คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ::บทส่งท้าย:: Oh my god!! 100% **เดี๋ยวมีตอนพิเศษด้วยค่ะ**
บทส่งท้าย
Oh my god!!
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!ตีลังกาแปดสิบสามตลบใครกันครายยย! บังอาจย่องเอามือมาอุดปากฉันข้างหลัง โจรเรอะ! แต่อย่าเพิ่งดิ มาทำไมตอนนี้แผนของฉันเพิ่งกำลังจะเริ่มนะว้อย-O-
ฉันพยายามที่จะแกะมือของไอ้คนที่กำลังลอบทำร้าย(?)ฉันอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าไอ้มือเค็มๆ นี่จะหลุดออกจากปากไป
“หยุดดิ้น” เสียงเย็นๆ จากด้านหลังพูดออกมา กรี๊ด! น่ากลัวเวอร์>_< ก่อนที่มันจะพยายามลากฉันที่ดิ้นไปดิ้นมาเหมือนพายาธิโดนน้ำร้อนลวก-_-;(ทำไมต้องพยาธิ?)ไปที่ไหนสักแห่ง
ลากไปหรอ...
จะเอาฉันไปไหนน่ะ O_O
หยุดนะเว้ย ใครก็ได้ช่วยน้ำแข็งที TxT ไอ้โจรบ้ามันกำลังจะลากหนูไปปู้ยี้ปู้ยำแล้วววว(มโน)
ฟุดฟิดๆ -..- แต่ทำไมโจรตัวหอมจังนะใช้หอมกลิ่นไรเนี่ย =,.= มือก็ไม่เห็นสากเลย ไม่น่าเชื่อว่าโจรสมัยนี้จะดูแลตัวเองดีขนาดนี้ แหม...ใช้แฮนครีมซะด้วย-,,-
แต่เดี๋ยว.. นี่มันไม่ใช่ประเด็นดิ -*- ฉันมั่วคิดไรอยู่เนี่ย โรคจิตเรอะ!(ใช่! แบบว่าจิตมาก : ไรเตอร์)
“อ่อยอ้านนนนน(ปล่อยฉ้านนน)”
“หุบปาก”
น่าเสียงสุดแสนน่ากลัวนั่นมาอีกแล้ว เป็นโจรที่มีเนื้อเสียงที่นุ่มทุ้มน่าเกรงขามจริงๆ -_-
“อ่อยๆๆๆๆ (ปล่อยๆๆๆๆๆ)”
ถึงแม้น้ำเสียงเย็นๆ นั่นจะบอกให้ฉันหุบปากก็ตาม แต่ฉันก็ไม่ยอมหยุดแถมยังดิ้นเหมือนกำลังเต้นเพลง Overdose อยู่ Come in! (ยังจะเล่น - -)
“อยู่นิ่งๆ ได้มั้ย ยัยบ้า!”
เย้ย! คุณโจรเริ่มมีน้ำโหขึ้นเสียงแล้ว แต่ถึงยังไงมันก็คือโจร เพราะฉะนั้นหน้าที่ของผู้เคราะห์ร้ายอย่างฉันก็ต้องดีดดิ้นให้ถึงที่สุด! เอาซี้~ จะทนได้สักแค่ไหนกันเชียว เอ้า! ดิ้นๆๆ ดิ้นเข้าไปให้มันหลุดโลกก >O<
ตุบ!
“โอ้ย!”
ร่างของฉันโดนแรงอันมากมายมหาศาลเหวี่ยงลงพื้น โอ้มายก๊อด! เจ็บไปทั้งตัวเลยจ้า T_T กับผู้หญิงตัวน้อยๆ ก็ทำกันได้ลง ไอ้บ้า!
ฉันมองจ้องเข้าไปในดวงตาของโจรผู้นั้น อยากจะเห็นหน้าจริงๆ เลย แต่สิ่งนึงที่รู้คือผมของเขายาวปะบ่าล่ะ ผู้ชายผมยาวหรอ.. หรือจะเป็นผู้หญิง ไม่ๆๆ ไม่ใช่หรอก ผู้หญิงอะไรจะแรงเยอะเหมือนกระทิงเดือดแบบนี้ = =
“ไม่เข้าใจ
เออ ทางนี้ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนั่นแหละ -_-
“ฮะ-O-;”
“ทำไมฉันต้องฉันต้องมาทำอะไรไร้สาระแบบนี้ด้วยวะ”
ว่าจบ คนที่เขาว่ากันว่าเป็นโจร (ฉันว่าเองแหละ) ก็ถอดไอ้โม่งที่คลุมหัวอยู่ออกและโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี แต่ก็เท่านั้นแหละ เขายืนหันหลังอยู่ฉันเลยไม่รู้ว่าคือใคร แต่คุ้นมาก ทรงผมแบบนั้น น้ำเสียงเรียบๆ นั่น…
หรือว่าจะเป็นเขา...
“ไซโตะ.. รึเปล่า..?”
คนถูกเรียกชะงักเท้าที่กำลังจะเดินออกไป ก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน และทันทีที่ฉันเห็นหน้าเขาเท่านั้นแหละก็รู้เลยว่า...
เป็นเขาจริงๆ
“…” ไซโตะนิ่งและเงียบ ซึ่งเป็นเครื่องยืนยันนั่งยันนอนยันตะแคงยันเลยว่า เขาคือไซโตะ เจ้าชายเย็นชา ตัวจริงเสียงจริง “มีอะไร” ร่างสูงเอ่ยถาม””
“เอ่อ.. ทำไมนายถึง…”
“จับตัวเธอมา?” ไซโตะพูด ก่อนจะเดินมานั่งยองๆ ตรงหน้าฉัน “เรื่องนั้นไม่สำคัญเท่าเรื่องที่ฉันกำลังจะบอกเธอตอนนี้หรอก และฟังที่ฉันกำลังจะพูด...” ไซโตะจ้องเข้ามาในดวงตาของฉันเหมือนตรึงไว้ เพราะเขาต้องการจะให้ฉันสนใจในสิ่งที่เขากำลังจะเอ่ยต่อจากนี้
“…”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...”
“…”
“สิ่งที่เธอต้องทำคือ… สิ่งที่หัวใจสั่ง ไม่ใช่สมอง”
“…?”
“เข้าใจใช่มั้ย?”
“คงงั้น”
“อือ”
พูดจบ ไซโตะก็เดินไปเลย ไม่รอให้ฉันกล่าวเรียกเขาก็เดินหายไปแล้ว เดินไวเป็นบ้าเลย –O-;
แต่ว่านะ... ทำไมไซโตะถึงได้พูดจาแปลกๆ (จริงๆ มันแปลกตั้งแต่เขาพูดแล้วล่ะ-_-;) พูดเหมือนกับว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับฉันอีกงั้นแหละ แล้วอะไรที่ว่ามันคือ... นี่ไซโตะต้องการจะบอกอะไรกับฉันเนี่ย!
ไม่รู้ทำไมในหัวของฉันถึงมีแต่คำพูดของไซโตะวนเวียนอยู่ในหัว
‘สิ่งที่เธอต้องทำคือ… สิ่งที่หัวใจสั่ง ไม่ใช่สมอง’
ตอนนี้ฉันได้แต่นั่งคิด จนลืมแผนที่ตัวเองวางไว้สนิท หลังจากที่ไซโตะไปแล้ว ฉันก็ยังคงปักหลักจุมปุ๊กอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน
ตุบ!
เสียงประหลาดดังขึ้นเบื้องหน้า ความรู้สึกเหมือนกับว่ามันจะตกลงมาจากต้นไม้ ด้วยความสงสัยฉันเลยเดินไปดูใกล้ๆ ก็พบว่ามันคือกล่องอะไรสักอย่าง สีดำ ฉันหยิบเจ้ากล่องดำปริศนานั่นขึ้นมาพิจารณา และเขย่าๆ และก็ได้ยินเสียงกุกกักๆ แสดงให้เห็นว่ามีบางอย่างอยู่ข้างในกล่องนี้
แต่เดี๋ยว... นี่ฉันจะเขย่าทำไมเนี่ย ถ้ามันเป็นระเบิดล่ะ ตายละ ศพไม่สวยแน่ -..- แต่ก็แปลกเพราะฉันก็เขย่าไปหลายทีอยู่นา... ถ้ามันคือระเบิดจริงๆ ป่านนี้มันคงระเบิดตู้มไปแล้วแหละ เห้ย.. แต่ถ้ามันเป็นระเบิดเวลาล่ะ O_o! ว่าแล้ว ฉันก็ยกกล่องปริศนาขึ้นแนบหู..
...
...
เงียบ... ไม่มีเสียงนาฬิกาดังติ๊ดๆๆ เหมือนในละคร
แล้วทำไมฉันไม่ลองเปิดมันดูล่ะ ใจหนึ่งก็กลัวว่าถ้ามันมีอะไรแปลกๆ อยู่ข้างใน ก็คงไม่ดีแน่ แต่ไม่รู้ทำไม ฉันรู้สึกว่า... ต้องเปิดมันดูนะ
ฉันค่อยๆ เปิดกล่องดำปริศนานั่นช้าๆ และสิ่งที่เห็นในกล่องนี่ก็คือ เครื่องเล่นmp3 พร้อมหูฟัง และกระดาษโน้ตสีชมพู ในนั้นมีข้อความว่า...
‘ลองฟังดูสิ’
ฉันใส่หูฟังทั้งสองข้างและกดเพลย์ เสียงดนตรีหวานๆ ก็ดังขึ้น มันเป็นเสียงกีตาร์ ดีดตามทำนองเพลง เมื่ออินโทรจบเสียงร้องก็ดังขึ้น
ฉันรู้จักเพลงนี้นะ…
Gotta be you… (One Direction)
เวอร์ชั่นอะคูสติค เสียงร้องนี้เป็นเสียงของเขา…
อีสเตอร์...
----ต่อ----
พอฟังเพลงจบฉันก็เก็บเครื่องเล่นMp3เข้ากล่องเหมือนเดิม ยกมือขึ้นทาบอก ความรู้สึกตอนที่ฟังเพลงมันยังคงก้องอยู่...ในหัวใจ ตอนนี้มันกำลังเต้นแบบสตรีทแด๊นซ์ ประมาณสเต็ปอัพเลยก็ว่าได้ ทำไม... ทำไม นี่ฉัน...
ตอนนี้บรรยากาศรอบตัวเหมือนกับว่าจะเย็นลงเรื่อยๆ ภายในสวนสาธราณะแห่งนี้ มันเหมือนกับว่าฉันยืนอยู่คนเดียว เท้าก้าวเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ ในมือก็กำกล่องเอ็มพี3ไว้ ไม่รู้ทำไมแผนการอันชั่วร้ายภายในหัวตอนนี้มันกระเด็นหายไปหมดแล้ว เหลือก็แต่อะไรไม่รู้โล่งๆ ในใจก็คิดแค่ว่า ต่อไปจะเป็นอะไรต่ออีกนะ... เขาจะทำไงต่อ
ชักอยากรู้แล้วสิ...
ฉันเดินตรงไปข้างหน้าเรื่อยๆ เซ้นส์มันบอกอ่ะ มันบอกให้เดินไปตรงๆ เลย เพราะงั้นก็ต้องเชื่อเซนส์ของตัวเองดิ จริงมั้ย?
เดินมาจนถึงน้ำพุกลางสวนสาธราณะ ม้านั่งหน้าน้ำพุตรงนั้นมีผู้ชายคนนึงนั่งอยู่ สะพายกีตาร์ไว้ มือซ้ายกำคอกีตาร์ไว้
ฉันหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่เดินไปไหนแล้ว สักพักเสียงดีดกีตาร์เพราะๆ ก็ลอยมาพร้อมกับเสียงร้องนุ่มๆ
เพิ่งรู้นะ... ว่าร้องเพลงเพราะใช้ได้เลย แต่เสียงไม่เหมือนที่ฉันฟังในเครื่องMp3นะ คนละคนกัน แต่น้ำเสียงของคนๆ นี้เพราะมาก
…Girl I see it in your eyes you're disappointed
Cause I'm the foolish one that you anointed with your heart
I tore it apart
And girl what a mess I made upon your innocence
And no woman in the world deserves this
But here I am asking you for one more chance
....
ฉันเห็นในตาเธอ ว่าเธอน่ะผิดหวัง
เพราะฉันคือคนโง่ที่เธอเลือกมาด้วยหัวใจของเธอ
แต่ฉันกลับทำลายความหวังของเธอพินาศไปหมด
และมันเป็นเรื่องแย่จริงๆ ที่ฉันทำกับความไร้เดียงสาของเธอ
ไม่มีผู้หญิงคนไหนบนโลกสมควรจะเจอแบบนี้หรอก
แต่ฉันอยากขอโอกาสเธออีกครั้ง
....
Can we fall, one more time?
Stop the tape and rewind
Oh and if you walk away I know I'll fade
Cause there is nobody else
......
เรากลับมารักกันอีกครั้ง ได้มั้ย?
หยุดเทป แล้วกรอกลับ
หากเธอเดินจากไป ฉันคงจางหายไป
เพราะไม่มีใครอื่นอีกแล้ว...
…
เสียงคนร้องหยุดอยู่แค่นั้น เสียงกีตาร์ก็หยุดด้วยเช่นกัน ทำไมไม่ร้องต่อฟร่ะ คนกำลังเพลินได้ที่เลยเนี่ย -..- นี่ถ้าเคลิ้มมากๆ จะขอลงไปปูเสื่อนอนฟังอย่างไม่เกรงใจ-O- ร้องได้ละมุนหูดีจัง*0* นึกว่าเลียมกับแฮรี่มาคอนฯ สดให้ฟังตรงหน้าเลยนะ (งานมโนนี่ขอให้บอก)
“It's gotta be you…ต้องเป็นเธอเท่านั้นนะ”
เสียงนั้นดังอยู่ข้างหลัง ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมอง ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกไปเลยด้วย จะบอกว่าตอนนี้โคตรลุ้นว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ยืนตัวเกร็งเป็นจ่าเฉยกลางสี่แยกเลยก็ว่าได้ -_-;;
“…”
“Only you… เธอคนเดียวนะน้ำแข็ง”
เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างหู ฉันหันหน้าไปตามเสียงแล้วทีนี้ หันไปแบบไม่ทันตั้งตัวจนแก้มไปปะทะเข้ากับปลายจมูกของเขา
“อ๊ะ.!” ฉันเผลอร้องออกมาเพราะตกใจที่เห็นใบหน้าของคนที่ตัวเองเพิ่งจะคิดวางแผนแก้แค้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา “ใกล้เกินไปแล้วนะ อีสเตอร์!”
ร่างสูงไม่โต้ตอบแต่กลับตวัดท่อนแขนมาโอบรัดเอวฉันไว้แทน
“แบบนี้หรอ ^^”
“ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่ ฉันจะปล่อยให้เธอไปเอาแมลงสาปที่เธอเตรียมจะมาแก้แค้นฉันทำไม อย่าคิดว่าไม่รู้น้า~” แค่พูดยังไม่พอ อีสเตอร์ยังเอามือขึ้นมาบีบจมูกฉันทำท่าหมันเขี้ยวอีก!
แล้วนี่ไปรู้มาจากไหนว่าฉันเตรียมแมลงสาบมาแกล้งเขาน่ะ-_-?
ทุกคนอาจจะยังไม่รู้ว่าอีสเตอร์น่ะกลัวแมลงมาก- -* จริงๆ ฉันก็เพิ่งจะมารู้เรื่องจากยุโรปนี่แหละ ตานั่นเล่าให้ฟังว่า มีแมลงสาปอยู่ในคอนโดของอีสเตอร์ ไม่อยู่เปล่ามันยังบินร่อนจนไปโฉบเฉี่ยวโดนปลายจมูกของอีตาเจ้าของคอนโดเข้า อีสเตอร์กรี๊ดห้องแทบแตก ขอย้ำ! ว่านางกรี๊ดจ้า เท่านั้นยังไม่พอกรี๊ดไปวิ่งไปด้วย- - ฟังครั้งแรกนี่พยายามกลั้นขำจนหน้าแดงอ่ะ ในใจก็แอบสงสารอยู่นิดนึง แต่ก็สมน้ำหน้ามากกว่า^^
“ใครบอก?”
“ไอ้ยุ”
หน๊อยยยยยยยย ไอ้ลูกน้องเนรคุณ ที่แท้ก็เป็นแกเองหรอ เหอะ! จริงๆ ฉันก็ไม่น่าไปขอให้เขามาร่วมแผนการด้วยเลยยยยยย สองคนนี้เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันนี่ มิน่าล่ะถึงตอบตกลงเร็วนัก- -
‘เอาดิ เบื่อๆ อยู่พอดีเลย’
มันก็แค่แก้เบื่อเท่านั้น! กร๊าซซซซซซซ โกรธธธ >*<
“ไอ้บ้านั่น-*-”พูดเสียงรอดไรฟันอย่างโกรธแค้น
“เลิกคิดเรื่องคนอื่นได้แล้ว มาว่าเรื่องของเราเถอะ”
“เรื่องของเราอะไร ฉันกับนายมันไม่มีคำว่า ‘เรา’ มาตั้งแต่แรกแล้ว”
ฉันพูดเสียงเรียบ พยายามทำตัวเองให้ดูนิ่งที่สุด ตอนนี้... ฉันต้องเป็นคนคุมเกมให้ได้ น้ำแข็งเอาอยู่ๆ ใจเย็นๆ นิ่งๆ เข้าไว้...
“หน้าดูแดงๆ นะ”
“แดงอะไร ปกติดี ฉันปกติ! อีสเตอร์! ปล่อยได้แล้ว(\\\- -)”
เหอะ! โคตรผิดปกติเลยว้อยยยยย >O<///
“ไม่ปล่อย! ยังไงก็ไม่ปล่อยเด็ดขาด” อีสเตอร์พูดเสียงหนักแน่นและกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก “น้ำแข็ง...”
“…” ฉันไม่ตอบแต่เงยหน้าขึ้นไปมองเขาแทน สายตาอีสเตอร์ที่มองลงมานั้นดูจริงจังมาก แต่บางทีฉันก็แอบเห็นมันสั่นไหว
“ขอโทษ... สำหรับเรื่องที่ผ่านมา ทุกเรื่องเลย”
“…”
“แต่ที่ฉันทำไปก็เพราะว่าอยากเห็นเธอในหลายๆ มุม ทั้งตอนยิ้ม ตอนโกรธ ตอนที่เธอโวยวายเสียงดัง สีแก้มแดงๆ ตอนที่ฉันจูบเธอ ไม่รู้ทำไมถึงชอบสีหน้าพวกนั้น”
“โรคจิตไง”
“แต่ก็หวั่นไหวใช่มั้ยล่ะ? ^^”
ก็มีบ้าง..- -//
หรออออออออออออออออออ
“นิดนึง(\\\- -)” พูดพร้อมหลบสายตา “แค่นิดเดียวจริงๆ - -;;”
แล้วนี่จะรีบแก้ตัวทำไมฟร่ะ =[]=
“ฮ่าๆ ^^”
“หัวเราะไรมิทราบ-*-///”
“น่ารักชะมัดเลยยัยบ้าเอ๊ยยย ^^”
นี่ก็จะหมันเขี้ยวไปถึงไหนนนนนนนนนนนนนน
อีสเตอร์ก้มหน้าเอาปลายจมูกของเขามาชนกับปลายจมูกของฉันเบาๆ และถูไปถูมา พร้อมกับหลับตาหยี๋ไปด้วย จนฉันทนไม่ไหวเลยเผลอเรียกชื่อเขาซะดัง=O= ทำไมต้องทำตัวเป็นลูกแมวขี้อ้อนด้วยยยย น้ำแข็งไม่ทนน้า~
“อีสเต้อออออออออออออออ”
ตกลงนี่ใครคุมเกมอยู่กันแน่ มันต้องเป็นฉันไม่ใช่หรอ!? แต่ทำไมอยู่ดีๆ ถึงกลิ้งตกบังเหี่ยนควบคุมไปได้เนี่ยยยย=O=
“คร้าบบบบบบบบบบบบบบ”
“เอาหน้านายออกไปห่างๆ หน่อยได้มั้ย-O-;;”
“ได้...” ว่าง่ายดีเนอะ “แค่นี้พอมั้ย?”
จ้ะ... นี่นายเขยิบหน้าห่างยังไม่ถึงสองมิลครึ่งเลยนะ -*-//
“มันไม่ต่างจากเมื่อกี๊เลยป่ะ- -//”
อีสเตอร์ไม่พูดอะไร มัวแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ้มมมมมมมมม มันอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จะพออกพอใจอะไรนักหนา
“เอ่อ... ขอโทษนะ คือว่าแอบฟังมานานแล้วอ่ะ - - เมื่อไหร่จะขอคบอย่างจริงๆ จังๆ กันซักที มัวแต่มาทำมุ้งมิ้งใส่กันอยู่ได้ ขอพี่สาวผมคบได้แล้วครับพี่อีสเตอร์ รอไรอยู่ - -*”
จู่ๆ ก็มีมนุษย์หน้าตาคุ้นๆ โผล่ออกมาจากพุ่มไม้แถวๆ นั้น มันมาพูดเสร็จก็เข้าไปหลบต่อ
เอ่อ... ออกัสนาย -_-;;
“ทางนี้ก็อัดวีดีโอจนเมมจะเต็มแล้วนะครับ- - จะทำไรก็รีบทำสิเพื่อน” <<บิ๊กเบน
“ให้มานั่งแอบในพุ่มไม้นี่มันคันนะยะ ตอบตกลงไปเร็วๆ เลยจะได้จบ เล่นตัวหาอะไรมิทราบ -*-” << นานา (นางก็มา)
“ลากเข้าถ้ำเลยเตอร์เพื่อนรัก เดี๋ยวดูต้นทางให้”<<ยุโรป
“-O-” โคตรเหวออ่ะพูดเลย นี่มาแอบฟังกันหมดเลยหรอเนี่ย ไม่เว้นแม้แต่น้องชายที่น่ารักของฉันด้วย (แต่ไม่เห็นไซโตะนะ- -)
“เค้าว่างั้นอะ งั้นเรามาทำให้มันจบๆ กันเถอะ”
“=O=;”ยังคงเหวออยู่
“น้ำแข็ง ฉันรักเธอ.. ”ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา อีสเตอร์ประคองใบหน้าของฉันและกดจูบลงมาทันที เพียงสองวิเข้าก็ถอนริมฝีปากออกไปและพูดประโยคต่อมา “คบกันนะ”
ทำไมต้องทำสายตาออดอ้อนออเซาะขนาดนั้นด้วยนะ - -////
“แล้วถ้าฉันปฏิเสธล่ะ...”
ฉันพูดและสบตาอีสเตอร์ตรงๆ ก็เห็นว่าเขาหน้าจ๋อยลงนิดนึง ก่อนจะกลับมาเป็นปกติ
“ฉันก็จะจูบเธอจนกว่าจะตอบตกลง”
“-*-”
“จะปฏิเสธก็ได้นะ แต่คงขาดทุนนิดหน่อย ปากเธอก็อาจแตกได้ เพราะฉันคงไม่ใช่แค่เอาปากตัวเองแตะๆ ไปที่ปากเธอซ้ำๆ หรอก - -”
คำพูดคำจาเริ่มอีโรติกขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
หรือว่า... บางทีฉันก็ควรจะชัดเจนกับหัวใจตัวเองซักที มันคงขัดกันถ้าบอกว่าตัวเองไม่ได้ชอบผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า ปราการน้ำแข็งที่กั้นความรู้สึกของฉันถูกอีสเตอร์ทำลายไปนานแล้ว
ตอนไหนนะ... ก็ไม่รู้เหมือนกัน
พอมารู้ตัวอีกที ชื่อของเขาก็เข้ามาอยู่ในหัวใจของฉันแล้ว มันเป็นเพราะตัวฉันเองที่พยายามจะกั้นความรู้สึกไม่ให้ออกมา
โอเค.. เข้าใจแล้ว สิ่งที่ไซโตะบอกฉันตอนนั้น
… ให้ทำในสิ่งที่หัวใจสั่ง ไม่ใช่สมอง
รู้แล้วล่ะว่าหัวใจของฉันมันสั่งว่าอะไร...
“อีสเตอร์”
“ว่าไง”
“คบกับฉันนะ”
พูดจับฉันก็เขย่งปลายเท้าขึ้น ทุกคนคงรู้ว่าฉันจะทำอะไร แต่อีกคนไวกว่า อีสเตอร์ไม่รอให้ฉันจูบเข้าก่อน แต่เป็นเขาที่กดจูบลงมาแทน
“ตกลงครับ^^”
“รักนายนะ”
“ทางนี้รักมากกว่า♥”
พูดจบอีสเตอร์ก็มอบจุมพิตแสนหวานสลับกับร้อนแรงมาให้ เราสองคนจูบกันแบบลืมโลกเลยก็ว่าได้ ลืมไปเลยว่ามีคนอื่นอีกหลายคนแอบดูอยู่
“เลี่ยนครับเลี่ยน= =;” <<บิ๊กเบน
“จบแล้วสินะ-O-” <<นานา
“ในที่สุดอาเจ๊ก็แพคกระเป๋าออกจากหมู่บ้านคานทองนิเวศซักที ปริ่ม...T^T” <<ออกัส
“ความรักก็เช่นกัน…” <<ยุโรป (เกี่ยวไหม ขอถาม? - -*)
-The end-
ในที่สุดตอนสุดท้ายก็จบลงอย่างสวัสดิ์ภาพ(?)
ขอบคุณนักอ่านทุกคนนะคะ ที่ติดตามตั้งแต่ต้น
นี่ก็เป็นเวลา3ปีเข้าไปแล้ว ในที่สุดนิยายเรื่องนี้ก็จบค่ะ
(น้ำตาขังขอบ...) ขอบคุณจริงๆ ที่ติดตามตลอดมา ทั้งที่อ่านมาตั้งแต่ต้น หรือเพิ่งจะมาเริ่มอ่าน ขอบคุณจริงๆ
ปล.มีตอนพิเศษด้วยน้า อยากอ่านก็ขอดูเม้นท์ให้ชื่นจิตชื่นใจหน่อย รักนักอ่านน้าาา จุ๊บๆ >3< ♥♥♥
(กล้าขอมากกกกกกกกกกก)
ความคิดเห็น