คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5 : เหล่าผีเสื้อกลางคืน..กับตัวเลือกอันหอมหวาน(?) *100%
“น้ำแข็ง”
“อะไร -__-^^”
“รายงานวิชาประวัติศาสตร์แกทำคู่กับฉันนะ”
“เออ-_-”
“เลิกเรียนแล้วเราไปกินติมกันแล้วก็ไปร้องเกะด้วย”
“อืม”
“วันนี้แกเป็นอะไรอะเห็นหงุดหงิดมาตั้งแต่เช้าแล้วเวลาถามก็คำตอบคำ ทำไมเมนส์ไม่มารึไง-..-”
“-*-”
“เอ่อ..ข้าน้อยขอประทานอภัยขอรับ (_ _”)”
ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนฉันคงฆ่ายัยนี่หมกป่าละเม๊าะไปแล้ว-___-**
อ๊ากกก !! แต่ทำไมฉันต้องมาลงที่เพื่อนตัวเองด้วยล่ะ นี่มันเรื่องของฉันไม่ใช่เรอะ!-[]- โอเค ๆ อย่าเอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผลสิน้ำแข็ง-_- ใจเย็นสิใจเย็น ~
ตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว ที่ฉันอารมณ์บ่จอยจารย์สอนอะไรมาเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหมด ซึ่งมันก็ไม่แปลกเลยที่ฉันจะมาฟาดงวงฟาดงาใส่ยัยแก้ว-_- อันที่จริงมันก็ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแหละ ไม่ต้องบอกก็คงจะรู้ว่าเรื่องอะไร-__-; แต่ทำไมฉันจะต้องมาคิดมากด้วยละ! หมอนั่นมันคิดเองเออเองสรุปเองหมด โดยที่ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงปลงใจอะไรด้วยเลยซ้ำ แต่สิ่งที่มันทำให้ฉันต้องมาคิดมากสาเหตุหลักมันคงไม่ได้มากจากเรื่องนั้นหรอกมั้ง-,.-มันคงจะเป็นเรื่องที่แม่เข้าไปเอี่ยวด้วยได้ยังไงต่างหาก! เพราะว่าฉันอยากรู้ว่าแม่ไปเอี่ยวกับเรื่องนั้นเพราะอะไร-..- (ความอยากรู้อยากเห็นมันอยู่เหนือเหตุผลทุกอย่างเสมอ=_=:ไรเตอร์)
เพื่อไม่ให้เสียชาติเกิดน้ำแข็งคนนี้จะต้องรู้ให้ได้!!o(-v- )o (โครตหมุ่งมั้น(- - ‘))
-พักกลางวัน-
“อ๊า~-O- หมดเวลาซะที ปะ!น้ำแข็งเราไปกินข้าวกันJ”
“ไม่อ่ะ ฉันซื้อแซนวิชมาไว้กินแล้ว แกไปกินกับหยกก่อนเลย ฉันกะว่าจะนั่งทำงานต่อให้เสร็จ”
“ชิ! โครตเย็นชาเลยอ่ะ เดี๋ยวฉันไปกินกับหยกก็ได้ แต่ฉันมีอะไรจะถามแกหน่อย พวกบัตเตอร์ฟรายไนซ์เขาหายไปไหนกันอ่ะไม่เห็นเลยซักกะคน ตั้งแต่กลับมาจากค่ายแล้วไม่เห็นเข้าเรียนเลย แต่คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง พวกนั้นเขาสมองดีอยู่แล้วแล้วก็หล่อด้วยให้อภัย-,.- ”
“ใช่ ๆ -,.-” หยกเสริม อ่อ!ลืมบอกไปว่าหยกตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆ ยัยแก้วเพราะว่ายัยแก้วมันเดินมาหาฉันที่โต๊ะ(ถ้าใครยังจำได้ว่าหยกนั่งอยู่หน้าฉัน)
โชคดีที่พวกนั้นมันเกิดมาหล่อเหมือนเทพบุตรจุตทาเทพ ถ้าเกิดพวกนั้นหน้าตายั้งปลวกมันคงด่าโคตรแม่ไปแล้ว-*-
“ขนาดสาวกอย่างแกยังไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไง”
“เออนั่นสินะ..งั้นฉันไปกินข้าวดีกว่า ป่ะหยก!”
“อือ”
แก้วใสกับหยกเดินออกจากห้องไปแล้ว ซึ่งตอนนี้ในห้องของฉันก็เหลือนักเรียนอยู่สองสามคน สักพักพวกเค้าก็เก็บของเดินออกจากห้องไป จนในที่สุดฉันก็เลยนั่งยู่ในห้องคนเดียวเปล่าเปลี่ยวเอกา ในห้องตอนไม่มีคนนี่มันดูเงียบสงบมากกก –O-;ประมาณว่าเหมือนสนามรบที่เพิ่งรบกันเสร็จใหม่ๆ แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านไป ทิ้งไว้ก็แต่ซากประหลักหักพังกับความเงียบ แต่ว่ามันเงียบจริงๆ นะขอบอก บรรยากาศวังเวงชิปเป๋ง~ รู้งี๊ลงไปกินข้าวกับยัยแก้วแล้วก็หยกดีกว่า (เพิ่งจะคิดได้-__-^)
ฟิ้ว~~
ในบรรยากาศที่เงียบสงัดปราศจากสิ่งมีชีวิต(ยกเว้นฉัน-_-;)สายลมที่พัดผ่านต้นแขน ทำให้ได้รับรู้ถึงความรู้สึกเย็นยะเยือกแปลกๆ
ปัง! กริ๊ก!
เสียงประตูกระแทกปิดอย่างแรงพร้อมกับเสียงล็อคประตูตามมาติดๆ ปรากฎให้เห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดียืนอยู่
“นายเข้ามาทำไมออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ-_-**”
“อะไรกันคนเค้าจะเข้ามาอยู่กับแฟนตัวเองสองต่อสองนี่มันผิดรึไง หือ ? แล้วอีกอย่างนี่กก็ห้องเรียนของฉันด้วยเธอไม่มีสิทธิจะมาไล่หรอกนะ”
อีสเตอร์เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะเรียนของฉัน แล้วเอามือทั้งสองข้างเท้าลงมาที่โต๊ะ พลางยืนหน้าเข้ามาใกล้ๆ เลิกคิ้วถามอย่างกวนๆ
“ผิด! เพราะว่าฉันไม่ใช่แฟนนายเข้าใจไว้ด้วย! แล้วถ้านายไม่ไป ฉันจะไปเอง!”
ครืด~
พอพูดจบฉันก็เลื้อนเก้าอี้ถอยหลังเตรียมจะลุกออกจากตรงนั้น แล้วเดินออกจากห้อง เพราะขี้เกียจจะมาต่อปากต่อคำกับไอ้บ้าจอมกวนประสาทนี่ เดี๋ยวไมเกรนขึ้นงงงานไม่ทงไม่ทำมันละ -_-* หนีไปกบดานในห้องน้ำน่าจะปลอดภัยสุด=_=
“เชิญเลย ถ้าออกไปได้น่ะนะ”
“นายล็อคประตูจากด้านในยังไงฉันก็เปิดออกอยู่แล้ว นอกเสียจากว่ามันจะมีคนล็อคด้านนอกไว้”
พูดจบฉันจึงเดินไปที่ประตูทันที แต่ผลปรากฏว่า..
มันเปิดไม่ออกอ่ะ-O-; เฮ้ย!! อะไรฟะเนี้ย =[]=;;;
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่ามีคนล็อคจากด้านนอกล่ะ”
“ไอ้บ้าอีสเตอร์ ไอ้โรคจิต! นายต้องการอะไรกันแน่ ฮ๊ะ!-{}-”
“ฉันแค่ต้องการ..”
“นะ..นาย ยะ..อย่าเดินเข้ามาใกล้สิอะ..ออกไปห่างๆหน่อย-O-;;”
ขณะที่พูดอีสเตอร์ก็เดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนตอนนี้หลังของฉันเกือบจะติดกับประตูอยู่แล้ว เราอยู่ห่างกันไม่กี่คืบ กรี๊ด! >_<มันจะล่อแหลมไปแล้วนะ
“เธออยากรู้มั้ยว่าฉันต้องการอะไร..”
อีสเตอร์โน้มหน้าลงมากระซิบข้างๆ หูฉันด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ทำเอาจั๊กกะเดี๊ยมแปลกๆ ลมหายใจของเขารินรดอยู่ตรงต้นหอขาวเนียนของฉัน
“จะ..จะพูดอะไรก็รีบๆ พูดมาสิ! แล้วก็ช่วยอะ..ออกไปห่างๆ หน่อยได้มั้ย” มันขนลุกนะ>.<
“สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ...”
“อะไรเล่ารีบๆพูดมาสิ”
“...”
“>_<”
“สมุดเลกเชอร์วิชาฟิสิกส์น่ะขอยืมไปดูหน่อย”
“ฮะ..ฮ๊ะ! อะไรนะ-O-”
พูดจบ อีตาอีสเตอร์ก็ถอยห่างออกไปจากด้วยฉันประมาณสามสี่คืบ(ไม่รู้เพื่ออะไร-_-^)พร้อมกับล้วงโทรศัพท์มือถือไอโฟนขึ้นมากดอะไรยุกยิก แล้วเอาขึ้นมาแนบกับหู
“แกล้งเสร็จละ เอากุญแจออกได้เลย”
“(…)”
“ไอ้ยุ!อย่าถามมากได้มั้ยวะ บอกให้เอาออกก็เอาออกดิ-*-”
“(…)”
“เออ แค่นี้แหละ-_-”
พอคุยเสร็จอีสเตอร์ก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าเหมือนเดิม ริมฝีปากหยักพูดขึ้น
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้น เสียดายอะไรรึป่าว-_-^”
“ตกลงนายจะเอาเลกเชอร์ฟิสิกส์อย่างเดียวใช่มั้ย-_-;”
ฉันพูดตัดบทเสียก่อนที่อีตานี่จะคิดว่าฉันเสียดายอะไรเข้าจริงๆ =_= จะบ้าไปแล้ว! ฉันจะมาเสียดายอะไรกัน ตานี่มันแกล้งฉันชัดๆ แถมยังรวมหัวกับเพื่อนอีก มันน่านัก-___-^ ฉันเดินไปหยิบสมุดเลกเชอร์วิชาฟิสิกส์ในกระเป๋าแล้วยื้นให้อีสเตอร์ ที่ตอนนี้ยืนทำหน้ากรุ้มกริ่มอะไรก็ไม่รู้-_-; โรคจิตสุดๆ
“ทำหน้าอย่างนี้แอบด่าฉันในใจแน่เลยใช่มั้ยล่ะ”
“ใช่”
“ตอบตรงเป็นไม้บรรทัดเลยนะ”
ขณะที่ฉันกำลังเก็บของใส่กระเป๋าอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์อีสเตอร์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ติ๊ด ๆ
“เออ ว่าไง”
“(…)”
“ฮ๊ะ! อะไรนะกุญแจหาย”
“(…)”
“เวร! รีบไปหามาเลยนะ ก่อนที่ฉันจะพังประตูออกไปกระทืบแก -*- ไปบอกให้ไอ้บิ๊กกับไซโตะมันช่วยหาเลยนะเว้ย ฮ๊ะ! ไอ้ไซโตะหลับไม่กล้าปลุก-_-;”
อีสเตอร์ยืนโวยวายใส่ปลายสายเหมือนคนบ้า -O- เขาน่าจะไปเป็นนักร้องนะพลังเสียงนี่สุดยอด-___-;;; อย่ามาหาว่าฉันแอบฟังอีตานี่คุยโทรศัพท์นะ หูมันได้ยินเอง ก็เขาเล่นพูดดังซะขนาดนั้น ได้ยินไปถึงดาวนาแม๊กแล้วมั้งนั้นน่ะ-_-‘
“(…)”
“เออ เจอแล้วใช่มั้ย ตกอยู่ในโหลปลาทองไอ้บิ๊ก-O-; เออ รีบๆมาไขเลย-*-”
“เพื่อนนายเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึป่าว-_-”
ฉันถามอีสเตอร์หลังจากเพื่อนของเขาที่ชื่อยยุโรป(เพิ่งจะมารู้มะกี๊-_-)มาเปิดประตูห้องให้ ที่จริงกะจะถามว่า ’เพื่อนนายสติดีทุกคนรึป่าว?' ทำนองนั้น -_- แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
“ไม่ทุกคนหรอก จะมีนิสัยปัญญาอ่อนก็แค่ไอ้ยุแล้วก็ไอ้บิ๊กแค่นั้นแหละ-_-”
“แล้วอีกคนล่ะ ได้ข่าวว่าเพื่อนนายมีสามคนไม่ใช่หรอ” ฉันถามออกไปเพราะความอยากรู้แต่อีตาอีสเตอร์กลับมองหน้าฉันประมาณว่า ’เธออยากจะรู้ไปทำไม ‘ หรืออีกนัยนึง ’อย่าเจือกเรื่องของคนอื่น-_-’
“ก็ใช่ แล้วเธออยากจะรู้จักพวกมันไปทำไมกัน รู้จักฉันคนเดียวก็เกินพอแล้ว”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้จักมักจี่อะไรกับนายสักเท่าไหร่หรอกนะ รู้ไว้ซะ-_-+”
“ปากดีไปเถอะ ยังไงเธอก็ต้องรู้จักฉันไปอีกนานเลยล่ะ อาจจะ... ทั้งชีวิตเลยก็ได้”
“หมายความว่ายังไง”
“ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ ไปล่ะ..”
พูดจบอีสเตอร์ก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ฉันยืนงงงวยอยู่คนเดียว อะไรกันให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ อีตานี่เริ่มพูดจาเข้าใจยากขึ้นทุกวันแฮะ=_=
“ดังนั้นทุกคนต้องเลือกที่จะเดินทางสายกลาง......”
คาบบ่ายได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว และตอนนี้บรรยากาศมันก็น่านอนเสียนี่กระไร =_= แถมอาจารย์ก็สอนแต่เรื่องสัจธรรมนุ่งขาวห่มขาวมาเลยเชียว ซึ่งมันก็น่าเบื่อมากกก =O= จนนักเรียนบินไปเข้าเฝ้าพระอินทร์กันทั้งห้องแล้ว และตอนนี้ เหมือนจะถึงตาฉันไปเฝ้าพระอินทร์มั่งแล้วล่ะ ราตรีสวัสดิ์ ~ คร๊อก!
….
(-_o)(o_o)
ควับ! (-_- )
( -_-) ควับ!
อะไรอ่ะเพื่อนในห้องหายไหนกันหมด -[]- ทำไมในห้องถึงเหลือแต่ฉันคนเดียว เลิกเรียนแล้วหรอ แต่นี้ยังไม่ถึงเวลาเลยนะ-_-
“ตกใจล่ะสิ”
“ก็ต้องตกใจ..เหวออ-O-;; นายมาได้ไง แล้วเพื่อนในห้องหายไปไหนกันหมด”
มันมาได้ยังไงเนี่ย รู้สึกว่าวันนี้ดวงฉันกับไอ้บ้านี่มันช่างสมพงศ์กันหรือเกิน ชอบมาอยู่กันสองคนอยู่เรื่อย-O-
“…”
อีสเตอร์ไม่ยอมตอบคำถามของฉัน แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ด้วยความตกใจฉันเลยเตรียมที่จะลุกหนีแต่ทว่า..
หมับ!
อีสเตอร์คว้าข้อมือของฉันเอาไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมกับออกแรงดึงเข้าไปหาตัวอย่างแรงจนตัวฉันเข้าไปกระแทกกับหน้าอกของเขาดัง ปึก! โอ๊ย!เจ็บนะ นี่มันจะทำอาไรช้านนนนT[]T
“ปล่อย! อีสเตอร์นี่นายจะทำอะไร ฉันเจ็บนะ”
“…”
อีสเตอร์ไม่ยอมตอบคำถามฉันอีกแล้ว แต่กลับทำสิ่งที่ไม่คาดคิด โดยการโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขาที่รินรดอยู่ข้างแก้ม จนกระทั่ง...
….
“น้ำแข็งๆ”
“…”
“น้ำแข็งโว้ยยยยยย-O-”
“กรี้ดด >_< ออกไปเดี๋ยวนี้นะ บอกว่าอย่าเข้ามาใกล้ไงอีส.. O_O อ่าว..! ยัยแก้ว”
“เป็นอะไรของแกน่ะน้ำแข็ง -_-^ รู้ตัวมั้ยว่าแกหลับทีสามคาบรวดเลยนะยะ-[]-”
เฮ้ย! จริงดิ-O- ฉันหลับไปสามคาบรวดเลยหรอ แถมเอ่อ...ยังฝันประหลาดอีก นึกแล้วสะยึ๋มกึ๋ยมากอ่ะ แต่ถึงขนาดเก็บไปฝันนี่ฉันคิดมากเรื่องอีสเตอร์ขนาดนี้เลยหรอ ตั้งแต่ตัวฉันหลุดออกมาจากท้องแม่ จนกระทั่งถึงตอนนี้ฉันยังไม่เคยฝันถึงผู้ชายเลยนะขนาดฝันถึงพ่อยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำ =_= แต่มีอยู่ครั้ง ที่ฉันฝันถึงนิชคุณ ฝันว่าโดนนิชคุณจุ้บ~ แก้มด้วยแหละการี๊ดด >_< โว้ยย –[]-แต่มันใช่เวลามาคิดถึงเรื่องนั้นมั้ยเนี่ย-0-‘
“’งะ..งั้น ฉันกลับบ้านก่อนนะ บาย”
“อะไร เฮ้ย! น้ำแข็ง-[]-…”
ไม่รอให้ยัยแก้วพูดจบ ฉันก็รีบหอบหนังสือกับกระเป๋า แล้ววิ้งจู๊ดออกมาจากห้องทันที ยัยแก้วฉันขอโทษด้วยนะตอนนี้จิตใจฉันกำลังสับสนง่ะ T^T
ปึก!
“โอ๊ย! อะไรวะเนี้ย”
ขณะที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตนั้น ก็ต้องสะดุดเพราะดันไปชนเข้ากลับใครก็ไม่รู้ แต่พอเงยหน้าขึ้นก็รู้ว่า
“อ่าว! พี่โรม-O-”
“นี่จะรีบวิ่งไปไหนน่ะน้ำแข็ง-_-”
“ขอโทษทีค่ะพี่โรม คือน้ำแข็งกำลังรีบ..”
“จะกลับบ้านหรอ ให้พี่ไปส่งมั้ย”
“เอ่อ..คือ เหวอออ o_O~”
หมับ! ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบพี่โรมก็คว้ามือฉันแล้วลากไปที่รถทันที ถามตูสักคำมั้ยT^T
ระหว่างทางที่พี่โรมลากฉันไปนั้นฉันก็ได้ยินเสียงซุบซิบของบรรดาเหล่าชะนีน้อยทั้งหลาย -_-
“เธอๆ นั้นพี่โรมชมรมเทนนิสไม่ใช่หรอ”
“ใช่ๆ แล้วนั่นพี่เขาเดินจูงมือใครน่ะ-*-”
“อย่าบอกนะว่าเป็นแฟนพี่เขาน่ะ อย่างนี้ฉันก็กินแห้วอ่ะดิT^T”
“ฉันว่าไม่ใช่นะหน้าตาเห่ยอย่างนั้นพี่โรมเขาไม่เอาหรอก-O-”
กรี๊ด! ยัยพวกบ้าด่าใครหน้าตาเห่ยยะ ฉันสวยกว่าพวกเธออีก-_-+
“อ่ะ!”
พอมาถึงที่รถพี่โรมก็ยื้นหมวกกันน็อกให้ฉัน แต่จะบอกอะไรไว้อย่างคือ..ฉันใส่ไม่เป็นง่ะ(โง่แท้-_-^)
“คือ..”
“อ่าวทำไมไม่ใส่ล่ะ อย่าบอกนะว่าใส่ไม่เป็น ฮ่าๆ มาๆเดี๋ยวพี่ใส่ให้”
กรี๊ด! >< ไม่น่าแสดงความโง่ให้พี่โรมเห็นเล้ยยย ดูสิหัวเราะซะเห็นฟันครบสามสิบสองซี่แล้ว แต่ภาพนี้มันไม่ได้เห็นกันง่ายๆเลยนะ พี่โรมหัวเราะ ! สงสัยฉันจะต้องถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วเอาไปขายยัยชะนีพวกนั้นคงได้ตังค์หลายบาทเลยล่ะ-,.-
พอใส่หมวกให้ฉันเสร็จ พี่โรมก็ขึ้นไปนั่งบนมอร์ไซด์คู่ใจแล้วสตาทเครื่องรอ แต่ว่าฉันใส่กระโปรงง่ะ นี่ยังไม่อยากให้น้ำแข็งจูเนียร์ออกมาตากแดดเริงร่าท้าลมร้อนนะ
“อ่อ จริงด้วยสิ”
อยู่ดีๆ พี่โรมก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก แล้วก็ถอดเสื้อคลุมของชมรมเทนนิสออกมายื้นให้ฉัน
เอ๋ ??
“พี่ลืมไปว่าเราใส่กระโปรง”
“แต่ว่าไม่ถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะพี่..”
“รีบรับไปสิพี่ถือจนเมื้อยแล้วนะ!”
“ค่ะๆ-O-^”
ฉันรีบคว้าเสื้อของพี่โรมมาไว้ทันทีทันทีแล้วรีบกระโดดขึ้นรถแล้วจัดการเอาเสื้อของพี่โรมปิดขาไว้พร้อมกับจับเสื้อพี่โรมไว้อย่างมาดมั่น
“จับอยู่แค่นั้นระวังตกไม่รู้ด้วยนะ”
บรื้น~
พอพี่โรมพูดจบก็เร่งเครื่องอย่างแรงจนฉันตกใจรีบกอดหมับเขาที่เอวพี่โรมไว้แน่นเพราะกลัวตก
พี่โรมเขาแกล้งฉันชัดๆเลยไม่ต้องสงสัย -*-
“ก็บอกแล้วว่าให้จับแน่นๆเป็นไง”
“โธ่! พี่โรมอ่ะ-v-”
ผ่านไปไม่ถึง20นาทีก็ถึงบ้านอย่างสวัสดิ์ภาพ(?)
“ขอบคุณค่ะพี่โรมที่มาส่ง”
ฉันกล่าวขอบคุณพี่โรม หลังจากที่ลงมาจากรถและคืนหมวกกันน็อคให้เรียบร้อยแล้ว นึกแล้วยังอายตัวเองไม่หาย แค่ใส่หมวกกันน๊อคฉันยังใส่ไม่เป็นเลยอ่ะ นี่ฉันเกิดมาเป็นมนุษย์ได้ไงฟะ =[]=
เอ๊ะ! หรือว่าฉันไม่ใช่มนุษย์=_+’ แต่เป็นนางฟ้า อ๊า อ๊า อ๊า อ๊า~*0*(เพิ่มแอ็คโค่เพื่อเพิ่มอินเนอร์และความสมจริง^.^)
“ไม่เป็นไร บ้านเราก็อยู่ใกล้กัน อันที่จริงพี่มาส่งเราทุกวันได้นะ จะได้ไม่เปลืองเงินค่ารถไง”
“ไม่ๆ ค่ะ ไม่เป็นไร น้ำแข็งเกรงใจ^^;;”
“อะไรกัน มีคนอยากให้พี่มาส่งบ้านตั้งเยอะแต่เรากลับปฏิเสธ”
“แหะๆ^^;”
แต่แอ๊ะ! รู้สึกว่าคำพูดทำนองนี้มันฟังดูคุ้นๆ นะ เหมือนไอ้บ้าอีสเตอร์เลย -*- ให้ตายสิแล้วทำไมฉันต้องมานึกถึงไอ้บ้านั่นด้วย -_-*
“’งั้นน้ำแข็งขอตัวเข้าบ้านก่อนนะ บายค่ะพี่โรม”
“ครับ… เดี๋ยวน้ำแข็ง!”
ขณะที่ฉันกำลังเปิดประตูเข้าบ้านนั้น ก็ต้องชะงักเพราะพี่โรมก็เรียกไว้ซะก่อน
“คะ?”
“ที่บอกว่าจะมาส่งเราทุกวันน่ะ พี่พูดจริงนะ..ให้พี่มาส่งได้มั้ย?”
“เอ่อ... ”
“โอเค! ไม่ตอบพี่ถือว่าตกลงละกัน งั้นพี่เข้าบ้านก่อนนะบาย อ่อ! ส่วนเสื้อน่ะ เดี๋ยวเราค่อยเอามาคืนพี่ทีหลังก็ได้”
“=[]=;”
พูดจบพี่โรมก็ขี่มอร์ไซด์เข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ฉันยืนเอ๋อ เป็นอาซิ๋มงงเต็กอยู่หน้าบ้านคนเดียว -O-;
เฮ้ยยย! อะไรกันเว้??? \‘[]’/ พี่โรมเปลี่ยนไป๋อ่ะ ฉันยังไม่ทันได้ตอบอะไรเลยนะ สรุปเองเฉย รู้สึกว่ารอบตัวฉันช่วงนี้จะมีแต่คนแบบนี้นะ ทั้งเผด็จการ เจ้าเล่ห์ กวนประสาท ปากไม่ดี -*- (เริ่มเยอะ) เริ่มกังวลนิดๆ แล้วว่าชีวิตฉันต่อจากนี้จะเป็นยังไงต่อไป ถ้าพี่โรมมาส่งบ้านทุกวัน ฉันยังไม่อยากโดนเหล่าบรรดาชะน้อยแฟนคลับพี่โรมทั้งหลายรุมทึ้งแล้วหักคอจุดไฟเผานะT^T(แกเป็นแวมไพร์ในทไวไลท์หรอยะ -_-**)
-ในบ้าน-
“กลับมาแล้วค่า -O-”
“ใครมาส่งแฟนหรอ ? ”
ถ้ามันเป็นแบบนั้นมันก็คงจะดีอยู่นิดนึ งเพราะว่าฉันจะได้มีแฟนทั้งหล่อ รวย ชาติตระกูลดี นิสัยโอบอ้อมอารี ปานเทพบุตรจุติลงมาเกิดบนโลกมนุษย์ และที่สำคัญไม่เผด็จการ..มั้ง(เริ่มไม่ค่อยแน่ใจและอันนี้หลังจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา-_-^) แต่! พี่โรมเขาไม่ใช่สเปคฉันอ่ะนะ ฮุฮิ -___,- (สวยเลือกได้ว่างั้น หล่อนมั้นมากก-_-*) อันที่จริง ฉันคิดกับพี่โรมเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีคนหนึ่งเท่านั้นแหละ จบนะ! (หลังเซ่เว่นปิดฉันจะไปตบแก หมั๊นไส้ว่ะ-_-++:ไรเตอร์)
“พี่โรมเนี้ยนะแฟนหนู ไม่ใช่ละแม่-0-^”
“หรอ ไม่ใช่ก็ดีแล้ว”
แม่หันมามองหน้าฉันแวบนึง แล้วก็หันไปสนใจกับทีวีตรงหน้าต่อ แม่นั่งยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่นั่งรออะไร แม่นั่งรอพ่อน่ะสิ ก็เพราะว่าวันนี้พ่อจะกลับบ้าน หลังจากที่ไปดูงานที่เกาหลีใต้สองเดือน พ่อเป็นผู้บริหารบริษัทส่งออกนาฬิกาแบรนไทย ซึ่งตอนนี้กำลังจะขยายสาขาไปประเทศเกาหลีเใต้ (ฮิๆรวยป่ะละ^__,^) จะว่าไปฉันก็คิดถึงพ่อเหมือนกันนะเนี่ยรีบขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วลงมารอพ่อเป็นเพื่อนแม่ดีกว่า แอบอยากรู้ว่าพ่อจะซื้อแผ่นซีดีของsjมาให้พร้อมกับลายเซ็นรึป่าว หุหุ ซีวอนโอป้า~ *0*/ (ที่แท้ก็เพื่อสิ่งนี้สินะ-_-;;)
ไม่เกินยี่สิบนาที ฉันก็จัดการอาบน้ำแต่งตัวสวยเช๊ง มาคอยต้อนรับคุณพ่ออยู่ในห้องรับแขกกับแม่ ที่ตอนนี้กำลังนอนดูละครตอนเย็นที่โครตน้ำน๊าวน้ำเน่า ที่โซฟาอยู่อย่างเมามันส์=_ =;
“แม่ๆ ไอ้กัสมันยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”
ฉันถามแม่ เพราะว่าตั้งแต่กลับบ้านมาฉันยังไม่เห็นเงาหัวของออกัสน้องชายสุดหล่อพ่อให้มาเลย ทำไมมันยังไม่กลับบ้านอีกนะ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นรึป่าว ไม่ได้ๆต้องลองโทรหาดู(โรคเป็นห่วงน้องชายกำเริบ)
ติ๊ด ๆ ๆ
ฉันนั่งกดโทรศัพท์เตรียมจะโทรหาน้องชายอยู่ข้างๆแม่แต่สงสัยว่าจะเสียงดังไปหน่อยเพราะอยู่ๆแม่ก็หันมาค้อนฉันวงใหญ่เลยสงสัยจะไปรบกวนสมาธิในการดูละครของท่านกระมังขาน้อยขอประทานอภัย(_ _’) ฉันจึงย้ายก้นจากโซฟามาที่สวนหลังบ้านแทน
ตู๊ดดด~
ตู๊ดดดดดด~
ตู๊ดดดดดดดดด~
“(ฮัลโหล)”
“ฮัลโหล ไอ้กัส!ทำไมแกยังไม่กลับบ้านอีกห๊ารู้มั้ยว่าพี่...”
ฉันพูดยังไม่ทันจบประโยคก็มีเสียงแทรกเข้ามาซึ่งมันก็ทำให้ฉันถึงกับเข่าอ่อนใจหายวูบเลยทีเดียว
“มาทีโรงพยาบาลkด่วนน้องเธอโดนแทง”
“ห๊ะ! อะไรนะไอ้กัสโดนแทงหรอแล้วทำไม..”
“ยังไม่ต้องถามมากรีบๆมาก่อนที่น้องเธอจะ..”
“โอเค! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!!”
พูดได้ดังนั้นฉันจึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน และตรงดิ่งขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองแล้วหยิบกระเป๋ากับเสื้อคลุมแล้วรีบลงมาจากห้องทันที
“น้ำแข็งจะไปไหนน่ะ”
“ไอ้กัสโดนแทง แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูกำลังจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวถึงแล้วหนูจะโทรมาบอก”
ฉันพูดกับแม่อย่างรีบร้อน และตรงดิ่งไปที่ประตูทันที พอออกมาจากบ้านฉันก็ต้องมาเครียดอีก
โว้ยยย –[]-ไม่มีแท็กซี่ผ่านหน้าบ้านเลยและที่พึ่งสุดท้ายที่ฉันนึกถึงก็คือ ..
พี่โรม..ใช่! พี่โรม คิดได้ดังนั้นฉันจึงวิ่งไปหน้าบ้านของพี่โรมแล้วตะโกนเรียกพี่เขาเหมือนศิลปินเจร๊อคก็ไม่ปาน=__=;
“พี่โรมคะ พี่โรมมมมมม-O-;”
“น้ำแข็งมีอะไรกับพี่หรือป่าวเรียกซะดังเชียว”
พี่โรมเปิดประตูบ้านออกมาถามซึ่งตอนนี้พี่โรมเปลี่ยนจากชุดยูนิฟอร์มโรงเรียนเป็นชุดไปรเวตเรียบร้อยแล้ว(บรรยายเพื่อ?แล้วน้องแกล่ะยะ=[]=’)
“พี่ช่วยไปส่งน้ำแข็งที่โรงพยาบาลkหน่อยได้มั้ยค่ะ แต่ว่าพี่โรมอย่าเพิ่งถามอะไรเลยนะคะเดี๋ยวน้ำแข็งค่อยเล่าให้ฟัง”
ฉันพูดดักไว้ก่อนเพราะว่าดูเหมือนว่าพี่โรมกำลังจะถามว่าทำไม แต่พอฉันบอกไปว่าเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง พี่โรมก็พยักหน้าแล้วรีบวิ่งกึ่งเดินไปที่โรงรถของบ้านทันที พร้อมกับสตาทร์มอร์เตอร์ไซด์คันเดียวกับที่ขับมาส่งฉันเมื่อเย็นออกมา พร้อมกับโยนหมวกกันน็อคให้กับฉัน ฉันใส่หมวกกันน็อคอย่างรวดเร็ว(ใส่เป็นแล้วตอนไหนก็ไม่รู้-_-;)แล้วรีบกระโดดซ้อนท้ายมอร์ไซด์ของพี่โรมทันที
“เกาะดีๆล่ะพี่จะซิ่งแล้ว”
พี่โรมหันมาพูดกับฉันพร้อมกับหยิบหมวกของตัวเองมาใส่บ้างแล้วรีบบรื้นรถออกไปอย่างรวดเร็วฉันรีบเกาะเอวของพี่โรมเหมือนหมีน้อยโคอาล่าเกาะแม่ของมัน(แอบเขิน>.<)(มันได้ทุดเวลาเลยจริงๆ-_-+:ไรเตอร์)
บรื้น~~
โรงพยาบาลk
ตึกๆๆ
ทันทีที่มาถึงโรงพยาบาลฉันก็รีบวิ่งไปที่เคาท์เตอร์พยาบาลทันที แล้วก็บอกชื่อนามสกุลของออกกัสให้เจ้าหน้าที่พยาบาลได้ทราบ สักพักพยาบาลจึงบอกว่าออกัสอยู่ห้องฉุกเฉิน
ออกัสแกอย่าเพิ่งเป็นอะไรเลยนะ..
ระหว่างทางที่ฉันกำลังวิ่งไปห้องฉุกเฉินนั้นฉันก็ลองโทรไปหาออกัสอีกที
ตู๊ดด~
“ฮะ..ฮัลโหล ฉันมาถึงโรงพยาบาลแล้ว แฮ่ก..ไอ้กัสมัน แฮ่ก..ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย..”
ฉันพูดไปหอบไปเพราะว่าเหนื่อยกับการวิ่ง วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง! กรี๊ด! นี่ฉันวิ่งสู้ฟัดอยู่ใช่ม้ายยT[]T
“(ใจเย็นๆ ถ้าอยากรู้ก็รีบมาดูเร็วๆสิ)” บอกให้ใจเย็นๆแต่เจือกบอกว่าให้รีบไปดูเร็วเนี้ยนะ-O-;
“เอ๊ะ! นี่! ช่างเหอะแค่นี้แหละฉันกำลังจะออกจากลิฟท์แล้ว”
ติ๊ด!
ตึก ๆๆ
พอออกจากลิฟท์ฉันก็รีบวิ่งไปที่ห้องฉุกเฉินทันที แต่พอไปถึงหน้าห้องฉุกเฉินเท่านั้นแหละ...
“ช้า..นี่เธอไม่ห่วงน้องเธอเลยหรอเนี่ยเป็นพี่สาวที่แย่เน๊อะJ”
“ไอ้คุณเตอร์ครับแกนี่ก็พูดเกินไป ดูหน้าน้ำแข็งดิเหงื่อย้อยมาเชียว^^”
“เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นด้วยกับไอ้บิ๊กว่ะ ไอ้เตอร์แกก็พูดเกินไปใช่มั้ยไอ้ไซโตะ”ยุโรปหันไปถามผู้ชายผมยาวที่คาดว่าน่าจะชื่อไซโตะที่ตอนนี่กำลังยืนพิงกำแพงอยู่อย่างเซ็งๆ
“หึ..”
กรี๊ดดดด –[]- ไอ้พวกนี้มันมาได้ยังไงน่ะแล้วก็อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่ฉันคุยโทรศัพท์ด้วยอยู่นานสองนานน่ะคือไอ้คุณอีสเตอร์ น่ะ..นี่มันเกิดอะไรขึ้นฟะเนี่ย =[]=;;
ฉันไปคุยกับหมอมาแล้วหมอบอกว่าไอ้กัสไม่ได้โดนแทงตรงจุดสำคัญ เลยไม่เป็นอันตรายอะไรมากนัก เพียงแต่ก็เสียเลือดมากไปหน่อย ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องคนป่วย ยืนดูน้องชายที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่สายน้ำเกลือระโยงระยางไปหมด-_-^ อ่อ!ลืมบอกไปว่าพี่โรมก็อยู่ด้วยและก็ ...นายอีสเตอร์และผองเพื่อนที่แสนน่ารักของเขาทุกคน=_=;
“น้ำแข็งเดี๋ยวพี่จะลงไปชั้นล่างจะฝากซื้ออะไรมั้ย..หรือว่าจะลงไปกับพี่”
พี่โรมพูดกับฉัน ในขณะที่พูดพี่โรมก็หันไปมองพวกอีสเตอร์นิดนึง แล้วก็หันมาเผชิญหน้ากับฉันต่ออย่างต้องการคำตอบ แต่ฉันปฏิเสธไป เพราะฉันอยากจะรอดูอาการไอ้กัสมันไปก่อน ปานนี้แล้วมันยังไม่ตื่นอีก นี่หลับหรือตายวะ-_-*(ตกลงหล่อนห่วงน้องแน่หรอ?-_-+) หลังจากนั้นพี่โรมก็เดินออกจากห้องไป ตอนนี้ในห้องก็เลยเหลือแต่ฉัน ออกัสแล้วก็พวกนายอีสเตอร์เท่านั้น
“นั่นใช่โรมเมอร์หัวหน้าชมรมเทนนิสป่าววะ-O-” พอเสียงปิดประตูดังปุ๊บบิ๊กเบนที่นั่งอยู่บนโซฟากับยุโรปก็หันไปถามไซโตะที่ยืนอยู่ข้างๆกับอีสเตอร์ทันที แล้วทำไมตอนเขาอยู่ถึงไม่ถามละยะ-0-^
“อยากรู้ทำไมไม่ไปถาม-_-^”
“ตูขอโทษถามแค่นี้ทำไมต้องทำเสียงดุด้วยวะ ชิ!~ ฉันงอลแกไอ้ไซโตะ ‘-3-”
“ปัญญาอ่อน-_-” <ไซโตะ
“ทำไมไม่ลองถามแฟนเขาดูล่ะ..” และนั่นก็คือเสียงของไอ้คนที่คุณก็รู้ว่าใคร-*-
อีสเตอร์พูดพร้อมกับปรายตามองมาที่ฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆเตียงที่ไอ้กัสนอน อะไรยะมามองฉันทำไมอย่าบอกนะว่าหมอนั่นคิดว่าฉันกับพี่โรมเป็นแฟนกันน่ะ บ้าเหอะ! -_-**
“นี่น้ำแข็งเป็นแฟนกับนายคนนั้นจริงๆหรอ ว๊า~เสียดายอ่ะฉันอุตสาห์แอบชอบเธอL” ยุโรปที่ตอนแรกนั่งเงียบอยู่นานไม่ได้พูดอะไรเลยพูดขึ้น
อะไรน่ะเมื่อกี๊ที่ยุโรปบอกว่าแอบชอบฉันฉันกับนายเคยเจอกันแค่ครั้งเดียวเองนะก็ตอนที่เขาเอากุญแจมาไขประตูห้องให้ตอนนั้นนั่นแหละ-_-^ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อสนิดใจเลยล่ะที่อีสเตอร์เคยบอกว่ายุโรปกับบิ๊กเบนปัญญาอ่อน-_- แต่หน้าตาโครตตตตตตตดี!มันช่างขัดกันเสียเหลือเกิน-_-++
“เฮ้ย ๆๆ ไอ้ยุแกนี่ไม่รู้อะไรซะแล้วอันที่จริงน่ะน้ำแข็งไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้หน้าหล่อเมื่อกี๊หรอกแต่ยัยนี่น่ะเป็นแฟนกับ....ฉัน ฮ่า ๆ~ J” บิ๊กเบนพูดพร้อมกับหัวเราะร่าและเอาท่อนแขนมาโอบไหลฉันอย่างถือวิสาสะ
ไอ้บ้า!ใครเค้าไปเป็นแฟนนายตอนไหนมิทราบ รู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองสเน่ห์แรงแปลกๆ-O-;ฉันคิดในใจพร้อมกับปัดท่อนแขนบิ๊กเบนที่โอบไหลออก รู้จักกันไม่กีวันนี่ลามปามขึ้นเยอะเลยนะไอ้หัวแดง-_-;
“พวกนายช่วยเล่ามาหน่อยได้มั้ยว่ามันเกินอะไรขึ้นกับน้องชายฉันแล้วพวกนายมาเกี่ยวอะไรด้วย และอีกอย่างโทรศัพท์น้องฉัน อีสเตอร์อยู่ที่นายใช่มั้ยขอคืนด้วย -_(-_- )” ฉันลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปหาอีสเตอร์ที่ยืนเอามือล้วงกระเป๋าอยู่อยู่ข้างๆไซโตะที่ดูเหมือนอากาศธาตุเพราะหมอนี่มันไม่พูดอะไรเลย-_-+ฉันแบมืออยู่ตรงหน้าอีสเตอร์เพื่อจะเอาโทรศัทพ์ของไอ้กัส แต่อีสเตอร์กลับมองหน้าฉันนิ่งๆไม่ไหวติงใดๆ นี่นายเป็นไซโตะสองใช่มั้ย-_-
“(-_-)” ยังคงนิ่งอยู่
“-*-”นิ่งบ้าง=_=
“อยากได้ก็ตามมาเอา” อีสเตอร์พูดพร้อมกับเดินตรงไปที่ประตู
“นี่! แล้วนายจะไปไหนให้ในนี้ไม่ได้รึไง-*-”
“หรือว่าไม่อยากได้ของของน้องเธอคืน ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันจะได้เอาไปปาหัวหมาเล่นคงสนุกน่าดู แต่มันก็ไม่ใช่ของๆเธอไม่ใช่หรอไม่จำเป็นต้องเอาคืนให้ก็ได้มั้ง~”
“แต่มันของๆ น้องฉันฉันมีสิทธิ!”
ไอ้บ้า! ฉันเริ่มจะหมดความอดทนแล้วนะ-*-ไม่ได้เจอหน้ากันแปปเดียวทำไมนายถึงได้กวน..มากขึ้นถึงขนาดนี้นี่นายไปอัฟสกิวการปั่นประสาทคนอื่นขั้นสูงสุดมาใช่มั้ย -_-
ปัง!
อีสเตอร์เดินออกจากห้องไปแล้ว แต่โทรศัทพ์ไอ้กัสยังอยู่ที่เขานี่ โอ๊ย! จะอะไรกันนักหนาแค่ตามออกไปเอาใช่มั้ย ก็ได้วะ –O-^(ถ้าหล่อนทำตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องบ่นมากขนาดนี้หรอกย่ะ:ไรเตอร์)
“ฉันออกมาแล้วทีนี้จะคืนโทรศัพท์น้องชายฉันได้รึยัง”ฉันพูดกับอีสเตอร์ที่ยืนพิงกำแพงข้างๆประตู เขาหันมาสบตากับฉันพร้อมกับพูดว่า
“เธออยากรู้มั้ยว่าทำไมน้องชายเธอถึงต้องมาเป็นแบบนี้ ถ้าอยากรู้ฉันมีตัวเลือกให้เธอเลือกสองตัวเลือก..หนึ่ง ไปบอกกับทุกๆคนให้เขารู้ว่าเธอเป็นแฟนของฉัน ..”
“เฮ้ย!=[]= นี่นายจะบ้าหรอห๊ะฉันไม่ได้อยากเป็นแฟนนายซะหน่อยไว้รอให้ไอ้กัสมันตื่นฉันค่อยไปถามมันเองก็ได้ไม่เห็นต้องให้นายช่วยเลย”
“เธอคิดว่าน้องเธอจะบอกหรอ เชื่อฉันสิยังไงน้องเธอมันก็ไม่บอกเธอหรอกเอาหัวหล่อๆของฉันเป็นประกันเลย..J”
ทำไมนายถึงมั่นใจขนาดนั้นฟะเริ่มแปลกแล้วนะ-[]-
“เหอะ!ไอ้กัสมันน้องชายฉันยังไงมันก็ต้องบอกฉันอยู่แล้ว”
“เรื่องบางเรื่องมันก็ไม่สามารถบอกได้หรอกแม้กระทั่งคนในครอบครัวก็ตาม แต่เรื่องนั้นน่ะฉันรู้แล้วอยากรู้มั้ยล่ะ”
อยากรู้สิอยากรู้มากเลยเว้ยยยย ‘[]’/ ยิ่งนายพูดแบบนี้ฉันยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่เลย
“แล้วตัวเลือกที่สองล่ะ” ฉันถามอีสเตอร์ไปอย่างจำนน(เพราะความอยากรู้อยากเห็นมันบังตาล้วนๆ=_=;;)
“ถ้าเธอทำได้ฉันจะยอมบอกเธอทุกอย่างทุกเรื่องเลยมันคุ้มสุดๆแล้วล่ะแถมเธอจะพลอยได้กำไรแด้วยเลยนะคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม”
“อะไรเล่าก็รีบๆบอกมาสิ-_-^”
“จูบฉัน..”
“ฮ๊ะ!! O_O นี่นายจะบ้าหรอ..”
“จูบฉันรับรองว่าฉันจะบอกเธอทุกเรื่องเลย เห็นมั้ยล่ะว่ามันคุ้มสุดๆJ”
มาอัฟให้ครบ100%นะค๊าา:)
Talk :
กรี๊ดกร๊าดด>"< แต่งตอนนี้แล้วแอบฟินเบาๆ ~(-w-;)
น้ำแข็งจะเลือกอะไรน้าาแต่ถ้าเป็นไรเตอร์
ไรเตอร์จะรีบตะครุบไว้ทั้ง2อย่างเลย ฮี่ๆ-__,-
อีสเตอร์นี่ก็แหมมมม ชอบแกล้งน้ำแข็งจัง
แต่รับรองว่าตอนหน้าได้ฟินกว่านี้แน่รับรองเอาแบบกัดผ้าขาดไปเลย หึหึ -,.-
อย่าลืมอ่านแล้ว คอมเม้น+โหวต กันด้วยนะค้า~
เพื่อจะได้เป็นกำลังใจในการอัพตอนต่อๆไปของไรเตอร์
ขอบคุณค่ะ!
ความคิดเห็น