คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 17 : ฉันเอง...100% ป.ลอลิง เตรียมทิชชู่ให้พร้อม...
-17-
ฉันเอง...
ตู๊ด~ ตู๊ด~
ตอนนี้ฉันกำลังต่อสายโทรหายัยแก้วใสเพื่อนรัก เพราะหลังจากฟังเรื่องที่ออกัสเราจนจบ ฉันก็เกิดอาการเซ็งจิตอีกครั้ง ต้องการหาอะไรทำแก้เครียดเป็นอย่างมาก ฉันเลยกะว่าจะโทรชวนยัยแก้วใสมานั่งดูซีรีย์เกาหลีกันที่บ้าน หรือไม่ก็ออกไปเที่ยว
แบบไหนมันจะเวิร์คกว่ากันนะ?
แต่ฉันว่าออกไปเที่ยวบ้างก็ดี เผื่อจะได้หายเซ็งหรือไม่ก็อาจจะลืมๆ อะไรๆ ที่ไม่น่าจำไปบ้างน่ะนะ -_-
อะไรๆ ที่ไม่น่าจดจำ...
(“ฮัลโหล ว่าไง”)
“ยัยแก้ว แกว่างป่ะ?”
(“ว่าง ...หรือว่าอาจจะไม่ว่าง-O-”)
อะไรของหล่อนเนี่ย -*-
“นี่ ตกลงว่าว่างหรือไม่ว่าง ตอบมาคำเดียว-_-”
(“ก็อาจจะว่างน่ะนะ ว่าแต่แกมีอะไรหรอน้ำแข็ง”)
“ไปเที่ยวกัน-_-”
(“ไปเที่ยว...นี่แกชวนฉันไปเที่ยวหรือนี่ โอ้มายก๊อด!O_O”)
แค่ชวนไปเที่ยวทำไมต้องทำเสียงเหมือนเห็นแมวออกลูกเป็นยุงด้วย -_-*
“จะไปหรือไม่ไป-_-” ฉันพูดเสียงเรียบ
(“แล้วจะไปเที่ยวไหน คิดไว้ยัง-_-”)
เออว่ะ -_-; ชวนเพื่อนไปเที่ยวแต่ตัวเองยังไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้าเลยว่าจะไปไหน
ออกไปก่อนเดี๋ยวก็รู้เองมั้ง = =;
“ยัง-_-”
(“ก่อนชวนหล่อนไม่ได้คิดไว้หรือไง-*-”)
“ไม่ได้คิด ฉันแค่เซ็งๆ ไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ ”
(“งั้น...เออนี่ น้ำแข็งแกจำยัยผักบุ้งได้ป่ะ?”)
ผักบุ้ง...อ๋อ เพื่อนสมัยประถมน่ะนะ เคยเป็นเพื่อนกันสมัยประถมพอมัธยมก็แยกทางกันไป
“อืม จำได้ ทำไม?”
(“วันนี้วันเกิดยัยนั่น เมื่อวานเธอทักเฟซบุ๊คมาหาฉันชวนไปงานวันเกิด เธอบอกให้ชวนแกด้วย ไปมะ?”)
อืม.... ก็ดีนะ ดีกว่าไม่ได้ไปไหน แถมยังได้เจอเพื่อนเก่าอีก แต่ถ้าฉันไปออกัสก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว ลองชวนไปด้วยดีกว่า
“อืม..ก็ดี”ฉันบอกยัยแก้วใสและหันไปพูดกับออกัสที่นั่งดูทีวีอยู่ข้างๆ “ไปด้วยกันมะ?”
“ไป กัสไม่อยากอยู่บ้าน เซ็งตาย -_-;” ออกัสตอบแทบจะในทันที น้องฉันคงจะเซ็งจิตยิ่งกว่าฉันซะอีกมั้ง -_-;
(“นี่แกจะเอาน้องชายมาด้วยหรอ บอกไว้ก่อนว่าปาร์ตี้นี้น่ะ มีแต่ผู้หญิงนะจ๊ะ อ่อ! ยัยผักบุ้งบอกว่าปาร์ตี้วันเกิดเธอจะจัดขึ้นที่Jผับนะ ”)
ผับหรอ...
ฉันยังอายุไม่ถึงจะเข้าได้ยังไง และแน่นอนถ้าฉันอายุไม่ถึง ยัยผักบุ้งเจ้าของวันเกิดรวมทั้งยัยแก้วใสกับออกกัสก็ต้องไม่ถึงด้วย แล้วจะเข้าผับได้ยังไง อย่าบอกนะว่ายัยผักบุ้งมีเส้น? -_-
“เดี๋ยวๆๆ จัดที่ผับแล้วเราจะเข้าไปกันได้ยังไง อายุเรายังไม่ถึงกันเลยนะยัยแก้ว -_-^”
(“ตอนแรกฉันก็พูดเหมือนแกแหละ-_-; แล้วยัยผักบุ้งนางก็บอกว่าพี่ชายเธอเป็นเจ้าของเข้าได้ แต่ต้องเข้าทางหลังร้าน ตกลงจะไปมั้ย ถ้าแกไปฉันก็ไป ถ้าไปก็เจอกันทุ่มนึงนะ ...เออ น้ำแข็งแค่นี้ก่อนนะ ต้มม่าม่าไว้ลืมแล้วเนี่ย =O= ”)
“ตกลงฉันไป เจอกันทุ่มนึงที่Jผับนะ โอเคบาย”
(“โอเคๆ บาย...กรี๊ด! เละเป็นโจ๊กเลยม่าม่าฉะ..ตรู๊ดดดดด~”)
J ผับ
ตอนนี้ฉันยืนอยู่บริเวณหน้าJผับกับออกัสน้องชายสุดที่รักที่ขอติดสอยห้อยตามมาด้วย ฉันกับออกัสมาก่อนเวลาประมาณสิบนาที ที่จริงผับนี่มันยังไม่เปิดเลยนะ-_-; อ่อ ลืมไปยัยแก้วบอกให้ไปเข้าทางหลังร้านนี่ หน้าร้านยังไม่เปิด หลังร้านคงจะเปิดแล้ว
ฉันกับน้องชายเดินมาบริเวณหลังผับ แต่ก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์เลย ที่เห็นๆ ก็มีแค่แมว และหมานอนเกาขี้กากแกรกๆ หนึ่งตัว -O-;
ไม่น่ารีบมาเลย -_-;
จึกๆ
“นี่..”
อยู่ๆ ก็มีคนมาสะกิดไหล่ฉัน และพอหันไปดูก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารักน่าหยิก แต่การแต่งตัวของเธอแซบมากเลยขอบอก=O= ผิดกับฉันที่ใส่กางเกงยินขาสั้นกับเสื้อบาสใหญ่ๆ ตัวนึง และรองเท้าผ้าใบเก่าๆ -_-;
กาลเวลาทำให้คนเราเปลี่ยนไปจริงๆ...
“ผักบุ้ง?”
“ใช่ๆ แกจำฉันได้ด้วยหรอ กรี๊ด!>_< ฉันนึกว่าจะไม่มีใครจำฉันได้แล้วซะอีก ดีใจจัง^^”
ผักบุ้งกอดฉันแน่นและกระโดดไปมา แลดูเหมือนเด็กที่เพิ่งได้เจอหน้าแม่แท้ๆ เป็นครั้งแรก-_-;
พอผักบุ้งคายอ้อมกอดออกจากฉัน เธอก็หันไปหาออกัส ที่ยืนเป็นบุคคลที่สามอยู่นานสองนาน
“ออกัส.. นั่นออกัสใช่มั้ย? หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ”
“ตอนเด็กๆ ผมก็หล่อนะ^^”
“จ้าๆ^^ ก็ตอนนี้หล่อกว่าไง สาวๆ คงติดตรึมเลยสิ หื้อ?”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ-//-..”ออกัสพูดไปก็เกาคอแก้เก้อไป
อะแฮ่มๆ -O- จีบกันหรือไง -*- (โรคหวงน้องชายกำเริบ)
“เข้าไปข้างในกันดีกว่าเน๊อะ ^^”
ผักบุ้งพูดและเดินนำเข้าไปในร้านก่อน ฉันกับออกัสเลยเดินตามเข้าไปต้อยๆ
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ^^”
ฉันนั่งมองยัยผักบุ้งยืนรับของขวัญจากคนที่มาร่วมงานวันเกิดเธอ ไม่อยากจะบอกว่าไม่เจอกันแค่ไม่กี่ปี ยัยนี่เนื้อหอมขึ้นเยอะเลย=O= ผิดจากใครบางคนที่ด้อยการพัฒนามากกก ใครกันนะ ใครๆๆ (แกไง-_-; : ไรเตอร์)
“พี่...กัสกลับก่อนได้มะ= =”
ฉันก็เข้าใจละนะว่าทำไมออกัสถึงอยากกลับก่อน-_-^ ก็งานนี้มีแต่ผู้หญิงน่ะสิ นี่น้องชายฉันไม่ได้เป็นเกย์นะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิดO_O
“อืม... กลับดีๆ ล่ะ”
“ครับ ถ้าพี่จะกลับตอนไหนก็โทรมาหาผมนะเดี๋ยวมารับ ห้ามลืมนะ”
“โอเคๆ ไม่ลืมหรอก”
“ผมกลับแล้วนะ พี่ผักบุ้งพี่แก้วใส ผมกลับก่อนนะครับ ลืมไปว่ามีการบ้าน จะรีบกลับไปทำ”
ข้ออ้างค่ะ จริงๆ มันไม่มีหรอกการบ้านน่ะ เพราะว่าอะไรน่ะหรอ...
ตอนนี้โรงเรียนปิดเทอมอยู่ - -; การบ้านน่ะอาจจะมีจริงๆ แต่ฉันเห็นออกัสทำเสร็จตั้งนานละ -_-; เข้าใจอ้างจังน้องชายฉัน ดูเป็นเด็กรักเรียนขึ้นมาในบัดดล
“จะกลับแล้วหรอ ทำไมรีบจังเลยล่ะ ไม่อยู่เป่าเค้กเป็นเพื่อนพี่หรอ? =O=”
ขนาดเค้กยังไม่ได้เป่าเลยนะ เจ้าของวันเกิดก็เมาซะละ -_-;
ปาร์ตี้วันเกิดจัดที่ผับ มีแอลกอร์ฮอล์ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ฉันเห็นตั้งแต่เริ่มงานยัยผักบุ้งซัดไปกี่แก้วแล้วก็ไม่รู้(ไม่ได้นับ-_-;)แต่ที่รู้ๆ คือไม่ใช่น้อยๆ ละ
ส่วนฉันน่ะหรอ น้ำผลไม้ค่ะ -_- อย่าให้ฉันได้แตะสิ่งของมึนเมาเลย สภาพจะเป็นยังไงหลังจากนั้นคงไม่ต้องบอก (- -)
“กลับดีๆ นะ ออกัส ไปๆๆ เดี๋ยวพี่เดินไปส่ง-_-;;” ยัยแก้วใสอาสาเดินไปส่งออกัส ก่อนที่น้องชายฉันจะโดนแม่เสือสาวนามว่าผักบุ้งคาบไปแทะเล่น- -;
ผู้หญิงเวลาเมานี่แอบน่ากลัวเบาๆ นะ -*-
“เดี๋ยวสิ! จะรีบกลับไปไหน ออกัสสสส~ อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนสิ \+O+\ ”
“ยัยแก้วตอนนี้กี่โมงแล้ว?”ฉันหันหน้าไปถามยัยแก้วใสที่นั่งอยู่ข้างๆ ยัยนี่ก็ดูเหมือนว่าจะเมาได้ที่แล้วเหมือนกัน ตาเยิ้มเชียว=_=
“ฮะๆ =O=”
ดีเลย์ไปมั้ย -*-
“ฉันถามว่ากี่โมงแล้ว-*-”
“สี่ทุ่มครึ้ง=_=”
สี่ทุ่มครึ้งแล้วหรอเนี่ย มิน่าล่ะคนเต็มผับเลย คงเป็นเวลาของนักท่องราตรีละมั้ง
“ยัยแก้ว...”
“…”
“ยัยแก้วใส -_-;”
“…”
“แก้วใสเว้ยยยยย-O-”
“ฮะๆ อะไร? เสียงเพลงมันดัง ฉันไม่ค่อยได้ยิน”
“ฉัน ไป เข้า ห้องน้ำ นะ!” ด้วยการที่กลัวยัยแก้วไม่ได้ยินเลยพูดเน้นทีละคำ - -;
“อืมๆๆๆ=O=”
แก ‘อืม’ เยอะไปนะ-_-
ฉันลุกขึ้นจากโซฟา และกำลังจะเดินไปห้องน้ำ
“น้ำแข็งจะไปไหนน่ะ ดื่มหน่อยดื่มๆๆ \=O= ”
ยังไม่ทันจะได้ไปๆไหนก็เจอยัยผักบุ้งซะก่อน-_-; แถมเจ้าหล่อนยังยัดแก้วอะไรใส่มือฉันก็ไม่รู้ ฉันรับแก้วนั้นมาอย่างงงๆ ก่อนจะเดินไปห้องน้ำ แก้วที่ยัยผักบุ้งยื้นให้ฉันเป็นมีน้ำใสๆ แถมมีลูกอะไรอยู่ในแก้วด้วย พอลองดมกลิ่นดู อืม...ก็ไม่เห็นมีกลิ่นเลยแห๊ะ
น้ำเปล่าหรอ? (- -)
อึกๆ
อ่า~ >O<
น้ำเปล่าบ้านไหนเวลากินทำไมมันร้อนคออย่างนี้วะ -*-
โอ๊ย...ทำไมมึนๆ =_=
ตอนนี้นัยน์ตาฉันพร่ามัวไปหมด เดินเริมสะเปะสะปะ ไม่เป็นทิศไม่เป็นทาง ฉันเลยต้องเดินเกาะกำแพงไปห้องน้ำแทน แลดูเหมือนพวกขี้เมาหาทางกลับบ้านไม่เจอเลยอ่ะ T_T คลำไปคลำมาก็คลำไปเจอกับอะไรกก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ คือมัน...ไม่ใช่กำแพง =_= ความรู้สึกเหมือน...
“นี่คุณ...”
กำแพงพูดได้ =O=
--ต่อ---
“อ๊ะ... ขอโทษค่ะ คือฉัน..”
ตายละฉัน-_- น้ำที่ยัยผักบุ้งส่งให้ต้องเป็นเหล้าไม่ผิดแน่(พึ่งจะรู้หรอยะ-_-:ไรเตอร์)เพราะตอนนี้ฉันเริ่มร้อนๆ แล้วล่ะ อยากแก้ผ้ามาก=O=(หล่อนก็ตรงไปนะบางที- -; :ไรเตอร์) ใจเย็นสิน้ำแข็ง เธอยังไม่เมานะ ไม่เมา ท่องไว้สิ ไม่เมาๆๆ >O<
แต่ก่อนจะคิดเรื่องนั้นมาโฟกัสเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะดีกว่ามั้ย -_-;;
เป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอร์ฮอล์ที่ฉันเพิ่งกระเดือกไปเมื่อครู่ ทำให้สายตาเริ่มพร่ามัวนิดหน่อย วิชาที่ไปเรียนมาจากนารูโตะก็เริ่มแผลงฤทธิ์ วิชาแยกเงาพันร่าง แต่ไม่ได้แยกเงาฉันนะ ตอนนี้มันกำลังแยกเงาคนตรงหน้าฉันอยู่ เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วล่ะว่ามีคนอยู่คนเดียวหรือหลายคน +_+
“ไหวมั้ย?”
คนตรงหน้าถามฉัน ฟังจากน้ำเสียงแล้วต้องเป็นผู้ชายไม่ผิดแน่ๆ แถมเสียงก็คุ้นหูเอามากๆ ซะด้วย และอีกอย่างกลิ่นน้ำหอมของเขาก็ยังคุ้นจมูกสุดๆ -,,- (ขนาดเมามันยังแยกแยะได้ขนาดนี้ เก่งค่ะเก่ง -_-; : ไรเตอร์) ก็บอกแล้วไงว่าไม่เมา! -*-/// (เชื่อค่ะเชื่อ-_-^ : ไรเตอร์)
“มะ..ไม่เป็นไรค่ะ =_=”
“แน่นะ ให้ช่วยมั้ย?
“ฉันไหว...จริงๆ = =;”
“ยังจะดื้ออีก”
“= =;;” อะไรนะ? -*-
“แค่ไวน์ก็เมาเป็นหมา...”
ไอ้บ้า! มีสิทธิอะไรมาว่าฉันห๊ะ! แล้วมารู้ได้ยังไงว่าฉันกินไวน์แล้วเมาเป็นหมาน่ะ ที่รู้ก็มีแค่...
เดี๋ยวนะ...
หรือว่า...
“นาย...”
“ไง..ฉันเอง”
“…”
“ยังจำกันได้ด้วยหรอ แอบดีใจเบาๆ นะ”
“O_O”
โนคอมเม้นท์จริงๆ ณ จุดๆ นี้ ทำไมฉันต้องมาเจอคนที่ไม่อยากเจอที่สุด(?) คนที่ทำให้ฉันนอนไม่หลับอย่างไม่มีเหตุผลจนทำให้ขอบตาคล้ำไปเซนนึงด้วย!
บอกคำเดียวเลยว่ายังไม่พร้อม อย่างแรง!-_-^
ฉันไม่ควรจะอยู่ตรงนี้...ไปดีกว่า =O=;
เมื่อสมองสั่งการขาก็ก้าวเดินในทันที อากาศมึนหายไป 0.2% แต่ก้าวไม่ทันพ้นเงาตัวเองก็...
สวบ..
อีสเตอร์ดึงมือฉัน ก่อนที่เขาจะสวมกอดฉันจากด้านหลัง
“เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งไป”
“ปล่อยนะ นายไม่มีสิทธิจะมา..”
“เธอเกลียดฉันแล้วใช่มั้ย”
“พึ่งรู้หรอ-_-;”
“ไม่คิดจะยกโทษให้เลยหรือไง - -* ”
“ฉันควรจะยกโทษให้คนที่หลอกฉัน แกล้งฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างงั้นหรอ”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ฉันทำได้ทุกอย่าง ยกเว้นไปตายกับเป็นเกย์สองอันนี้ไม่ทำ-_-;”
อีสเตอร์ตอนนี้ไม่ค่อยเหมือนคนเก่า เพราะว่าไม่พูดจากวนบาทา(หรือเปล่า?) แต่ดูเหมือนลูกหมาน้อยซะมากกว่า ฉันยอมรับว่าฉันก็ไม่ค่อยโกรธเขาแล้ว แต่ก็ยังเคืองๆ อยู่น่ะนะ
“ก่อนอื่นเลยนะ...เลิกกอดฉัน- -”
“อีกนิดนึง”
“นาย..-*-”
“อ่า..โอเค I(- -)I”
อีสเตอร์คลายอ้อมกอดจากฉันแล้วยกมือขึ้นสองข้างเหมือนผู้ร้ายมอบตัว
“ทีนี้ อยู่ให้ห่างจากฉันสองเมตร... เป็นอย่างต่ำ”
“อะไรนะ นี่เธอจะบ้าหรอ-_-;”
“งั้นโมฆะ เอาเป็นว่า ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก...บาย”
อีกด้านหนึ่ง...
“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน”
น้ำเสียงทุ้มเรียบของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา พูดกับเพื่อนของเขาก่อนที่เขาจะลุกขึ้นจากโซฟาในโซนวีไอพีของผับแห่งหนึ่ง เขาเป็นคนที่ไม่ชอบมาเที่ยวตามผับตามบาร์ เพราะกลิ่นควันบุหรี่จะทำให้เขาแพ้ได้ แต่ที่เขามาที่นี่ได้ก็อาจจะเป็นเพราะว่าเพื่อนสนิทของเขาขอให้มางานวันเกิดน้องสาว แต่ว่าตั้งแต่มาถึงที่นี่เขาก็ยังไม่ได้เจอหน้าน้องสาวของเพื่อนเลย-_-
มันก็เหมือนกับว่ามาเที่ยวผับเฉยๆ ไม่ใช่หรือไง -*- รู้งี๊ไม่มาซะก็ดี - -;
เขาคิดในใจพรางเดินไปที่ห้องน้ำ ระหว่างเดินไปนั้น พวกผู้หญิงนักท่องราตรีทั้งหลายต่างมองเขาไม่วางตา แต่เขาก็หาได้สนใจไม่ เพราะว่าในใจของเขามีแค่ ‘เธอ’ คนเดียว ถึงแม้ว่าเขายังไม่ได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่แน่ชัดจากเธอว่าคิดยังไงกับเขาก็เถอะ...
เขาเดินมาใกล้จะถึงห้องน้ำ แต่เท้าที่จะก้าวต่อนั้นก็ต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อสายตามองไปเจอกับภาพอะไรบางอย่าง ที่เมื่อเขาเห็นปุ๊บ ความรู้สึกก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าเป็นพันวอลล์ไหลผ่านร่างกายไป เขายืนนิ่งมองดูเหตุการณ์อยู่อย่างนั้น ก่อนที่เขาจะตัดสินใจโทรศัพท์หาคนๆ นึง...
และคนๆ นั้นก็คือ...
“ฮัลโหล..”
(“ค่ะ...พี่โรม ”)
“ตอนนี้เราอยู่ไหนน่ะ?”
(“ตอนนี้น้ำแข็งอยู่...ว๊ายยย! อีสเตอร์! เอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ! ยะ..เฮ้!.. ทีหลังอย่าโทรหาแฟนคนอื่น เข้าใจป่ะ ?”)
ภาพชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนยื้อแย่งโทรศัพท์กันปรากฎอยู่ตรงหน้าให้เขาเห็น แต่ดูได้ไม่กี่วินาทีเขาก็ต้องเมินหน้าหนีไปอีกทาง
...คงไม่มีใครทนดูได้อยู่หรอก ใช่มั้ยล่ะ?
“…”
(“ฮัลโหลๆ พี่โรม น้ำแข็งขอโทษนะ คือว่า..”)
“อยู่กับอีสเตอร์หรอ...”
น้ำเสียงของเขาเบาลงทันทีที่พูดประโยคนั้นออกไป โรมเมอร์หันหลังและยืนพิงกำแพงแถวๆ นั้น มือข้างที่ไม่ได้ถือโทรศัพท์ของเขาล้วงอยู่ในกระเป๋า เขาเงยหน้าขึ้นนิดหน่อย เพื่อกันอะไรซักอย่างที่กำลังจะไหลออกมา... ตลอดสิบแปดปีที่เกิดมาไม่มีใครเคยได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา สิ่งที่ได้เห็นก็คือใบหน้าของผู้ชายอบอุ่น ที่ตอนนี้กำลังอ่อนแอ...
(“เอ่อ...-_-;”)
“น้ำแข็ง... เราได้กลับไปคิดเรื่องที่พี่บอกไว้รึเปล่า?”
เขาตัดสินใจถามคำถามนี้ออกไป เพราะว่าถ้าเกิดปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงจะไม่ได้คำตอบจากเธอแน่ๆ และถ้ารู้ตอนนี้ เวลาทำใจของเขาก็คงจะมีมากขึ้น
เขาคิดอย่างนั้น....
(“คือ...น้ำแข็ง”)
“ตอบมาเถอะ พี่อยากฟัง”
ทั้งๆ ที่คำตอบมันก็ฉายให้เขาเห็นอยู่ตรงหน้า แต่เขาก็ยังอยากจะฟังคำตอบจากปากเธอตรงๆ บางทีเธออาจจะมีใจให้เขาบ้างไม่มากก็น้อย
(“พี่โรม...ขอโทษ คือว่า.. น้ำแข็ง..ขอโทษนะ...”)
“....”
(“…พี่โรม”)
“...” เงียบไปหลายอึดใจ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจพูดคำๆ หนึ่งออกมา “พี่ขออะไรเราอย่างนึงได้มั้ย… ”
(“ได้สิ ได้ทุกอย่างเลย”)
ประโยคที่ออกมาจากปากของเธอ วินาทีนั้นเขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า...
ในเมื่อให้ได้ทุกอย่าง งั้น...ช่วยมายืนอยู่เคียงข้างพี่...จะได้มั้ย?
แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเขา...
“เรายังคงเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่...”
(“…”)
“น้องสาว...ที่พี่จะรักตลอดไป... โชคดีนะ ^^”
จบประโยคเขาก็กดวางสายทันที ถึงแม้ประโยคสุดท้ายเขาจะพูดด้วยรอยยิ้มแต่ก็รอยยิ้มที่ออกมานั้น กลับมีบางอย่างไหลพาดผ่าน สิ่งที่เรียกว่าน้ำตา....
---100%----
ไไม่มีอะไรจะบรรยาย สงสารพี่โรมจับใจ ฮือออออ TOT
อย่าลืมติดตามตอนหน้านะคะ ไม่มีดราม่าแล้วค่ะ มีแต่มุ้งมิ้งงุ๊งงิ๊งค่ะ
ฟินกันตัวแตก! >O<!!!
อย่าลืม เม้นท์ๆ ก่อนไปเน้อออออ!!
ความคิดเห็น