไปทั้งคู่....
บทนี้ไม่มีอะไรอยากโรลก็ได้ตามบายพรุ่งนี้ตอนเที่ยงเจอกันในตอนต่อไป//เจอกันครับ
ของที่เสียไป
-แอนตี้ไวรัส
-ขนมของริกขนมของมิเชลทั้งหมด
ความคิดเห็น