คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 9 : เฉียด!
Chapter
Nine
เฉียด!
“เอางี้นะ-ไปที่ห้องพักครูใช้ที่นั้นประจำการชั่วคราว” ริกพูด
“ขนาดใหญ่มั้ย?-หนูเซอร์ซี” รินถามก่อนที่จะเช็ดอุปกรณ์ของเธอ
“ก็ไม่เล็กไม่ใหญ่ค่ะ”
“งั้นเราไปกันเลย” อลิซพูด
“แล้วเราจะไปยังไง...” โดถาม
“คงต้องวิ่งไป....และรีบเข้าเคลียร์ตึก-พาอลิซและรินไปจัดการประตู-เข้ายึดห้องพักครูให้ได้ หาผู้รอดชีวิตด้วย” ทุกคนพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าพร้อมเริ่มภารกิจอีกครั้ง
“โอเคเริ่มได้” ริกทำมือเป็นสัญญาณให้รีบวิ่งออกจากตึก ไวรัสซีเดินไปมาเยอะเต็มไปหมด แต่ด้วยความที่พวกเขาเดินเบา จึงทำให้ไม่มีที่สนใจแต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น...มิเชลเหยียบกระป๋องโค้ดเครื่องดื่มที่อร่อย....แต่ไม่อร่อยก็วันนี้
ด้วยความที่เธอน้ำหนักค่อนข้างมากจึงทำให้กระป๋องแตกเหล่าไวรัสซีต่างหันแล้วกรูเข้ามาช้าๆ
“ฉันขอโทษ” มิเชลเหมือนจะร้องไห้
“ไม่เป็นไร....วิ่งๆ” ริกบอกทุกคนให้มุ่งหน้าไปที่ตึกพักครู ซึ่งอยู่ไม่ไกลประมาณร้อยเมตร
“คุณรินไหวมั้ยคะ...” มิเชลถาม แต่เธอไม่รอให้รินตอบเธอชอนร่างบางของรินขึ้นพร้อมกับตั้งหน้าตั้งตาวิ่งพร้อมกับร่างของรินในอ้อมแขน เธอวิ่งถิ้งท้ายมาเป็นคนสุดท้ายตอนนี้ทุกคนอยู่ในตึกแล้ว
“เร็วสิมิเชล” ริกเร่ง
“สู้ๆนะครับคุณมิเชล” โดส่งเสียงเชียร์
“ตอนนี้เหล่าไวรัสอยู่ห่างมิเชลแค่สิบเมตรเอง!” อลิซตะโกน
“ยิ่งเลยมั้ย” เวลเฟอร์ถาม
ริกยกมือขึ้นเป็นสัญญาณว่าอย่า...พร้อมกับดวงตาที่จับจ้องไปที่มิเชลที่กำลังอุ้มรินอีกแค่สิบเมตรจะถึงตึกแล้ว
อีกแค่ห้าเมตร!
แต่ตอนนี้ไวรัสซีอยู่ห่างจากมิเชลเพียงสามเมตร
“รับรินไว้” มิเชลโยนรินเข้าไปโดและริกรับเธอไว้ได้
“มิเชลเร็วเข้า” เวลเฟอร์พูด
ในขณะที่มิเชลแทรกตัวเข้ามาในตึก...แต่เธอก็พลาดกรปิดประตูด้านล่างเกี่ยวเชือกร้องเท้าเธอติดแน่น ทันใดนั้นไวรัสซีที่อยู่ประมาณสามเมตรก็เดินเข้ามาโดรีบวิ่งมาแก้ปมแต่ก็ทำไม่ได้
“รอก่อนนะครับ”โดพูดเสียงอ่อน มิเชลยิ้มแล้วจับมือโดก่อนที่จะส่ายหน้า
“ไม่ครับ....ไม่ได้” ทันใดนั้นเวลก็โยนมีดเดินป่าที่พกติดตัวให้โด
“เร็วๆสิไอ้บ๋อง” เวลเฟอร์แขวะ
“ใกล้แล้วครับๆ” ไวรัสซีอยู่ห่างแค่ไม่ถึงเมตรแล้วตอนนี้
ชึ้กกกกกกกก!
“เกือบไปแล้ว...ปิดประตูเลย” ริกพูดก่อนที่ทุกคนจะดันประตูเข้าเหลือไว้แต่เสียเคาะของพวกไวรัสซี
“ขอบใจนะ...โด” มิเชลที่นั่งค่อมโดพูดเสียงหวาน
“มะ...ไม่เป็นไรฮะ” โดหน้าแดง
“บาดเจ็บมั้ย? พี่มิเชล” เซอร์ซีถาม
“ไม่รู้สิ...โอ๊ย” มิเชลร้องเสียงหลง และพบว่ามีเลือดซึมออกมาจากหลังคอของเธอ
“ระ....รีบรักษาเธอ” ริกพูด
“ผมไม่มีแอนตี้ไวรัสเหลือแล้ว” โดพูดพร้อมกับทำสีหน้าไม่สู้ดี...มิเชลยิ้มเจือนๆก่อนที่จะส่ายหัวเชิงว่าไม่เป็นไร
“ไม่ได้หรอก-มิเชลพวกเราทิ้งเธอไว้ไม่ได้” อลิซกล่าวสั้นๆ
“เอาล่ะอลิซริน...ป้องกันประตูซะ มิเชลพอไหวมั้ย” ริกถาม
“ไหวค่ะ” มิเชลตอบเสียงหนักแน่น
“เอาชั้นวางรองเท้ามากันประตูไว้ ช่วยกันแบกเลยทุกๆคน” พูดจบทุกคนก็กรูเข้าที่ชั้นวางรองเท้าส่วนอลิซและรินก็กำลังประดิษฐิ์อะไรบางอย่างอยู่
“มาเรียเหนื่อยมั้ย” เร็นถาม
“ไม่ค่ะ” มาเรียส่ายหน้าพร้อมกับช่วยยกชั้นวางรองเท้าขึ้นไปขวางประตูไว้
“อย่าพึ่งปิดทาง...รอรินกับอลิซปิดประตูก่อน” ทุกคนพยักหน้าและเริ่มนั่งพักในแต่ละมุม
“คุณมิเชล...ผมจะทำแผลให้” โดเดินไปข้างหลังมิเชลก่อนที่จะทำแผลให้เธอ
“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” มิเชลพูดในขณะที่โดทำแผลให้เธอย่างนิ่มนวล
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” และทั้งสองก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน...โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกคนกำลังมองพวกเขาทั้งสองอย่างมีความสุข
ไม่ต้องโรล...แต่คุยกันได้เพราะจะมาแต่งต่อในบทต่อไป
บทต่อไปคือเริ่มแผนการทีละตอน-รึจะเปลี่ยนแผนก็ได้เพราะตอนนี้มีคนเจ็บเพิ่มมากขึ้น
เห็นได้ว่าการที่คุยกันๆบ่อยๆจะสนิทกันในเรื่องตัวอย่างเช่นมิเชลกับโดเป็นต้น
ความคิดเห็น