ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Hell Town : ภารกิจฝ่านรกเมืองปรสิต

    ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 11 : ยังเหลือ!

    • อัปเดตล่าสุด 5 ก.ย. 56


    Chapter

    Eleven

     

    ยังเหลือ!

     

                “เรียบร้อย....ขอบคุณมากเลยนะครับ คุณคิม” โดยิ้มบางๆ ให้คิม

                “ฮ่าๆ....เล็กน้อยครับ” คิมมองหน้ามิเชลก่อนที่จะยิ้มลูดต่อว่า

                “แข็งแรงจังเลยนะครับ มิเชล” มิเชลหน้าแดง

                “เอาล่ะ....เซอร์ซี แน่ใจนะว่าจะไปกับฉัน” ริกถามเซอร์ซีที่กำลังเช็ดบาเร็คต้า เธอเงยหน้าขึ้นและส่งยิ้มแบบเด็กๆ มาให้ริกเป็นการตอบรับ

                “ดูแลกันด้วยนะ ปิดหน้าต่างห้องให้เรียบร้อยด้วย” ทุกคนพยักหน้ากับคำสั่งการของริก

                “ไปดีมาดีนะคะ” มิเชลโบกมือ

                “บาย....เซอร์ซีจัง คุณริก เรย์เชย์” โดโบกมือ

     

                “เฮ้อ....พี่ว่ามั้ย ดีจังเลยเนอะที่มีทหารคอยดูแล” เชย์พูดกับพี่ชายในขณะที่ในมือถือประแจแล้วโยนมันเล่นอย่างสนุกสนาน

                “....ดีมั้ง” เรย์ตอบปัดๆ

                “ดีสิ พี่เชย์ พี่เรย์” เซอร์ซีแทรกเข้าไปในวงสนทนา

                “ฝากดูแลประตูด้วยนะ” เด็กๆ พยักหน้าให้ริก

                ในขณะที่ทั้งสามกำลังยืนคุยกันอยู่โดยที่ไม่ได้มองรอบตัว และริกก็กำลังหาของอยู่ในห้องเคมี มีไวรัสซี ระดับต่ำที่อยู่มุมห้องที่มืด ก็เดินออกมาช้าๆ โดยที่ริกก็หันหลังอยู่

                “เจอครบแล้ว” ริกหันหลังและย่อลง เมื่อพบว่ามันกำลังจะกัดริก สองมือของริกไม่มีมือ ที่จะสามารถถือของได้

                “เรย์มารับของไปเร็วเข้า” เรย์วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว เซอร์ซีพยามเล็งบาเร็คต้าไปที่ไวรัสซีตัวนั้น แต่เธอกลับลังเล เพราะนั่นคือแฟรี่เพื่อนของเธอ เพราะแฟรี่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่ไม่รังเกียจเธอ

                “ยิงเลยสิหนูซี” ริกตะโกน ตอนนี้ริกกำลังจับข้อมือของแฟรี่ที่กลายสภาพเป็นไวรัสไปแล้ว เซอร์ซียังไม่ยอมเหนี่ยวไกปืน เรย์ที่วิ่งออกมาแล้วกำลังจะคว้าท่อนเหล็กแล้วพุ้งเข้าไป แต่เชย์ห้ามไว้เสียก่อน เธอรวบรวมความกล้าและมองไปที่ริก ที่กำลังเสียท่า

    เธอโยนประแจใส่หัวของไวรัสซีด้วยแรงเพียงน้อยนิด แต่ด้วยน้ำหนักที่มากของมันส่งผลให้ไวรัสซีล้มหัวกระแทกพื้น และทุกคนก็วิ่งออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

    “หนูขอโทษ” เซอร์ซีพูดอย่างรู้สึกผิด ริกยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะลูบหัวเด็กน้อยที่น่าเอ็นดู

    “ไม่เป็นไร....หนูซี” ริกยิ้มกว้างและหันไปคุยกับรินและอลิซ

    “ฝากจัดการด้วยนะ ริน อลิซ” ทั้งสองพยักหน้า

    “ไม่เป็นไรหรอก” เชย์ปลอบใจ

    “อื้อ....”

    “ขอบใจมากเลยนะ เชย์” ริกพูด่อนที่จะไปนั่งตรงเตียงปล่อยให้เด็กๆ คุยกันตามประสา...

    สั้นชิมิ ขอโทษด้วย อ่า อยากจะบอกว่าตอนต่อไปจะยาว .... ตอนนี้เบรกให้อลิซกับรินช่วยกันประดิษฐ์ ทำดีๆ ล่ะ เพราะถ้าทำไม่ดี อาจจะตายกันหมดได้นะ

               

     

                    

     
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×