คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1 : แผนการ
Chapter
One
แผนการ
ณ สำนักงานลับแห่งหนึ่งในวอชิงตัน ดี.ซี
“หัวหน้าใหม่!” คนในห้องประชุมต่างเปล่งเสียงร้องออกมาพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ดิชั้นคิดว่าคุณจะยอมรับเรื่องนี้ได้นะคะ” หญิงสาววัยยี่สิบสอง นั่งขมวดคิ้วสวยอยู่หัวโต๊ะ เธอกระดกแว่นขึ้นเบาๆ
“หัวหน้าคนเก่าไปไหน!” หญิงสาวเรือนผมสีฟ้าอ่อนทักท้วง
“ในขณะที่หัวหน้ากำลังขึ้นเฮลิคอปเตอร์....กลับที่พักเกิดข้อผิดพลาดทางกลไก” เธอพูดแล้วมองปฏิกิริยาของคนในห้องประชุมด้วยนัยน์ตาสีเทาสว่าง
“ไม่ได้....เธออ่อนประสบการณ์เกิดไป แองจีล่า” ผู้ร่วมประชุมที่ดูเด็กที่สุด จ้องแองจีล่าอย่างไม่พอใจ
“อีกอย่างมันเป็นงานใหญ่นะ...จะให้ยัยนี่มาคอยสั่งการเรามีหวังตายกันหมด” บรรยากาศเงียบไปดื้อๆ ทุกคนต่างมองหน้าเธอ
“เวลเฟอร์...หัดมีมารยาทบ้าง...นั่นหัวหน้าเรานะ” ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดแขวะเวลเฟอร์ เธอหันหน้าหนีพร้อมกับถอนหายใจ
“ครับแล้วภารกิจครั้งนี้คืออะไรเหรอครับ” ชายหนุ่มหันไปคุยกับแองจีล่าด้วยท่าทางสุภาพ
“ค่ะ....เข้าเรื่องดีกว่าภารกิจช่วยเหลือผู้รอดชีวิตที่เฮลล์ทาวว์ซิตี้ หวังว่าจะไปได้ด้วยดี...” ทุกคนมองหน้ากันอย่างตกใจอีกครั้ง
“แต่ที่นั้น....กองทัพไวรัสซีชัดๆ” หญิงสาวผมทองซีดพูดขัดขึ้น
“ไม่งั้นดิชั้นไม่เลือกพวกคุณหรอกค่ะ....”
ปัง! เสียงปิดประตูห้องประชุมดังสนั่น
“ทำไมต้องให้ยัยแว่นนั้นเป็นหัวหน้าคนใหม่ด้วยริน....ฉันไม่เข้าใจ” เธอพูดพร้อมกับสาวเท้ายาวๆ
“ฉันก็ไม่รู้....” รินตอบด้วยเสียงเย็นชาระคนสงสัยไม่ต่างกับเวลเฟอร์
“เธอก็ทำภารกิจที่ได้รับก็พอ....ไม่ต้องสงสัยอะไรมาก็ได้” รินพูดกระแทกใจเวลเฟอร์ทั้งๆที่ไม่ได้ต้ั้งใจ
“อื้อ” เวลเฟอร์ตอบแบบขอไปทีและวิ่งเข้าไปในห้องพักส่วนตัวของเธอ
“ฉันเข้าใจนะเวล” รินพูดพร้อมกับชะเง้อคอมองเพื่อนที่หัวแข็งของเธอ
“วันเริ่มภารกิจมาถึงแล้วสินะ” ริกกล่าวพร้อมกับมองรูปหญิงสาวเรือนผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้ม นัยน์ตาสีดำของเขาสอดประสานกับรูปนั้นราวกับบอกความในใจ แม้คนในรูปจะไม่มีตัวตนอยู่แล้ว แต่เขาก็ยังรักเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลง
“เคธี่....ฉันรักเธอ” ริกกล่าวสั้นๆ ก่อนแบกสัมภาระและเดินออกจากห้องพักไป
“เฮ้อ....กี่โมงแล้วเนี่ย” ชายหนุ่มมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างเตียงพร้อมกับร้องเสียงหลง
“ตายแน่....วันนี้เริ่มภารกิจนี่น่า” เขารีบจัดของอย่างรวดเร็วและวิ่งออกไปพบว่าเพื่อนๆรอเขาอยู่ ทุกคนจ้องเขาราวกับว่าจะรุมกระทืบให้ตายอยู่ตรงนั้น
“ขอโทษนะทุกคน” ชายหนุ่มก้มหัว
“สายอีกแล้วนะเร็น....ไม่ไหวเอาซะเลย” อลิซเดินมาตบบ่าเร็น
“รีบไปกันเถอะ....เดี๋ยวจะไม่ทัน” ริกกล่าวทุกคนพยักหน้าและขึ้นฮอล แองจีล่าโบกมือลาพวกเขาพอเป็นพิธีทุกคนโบกมือกลับยกเว้นก็แต่เวลเฟอร์
“มีใครเอาอาหารมาบ้าง....ผมหิว” เร็นพูดพร้อมกับตบท้องตัวเอง
“ฉันมีทูน่ากระป๋องหนึ่งเอามั้ย?” หญิงสาวผมสั้นซอยสีเงินยื่นกระป๋องทูน่าให้เร็น
“ขอบใจนะ..มาเรีย” เร็นรับมาแบบเขินอายเพื่อนๆ ต่างมองเขาด้วยสายตาประมาณว่ารู้นะ ‘นายคิดอะไรอยู่’ ริกเอาไหล่ชนเร็นเบาๆ ก่อนที่จะกระซิบ
“นายแอบปลื้มมาเรียเหรอ”
“บ้าน่า....คุณริกก็พูดไป” เร็นทำบ่ายเบี่ยงไม่สนใจ
“เอ่อ...ว่าแต่ทำไมภารกิจครั้งนี้ผู้หญิงเยอะจังว่ามั้ย” อลิซพูดพร้อมกับบุหรี่ที่คาบอยู่ในปาก
“นั่นสิ....” เร็นตอบ
“ผู้หญิงแล้วไงล่ะ....ก็เก่งละกัน” เวลเฟอร์แย้งขึ้น
“พวกผู้ชายทำงานอยู่ที่เมืองอื่นน่ะสิ....ว่างก็แต่พวกเราคงจะมีกำลังเสริมมาเรื่อยๆ คุณแองจีล่าบอก” รินพูด
“ครั้งนี้ใครจะเป็นหัวโจก” อลิซถามกวนๆ
“คุณริกล่ะกัน....ใครเห็นด้วยโปรดยกมือ” เร็นถามเพื่อนๆทุกคน พร้อมใจกันยกมือแล้วยิ้มออกมา ริกกุมขมับพร้อมกับถอนหายใจ
“ฉันอีกแล้วเหรอเนี่ย” ริกหัวเราะ
“จะใครซะอีกถ้าไม่ใช่คุณริก...ฮีโร่ของพวกเรา” เร็นตบบ่าริกดังปัก ทุกคนหัวเราะชอบใจ
“เอ่อ....ว่าแต่ภารกิจหลักของเราล่ะต้องทำยังไง” อลิซถามริก
“ก็เข้าไปช่วยผู้รอดชีวิตตามที่ต่างๆ....อันดับแรกก็โรงเรียนประจำเมือง” ทุกคนพยักหน้า
“ส่วนเรื่องแผนการค่อยเตรียมล่ะกัน....แต่หัวใจหลักคือห้ามทิ้งเพื่อนโอเคนะ” ริกพูดต่อ
“มีอีกอย่างคือ....ในเมืองนี้จะมีตัวแพร่เชื้อขนาดใหญ่ยังบอกรูปร่างไม่ได้ว่าเป็นพืช...หรือสิ่งมีชีวิต...เหมือนเป็นจุดศูนย์รวม....มันเป็นตัวที่วิวัฒนาการเร็วที่สุด...จากข้อมูลของสำนักงานลับ” ทุกคนพยักหน้ารอบสอง
“มาเรีย....ขอน้ำหน่อยสิ” รินสะกิดมาเรีย
“ได้ค่ะ” มาเรียหยิบขวดน้ำเปล่าจากกระเป๋าสัมภาระยื่นให้ริน
“ใกล้ถึงเป้าหมายแล้วนะครับ.....ทุกคนโปรดเตรียมของให้พร้อม ผมจะจอดบนด่านฟ้าตรงโน้น” คนขับฮอลทำเสียงเพื่อความสมจริง
ณ ดาดฟ้าของศูนย์การค้าที่เคยขายดีที่สุดในเฮลล์ทาวว์ซิตี้
“สภาพต่างกับตอนสี่ปีที่แล้วมาก” อลิซกล่าว
“โชคดีครับ....ขอให้ภารกิจสำเร็จ” คนขับฮอลพูดจบก็ขี่ออกไป
เมืองที่เต็มไปด้วยฝูงไวรัสซี ตึกที่พังทลาย รถขี่ชนกันกองสูง และไฟไหม้เป็นกลุ่ม แทบไม่เหลือความเป็นเมืองศิวิไล
“น่าหดหู่จังนะครับ” เร็นกล่าวเสียงเศร้า
“เราจะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ....” อลิซกล่าวพร้อมกับปล่อยควันบุหรี่ออกมา
“เราจะสู้ไปด้วยกัน...แล้วไม่ทิ้งกันใช่มั้ย?” ริกถามทุกคนพร้อมกับวางมือลง เป็นสัญญาณให้ร่วมสัญญาทุกคนวางมือประสานกัน แล้วยกขึ้นสูงพร้อมกับเปล่งเสียงที่ดูฮึกเฮิมกว่าครั้งไหนๆ
“มันก็ยากพอๆ....กับภารกิจครั้งที่ผ่านมา” มาเรียกล่าว
“แต่ครั้งนี้น่าจะยากกว่านิดหน่อยนะ” เวลเฟอร์ต่อ
“ไม่ว่ายังไงก็ต้องลองดูสักตั้ง....แล้วล่ะ” รินเสริม
“เอาล่ะทุกๆ คนมาวางแผนกันดีกว่าว่าเราจะทำยังไง” เสียงของริกดึงพวกเขามาล้อมวงประชุมกัน....ช่างเป็นภาพแห่งมิตรภาพที่น่าจดจำ ถ้ามองจากด้านหลังจะพบว่าชุดออกปฏิบัติการเป็นสัญลักษณ์รูปดาวสีทอง มีอักษรว่า บี.เอส.พี.พี เป็นตราสัญลักษณ์แห่งความกล้าหาญเสียสละอดทนและรักชาติ....
ความคิดเห็น